Διδάσκοντας σε τάξη υποδοχής προσφύγων: Μια εμπειρία ζωής
Της Κικής Γκρεκίδου*
Πολλά έχουν ακουστεί τους τελευταίους μήνες για τα παιδιά των προσφύγων που έχουν κυριολεκτικά εγκλωβιστεί στη χώρα μας. Ζώντας τον εφιάλτη του πολέμου και καταφέρνοντας μέσα από αντίξοες συνθήκες να γλιτώσουν από το θάνατο, παραμένουν στην Ελλάδα επ’ αορίστου χρόνου, μέχρι να γίνει δεκτή η αίτηση των οικογενειών τους για άσυλο σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα. Αυτά τα παιδιά έχουν χάσει ό,τι δικαιούται κάθε παιδί της ηλικίας τους: την ασφάλεια του σπιτιού τους, τους συγγενείς τους, αλλά και μια φυσιολογική φοίτηση σε ένα σχολείο της πατρίδας τους. Την ίδια ώρα που οποιοδήποτε παιδί, το οποίο ζει σε μια χώρα εν καιρώ ειρήνης, έχει όλα τα εφόδια να μορφωθεί και να επιτύχει αυτό που θέλει για το μέλλον του.
Φέτος, λοιπόν, στην Ελλάδα δημιουργήθηκαν οι τάξεις υποδοχής προσφύγων μέσα στα σχολεία, είτε για το πρωινό τμήμα είτε για το απογευματινό 14:00 με 18:00. Οι αντιδράσεις από τους τοπικούς φορείς και από τους γονείς ήταν άπειρες. Καθημερινά βλέπουμε στην τηλεόραση τα επεισόδια που γίνονται μέσα στα σχολεία και που κατά τη δική μου γνώμη, δεν μας τιμούν καθόλου ως έθνος και ως πολιτισμένους ανθρώπους. Δικαιολογώ φυσικά την αρχική αγωνία των γονιών όσον αφορά τις συνθήκες υγιεινής, ωστόσο από το να ακούμε κακοπροαίρετες και ξενοφοβικές γνώμες που μας τρομοκρατούν, προτίμησα να δημοσιεύσω την προσωπική μου εμπειρία ως δασκάλα σε τάξη υποδοχής.
Μύθος που καταρρίπτεται…
«Τα προσφυγόπουλα κουβαλούν αρρώστιες και δεν έχουν εμβολιαστεί. Θα μολύνουν τα παιδιά μας». Να ενημερώσω όλους τους γονείς πως οποιοδήποτε προσφυγόπουλο φοιτά σε τάξη υποδοχής μέσα σε ένα ελληνικό σχολείο, έχει προσκομίσει με την εγγραφή του όλα τα απαραίτητα έγγραφα και βεβαίως το βιβλιάριο υγείας με τα απαραίτητα εμβόλια. Ο κάθε διευθυντής/ντρια της εκάστοτε σχολικής μονάδας βρίσκεται σε συνεργασία με τους κοινωνικούς λειτουργούς των παιδιών αυτών και μεριμνούν πρωτίστως για θέματα υγείας. Δεν θα ξεχάσω μάλιστα την πρώτη μέρα που μπήκα στην τάξη, ένα κοριτσάκι μου ζήτησε να πάει τουαλέτα, έβγαλε από την τσάντα της χαρτομάντιλα και προσωπικό σαπουνάκι. Ας μην παραβλέπουμε το γεγονός πως και αυτές οι οικογένειες είχαν όπως όλοι μας τα σπίτια τους και «τη σειρά τους» προτού καταλήξουν σε κάποιον καταυλισμό προσφύγων.
«Αυτά τα παιδιά έχουν χάσει ό,τι δικαιούται κάθε παιδί της ηλικίας τους: την ασφάλεια του σπιτιού τους, τους συγγενείς τους, αλλά και μια φυσιολογική φοίτηση σε ένα σχολείο της πατρίδας τους»
«Αυτά τα παιδιά έχουν χάσει ό,τι δικαιούται κάθε παιδί της ηλικίας τους: την ασφάλεια του σπιτιού τους, τους συγγενείς τους, αλλά και μια φυσιολογική φοίτηση σε ένα σχολείο της πατρίδας τους»
Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό για την αγάπη και τον σεβασμό που μου δείχνουν αυτά τα παιδιά. Καθημερινά τα βλέπω πόσο ευτυχισμένα νιώθουν στο περιβάλλον του σχολείου και πόσο επιζητούν να βρίσκονται εκεί. Στην αρχή συνεννούμασταν μόνο με νοήματα και με τα λίγα αγγλικά που γνώριζαν, ωστόσο πολύ γρήγορα μαθαίνουν το λεξιλόγιο της ελληνικής γλώσσας. Μετά από τρεις μήνες αρκετά έχουν μάθει να διαβάζουν και να γράφουν σαν πρωτάκια. Μου ζητούν να τους βάζω ασκήσεις για το σπίτι κι ενδιαφέρονται για οτιδήποτε βλέπουν τριγύρω τους. Ανακαλύπτω τα ταλέντα τους, άλλα στη ζωγραφική, άλλα στη μουσική και σκέφτομαι πόσο άδικο είναι γι’ αυτά να χάνουν τόσο πολύτιμο χρόνο από τη ζωή τους γυρίζοντας από χώρα σε χώρα ψάχνοντας ένα ασφαλές περιβάλλον. Γιατί και για πολλές από τις οικογένειες των προσφύγων η Ελλάδα είναι απλά μια στάση… ενώ το ταξίδι προς το άγνωστο συνεχίζεται.
Χαίρομαι ιδιαιτέρως που βλέπω στο σχολείο μας τα υπόλοιπα παιδιά να έχουν αγκαλιάσει τα προσφυγόπουλα. Η δασκάλα των γερμανικών μου εκμυστηρεύθηκε προχθές πως ένας μαθητής άφησε στη μέση τις ασκήσεις που έκανε για να βοηθήσει τον Αχμέτ. Για τα παιδιά δεν υπάρχει πρόβλημα γλώσσας… το παιχνίδι τα ενώνει όλα. Τα βλέπω στο διάλειμμα να παίζουν μαζί ποδόσφαιρο και τα καμαρώνω. Κάποια έχουν δεθεί μεταξύ τους. Πριν από λίγο καιρό ένα προσφυγόπουλο θα έφευγε για τη Γερμανία με στόχο να επανενωθεί η οικογένεια που ήταν διαιρεμένη εδώ και πολλούς μήνες. «Δεν ξέρω αν θέλω να πάω εκεί», μου είπε, συνεχίζοντας: «Από τη μια χαίρομαι που θα δω τον μπαμπά μου και τα αδέρφια μου, από την άλλη θα χάσω το σχολείο και τους φίλους μου».
Μπορεί να μην είναι στο χέρι μας να λυθεί το προσφυγικό αλλά σίγουρα εμείς ως εκπαιδευτικοί μπορούμε να κάνουμε ό,τι καλύτερο για να περνούν ευχάριστα αυτά τα παιδιά που έχουν χάσει τα πάντα. «Μακριά από την πατρίδα πεθαίνεις», είχε πει ένας μαθητής μου υπενθυμίζοντάς μου πως κανένας δεν θέλει να ξεσπιτωθεί και να χάσει την ηρεμία του. Ναι, είμαστε το «παυσίπονο» και όχι η λύση στο πρόβλημα, αλλά τουλάχιστον να μην τους στερήσει κανένας το δικαίωμα στην εκπαίδευση, όσον καιρό θα παραμείνουν στη χώρα μας.
* Η Κική Γκρεκίδου είναι δασκάλα.
ΠΗΓΗ: https://dazzein.blogspot.gr/2017/02/didaskontas-taksi-ypodoxis-prosfigwn-empeiria-zois.html
