Η Βία η μαμή
Του Γιάννη Ποταμιάνου
Μοναχικά τα πουλιά
στους ουρανούς
Τα σμήνη έχασαν το δρόμο τους
Δραπέτευσαν στις μνήμες
τα κόκκινα κεραμίδια
και η καπνοδόχος
Τώρα στις γειτονιές μας
τριγυρνάει ο φόβος
Έρπει σιωπηλή στα πρόσωπα
η σκιά της αβεβαιότητας
σκοτώνει τα όνειρα η ανεργία
Στην τηλεόραση
μια αλλοτριωμένη καρδερίνα
παραβγαίνει
τα τραγούδια των σειρήνων
Κι εμείς δεμένοι στο κατάρτι
ακούμε τα ουρλιαχτά της πόλης
Αφουγκραζόμαστε τη σιωπή
να μεγεθύνει τις κραυγές
Η απελπισία στροβιλίζεται
Και η σιωπή των αμνών
προαναγγέλλει, νέα σφαγή
Εκατόμβη ονείρων
στο βωμό του κέρδους
Όμως εσύ γλύψε
στη φθορά των βράχων την αλμύρα
Κολύμπα μαζί με το κύμα
που τρώει τους γρανίτες
Πάντα ο χειμώνας είναι προπομπός
της άνοιξης
Μέχρι να εκραγούν βίαια
οι ταξιανθίες
Κι από το ωστικό κύμα να αναδύεται
Πανέμορφο το μανιτάρι
Των χρωμάτων και των αρωμάτων
Αχ! Βία πόση ομορφιά σκορπάς
Όταν σαρώνεις δύσοσμους συμβιβασμούς
Αχ! Βία μαμή
πόσο ελπιδοφόρα ακούγονται τα ουρλιαχτά
σαν ξεγεννάς την ιστορία
29 Μαΐου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος
Τώρα στις γειτονιές μας
τριγυρνάει ο φόβος
Έρπει σιωπηλή στα πρόσωπα
η σκιά της αβεβαιότητας
σκοτώνει τα όνειρα η ανεργία
Στην τηλεόραση
μια αλλοτριωμένη καρδερίνα
παραβγαίνει
τα τραγούδια των σειρήνων
Κι εμείς δεμένοι στο κατάρτι
ακούμε τα ουρλιαχτά της πόλης
Αφουγκραζόμαστε τη σιωπή
να μεγεθύνει τις κραυγές
Η απελπισία στροβιλίζεται
Και η σιωπή των αμνών
προαναγγέλλει, νέα σφαγή
Εκατόμβη ονείρων
στο βωμό του κέρδους
Όμως εσύ γλύψε
στη φθορά των βράχων την αλμύρα
Κολύμπα μαζί με το κύμα
που τρώει τους γρανίτες
Πάντα ο χειμώνας είναι προπομπός
της άνοιξης
Μέχρι να εκραγούν βίαια
οι ταξιανθίες
Κι από το ωστικό κύμα να αναδύεται
Πανέμορφο το μανιτάρι
Των χρωμάτων και των αρωμάτων
Αχ! Βία πόση ομορφιά σκορπάς
Όταν σαρώνεις δύσοσμους συμβιβασμούς
Αχ! Βία μαμή
πόσο ελπιδοφόρα ακούγονται τα ουρλιαχτά
σαν ξεγεννάς την ιστορία
29 Μαΐου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος
