Εθνική μελαγχολία
Του Περικλή Κοροβέση*
Είναι ο Γ. Παπανδρέου ένας πολιτικός απατεώνας; Είναι η χώρα υπό ξενική κατοχή; Ποιος δημιούργησε το έλλειμμα και το χρέος; Τι θα γίνει αν βγούμε από το ευρώ και ξαναγυρίσουμε στη δραχμή;
Και παρά το γεγονός ότι υπάρχουν άπειρα δημοσιεύματα για την κρίση, κανείς δεν δείχνει να έχει μια σαφή ιδέα για το πώς φτάσαμε εδώ. Ο καθένας ζει την κρίση με τον δικό του προσωπικό τρόπο και μοιάζει σαν να έπεσε μια επιδημία και αρρωστήσαμε όλοι. Είναι σαν ένα κύμα εθνικής μελαγχολίας που μας κόλλησε όλους. Χάθηκαν η χαρά, το γέλιο, η ξεγνοιασιά.
Η χαρά μπορεί να γίνει πολιτικό αίτημα; Ξέρουμε πως η ανεργία και η αβεβαιότητα είναι ψυχοφθόρες καταστάσεις και απειλούν σοβαρά την υγεία μας και συχνά είναι αιτίες αυτοκτονίας. Πώς μπορεί κάποιος να ξεφύγει από αυτό, όταν δεν είναι στο χέρι του να βρει δουλειά; Μοιάζει σαν κακιά μοίρα ή σαν μια βαριά κατάρα που δεν μπορείς να ξεφύγεις. Και τότε καταλαβαίνεις πως είσαι νικημένος εσωτερικά και δεν σου μένει τίποτα άλλο από το να παρατηρείς πως κάθε μέρα σαπίζεις και λίγο παραπάνω. Είναι όμως αυτή η φύση του ανθρώπου ή μήπως συμμαχούμε έτσι με τον εχθρό μας; Γιατί σίγουρα όλα αυτά τα μέτρα που έχουν παρθεί είναι εχθρικά προς τον άνθρωπο και φιλικά για το άπληστο κέρδος.
Μήπως είναι η εποχή να επινοήσουμε ένα νέο ανθρωπισμό; Να χτίσουμε κινήματα συμπόνοιας, αλληλεγγύης και αγάπης; Μοιάζουν ρομαντικά και ουτοπικά όλα αυτά. Και όμως έτσι κινήθηκε πάντα η ανθρωπότητα. Αν ο ρεαλισμός είναι ο αρπακτικός καπιταλισμός, τότε ασφαλέστερη είναι η ουτοπία που δημιουργεί μουσική και τέχνη. Εχουμε σκεφθεί, άραγε, τι μας έχει δώσει ένα τραγούδι του Τσιτσάνη; Πόσες φορές άγνωστοι άνθρωποι μεταξύ μας βρεθήκαμε σε μια ταβέρνα για να ενωθούμε σε ένα τραγούδι; Και αυτό να μας κάνει μια οικογένεια. Και η δημιουργικότητα δεν είναι περιττή διασκέδαση. Είναι προϋπόθεση ζωής.
Άρα ποιο είναι το ζητούμενο; Η μισητή κυβέρνηση του Παπανδρέου δεν είναι αιώνια. Μπορεί να πέσει από τους ίδιους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ αν σταθούν στο ύψος τους και σεβαστούν την ψήφο που τους έστειλε στη Βουλή. Το συμβόλαιό τους δεν ήταν να δημιουργήσουν έναν κοινοβουλευτικό Πινοσέτ. Ούτε να φέρουν έναν ακόμα Τσολάκογλου. Ήταν για μια φιλολαϊκή κυβέρνηση, που σίγουρα δεν θα έκανε θαύματα, αλλά δεν θα έκλεβε τους μισθούς και τις συντάξεις. Στην ουσία πρόκειται για μια μαζική ληστεία που καμιά μαφία δεν θα μπορούσε να την κάνει. Και όμως την κάνει το κράτος που χρηματοδοτείται από μάς. Δηλαδή, ψηφίσαμε τον ληστή μας. Είναι αυτό Δημοκρατία;
Τι είναι στο χέρι μας να κάνουμε όταν τα κόμματα έχουν πάψει να μας εκπροσωπούν και ο κύριος Κανένας κυριαρχεί; Κατά την άποψή μου, όλη η εξουσία στον κ. Κανένα, δηλαδή σε όλους εμάς. Αν δούμε τον διπλανό μας σαν σύντροφο και όχι σαν ξένο, αν μπούμε στον κόπο του αλλουνού, αν συμπονέσουμε το πρεζάκι και τον μετανάστη, αν αφήσουμε την ψυχή μας να πετάξει και να φτάσει στη Λωρίδα της Γάζας, αν κάνουμε τον κόσμο γειτονιά μας και τη γειτονιά μας έναν κόσμο ολόκληρο, μπορεί ίσως η αυριανή μέρα να είναι καλύτερη.
Ίσως περιττά όλα αυτά που γράφω. Ίσως και ανούσια. Αλλά προτιμώ την Αντιγόνη από όποια άλλη γυαλισμένη κυρία της τηλεόρασης και μπορώ να φωνάξω μαζί της. Η ελπίδα με τρέφει.
ΠΗΓΗ: Έντυπη Έκδοση, Ελευθεροτυπία, Σάββατο 26 Ιουνίου 2010, http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=177278
