Το πραγματικό δίλημμα για τον ελληνικό λαό
Του Τάκη Φωτόπουλου
Σήμερα η ίδια κλίκα, εν πλήρει γνώσει της ύπαρξης εναλλακτικών λύσεων σαν αυτές που πρότεινε η στήλη (παραλλαγές των οποίων, με άλλο αιτιολογικό, πρότειναν κατόπιν ακόμη και διεθνούς κύρους οικονομολόγοι, π.χ. έξοδος από την ΟΝΕ, αναδιάρθρωση του χρέους κ.λπ.), παραδίδει τη χώρα στο έλεος του ηγετικού ληστρικού θεσμού της υπερεθνικής ελίτ: το ΔΝΤ. Προφανώς, οι εναλλακτικές λύσεις δεν κρίθηκαν… σοβαρές από τους συμβουλάτορες της κλίκας, όπως προκύπτει από δηλώσεις κυβερνητικών βουλευτών![i] Στην πραγματικότητα, βέβαια, ο λόγος της απόρριψης παρόμοιων εναλλακτικών λύσεων είναι ότι θα θίγονταν καίρια τα συμφέροντα των ντόπιων και ξένων ελίτ που ουσιαστικά επέλεξαν το ΠΑΣΟΚ, ακριβώς γιατί μόνο ένα δήθεν «σοσιαλιστικό» κόμμα θα μπορούσε να εξαπατήσει αποτελεσματικά τον λαό και να περάσει τα σημερινά πρωτόγνωρα μέτρα ,που καταδικάζουν μεγάλα λαϊκά στρώματα σε πολύχρονη μαζική ανεργία και φτώχεια.
Επειδή, μάλιστα, το παραμύθι των «κακών» Γερμανών και κερδοσκόπων ξέφτισε, η κυβέρνηση της εξαπάτησης καταφεύγει σήμερα (με τη βοήθεια των συστημικών ιδεολόγων[ii] και των παπαγάλων στα κανάλια που αδίστακτα υιοθετούν «την απαράδεκτη μεθόδευση της αστυνομίας, να χρησιμοποιεί τα ΜΜΕ για να δημιουργείται κλίμα καταδικαστικό»)[iii] στη δοκιμασμένη μέθοδο αποπροσανατολισμού του λαού από την πραγματική λαίλαπα: τον πόλεμο -έστω και αν, ελλείψει πραγματικού, αυτός είναι ο «πόλεμος» κατά της «τρομοκρατίας». Παρ' όλα αυτά, ο πρωθυπουργός της εξαπάτησης δεν διστάζει να μιλά για «σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και να δηλώνει «πιο σοσιαλιστής», τη στιγμή μάλιστα που ο ίδιος και ο κομματικός λόχος του, όχι μόνο δεν τόλμησαν να υιοθετήσουν εναλλακτικές λύσεις, αλλά ούτε είχαν τη στοιχειώδη εντιμότητα να παραιτηθούν, όπως θα έκαναν αν είχαν την παραμικρή σχέση με τις «σοσιαλιστικές» αρχές που πρεσβεύουν. Αντίθετα, επέλεξαν τον ρόλο του άμεσου αυτουργού σε ένα από τα μεγαλύτερα ίσως εγκλήματα σε βάρος του ελληνικού λαού: τη λατινο-αμερικανοποίηση της χώρας. Δηλαδή την κατάσταση, όπου οι ελίτ, αφού καταχρεώσουν τους λαούς τους, κλέβοντας ουσιαστικά το Δημόσιο με τις μίζες, τις ύποπτες συμβάσεις και τα έργα βιτρίνας (π.χ. Ολυμπιακοί) – αντί να επενδύσουν στην παραγωγική δομή της χώρας – ενώ συγχρόνως φοροδιαφεύγουν και εισφοροδιαφεύγουν ασύστολα- στη συνέχεια καλούν το ΔΝΤ (στην περίπτωσή μας, πασπαλισμένο με… ευρωπαϊκή σάλτσα) να πετσοκόψει τα εισοδήματα των αδύνατων και τις κοινωνικές υπηρεσίες, ενώ οι ίδιοι φυγαδεύουν τα κεφάλαια που συσσώρευσαν με παρόμοιους τρόπους στο εξωτερικό.
Ετσι, ενώ ο ελληνικός λαός καλείται να «ματώσει» όσο ίσως ποτέ άλλοτε στη μεταπολεμική περίοδο, όχι μόνο με την καθίζηση των εισοδημάτων και των συντάξεων, αλλά και με την κατεδάφιση κάθε μετα-χουντικής κοινωνικής κατάκτησης, η αγυρτεία των ντόπιων ελίτ έχει ήδη εξαγάγει πάνω από 10 δισ. ευρώ σε ξένες καταθέσεις και τώρα επιδίδεται στην αγορά ακινήτων αξίας εκατομμυρίων ευρώ σε Λονδίνο, Παρίσι και Ν. Υόρκη[iv] με τις ευλογίες, βέβαια, της «σοσιαλιστικής» κυβέρνησης, που δεν παίρνει κανένα μέτρο παρεμπόδισης της μαζικής φυγάδευσης κεφαλαίων. Και αυτό, ενώ τα κεφάλαια αυτά θα μπορούσαν κάλλιστα να χρησιμοποιηθούν για την αποπληρωμή σημαντικού τμήματος του πελώριου χρέους, το οποίο άλλωστε δημιουργήθηκε άμεσα ή έμμεσα από τις ίδιες ελίτ -και όχι απλά από την παθολογική επέκταση του δημόσιου τομέα που κάποιοι φαίνεται θεωρούν προϊόν… παρθενογένεσης[v] και όχι αποτέλεσμα της αντίστοιχης παθολογίας του ελληνικού ιδιωτικού τομέα! Επάξια, επομένως, η σημερινή πολιτική και οικονομική ελίτ θα περάσει στο πάνθεον της ελληνικής Ιστορίας με τη διάκριση μιας μοναδικής επίδοσης στην πολιτική απάτη και την κλεπτοκρατία, αντίστοιχα.
Ομως, παρά τα ληστρικά μέτρα της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, η χρεοκοπία απλώς αναβάλλεται, εφόσον ο «μηχανισμός» που συμφωνείται με την τρόικα δίνει λύση μόνο στο άμεσο πρόβλημα της ρευστότητας, αλλά όχι και στο μακροπρόθεσμο πρόβλημα της φερεγγυότητας που δημιουργεί η δυναμική του υπέρογκου χρέους σε συνδυασμό με τα τοκογλυφικά επιτόκια (5%) που μας επιβάλλουν οι «εταίροι» μας για να μας «βοηθήσουν» με το αζημίωτο! Αυτό συμπεραίνουν διεθνούς κύρους αναλυτές,[vi] οι οποίοι κάθε άλλο παρά «μπακαλίστικους» υπολογισμούς κάνουν, όπως τους παρουσίασαν κάποιοι ανυποψίαστοι υποστηρικτές της… αξιοπιστίας του κυβερνητικού Προγράμματος Σταθερότητας![vii] Το ίδιο, άλλωστε, το ΔΝΤ ουσιαστικά επιβεβαιώνει τους υπολογισμούς αυτούς και φέρεται ότι δήλωσε στον σοβαροφανή (που παριστάνει τον) υπουργό Οικονομικών της χώρας ότι μέχρι το 2014 το χρέος μας θα φτάσει το 150% του ΑΕΠ (από 120% σήμερα)- γεγονός που, όπως υπολογίζεται, σημαίνει πως τα επόμενα πέντε χρόνια θα πληρώσουμε για τοκοχρεωλύσια 240 δισ. ευρώ, όσο περίπου το σημερινό μας ΑΕΠ![viii] Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο ότι σε δημοσκόπηση του Ρόιτερς πολλοί οικονομολόγοι βλέπουν βέβαιη τη χρεοκοπία τα προσεχή χρόνια, ενώ ο Daniel Gros, διευθυντής του Κέντρου Ευρωπαϊκών Μελετών, δηλώνει ότι «κάποια μορφή χρεοκοπίας είναι σήμερα τόσο πιθανή, που γίνεται το κεντρικό σενάριο».[ix]
Το πραγματικό, επομένως, δίλημμα για τον ελληνικό λαό δεν είναι χρεοκοπία ή όχι. Το πραγματικό δίλημμα είναι: χρεοκοπία με βάση τους επαχθείς όρους που μας επιβάλλουν οι «εταίροι» μας ή χρεοκοπία στην οποία θα επιβάλουμε τους δικούς μας όρους. Εάν η απόφαση αφεθεί στις ντόπιες και ξένες ελίτ, θα συνεχιστεί η σημερινή διαδικασία, που θα γονατίσει κυριολεκτικά τον ελληνικό λαό, με στόχο να μη χάσουν οι πιστωτές μας.
Αντίθετα, η εντατικοποίηση της κοινωνικής πάλης και ο αγώνας για αυτοοργάνωση πέρα από τις ελίτ και τα ελεγχόμενα από αυτές συνδικάτα κ.λπ. μπορεί ν' ανατρέψει αυτή τη διαδικασία και να οδηγήσει στην άμεση μονομερή έξοδο από την ΟΝΕ και την Ε.Ε., η οποία θα πρέπει να συνοδευθεί από ένα ολοκληρωμένο «πακέτο» μέτρων (σαν αυτό που περιέγραψα σε προηγούμενο άρθρο, με άξονα την επανεισαγωγή και υποτίμηση της δραχμής) που θα στοχεύει στην πραγματική φορολογική σύλληψη των ντόπιων ελίτ και στον παράλληλο εξαναγκασμό των ξένων ελίτ -που έχουν σημαντικό μέρος της ευθύνης για την έκρηξη του χρέους- να θυσιάσουν σημαντικό τμήμα του κεφαλαίου τους και να δεχτούν τη μακροπρόθεσμη αποπληρωμή με χαμηλά επιτόκια. Ετσι, θα άνοιγε ο δρόμος για τη δημιουργία των προϋποθέσεων μιας αυτοδύναμης (όχι αυτάρκους) οικονομίας χωρίς χρέη, που θα ελέγχαν άμεσα οι ίδιοι οι πολίτες (οι «δήμοι») και όχι οι ντόπιες και ξένες ελίτ, της «δημοτικοποίησης» των μέσων παραγωγής (δηλαδή του άμεσου συλλογικού τους ελέγχου από τους πολίτες, αντί της αποτυχημένης ιδιωτικοποίησης ή κρατικοποίησής τους) και, τέλος, της συνομοσπονδιακής κατανομής των οικονομικών πόρων σε μια αποκεντρωμένη ελληνική συνομοσπονδία «δήμων».[x]
Η επιλογή απόκειται στον ελληνικό λαό…
ΠΗΓΗ: http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/, και Έντυπη Έκδοση, Ελευθεροτυπία, Σάββατο 24 Απριλίου 2010, http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=154867
[i] Βλ. π.χ. τις δηλώσεις Φλωρίδη στην εκπομπή της ΝΕΤ «Press», 20/4/2010.
[ii] Βλ. π.χ. Ν. Μαραντζίδης, «Η εκκωφαντική σιωπή της αντισυστημικής Αριστεράς», Το Βήμα, 18/4/2010.
[iii] Θ. Τεγόπουλος, «Γιατί δεν δημοσιεύσαμε μιαν είδηση», «Ε», 21/4/2010.
[iv] Κ. Σιωμόπουλος, «Οι καταθέσεις πέταξαν για το Μέιφερ», Το Βήμα, 18/4/2010.
[v] βλ. τις απόψεις νεοφιλελεύθερων (Ανδριανόπουλος) και σοσιαλφιλελεύθερων (Τσούκαλης, Φλωρίδης) στην εκπομπή Press. ο.π.
[vi] βλ. π.χ. Wolfgang Munchau, «Greece's bail-out only delays the inevitable», & Alan Beattie, «Greek bail-out teams face hard balancing act», Financial Times, 18/4/2010.
[vii] βλ. «Ε», 20/4/2010. 8. Α. Sakoui & Κ. Hope, «Markets gear up for Greek debt restructuring», Financial Times, 21/4/2010.
[viii] Α. Sakoui & Κ. Hope, «Markets gear up for Greek debt restructuring», Financial Times, 21/4/2010.
[ix] R. Atkins & Κ. Hope, «Greece faces risk of spiraling into default», Financial Times, 22/4/2010.
[x] βλ. «Η Παγκόσμια Κρίση, η Ελλάδα και το Αντισυστημικό Κίνημα» (Κουκκίδα, 2009), κεφ. 14.
