ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
προς τον αγωνιζόμενο κόσμο και τα πολιτικά στελέχη της Ελληνικής Αριστεράς – 12η ημέρα της Εξέγερσης των πλατειών (5-6-2011) – Μέρος Ι
Της Παγώνας Στόμη και του Λάμπρου Χήτα*
1. Για την πολιτική της σημασία
2. Για την σημασία των ειδικών χαρακτηριστικών της
3. Για το κεντρικό πολιτικό της αίτημα
4. Για την πολιτική της προοπτική
5. Για την Αριστερά και το αριστερό και λαϊκό ριζοσπαστικό και πολιτικό μέτωπο
ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ
1. Για την πολιτική σημασία της Εξέγερσης
Ένα χρόνο από την επιβολή της συνθήκης «εκτάκτου ανάγκης» στην οποία εξανάγκασαν «συνωμοτικά» τον ελληνικό λαό από κοινού η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η Τρόικα, ένας περήφανος μαχητικός λαϊκός ξεσηκωμός γενικεύεται και διαψεύδει κατηγορηματικά όλους (δεξιούς και αριστερούς) όσοι πίστεψαν ότι σ’ αυτή την πολιτική συγκυρία δεν μπορούν να υπάρξουν μαζικές λαϊκές πολιτικές αντιστάσεις.
Μέσα σε ελάχιστο και εντελώς συμπυκνωμένο πολιτικό χρόνο, εκατοντάδες χιλιάδες λαού συμμετείχαν, λιγότερο η περισσότερο, στην ανθρωποπλημμύρα που γέμισε τις πλατείες των «εξεγερμένων» όλης της χώρας, δημιουργώντας ένα διαρκές πολιτικό γεγονός τεράστιας σημασίας. Όλος αυτός ο κόσμος που έμοιαζε έτοιμος «να σκάσει!!» μέσα στην απίστευτα πνιγηρή ατμόσφαιρα της συναίνεσης των επαγγελματιών πολιτικών και των συνδιαχειριστικών κομμάτων, την ανοιχτά προδοτική στάση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και του υποταχτικού πολιτικού χαρακτήρα της επίσημης Αριστεράς, τελικά, βρίσκει «μόνος του» το δρόμο του αγώνα. Η Εξέγερση συνιστά την πιο αυθόρμητη και μαχητική έκφραση ενός λαού που ψάχνει να βρει δρόμους χωρίς και ενάντια στη διαμεσολάβηση των κρατικά διορισμένων αλλά και των αυτόκλητων και αυτάρεσκων πολιτικών και συνδικαλιστικών ηγεσιών.
Σήμερα δώδεκα μέρες μετά την απροσδόκητη έναρξη αυτής της γνήσιας λαϊκής Εξέγερσης, που δεν έχει προηγούμενο στην πρόσφατη ιστορία του τόπου μας, τίποτα δεν παραμένει το ίδιο. Πρόκειται για ένα κορυφαίο πολιτικό γεγονός στην ιστορία της πάλης του λαού μας, γιατί μπόρεσε να ραγίσει και συνεχίσει να ραγίζει, όλη αυτή τη «συνθήκη» του σιδερένιου κλουβιού, στην όποια η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου επιχειρεί να μας εξαναγκάσει.
Γιατί ανατρέπει, στην ίδια του τη διαδικασία, όλο αυτό το πνιγηρό κλίμα του σιωπηλού μονόδρομου, της απίστευτης οικονομικής βίας, της συνειδητής κοινωνικής και οικονομικής απαξίωσης της εργατικής τάξης και της νεολαίας, της απροσχημάτιστης αστυνομικής βίας, του ρατσισμού και νεοναζισμού, του πολιτικού ολοκληρωτισμού της καθολικής πολιτικής συναίνεσης και των MΜΕ, του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, της εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας και αξιοπρέπειας.
Γιατί, αναπάντεχα, χρωματίζει τις εξελίξεις με την καταλυτική παρουσία του λαϊκού παράγοντα. Τίποτα δεν θα είναι πλέον εύκολο για τις δυνάμεις της αντίδρασης. Ο λαός είναι στους δρόμους και αντιστέκεται στις επιλογές και το βολονταρισμό μιας σταθερά παρακμάζουσας εξουσίας. Η Εξέγερση αποδεικνύει ότι ο λαός μπορεί να πάρει την τύχη του στα χέρια του και πως η μοναδική πολιτική διαδικασία που μπορεί να αλλάξει τα πράγματα είναι αυτή που διεξάγεται έξω από το Κοινοβούλιο, μεταφορικά. και κυριολεκτικά.
Γιατί ξαναθέτει το ερώτημα «πού και πώς να πάει ο τόπος», με τους όρους των συμφερόντων της κοινωνικής πλειοψηφίας. Γιατί ανοίγει τα κεντρικά πολιτικά ερωτήματα, γιατί επιδιώκει να κάνει πολιτική για το σύνολο του λαού και όχι για το κάθε ξέχωρο μέρος του, γιατί μεταφέρει τις αντιθέσεις στις κεντρικές πολιτικές επιλογές της εξουσίας και όχι στον κοινωνικό εμφύλιο της μιζέριας και της φτώχειας και της παθητική αποδοχής του κοινωνικού Καιάδα του μισού μισθού, της ανεργίας, της φορολεηλασίας και της τοκοκλοπής του λαϊκού εισοδήματος από το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο.
Γιατί, κυρίως, αντιμάχεται κατά μέτωπο και απαιτεί τη διάλυση του συνόλου του σημερινού συστήματος πολιτικής και εξουσίας, έτσι όπως αυτό ιστορικά έχει διαμορφωθεί στην χώρα μας, γιατί αντιλαμβάνεται όχι μονάχα τα κόμματα και τα συνδικάτα της συνδιαχείρισης ως μέρος του ατσαλένιου κλουβιού που πρέπει να σπάσει αλλά και την αδυναμία ή και την έλλειψη βούλησης των μεγάλων πόλων της Αριστεράς να αντισταθούν και να ανοίξουν άλλους δρόμους.
Αυτή είναι η τεράστια, μέχρι τώρα, συμβολή αυτής της λαϊκής Εξέγερσης: Ότι μπορεί και ανοίγει τη συζήτηση, με τους όρους ενός νέου πολιτικού και κοινωνικού ριζοσπαστισμού. Και είναι αυτό το στοιχείο απαραίτητη προϋπόθεση για να δημιουργηθούν και άλλα ενδεχόμενα και άλλες προοπτικές για το λαό, από αυτή την μαύρη καταθλιπτική «μοίρα» της διαρκούς φτώχειας των αναρίθμητων μνημονίων, και του «εσωτερικού» οικονομικού, κοινωνικού, πολιτικού, πολιτισμικού και εθνικού αποπληθωρισμού.
Η Εξέγερση λέει κάτι πολύ απλό αλλά εξαιρετικά ουσιώδες και ζωτικά αναγκαίο:
Εφόσον δεν υπάρχουν άλλοι δρόμοι, θα πρέπει να τους ανοίξουμε!
Αυτή η Εξέγερση αποτελεί έναν αυθεντικό λαϊκό ξεσηκωμό που αλλάζει όλα τα πολιτικά δεδομένα του αισθητού πολιτικού μας σύμπαντος.
Δεν είναι μόνο το γεγονός πως η Εξέγερση αποτελεί τη μοναδική δύναμη που φαίνεται ότι μπορεί σήμερα να οικειοποιείται το δρόμο και να αναχαιτίσει έμπρακτα -τουλάχιστον στα όρια της έκτασής της- την κρατική αστυνομική βία και να ανακόπτει την πολιτική δράση των φασιστικών ομάδων.
Δεν είναι μόνο πως η Εξέγερση μπορεί και δημιουργεί έναν τρόπο αγωνιστικής έκφρασης, συνάθροισης και αναγνώρισης μιας εξαιρετικά συμπιεσμένης εργατικής τάξης και μιας κατακερματισμένης λαϊκής συμμαχίας.
Είναι κυρίως το ότι η Εξέγερση σαλπίζει το τέλος μιας εποχής και επικυρώνει την έναρξη ενός νέου γύρου συνολικών πολιτικών αγώνων μιας ανώτερης κλίμακας. Αγώνων που κινούνται σε συνολική ρήξη με το σημερινό αστικό πολιτικό σύστημα και τα στηρίγματα του.
2. Για τη σημασία των ειδικών χαρακτηριστικών της Εξέγερσης
Όλη αυτή η διάρκεια, η μαχητικότητα και ο ριζοσπαστισμός, και κυρίως η λαϊκή συμπαράσταση και αναγνώριση της Εξέγερσης, δεν θα μπορούσε να αναπτυχτεί, εάν μια σειρά από κρίσιμα πολιτικά στοιχεία και φυσιογνωμικές αναγνωρίσεις δεν είχαν συντελεστεί.
α) Η ευθύτητα της αντιπαράθεσης με το πολιτικό σύστημα και όλο το πολιτικό προσωπικό της εξουσίας.
Η οικειοποίηση του δρόμου, ως του φυσικού χώρου άσκησης της πολιτικής του λαού.
Η ευθεία συμβολική αναμέτρηση με την πολιτική εξουσία μπροστά στη Βουλή και η ανάδειξη ενός ορίζοντα και μιας διάθεσης συνολικής αναμέτρησης με την πολιτική εξουσία, καθώς και η συμβολική κατοχύρωση μιας εν δυνάμει δυαδικής εξουσίας, που επιθυμεί να αναμετρηθεί στα κεντρικά πολιτικά ζητήματα.
Η άμεση και πλήρης οριοθέτηση αυτού το κινήματος από τη σφαίρα της βίας. Η εγρήγορση απέναντι σε κάθε πράξη που θα μπορούσε να δώσει την ευκαιρία στην πολιτική εξουσία να διαφύγει του πεδίου της πολιτικής αναμέτρησης, προάγοντας έναν ακόμη κύκλο προκατασκευασμένης αστυνομικής βίας.
Η μαχητικότητα, η αποφασιστικότητα και η διάρκεια.
Η έμφαση στην πολιτική αυτοτέλεια και ανεξαρτησία
β) Η ευθύτητα στην καταγγελία του φιλελεύθερου καπιταλιστικού «Χρέους», ως το καθοριστικό πεδίο συμπύκνωσης όλων των ταξικών και ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων.
γ) Η υπεράσπιση της πρακτικής της συνάθροισης και της ενιαίας διαμαρτυρίας του λαού, χωρίς συμβολικούς διαχωρισμούς.
Η αριθμητική και πολιτική περιθωριοποίηση του εθνικισμού και του ρατσισμού.
Η συμβολική ενίσχυση του διεθνιστικού χαρακτήρα του αγώνα, δηλαδή η αναγνώριση και η άντληση δύναμης και αυτοπεποίθησης από τους αγώνες των άλλων λαών.
Η κατοχύρωση του πατριωτικού χαρακτήρα του αγώνα, δηλαδή η συμβολική κατοχύρωση του δικαιώματος του αγωνιζόμενου λαού να αγαπάει και να προστατεύει την χώρα του και τα σύμβολά της, ως αναγκαία προϋπόθεση ώστε να μπορεί να κατανοεί και να αντλεί δύναμη από των αγώνα και άλλων λαών που μάχονται για την υπεράσπιση της δικής τους πατρίδας.
δ) Η ισοτιμία της έκφρασης.
Η δημοκρατία στη λήψη αποφάσεων.
Η συνεχής προσπάθεια για οργανωτική ενίσχυση του αγώνα
Η έμπρακτη και συμβολική αλληλεγγύη μεταξύ των συναγωνιστών.
Η καθαριότητα, ο σεβασμός και η προστασία του δημόσιου χώρου.
Χωρίς αυτά τα στοιχεία δεν θα μπορούσε η Εξέγερση να κατοχυρώσει την ταυτότητά της και να ξεδιπλώσει το σύνολο της δυναμικής της.
Όλη η πρόσφατη και σχετικά πρόσφατη ιστορία των ταξικών και πολιτικών αγώνων του λαού μας μετέχει σ’ αυτή την εξεγερσιακή εμπειρία. Η ιστορική μνήμη, τα πολιτικά ανακλαστικά, τα ταξικά βιώματα του κόσμου, δημιουργούν όλο το πολιτισμικό και συνειδησιακό φορτίο του ξεσηκωμού.
– Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου.
– Οι συγκλονιστικοί αγώνες της μαθητικής και της φοιτητικής νεολαίας στις δύο τελευταίες δεκαετίες.
– Οι αγώνες εναντία στους πολέμους της Νέας Τάξης.
– Η Πρωτοβουλία Αγώνα 2003 και τα κινήματα ενάντια στην Παγκοσμιοποίηση και τα διεθνή κοινωνικά Forum.
– Ο Δεκέμβρης.
– O αγώνας της Κερατέας.
– Η ηρωική απεργία των μεταναστών.
– Οι πρωτοβουλίες ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ.
– Οι μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων.
– Οι μεγάλες αντιμνημονιακές απεργιακές διαδηλώσεις της 5ης Μάη, της 15ης Δεκέμβρη κ.λπ.
– Οι εξεγέρσεις σε όλη τη Μεσόγειο
– Η σκληρή βιοπάλη και ο καθημερινός αγώνας της αξιοπρέπειας.
Όλες αυτές οι μεγάλες και μικρές ιστορικές μνήμες, οι άμεσες αγωνιστικές εμπειρίες και οι ιδεολογικές αναπαραστάσεις, συνυπάρχουν μέσα σε αυτό το κίνημα και συγκροτούν μια ενιαία σφαίρα εμπειριών και ώριμων συμπερασμάτων του αγωνιζόμενου λαού.
Είναι η ίδια η πράξη του αγώνα η οποία ανοίγει δρόμους και κατακτά αυτό που αρνούνται να κάνουν τα «πολιτικά επιτελεία» της Αριστεράς, δηλαδή να συνθέσουν ένα ριζοσπαστικό πολιτικό πρόγραμμα – πλαίσιο, που να μπορεί να είναι ταυτόχρονα ενωτικό αλλά και μαχητικό. Να μπορεί να διατηρεί απόσταση από το πολιτικό σύστημα, τους μηχανισμούς και τη στρατηγική του, και ταυτόχρονα να μπορεί να το διαρρηγνύει και να το ανταγωνίζεται με όρους μαζικών και πλειοψηφικών χαρακτηριστικών, με όρους μιας πλατιάς λαϊκής συμπαράταξης και μιας πλατιάς κοινωνικής συμμαχίας.
Αυτή η Εξέγερση δείχνει ξεκάθαρα πως το κοινωνικό υποκείμενο της αντίστασης και του ανυποχώρητου ανατρεπτικού αγώνα υπάρχει. Είναι εδώ και αποτελεί γέννημα μιας κοινωνικής αναγκαιότητας αλλά και της εθνικής και πολιτικής ιστορίας ενός περήφανου λαού, του ελληνικού λαού.
Ενός λαού που προσπαθεί και παραμένει περήφανος σε πείσμα όλων των μισθοφόρων κονδυλοφόρων και των αφεντικών τους, που βρομίζουν ότι αγγίζουν και που προσπαθούν να μας κάνουν όλους να χάσουμε την εμπιστοσύνη στην τάξη μας και στο λαό μας.
Αντίθετα, αυτό που πραγματικά λείπει και δεν υπάρχει είναι το πολιτικό υποκείμενο του αγώνα, δηλαδή μια πραγματικά ριζοσπαστική πολιτική κατεύθυνση και η υποκειμενική συγκρότησή της, που να καθοδηγεί και να εκφράζει την πολιτική πάλη του λαού. ¨Ένα πολιτικό υποκείμενο που να μπορεί να ανταλλάξει με το κοινωνικό σώμα σε βάθος, που να μπορεί να διακρίνει το πρωτεύον από τα δευτερεύοντα, το αίτιο από το αιτιατό, το λογικά προηγούμενο από το συνεπακόλουθο, και το οποίο να μπορεί να ανοίξει ανατρεπτικούς πολιτικούς δρόμους για το λαό και τη νεολαία.
Σε αυτό το «τέλος εποχής» είναι εμφανής πλέον η αδυναμία του αστικού πολιτικού συστήματος εξουσίας να ανταποκριθεί στις ελάχιστες απαιτήσεις, ακόμη και ενός ήπιου μεταρρυθμιστικού και οικονομίστικου συνδικαλιστικού κινήματος. Ακόμη περισσότερο, είναι εμφανές πως προκειμένου αυτό το πολιτικό και κοινωνικό κατεστημένο να συνεχίσει να μπορεί να αναπαράγεται ως κοινωνική ελίτ και εξουσία, επιδιώκει την ολοκληρωτική συμπίεση και τον πολιτικό εξανδραποδισμό της εργατικής τάξης, της νεολαίας και των λαϊκών στρωμάτων.
Από αυτή την άποψη, πρέπει να κρίνουμε και τη γενική απαίτηση της Εξέγερσης για διάλυση όλου του πολιτικού συστήματος. Προφανώς και δεν αποτελεί μια έκφραση γενικής άρνησης της πολιτικής. Αντίθετα, αποτελεί μια ρητή γενική κατακραυγή απέναντι στο αστικό πολιτικό κατεστημένο αλλά και σε όλες τις συνδικαλιστικές και πολιτικές μορφές που αυτό εκτρέφει. Ακόμη όμως και εκεί όπου η όποια άρνηση του κατεστημένου αποκτά και αυτή καθεστωτικά χαρακτηριστικά.
Αυτός είναι, άλλωστε, ο λόγος που η Εξέγερση γεννά τόση μεγάλη αμηχανία στο επίσημο πολιτικό προσωπικό και τελικά τους κάνει ανήμπορους να βρουν έναν τρόπο να την αναχαιτίσουν.
Η Εξέγερση (τουλάχιστον στα όρια της έκτασής της) γκρεμίζει όλα τα ερείσματα του επίσημου πολιτικού κόσμου αλλά και την επιρροή όλων των μηχανισμών που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τον έλεγχό της.
Το συμπέρασμα είναι τούτο: το Κράτος αδυνατεί να αντιμετωπίσει την Εξέγερση.
Ελπίζει μονάχα ότι αυτή θα καταρρεύσει κάτω από το βάρος των αντιφάσεών της και την πίεση της παραδοχής του γενικού πολιτικού αδιεξόδου το οποίο στηρίζει και η επίσημη Αριστερά.
Η κατάρρευση της Εξέγερσης πράγματι μπορεί να συμβεί.
Μπορεί όμως και να μην συμβεί!
* Η Παγώνα Στόμη και ο Λάμπρος Χήτας είναι Μέλη της ΑΡιστερής ΑΝασύνθεσης
