Επίθεση στο Μάντσεστερ: Πρώτες εκτιμήσεις
Της Δρ Μαρίας Χρ. Αλβανού*
Τη Δευτέρα το βράδυ το Μάντσεστερ βίωσε ένα αιματηρό τρομοκρατικό γεγονός που ως δράση του ισλαμιστικού δικτύου στην Ευρώπη δείχνει την επικίνδυνη δυναμική του σε σχέση με την ασφάλεια των πολιτών.
Οι βρετανικές αρχές αντιμετώπισαν το συμβάν από την πρώτη στιγμή ως τρομοκρατικό. Ήταν αναπόφευκτοι οι συνειρμοί που είχαν να κάνουν με την ισλαμιστική τρομοκρατία και επιβεβαιώθηκαν. Ο κίνδυνος για μια τρομοκρατική επίθεση άλλωστε σε ευρωπαϊκό έδαφος είναι διαρκής εδώ και καιρό και δεν αποτελεί πλέον έκπληξη η πραγματοποίηση του. Το στοιχείο που έχει να κάνει με τη χρονική εγγύτητα προς τις βρετανικές εκλογές θυμίζει πάντως αρκετά τις γαλλικές εκλογές, πολιτικό γεγονός που το ισλαμιστικό δίκτυο εκμεταλλεύτηκε δεόντως επιχειρησιακά, αλλά και για την προπαγάνδα του.
Από τις αρχικές πληροφορίες που έχουμε σχετικά με τον δράστη και το επίπεδο προετοιμασίας του χτυπήματος, φαίνεται άλλη μια φορά να έχουμε το φαινόμενο σχετικά απλής επιχειρησιακής προετοιμασίας, που όμως είναι υπεραρκετή και ικανή για δολοφονικό αποτέλεσμα που σκορπά φόβο. Οι χώροι διασκέδασης, οι συναυλίες, τα αθλητικά γεγονότα προσφέρουν δυστυχώς ιδανική ευκαιρία για τρομοκρατική δράση που έχει αποτέλεσμα μεγάλο αριθμό θυμάτων και στην ισλαμιστική περίπτωση έχει επιπρόσθετη συμβολική διάσταση: στόχος είναι ο τρόπος της ζωής μας. Οι τρόποι και στο στυλ της διασκέδασης, της ψυχαγωγίας, ο ελεύθερος χρόνος μας και πώς τον διαχειριζόμαστε, οι μορφές κοινωνικοποίησης μας βρίσκονται στο στόχαστρο.
Το Μάντσεστερ είναι πόλη στην οποία λειτουργεί εδώ και χρόνια πρόγραμμα για την αντιμετώπιση της ριζοσπαστικοποίησης, η οποία αποτελεί ζήτημα για τη συγκεκριμένη περιοχή. Η αποκάλυψη της ταυτότητας του αυτουργού και τα στοιχεία που έχουμε ως τώρα οδηγούν σε αυτό που ονομάζουμε “homegrown terrorism” (δηλαδή τους δράστες που δεν έρχονται από το εξωτερικό, αλλά ως πολίτες μιας χώρας έχουν ριζοσπαστικοποιηθεί στο εσωτερικό της) και είναι το πρώτο πολύτιμο στοιχείο για την ανάλυση της επίθεσης.
Το Ηνωμένο Βασίλειο προσπαθεί να κερδίσει τον αγώνα για την ασφάλεια των κατοίκων με σειρά μέτρων και πρωτοβουλιών εδώ και χρόνια. Νομοσχέδια με δυνατότητες ερευνητικές των αρχών -ειδικά σε σχέση μάλιστα με το διαδίκτυο, για την παρακολούθηση υλικού τρομοκρατικού περιεχομένου και ρητορικής- έχουν τεθεί σε ισχύ. Ακόμη και το Brexit, που ακόμη ουσιαστικά δεν έχει υλοποιηθεί, ως επιλογή για κάποιους συνδέθηκε με την υποτιθέμενη δυνατότητα της χώρας να ελέγχει μόνη της και καλύτερα την ασφάλειά της. Παρόλα αυτά, τα παραπάνω δεν αποδεικνύονται ικανά να δώσουν μια αποτελεσματική λύση στο πρόβλημα αντιμετώπισης τρομοκρατικών επιθέσεων απλής προετοιμασίας και μοναχικών λύκων.
Γενικότερα θα πρέπει οι δυτικές κοινωνίες να αποδεχτούν στα πλαίσια αντιμετώπισης του ισλαμιστικού κινδύνου ότι το ενδεχόμενο τρομοκρατικής επίθεσης δεν μπορεί να εξαφανιστεί με κάποιο μέτρο γενικής πρόληψης. Προφανώς πρακτικά μέτρα ειδικής προληπτικής ασφαλείας καλούνται στην πρώτη γραμμή αντιμετώπισης και μετά -δυστυχώς και από άλλα συμβάντα τραγικά, όπως στο Μπατακλάν- το ερώτημα είναι αν ελήφθησαν στη συναυλία αυτή, και αν ναι, πού και πώς απέτυχαν. Περιμένουμε λοιπόν απαντήσεις, αναγκαίες για να ξέρουμε πώς πρέπει να κινηθεί η αντιτρομοκρατική πολιτική για τη μέγιστη δυνατή ασφάλεια.
* Η Δρ. Μαρία Χρ. Αλβανού είναι εγκληματολόγος
ΠΗΓΗ: Τετάρτη 24 Μαΐου 2017, http://www.liberal.gr/arthro/139935/apopsi/arthra/epithesi-sto-mantsester-protes-ektimiseis.html
Το ζήτημα έχει πάντως, και μία άλλη πιο πρωτόλεια διάσταση: εκκολάπτεις το αυγό του φιδιού μέσα στον κόρφο σου. Οι μουσουλμανικές κοινωνίες έχουν αποδείξει (δυστυχώς πέραν πάσης αμφιβολίας), ότι αποτελούν τις πλέον δυσπροσάρμοστες ομάδες ανθρώπων στις δυτικού τύπου κοινωνίες (σε αυτές συμπεριλαμβάνεται βεβαίως και η ελληνική), λόγω των ιδεολογικών και θρησκευτικών τους πεποιθήσεων, για τις οποίες «πας μη δικός μας, βάρβαρος»¨σε ελεύθερη απόδοση. Η ύπαρξη ολιγάριθμων εξαιρέσεων, από ανθρώπους οι οποίοι εντάχθηκαν στις αλλότριες δυτικού τύπου κοινωνίες, έστω και με διατήρηση των προσωπικών τους πεποιθήσεων, δεν αποτελεί παράγοντα εξίσωσης των πραγμάτων. Οι μουσουλμάνοι είναι και δυστυχώς θα παραμείνουν μία κοινωνικοπολιτική κοινωνία εντελώς διαφορετική από την κοινωνία που και εμείς ως Έλληνες έχουμε χτίσει ιστορικά. Η τυχόν συνύπαρξη σε διάφορες χώρες (που χρησιμοποιείται ως παράδειγμα ομαλής συμβίωσης), συμβαίνει επειδή εκεί οι μουσουλμάνοι είναι μειοψηφία και «φοβούνται» την πλειοψηφική κοινωνία και τους νόμους της. Όπου όμως οι ίδιοι μετατρέπονται σε πλειοψηφία, τα πράγματα αλλάζουν άρδην και αυτό το γνωρίζουμε πολύ καλά, από τους αιώνες της πρόσφατης ιστορίας μας. Σε καθεστώς υποτέλειας των κάθε είδους «γκιαούρηδων», οι μουσουλμάνοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα, αρκεί οι άλλοι να είναι υποτελείς. Αυτά…
Αγαπητέ @ Στυλιανός Δρακουλέλης
μπορώ να παρακολουθήσω τους συλλογισμούς σου, εάν προηγουμένως διαχωρίσουμε τους μουσουλμάνους τουλάχιστον στις δύο πρωταρχικές διαφορετικές πολιτισμικές απολήξεις τους: Σιΐτες και Σουνίτες. Και υπάρχουν και άλλες ακόμα απολήξεις, όπως Αλεβίτες, κρυπτοχριστιανοί …
Συμφωνώ, ότι οι μουσουλμάνοι (και αυτοί, όπως και άλλες θρησκείες ή Εκκλησίες…) δεν είναι ενιαία κατάσταση. Και μάλιστα οι κοσμοθεωρίες εκάστης των διαιρέσεών τους έχουν σημαντικές διαφορές και αποτυπώσεις. Όμως και δυστυχώς γι’ αυτούς, η σουνιτική πτέρυγα έχει γίνει η περισσότερο ακουσμένη διαθνώς, κυρίως λόγω των ριζοσπαστικών και απολύτων χαρακτηριστικών της. Μάλιστα δε, χάρη και στην φύση επεκτατική της διάσταση (σε σχετική αντίθεση με την σιιτική και σε πλήρη αντίθεση με την αλεβιτική), τείνει να καταλάβει την κυριαρχία στον μουσουλμανικό χώρο, κακώς μεν, αληθώς δε. Σε κάθε περίπτωση πάντως και ανατρέχοντας στις πηγές του ισλάμ και του μωαμεθανισμού, δεν θα την χαρακτήριζες ως θρησκεία της αγάπης και της θυσίας υπέρ του πλησίον, όπως τον χριστιανισμό, ή όπως ίσως και τον βουδισμό (όπου η αγάπη και η θυσία αντικαθίστανται με το κάρμα και την εσωτερική «γαλήνη» κλπ). Χωρίς αυτό να αθωώνει τις εκφράσεις συγκεκριμένων εκπροσώπων του χριστιανισμού ή άλλων, δεν παύει να μην αφαιρεί από το ισλαμ-μωαμεθανισμό τον χαρακτήρα του απολυταρχισμού και της πάσει θυσία επικράτησης. Δεν διεκδικώ την τέλεια γνώμη και γνώση, αλλά θεωρώ πως τα πράγματα δεν απέχουν απ’ αυτό.
Maria Alvanou
1 Ιουνίου στις 2:20 π.μ. ·
Προφανώς όσοι ταυτίζουν τις επιθέσεις αυτοκτονίας με το Ισλάμ (στη χειρότερη περίπτωση) ή με το ισλαμιστικό τρομοκρατικό δίκτυο (στην «καλύτερη» περιπτωση) και χρησιμοποιούν το υποτιθέμενα καταλυτικό επιχείρημα «γιατί δεν έχουμε δει χριστιανούς να ανατινάζονται;» , μάλλον ξεχνούν (ή αγνοούν;) βασικά στοιχεία της ιστορίας των επιθέσεων αυτοκτονίας: Η οργάνωση SSNP (ιδρύθηκε από τον ελληνορθόδοξο χριστιανό Antoun Saadeh) ήδη τη δεκαετία του ’80 χρησιμοποιούσε ευρέως επιθέσεις αυτοκτονίας και μάλιστα σε αυτήν χρεώνεται και η πρώτη γυναίκα αυτουργός, η Sana’a Mehaidli. Ήταν η πρώτη οργάνωση που ερεύνησα για τη χρήση γυναικών στις επιθέσεις αυτοκτονίας, όταν έκανα τη διατριβή μου. Μου είχε κάνει μάλιστα εντύπωση στη βιβλιογραφία ο όρος christian suicide bombers (μέχρι που μετά μελέτησα και άλλου background και τύπου οργανώσεις όπως Tamil Tigers, PKK κλπ και έτσι διαλύθηκε πλήρως το στερεότυπο «επιθέσεις αυτοκτονίας=Ισλαμιστικές οργανώσεις»). Οι επιθέσεις αυτοκτονίας είναι επιχειρησιακή στρατηγική επιλογή, όχι θρησκευτικό «φετίχ» και δη του Ισλάμ. Οι θρησκείες που μιλούν στο συναίσθημα είναι σημαντικό εργαλείο στρατολόγησης, αλλά και ηγετικές-ηγεμονικές φιγούρες μπορούν και φανατίζουν-κινητοποιούν μέλη οργανώσεων ώστε να γίνουν «αυτοχειρες-δολοφόνοι». Οπότε: Καλύτερη και πληρέστερη πληροφόρηση, better homework= διαλύονται οι «μύθοι».
Δεν θα διαφωνήσω στην βάση αυτού που αναφέρεις, όπως και στο ότι πιθανώς να υπήρξαν και «χριστιανικής» προελεύσεως καταστάσεις στις οποίες χρησιμοποιήθηκαν και ως εκ τούτου επιβραβεύτηκαν οι μέθοδοι της επιθετικής αυτοκτονίας. Πλην όμως είναι εντελώς έξω (μέχρις βαθμού διαστρεβλώσεως του νοήματός του) από τον χριστιανικό τρόπο, η επίθεση σε μη στρατηγικό στόχο για έναν αυτοκτονικό μάρτυρα χριστιανό. Η πεποίθηση της ορθόδοξης μαρτυρίας έχει να κάνει με την ομολογία του Χριστού, ακόμη και εάν αυτό σημαίνει τον σωματικό θάνατο του ομολογητή, οπότε και μόνον τότε γίνεται μαρτύριο. Επίθεση αυτοκτονίας δεν νοείται σε καμία περίπτωση κατά «αμάχων» ακόμη και «αντιπάλων», ενώ αυτή θεωρείται και αντιχριστιανική στάση, καθώς σημαίνει την αφαίρεση ζωής συνανθρώπου στην οποία δεν έχει κανένα δικαίωμα ο οιοσδήποτε χριστιανός. Κατ’ οικονομία και μόνο, σε περιπτώσεις εμπόλεμης κατάστασης (ακόμη και με την ευρεία έστω έννοια του «πολέμου»…), μπορεί να συζητηθεί και δικαιολογηθεί ίσως η αυτοκτονική επίθεση κατά μάχιμου στρατηγικού στόχου του εχθρού, ώστε να τον μειώσει πολεμικά. Επιθέσεις όμως σε χώρους καθημερινής κοινωνικής ή ανθρώπινης δραστηριότητας, κατά κανόνα με άμαχους ως θύματα, στο μόνο που αποσκοπούν είναι στο να προσβάλλουν τον όποιο τρόπο ζωής του «αντιπάλου» και να ενσπείρουν τον φόβο για πολιτισμικές και κοινωνικές αξίες τις οποίες ο «αντίπαλος» έχει ως δεδομένα της ζωής του.
Και βέβαια δεν είναι λάθος πως οι επιθέσεις αυτού του είδους έχουν γίνει πλέον καθεστώς στον ισλαμικό χώρο, ξεφεύγοντας από την επιχειρησιακή στρατηγική επιλογή και γινόμενες θρησκευτικό φετίχ. Δεν πιστεύω σε καμία περίπτωση ότι ένας -έστω και ελαφρά- συνειδητός χριστιανός, θα πήγαινε να αυτοκτονήσει προκειμένου να στείλει στην κόλασή του (ή και στον παράδεισο ακόμη) μερικούς ή αρκετούς αλλόθρησκους ή αντικείμενούς του ιδεολογικά ή πολιτικά. Αντιθέτως το ισλάμ έχει αποδείξει ιστορικά, πως ελάχιστα σέβεται την αλλοθρησκεία, αλλοδοξία, διαφορετική πολιτισμική παράδοση (όταν το ίδιο βρίσκεται σε θέση ισχύος και όχι μειοψηφίας…), αφού ισχύει ο συλλογικά ισοπεδωτικός ορισμός του «άπιστού» για όλους συλλήβδην τους μη-μουσουλμάνους.
Όσο για το ότι οι θρησκείες μιλάνε στο συναίσθημα του κάθε ανθρώπου, αυτό είναι δεδομένο: θρησκεία που να μιλάει στην λογική είναι μόνον ο καπιταλισμός, άντε και ο κομμουνισμός. Όλες οι υπόλοιπες απευθύνονται αποκλειστικά και μόνον στο συναίσθημα του ανθρώπου, αφού ασχολούνται εξ ορισμού με την νοηματοδότηση της ζωής του, πράγμα το οποίο κατά κανόνα είναι εκτός λογικής ανθρώπινης, είναι υπερβατικό και απαιτεί συναίσθημα για να γίνει βιωματικό. Πίστη και λογική δεν συναντούνται σε πολλά σημεία. Καλύτερη και πληρέστερη γνώση (και όχι πληροφόρηση, η γνώση δεν είναι data entry), ώστε να έχουμε ενσυνείδηση των πραγμάτων. Πάντως το ισλάμ δεν είναι θρησκεία, αλλά ένα πολιτικοκοινωνικό σύστημα με θρησκευτική επικάλυψη. Αλήθεια, ποιος είναι ο θεός του και γιατί δεν τον έχει δει κανείς μέχρι σήμερα, ούτε και επιτρέπεται να τον απεικονίζει; Ρωτάω από περιέργεια και προβληματισμό…