Άρνηση χρέους και Ευρώ: σανίδα σωτηρίας ΙΙ
Η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ την οδηγεί στην επ’ αόριστον χρεοκοπία, η άρνηση τους χρέους και η έξοδος από το Ευρώ και την ευρωζώνη: Σανίδα Σωτηρίας
Μέρος ΙI
Του Γ. Βαζάκα*
Συνέχεια από το Μέρος Ι … Όμως γεννιέται το ερώτημα πώς μπορεί να υπάρξει ένα εθνικό νόμισμα, που να μην υποτιμιέται διαρκώς και να μην πυροδοτεί τον πληθωρισμό; Αυτό αντιμετωπίζεται πρώτα και κύρια χτυπώντας τις εσωτερικές αιτίες των υποτιμήσεων και του πληθωρισμού και αυτές δεν είναι νομισματικές, αλλά έχουν σχέση αφενός με τη συνολική κατάσταση και τις εξαρτήσεις της οικονομίας και αφετέρου με τις μονοπωλιακές καταστάσεις στην εσωτερική αγορά. Τι σημαίνει αυτό;
Σημαίνει με πολύ απλά λόγια ότι το χτύπημα των μονοπωλίων και των καρτέλ, ντόπιων και ξένων, που κυριαρχούν στην ελληνική οικονομία, εάν αντιστραφεί η σχέση κερδών και αμοιβών, που υπάρχει σήμερα, η άμεση ενίσχυση των μικρών και των μεσαίων επιχειρήσεων ιδίως στους τομείς της παραγωγής, η εθνικοποίηση κρίσιμων τομέων της οικονομίας και πρωταρχικά του τραπεζικού συστήματος, ο πολλαπλασιασμός του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων με όρους άμεσης απόδοσης και στήριξης της εθνικής οικονομίας, όπως και η γενναία αναδιανομή εισοδημάτων και πλούτου, μαζί με μια ριζικά διαφορετική πολιτική ένταξης στο διεθνή καταμερισμό εργασίας μέσα κυρίως από διακρατικές προγραμματικές συμφωνίες, εναλλακτικές μορφές εμπορικών σχέσεων, ανοίγματα σε χώρες και περιοχές, όπου η Ελλάδα σήμερα είναι απούσα και τέλος, εάν επιβληθεί ένα επιλεκτικό ανταγωνιστικό πλαίσιο για την προστασία των πιο σημαντικών τομέων της ελληνικής οικονομίας, μπορεί να δημιουργήσει μια τέτοια δυναμική, που να μην αφήσει το νόμισμά της να κατρακυλά στις διεθνείς αγορές, ούτε να επιτρέψει την εμφάνιση πληθωριστικών πιέσεων.
Αποδείξεις για τα παραπάνω βρίσκει κανείς στις εργασίες του Άγγελου Αγγελόπουλου, του Ξενοφώντα Ζολώτα, του Δημήτρη Μπάτση και εκατοντάδων άλλων οικονομολόγων όχι μόνο της αριστεράς, που μετά το τέλος του πολέμου τόλμησαν να είναι αρκούντως έντιμοι και ανεξάρτητοι στη σκέψη τους, ώστε με τις αναλύσεις τους να διαψεύδουν τις εκάστοτε θεωρίες περί «ψωροκώσταινας» για τη Ελλάδα
Φυσικά με τα όσα υποστηρίζουμε όχι μόνο εμείς αλλά και όποιος άλλος για την έξοδο από το ευρώ ως απαραίτητη τακτική κίνηση μετά την άρνηση του χρέους, δεν είπαμε ποτέ ότι αρκούν αυτά από μόνα τους, για να λύσουμε τα προβλήματά μας. Αυτό που ισχυριζόμαστε από την αρχή είναι ότι αυτά αποτελούν την απαρχή, την αφετηρία μιας ριζικά διαφορετικής πορείας στην οικονομία και την πολιτική του τόπου. Μόνο έτσι τα υποστηριχθέντα έχουν νόημα.
Τώρα, επειδή βλέπουμε ότι πολύς κόσμος έχει ιδιαίτερο καημό με τις καταθέσεις στις τράπεζες, έχουμε να του πούμε να μην «ανησυχεί». Δυστυχώς «πριν προλάβουμε εμείς, που προτείνουμε όλα αυτά τα καταστροφικά, να εξανεμίσουμε τις καταθέσεις», θα το έχουν κάνει οι σημερινοί κρατούντες. Η πολιτική που ασκείται είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα «στεγνώσει» την οικονομία από κάθε ρευστότητα. Είναι κάτι, που συμβαίνει ήδη και κλιμακώνεται μέρα τη μέρα. Με την κάλυψη της τρόικας και της κυβέρνησης η καταθετική βάση των τραπεζών, όση έχει απομείνει, λεηλατείται ασύστολα από τις ίδιες τις τράπεζες, προκειμένου να καλύψουν τις «μαύρες τρύπες» του ενεργητικού τους. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αργά ή γρήγορα θα προχωρήσουν σε δέσμευση των καταθέσεων με τη μια ή την άλλη μορφή. Κι αυτό είναι πολύ πιθανό να συμβεί με την ανακοίνωση του πλάνου αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, που δεν προτείνεται απλά από ανιδιοτελείς και ανεξάρτητες «αυθεντίες», όπως διάφοροι νομίζουν, αλλά το επεξεργάζονται ήδη το ΔΝΤ και η ΕΚΤ, και που απ’ ότι φαίνεται θα μας το «σερβίρουν» μετά τη σύνοδο κορυφής της ευρωζώνης στις 25/3/2011, έστω κι αν μέχρι τώρα επισήμως μιλούν με μισόλογα γι’ αυτό.
Αυτό θα είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα που θα έχει να αντιμετωπίσει η χώρα μας, αν και όποτε κληθεί να εφαρμόσει τις προαναφερθείσες πολιτικές θέσεις που προτείνουμε. Θα βρεθούμε στην ανάγκη να αναστηλώσουμε μια οικονομία και μια κοινωνία εντελώς διαλυμένη, χωρίς ίχνος ρευστότητας στην αγορά και στις τράπεζες, με εισοδήματα πείνας και μαζική ανεργία πρωτοφανή, με κατεστραμμένους τους τρεις από τους τέσσερεις ελευθεροεπαγγελματίες, βιοτέχνες, αγρότες και μικρομεσαίους επιχειρηματίες. Κι από πάνω μια οικονομία φορτωμένη με τα υπέρογκα βάρη του αναδιαρθρωμένου χρέους της και των ιδιωτικοποιημένων υποδομών της. Μπορεί να αναστηλωθεί μια οικονομία σ’ αυτή την κατάσταση δίχως δικό της νόμισμα, για να συντάσσει ανεξάρτητη τον προϋπολογισμό της, δίχως να αποκτήσει τον έλεγχο στους διαθέσιμους πόρους της και στις υποδομές της; Μπορεί να γίνει με δεδομένο το καθεστώς εξάρτησης και υποταγής της χώρας, που υπάρχει σήμερα;
Κάποιοι νομίζουν ότι δεν μπορεί να γίνει. Άλλωστε, όταν ένα έθνος, ένας λαός βρίσκεται σε ιστορική καμπή, όπως βρίσκεται η Ελλάδα σήμερα, όταν καλείται να ανατρέψει μια τυραννία είτε του οθωμανικού ζυγού τον 19ο αιώνα, είτε του ναζιστικού και φασιστικού ιμπεριαλισμού στη δεκαετία του 1940, είτε των αγορών και του πολιτικού τους προσωπικού σήμερα, πάντοτε υπάρχουν κάποιοι, που θεωρούν αδιανόητο για ένα μικρό και ασήμαντο λαό να τα βάλει με τις μεγάλες δυνάμεις τις εποχής του. Όμως αναρωτιόμαστε από πότε η λιποψυχία και η αδυναμία να στρατευθεί κάποιος σ’ αυτό που έχει πραγματικά ανάγκη ο λαός και ο τόπος αποτελεί επιχείρημα;
Δεν ξαφνιαζόμαστε που κάποιοι αδυνατούν να κατανοήσουν την πολιτική μας θέση. Με τον ίδιο τρόπο αδυνατούσαν να κατανοήσουν οι ομοϊδεάτες τους στην κατοχή την πολική θέση, όσων στρατεύονταν στο ΕΑΜ και στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της εποχής. Τα ίδια νομικά, πολιτικά και οικονομικά επιχειρήματα επικαλούνταν και τότε, όπως και σήμερα. Με τον ίδιο τρόπο αδυνατούσαν να κατανοήσουν την πάλη για λαϊκή κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία τις δεκαετίες των «πέτρινων χρόνων», που ακολούθησαν τον εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα. Με τον ίδιο τρόπο αδυνατούσαν να κατανοήσουν τη σαφή εντολή, που έδωσε το 1981 ο λαός μας για αλλαγή πλεύσης στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας. Γι’ αυτό και δικαιολόγησαν και δικαιολογούν τους διεφθαρμένους κυβερνώντες, που ανέλαβαν λαϊκίστικα μετά το 1981 να εξαγοράσουν τη συνείδηση ενός λαού, για να ξεχάσει τι του είχαν υποσχεθεί, όταν του έκλεψαν την ψήφο. Και τέλος το πιο πρόσφατο οι ίδιοι καταστραφολογούσαν, εάν ο κυπριακός λαός έλεγε όχι στο σχέδιο ΑΝΑΝ κι όμως διαψεύστηκαν.
Σήμερα για το θέμα που αναφερόμαστε, επικαλούνται κυριολεκτικά ανοησίες. Ας δούμε μερικές. Ισχυρίζονται: Δεν προβλέπεται νομική διαδικασία αποχώρησης από την ευρωζώνη, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη όλων των χωρών – μελών, οπότε θα μας πνίξουν με αγωγές και άλλα τέτοια φαιδρά. Πρώτον η καταγγελία της σχέσης μας με την ευρωζώνη μπορεί και πρέπει να είναι μονομερής. Και αυτό γιατί είναι αποδεδειγμένα ετεροβαρής καταχρηστική σε βάρος της χώρας μας και θέτει ανεπίτρεπτους περιορισμούς στην άσκηση της εθνικής κυριαρχίας μας. Ιδιαίτερα μάλιστα τη στιγμή που από τις 25/3/2010 η Ε.Ε και η ευρωζώνη μας έχουν επιβάλει ένα καθεστώς εποπτείας και κηδεμονίας, που δεν προβλέπεται ούτε καν από τη συνθήκη της Λισσαβόνας. Φυσικά το γεγονός αυτό δεν μπορεί να σταθεί ούτε καν σαν επιχείρημα ότι δηλ. το αποδέχτηκε η κυβέρνηση της χώρας, μιας και αυτή δεν πήρε εντολή από το λαό, για να αποδεχθεί ούτε την αποικιοκρατική δανειακή σύμβαση της 8/5/2010, ούτε το μνημόνιο, που μας επέβαλε η τρόικα. Και μόνον αυτά αρκούν, για να αποχωρήσουμε μονομερώς από την ευρωζώνη, χωρίς να ακολουθήσουμε καμιά προβλεπόμενη διαδικασία. Αρκεί να έχουμε μια κυβέρνηση , που υπηρετεί στ’ αλήθεια το λαό και το συμφέρον της χώρας και όχι αυτό το θίασο δωσιλόγων που μας «άγει και φέρει» από ψέμα σε ψέμα, όπως σήμερα.
Σε μια τέτοια περίπτωση τι μπορούν να μας κάνουν; Τίποτε απολύτως. Οι φλυαρίες περί αγωγών εναντίον μας αποτελούν αποκυήματα φαντασίας και ανοησίας άνευ προηγουμένου. Πρώτα και κύρια γιατί μια τέτοια κίνηση της Ελλάδας θα έχει σοβαρό αντίχτυπο στο εσωτερικό των χωρών – μελών της ευρωζώνης. Δε θα υπάρξει χώρα στην ευρωζώνη, όπου δε θα τεθεί εκ των πραγμάτων θέμα παραμονής της στο ευρώ. Ειδικά στις χώρες του νότου. Όχι μόνο γιατί θα το θέτουν οι ίδιοι οι λαοί, που σήμερα παρά το γεγονός ότι καταγράφουν σε όλες τις σφυγμομετρήσεις την αντίθεσή τους στο ευρώ, δεν έχουν θέσει θέμα εξόδου, αλλά γιατί οι ίδιες οι εξελίξεις θα το επιβάλλουν. Μια αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ θα επιταχύνει δραματικά τις διαδικασίες διάλυσης, που ενυπάρχουν και εκδηλώνονται ήδη στην ευρωζώνη. Όποιος νομίζει, ειδικά στις σημερινές συνθήκες βαθύτατης κρίσης του ευρώ, ότι η αποχώρηση της Ελλάδας με τους όρους που θα επιβάλει ο λαός της, θα γίνει αναίμακτα για την ευρωζώνη, τότε χρειάζεται ταχύτατα αποτοξίνωση από τις δόσεις ηλιθιότητας που διοχετεύει στην κοινωνία η κυρίαρχη προπαγάνδα. Αυτό τρέμουν οι ευρωκρατούντες, γι’ αυτό και έχουν βάλει διάφορους δήθεν αντικειμενικούς «αναλυτές» να σπέρνουν το φόβο με βλακώδη επιχειρήματα στον απορροφημένο με την καθημερινότητα λαό.
Εντός της ευρωζώνης, με το ευρώ για δέκα χρόνια, με κορύφωση την οικονομική κατοχή από την τρόικα από τις 25/3/2010 είδαμε τις «καλοσύνες!…». Είναι ο λαός και η χώρα μας διατεθειμένοι να υποστούν κι άλλες θυσίες και άραγε πόσες και με ποιο αντίκρισμα; Μήπως σ’ αυτό που τονίζουμε στον τίτλο του άρθρου μας: «Στην χρεοκοπία επ’ αόριστον»; Δυστυχώς ας μη γελιόμαστε. Οι ισχυροί του Βορρά της ευρωζώνης με επικεφαλής το γαλλογερμανικό άξονα κάτι τέτοιο μεθοδεύουν με πειραματόζωο την Ελλάδα για όλες τις χώρες του νότου της ευρωζώνης. Δηλαδή το δόγμα των τραπεζιτών τους είναι να μας δανείζουν, για να μη χρεοκοπήσουμε και παράλληλα κάθε μέρα που περνάει το χρέος να μεγαλώνει. Με άλλα λόγια επιδιώκουν να μην αφήσουν μια χώρα να χρεοκοπήσει επίσημα ,προκειμένου να βάλουν χέρι σ’ ό,τι κατέχει. Αρκεί να βρουν τον τρόπο να το ρευστοποιήσουν και φυσικά να εφαρμοστεί η κατάλληλη θεραπεία, που θα επιτρέψει το ξεζούμισμα της χώρας επ’ αόριστον. Επώδυνη πρεμιέρα των διαθέσεών τους η αδίστακτα προκλητική απαίτηση των εκπροσώπων της τρόικας στις 11/2/2011 για τα πολυσυζητημένα 50 δις., με αντικαταβολή την εκποίηση ή «αξιοποίηση», όπως ερμήνευσε η ελληνική κυβέρνηση, της δημόσιας περιουσίας.Δεν προβαλλόμαστε ως μάντεις, αλλά το τελευταίο «μανιφέστο» τους για τα παραπάνω: το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας που προωθείται μετά τη σύνοδο κορυφής των ηγετών της ευρωζώνης στις 25/3/2011, θα δείξει…
Δυστυχώς η κατάσταση πάει απ’ το κακό στο χειρότερο. Ο κόσμος το έχει αντιληφθεί και δεν ανέχεται άλλο τις ωραιοποιημένες ψεύτικες ελπίδες. Δεν είναι δυνατόν μισθωτοί και συνταξιούχοι να καλούνται να συνεισφέρουν για το χρέος της χώρας και την ίδια στιγμή οι καταθέσεις «εχόντων και κατεχόντων» στην Ελβετία να ξεπερνούν τα 600 δις. ευρώ, δυο φορές δηλ. το δημόσιο χρέος, ενώ οι τραπεζίτες, εφοπλιστές, βιομήχανοι, έμποροι, κατασκευαστές, εισοδηματίες, βαρόνοι των Media και οι γύπες της υπερεθνικής ελίτ να επιβάλουν στο λαό διαρκείς θυσίες. Μέρα με τη μέρα ο λαός συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται στον κλοιό μιας οικονομικής κατοχής. Και γνωρίζει πολύ καλά πως μια τέτοια κατοχή δεν εξωραΐζεται, δε βελτιώνεται, δεν εξανθρωπίζεται, δε μεταρρυθμίζεται. Μόνο ανατρέπεται από τον ίδιο το λαό.
Επομένως όποιος νομιμοποιεί με την πρακτική του αυτή την κατοχή, όποιος συμπεριφέρεται αγνοώντας το, έστω κι αν το αντιπολιτεύεται, είναι συνεργός. Όπως ακριβώς με την παλιά κατοχή, με όσους , αν και δεν ήταν επίσημα δωσίλογοι, δεν τολμούσαν να θέσουν ως πρώτη προτεραιότητα την ανατροπή της απ’ το λαό. Δεν έχει άδικο λοιπόν η μεγάλη πλειονότητα του κόσμου που τους βάζει όλους στο ίδιο τσουβάλι. Όσο δεν προτάσσουν την εδώ και τώρα ανατροπή αυτής της οικονομικής κατοχής, εκεί ανήκουν όλοι συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι, δεξιοί και αριστεροί. Και τι σημαίνει ανατροπή της κατοχής;
Σημαίνει ότι ο λαός συγκροτημένος σε παλλαϊκό μέτωπο ανατρέπει τη δανειακή σύμβαση της 8/5/2010, που όχι μόνο δεν έχει ούτε καν την τυπική νομιμοποίηση, αλλά είναι κατάφορα παράνομη από κάθε άποψη εθνικού και διεθνούς δικαίου. Η ανατροπή της μπορεί να γίνει και με την επίκληση της καταπάτησης βασικών αρχών της συνθήκης της Βιέννης του 1966, με βάση την οποία ο οικονομικός εξαναγκασμός μιας χώρας σαν αυτόν που υφίσταται η Ελλάδα από την τρόικα ισοδυναμεί με κήρυξη πολέμου εναντίον της, κατάκτηση και υποδούλωσή της.
Επομένως η χώρα και ο λαός της όχι μόνο δικαιούνται να την καταγγείλουν στη διεθνή κοινότητα, αλλά και να ζητήσουν αποζημιώσεις από όλα τα κράτη, που έχουν εμπλακεί στη δανειακή σύμβαση και κερδοσκόπησαν σε βάρος της χώρας μας. Ανατροπή της δανειακής σύμβασης της 8/5/2010 σημαίνει ταυτόχρονα δυο πράγματα: Αφενός την ακύρωση του συνόλου των μέτρων , πολιτικών και παρεμβάσεων που έγιναν στο όνομά της και συνεχίζουν να γίνονται. Με τον τρόπο αυτό επανερχόμαστε στην κατάσταση πριν από την επιβολή του καθεστώτος επιτήρησης και κηδεμονίας, ώστε να εκτιμήσουμε με νηφαλιότητα την πραγματική κατάσταση του λαού και της χώρας. Αφετέρου, τη δίωξη των ενόχων και των δωσιλόγων, που συνέργησαν στην επιβολή της δανειακής σύμβασης με τις επώδυνες οικονομικές της συνέπειες. Και φυσικά κοντά στα προαναφερθέντα βασικό πρώτο βήμα – ανάλυση σχετική κάναμε σε ανάλογο άρθρο στις 27, 28, 30/2010, στο Ολυμπ. Βήμα – για τη σωτηρία της χώρας είναι η άρνηση αναγνώρισης και πληρωμής του δημόσιου « απεχθούς χρέους».
Και τούτο, γιατί η Ελλάδα γι’ αυτά τα χρέη έχει χρεοκοπήσει 4 φορές και ακόμη και τότε τα χρέη αυτά. Δεν διαγράφηκαν. Σύμφωνα με έμπειρους και αμερόληπτους οικονομολόγους τα χρέη αυτά τα έχουμε ξεπληρώσει ως και 140 φορές πάνω από το κεφάλαιο, που δανειστήκαμε!…Η συνεχής όμως κεφαλαιοποίηση των τόκων από τους δανειστές μας, μας υποχρέωνε να πληρώνουμε πανωτόκια πάνω σε πανωτόκια!… Η λεγόμενη «οικονομική βοήθεια» με τα τοκογλυφικά επιτόκια. Δεν έχει σκοπό να βοηθήσει την Ελλάδα να μη χρεοκοπήσει. Σκοπό έχει να αυξήσει περισσότερο το δυσβάστακτο χρέος, ώστε να μη μπορέσουμε ποτέ να το ξεχρεώσουμε, με αποτέλεσμα οι δανειστές μας να ελέγχουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές τη χώρας μας.
Κι επομένως όταν λες ότι δεν αναγνωρίζεις το δημόσιο χρέος, δεν είναι μια κουβέντα, που θα ξεχαστεί την επομένη. Είναι κουβέντα κοινωνικής δικαιοσύνης, για να πείσεις επί τη βάσει στοιχείων και τους πιο δύσπιστους μιλώντας τους για άνοιγμα όλων των δημόσιων λογαριασμών του κράτους, κατάργηση κάθε έννοιας δημοσιονομικού απορρήτου και στεγανού, ώστε να δούμε τι έγιναν τα λεφτά, τι κρύβουν οι συμβάσεις δανεισμού και ποιος επωφελήθηκε απ’ αυτές. Και όποιος, νομικό ή φυσικό πρόσωπο έβαλε χέρι ή συνέργησε στη λεηλασία του δημόσιου ταμείου και της δημόσιας περιουσίας, θα πρέπει να αντιμετωπίσει τη Δικαιοσύνη και η περιουσία του να δημευθεί. Συμπερασματικά η Ελλάδα μπορεί να αρνηθεί το «απεχθές» χρέος της ασκώντας το έννομο δικαίωμα του κυρίαρχου λαού της να μην αναγνωρίσει και να μην πληρώσει ένα χρέος, που δημιούργησαν οι τύραννοι και οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις του. Προφανώς αυτό αποτελεί βασική αρχή του διεθνούς δικαίου.
Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο με το ευρώ και την Ε.Ε.; Εδώ αμφιβάλουν αντικειμενικοί οικονομολόγοι αν μπορεί να επιβιώσει πια η Ελλάδα ως ακέραιο και συγκροτημένο κράτος μέσα στην ευρωζώνη και την Ε.Ε. υπό το νέο καθεστώς «οικονομικής διακυβέρνησης» και «συμφώνου ανταγωνιστικότητας», που προωθεί το διευθυντήριο των Βρυξελλών. Στη θέση της πολιτικής ανεπάρκειας και λεβαντινοραγιαδισμού, δεξιού και αριστερού, οφείλουμε να δούμε καθαρά το μόνο εναλλακτικό δρόμο, που έχουμε ως χώρα κι ως λαός. Κι αυτός είναι η έξοδος από το ευρώ και η αποδέσμευση από την Ε.Ε. Εδώ και τώρα πριν είναι πολύ αργά…
* Ο Γ. Βαζάκας είναι εκπαιδευτικός
ΠΗΓΗ: 19 Μαρτίου 2011, http://www.inprecor.gr/index.php/archives/44690
