Άσπιλος και άναρχος

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Έρχομαι πλατύτερος

των οριζόντων

από τα βάθη του χρόνου

Βότσαλο νηφάλιο

στην αμμουδιά του σύμπαντος,

που το σμιλεύουν τα κύματα

Σύννεφο, που γαυριάζει

στους καιρούς

Αλλάζουν την ρότα μου

οι άνεμοι της ιστορίας

 

Η εμβέλεια μου πλανητική

Η εμβέλεια των ερωτημάτων μου

συμπαντική

Και η δόξα της Βασίλισσας,

δεν ξεπερνάει την κυψέλη της

 

Ζωγραφίζω  στον καμβά

της φαντασίας μου

τυχαίες πινελιές

Αδράχνω τις μορφές

που αναδύονται στο χάος

 

Με απέραντη υπομονή

προσμένω

τα σκουλήκια των πόθων μου

να γίνουν πεταλούδες

Να γευτεί η ψυχή μου

μια σταγόνα νέκταρ

 

Καρτερώ το χαμόγελο

της άνοιξης

Να φωτίσει το χειμώνα μου

 

Συλλέγω παλιές φωτογραφίες

και περιμένω

να πάρουν ζωή, τα όνειρα

στο άλμπουμ του συλλέκτη

Πριν χαθώ μαζί τους

Για δεύτερη φορά ικέτης

αναπάντητος.

 

                                        29 Δεκεμβρίου 2009, Γιάννης Ποταμιάνος