Επόμενες μέρες
Του Νικήτα Χιωτίνη*
Επιτρέψτε μου μια σύντομη ανατομία των προβλημάτων μας, που είναι και προβλήματα της Ευρώπης. Όλοι μιλούν για κρίση. Κανείς όμως δεν μας το εξηγεί ακριβώς.
Επόμενες μέρες
Σχολιάστε
Αρχείο ετικέτας Νικήτας Χιωτίνης
Πορεία στα τυφλά
Πορεία στα τυφλά
Του Νικήτα Χιωτίνη*
Σε λίγες ημέρες έχουμε εθνικές εκλογές. Χωρίς να κρίνουμε τη σοβαρότητα, το ύφος και το ήθος των προεκλογικών διαλόγων και επιχειρημάτων που παρακολουθήσαμε, οφείλουμε να προβληματιστούμε για την έλλειψη του ουσιώδους. Αναφερόμαστε στον τρόπο που θα μας επιτρέψει να ζήσουμε μόνοι μας τους εαυτούς μας και στον τρόπο, αν όχι μιας αυτοδύναμης, τουλάχιστον αξιοπρεπούς παρουσίας μας στο σημερινό και εξόχως ανταγωνιστικό διεθνές τοπίο. Ειδάλλως δεν θα μπορέσουμε να υπάρξουμε ως κράτος και ως κοινωνία.
Η αδιέξοδη αλαζονία της Δύσης
Η αδιέξοδη αλαζονία της Δύσης
Του Νικήτα Χιωτίνη*
Τον τελευταίο καιρό είμαστε μάρτυρες τρομοκρατικών ενεργειών στη Γαλλία, φοβούμαι οσονούπω και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Βεβαίως και nous sommes tous Charlie, αλλά το ζήτημα δεν είναι να συμπαραστεκόμαστε, άλλοι σίγουροι στους καναπέδες τους, άλλοι με φόβο, καταφεύγοντας γι’ αυτό στη Le Pen και στον Βορίδη με τα τσεκούρια. Το ζήτημα είναι να αντιληφθούμε τους λόγους αυτών των τρομοκρατικών ενεργειών, λόγοι που, κατά κανόνα, δεν είναι αυτοί που αμέσως φαίνονται πως είναι.
Αναρχικοί και μπαχαλάκηδες
Αναρχικοί και μπαχαλάκηδες
Του Νικήτα Χιωτίνη*
Είναι τεράστια η πολιτική κερδοσκοπία και προπαγάνδα που συντελείται δια μέσου αυτών που συνειδητά και δικαίως φέρουν, αλλά και ενίοτε δηλώνουν πως φέρουν, καταδήλως όμως ψευδεπίγραφα, τους ανωτέρω χαρακτηρισμούς. Αναφέρομαι στα «παιδιά με τα καλάσνικοφ», στις διάφορες τρομοκρατικές οργανώσεις, στους αναρχικούς και στους δήθεν αναρχικούς των Πανεπιστημίων, στους «μπαχαλάκηδες» που καίνε τις πόλεις και τα γήπεδα και σε όλους αυτούς τους καταστροφικά – για τους άλλους και για την κοινωνία-διαμαρτυρόμενους.
Οι θεμελιώδεις πολιτικοί αποπροσανατολισμοί μας
Οι θεμελιώδεις πολιτικοί αποπροσανατολισμοί μας
Του Νικήτα Χιωτίνη*
Η προπαγάνδα για τις επερχόμενες εκλογές θα περιστραφεί γύρω από δύο βασικά ψεύδη, που εγγίζουν τα όρια της απάτης.
Το πρώτο είναι η συζήτηση περί «ανάπτυξης». Η κυβερνώσα παράταξη διατείνεται ότι «ύστερα από καιρό αρχίζουμε να αναπτυσσόμαστε», «το χρέος έχει καταστεί βιώσιμο και αρχίζει η ανάπτυξη» κ.λπ. Με άλλα λόγια επιδιώκεται πλαγίως η συνταύτιση της έννοιας της ανάπτυξης με τους λογιστικούς δημοσιονομικούς ή άλλους ισολογισμούς και έτσι διακηρύσσουμε «ανάπτυξη» όταν αυτοί είναι «πλεονασματικοί».
Το πρόβλημά μας είναι κυρίως πολιτικό
Το πρόβλημά μας είναι κυρίως πολιτικό
Του Νικήτα Χιωτίνη*
Το σημερινό πρόβλημα όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και όλης της Ευρώπης – για να μείνουμε σε αυτές – δεν είναι μόνο οικονομικό, είναι κυρίως και πρωτίστως πολιτικό. Με την επιπλέον επισήμανση πως ο βαθμός του οικονομικού προβλήματος είναι άγνωστος, καθ’ όσον αυτό που σήμερα νοούμε ως οικονομία στερείται πεδίου αναφοράς επί της πραγματικής ζωής, κυρίως από τις δεκαετίες του ’70 και του ’80.
Σχεδίασμα προς το Νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο
Σχεδίασμα προς το Νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο
Του Νικήτα Χιωτίνη*
Σε προηγούμενο κείμενό μας προσπαθήσαμε να επισημάνουμε την επιτακτική ανάγκη επανακαθορισμού των όρων «δημοσίου» και «ιδιωτικού», ενίσχυσης των λειτουργικών τους σχέσεων και δημιουργίας ενός νέου τρόπου ύπαρξης και λειτουργίας των κοινωνιών [1].
Τούτο γιατί τόσο η πρόταξη του δημοσίου – με το κρατικιστικό παράδειγμα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης – όσο και ο επικρατών φιλελευθερισμός – με την πρόταξη του ιδιωτικού – καταδήλως απέτυχαν, οδηγώντας σε εφιαλτικές εξελίξεις, εξελίξεις που δείχνουν περίπου σαν νομιμοποιημένες εξαιτίας των ισχυόντων και σχεδόν ιεροποιημένων τρόπων διακυβέρνησης των κοινωνιών και θεώρησης της οικονομίας.
Το μόνον της ζωής του ταξείδιον-Δήμος Αβδελιώδης
Το μόνον της ζωής του ταξείδιον*
Του Νικήτα Χιωτίνη**
Στη δεύτερη αυτή δραματοποίηση διηγήματος του Γεωργίου Βιζυηνού από τον Δήμο Αβδελιώδη, ολοκληρώνεται η γνωριμία μας με την πρόταση του πρωτοπόρου αυτού Έλληνα λογοτέχνη, πρωτοπόρου στη θεμελίωση του νεοελληνικού παραδείγματος[1]. Ο Βιζυηνός με το «Αμάρτημα της μητρός μου» προέβαλε τον ανθρώπινο ψυχισμό προς αρχέτυπα κοσμικά σχήματα, ενώ με «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον» προέβαλε το στόχο υπέρβασης του φυσικού λεγόμενου χώρου και χρόνου, προέβαλε το στόχο επέκτασης του ορατού προς τον επέκεινα Κόσμο.
[1] Ν. Χιωτίνης, «Η Τέχνη ως Κιβωτός Πολιτισμού. Η Ιστορικότητα του Νεοελληνικού Παραδείγματος», Περιοδικό ΙΝΔΙΚΤΟΣ Τεύχος 17, Αύγουστος 2003
«Ο Κατήφορος»
«Ο Κατήφορος»
Του Νικήτα Χιωτίνη
Επιτρέψτε μου μια συμβουλή: να πάμε να ξαναδούμε το έργο «Ο Κατήφορος» του Γ. Δαλιανίδη [1], με τον Παντελή Ζερβό, τον Νίκο Κούρκουλο, τη Ζωή Λάσκαρη και πολλούς άλλους εξαίρετους ηθοποιούς. Στη δίκη, μετά τον φόνο του (μαθητή) Κούρκουλου από τη (μαθήτρια) Λάσκαρη, ο Π. Ζερβός, αγορεύοντας στο Δικαστήριο, χαρακτήρισε ως ενόχους τους γονείς των παιδιών, συμπεριλαμβανομένου του εαυτού του (πατέρας της Λάσκαρη). Αυτά σκεπτόμουν βλέποντας τους γονείς των παιδιών με τα καλάσνικοφ να δηλώνουν υπερήφανοι για τα παιδιά τους και τους «αγώνες» τους. Θα μου πείτε κατηγορώ τους γονείς;
