Όπιο του λαού ή φαρμάκι των αστών

Σχολιάστε

Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού ή, μήπως, ο αθεϊσμός το φαρμάκι των αστών (;)

 

                                                                        Του φιλαλήθη/philalethe00 

 

 

Σε συνέχεια μίας παλαιότερής μας ανάρτησης περί “σκουληκιού του σοσιαλισμού”, ήθελα να προσθέσω κάποια πράγματα, επί τη ευκαιρία και αφορμή μίας συζήτησης που είχα με κάποιους φίλους από την Νεολαία του ΚΚΕ προχθές.

Η συζήτησή μας πήγε ταχέως στο θέμα της “θρησκείας”, όπου και τελείωσε αργότερα, λέγοντας εγώ, ότι ο μαρξισμός είναι θρησκεια(και εγώ είμαι εναντίον της θρησκείας ως Ορθόδοξος), όπως το έλεγε, άλλωστε, και ο Ανατόλ Λουνατσάρσκι. Και κοιτάξτε τι βασικά πράγματα δεν ξέρουν και συνήθως(κατά ποσοστό 99%, θεωρώ, οπωσδήποτε) δεν μαθαίνουν ποτέ οι σχετικοί συναγωνιστές στα κοινωνικά  και φίλοι(που, βέβαια, έφεραν σταυρούς πλειοψηφικώς). Είναι μεν δύο και απλά, αλλά θεμελιώδη και σκοπίμως μένουν στην αφάνεια, αραχνιάζουν και “τα τρώγει η μαρμάγκα”……

Α) Η φράση “η θρησκεία είναι το όπιο του λαού” βρίσκεται στην “Κριτική της φιλοσοφίας του Δικαίου του Χέγκελ” του Καρλ Μαρξ, όπου θεωρεί ακόμη, επηρεασμένος και από το κλίμα του πανεπιστημίου όπου σπούδαζε, ως αριστερός εγελιανός ή νέος εγελιανός ή ανήκων στην αριστερή πτέρυγα των υποστηρικτών της πανλογιστικής φιλοσοφίας του Γερμανού ιδεαλιστή φιλοσόφου Γκ. Χέγκελ, ότι η θρησκεία είναι η βάση και όχι το Κεφάλαιο ή οι παραγωγικές σχέσεις ή η πάλη των τάξεων. Έχει υποστηριχθεί από πολλούς, ότι η φράση αυτή δεν είναι του Μαρξ, αλλά του Λουδοβίκου Φόυερμπαχ, χωρίς να δοθή “πηγή”. Ο Στέλιος Ράμφος έλεγε σε σχετικό συνεδριακού τύπου χριστιανομαρξιστικό διάλογο πριν περίπου τριάντα χρόνια(με εκδομένα πρακτικά), ότι είναι στην πραγματικότητα του Μπρούνο Μπάουερ, άθεου θεολόγου, και εισηγητή της “θεωρίας του μυθισμού”. Και ο Μπάουερ και ο Φόυερμπαχ ήσαν αυτό που είπαμε πριν: αριστεροί εγελιανοί. Και, βέβαια, ήσαν, όπως έλεγαν ακόμη και οι Σοβιετικοί θεωρητικοί, “της αστικής δημοκρατικής μερίδας”.
 
Εδώ, άλλωστε, είναι ένας από τους τομείς όπου η μαρξιστική θεωρία προδίδει και ότι δημιουργήθηκε από τέκνα όχι του προλεταριάτου και του λαού, αλλά από τέκνα της αστικής τάξης και φορείς της αστικής ιδεολογίας, όπως απέδειξε και ο Ζακ Ελλύλ στην “μεταμόρφωση του αστού”. Αλλά πάντως όχι και να παίρνουμε στα σοβαρά ένα ρητό που αντιπροσωπεύει μία φάση που ήλθε και παρήλθε -σύντομα…

Β) Στην σοβιετική Ρωσσία, έλεγε ο Μπερντιάγεφ, δεν δείχθηκε σεβασμός προς το πνεύμα του Μαρξ, παρά μόνο σε ένα χυδαίο αντιθρησκευτικό πνεύμα ίσως, που είναι ό,τι γνωρίζει η ρωσσική νεολαία της διασποράς. Έτσι, στους τοίχους της Σοβιετίας, ήταν γραμμένα κατά συρροήν δύο συνθήματα: ένα είναι αυτό που είπαμε περί “οπίου του λαού”. Δεύτερο είναι αυτό που μπήκε και στο Σοβιετικό Σύνταγμα και είναι το “όποιος δεν θέλει να εργάζεται, δεν πρέπει και να τρώει” («εί τις μη θέλει εργάζεσθαι μηδέ εσθιέτω» Θεσ. Β: 3:10).

Αυτή είναι, όντως, η βασική θέση που ορίζει τον σοσιαλισμό και βάσει αυτής το Κεφάλαιο δεν αξίζει καθόλου εισόδημα, ενώ οι εργαζόμενοι είναι αντικείμενα εκμετάλλευσης του μόχθου τους (πρβλ. υπεραξία κτλ.). Αλλά βλέπετε την αντίφαση; Η θέση που προσδιορίζει τον σοσιαλισμό είναι παρμένη από τα κείμενα της θρησκείας, που είναι το όπιο του λαού!!!…

Και το ερώτημα είναι: πώς θα βγάλουμε την σημερινή υπαρκτή, αστική αριστερά από την αφασία της; Βλέπετε τον τρόπο;

Απάντηση

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.