Ο Άνεργος

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

 

Σκοτεινές φωλιές σιωπής

                        τα μάτια του

Πουλιά φευγάτα

                        τα όνειρά του

Κι η ντροπή σκιά να τον ακολουθεί

Γυρίζει ανεκποίητος

                                Στην αγορά

ψυχών τε και σωμάτων

Είναι άνεργος, πονά

 

Ήρθε το καλοκαίρι χωρίς καρπούς

Ωχρό το ηλιοβασίλεμα

δραπετεύει,

                    μαζί με τις ελπίδες του

Ουρλιάζει ο λύκος της απόγνωσης

μπροστά στην επέλαση της νύχτας

 

Κι' ο θάνατος κλωσάει

                          τα αυγά του

Τον γυροφέρνει ένας  γύπας

                          σαν ψοφίμι

Ετοιμάζεται να αρπάξει 

                         το συκώτι του

 

Υπερτιμήθηκαν γι' αυτόν προσφάτως

                            και τα παυσίπονα

Γι' αυτό ρουφάει άκρατο τον πόνο

μονορούφι

 

Σφίγγονται οι γροθιές

                              σηκώνονται

Απειλούν με φωτιά τον κάμπο,

της οργής οι κεραυνοί

 

Αφουγκράζεται τη σιωπή

Και αδημονεί

                 για τη μεγάλη έκρηξη

Για να σκορπίσει στην απεραντοσύνη

αξιοπρέπεια

 

                                            2 Ιουνίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος