Του Περικλή Κοροβέση
Αν αυτή τη στιγμή υπάρχει μια εθνική ομοψυχία, αυτή θα τη βρούμε στην απαξίωση της πολιτικής: Ολοι οι πολιτικοί είναι κλέφτες, όλες οι κυβερνήσεις είναι διεφθαρμένες, η Βουλή πρέπει να καεί και, ει δυνατόν, μαζί της και όλοι οι βουλευτές της.
Ποιος εξέλεξε αυτούς τους κλέφτες; Από το 1974, οι κυβερνήσεις της Ν.Δ. ή του ΠΑΣΟΚ έχουν εκλεγεί με την ψήφο του ελληνικού λαού, και από κανέναν δεν έχουν καταγγελθεί σαν «εκλογές βίας και νοθείας». Αρα, όλοι έχουμε δεχτεί τη γνησιότητά τους και τη νομιμότητά τους. Και αυτό σημαίνει πως ανά τετραετία επιλέγουμε τους κλέφτες που μας αρμόζουν. Μέχρι τώρα δεν έχω δει καμία διαμαρτυρία των οπαδών της Ν.Δ. ή του ΠΑΣΟΚ εναντίον των κομμάτων τους.
Μπορεί να αυξομειώνονται τα ποσοστά των κομμάτων εξουσίας, αλλά ποτέ δεν παύουν να είναι οι αυριανές κυβερνήσεις. Αρα, η αθλιότητα του πολιτικού συστήματος δεν επιβάλλεται από κάποιον δικτάτορα, αλλά επιλέγεται από την ίδια την ψήφο του πολίτη. Και η απαξίωση της πολιτικής είναι στην ουσία απαξίωση του ίδιου του πολίτη. Και αυτό είναι επικίνδυνο και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την έλευση κάποιου «αδιάφθορου δικτάτορα», κατά προτίμηση στρατιωτικού, που θα μας σώσει από τη σαπίλα των πολιτικών. Αυτό, βέβαια, δεν είναι σήμερα εφικτό. Αλλά η δημιουργία ενός ισχυρού ακροδεξιού κόμματος, που θα εκφράσει με ολοκληρωτικό τρόπο την απαξίωση της πολιτικής, είναι πιθανή γιατί ήδη υπάρχει η βάση. Η απαξίωση της πολιτικής δεν είναι σημάδι αριστερής στροφής, αλλά γνώρισμα ολοκληρωτισμού.
Τα δικαιώματα του πολίτη, τα κόμματα, τα συνδικάτα, η δημόσια υγεία και η παιδεία, οι εκλογές και η Βουλή είναι επιτεύγματα των λαών που δεν παραχωρήθηκαν, αλλά κατακτήθηκαν με αγώνες και αίμα. Αυτός που θέλει να τα καταργήσει όλα αυτά είναι το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο, που δεν χρειάζεται κανέναν θεσμό. Θέλει μόνο ασύδοτους πλούσιους και φτωχούς σκλάβους, χωρίς κανένα δικαίωμα. Και αυτό γίνεται σήμερα ραγδαία σε όλον τον πλανήτη. Τα κόμματα εξουσίας έχουν προ πολλού χάσει τον αρχικό προορισμό τους και από εθνικά κόμματα έχουν γίνει υπηρεσίες του αρπαχτικού κεφαλαίου, που φροντίζει να τα χρηματοδοτεί, ανοιχτά ή κρυφά. Οι «Μαντέληδες και οι Τσουκάτοι» δεν είναι μεμονωμένες περιπτώσεις. Είναι η απόδειξη για το πώς λειτουργεί πια το πολιτικό σύστημα. Και ας μην ξεχνάμε πως η σύμβαση της SIEMENS είχε τις υπογραφές Μητσοτάκη – Παπανδρέου – Φλωράκη.
Ενα κίνημα διαμαρτυρίας εναντίον της υπάρχουσας πολιτικής θα είχε νόημα, μόνο αν έθετε το πρόβλημα της επαναφοράς της πολιτικής υπέρ των πολιτών και όχι εναντίον τους. Αλλά ποιος θα το κάνει, όταν οι ίδιοι οι πολίτες παραιτούνται από τα δικαιώματά τους και, αντί να στρατεύονται για να αλλάξει η πολιτική, στρέφονται εναντίον της ίδιας της πολιτικής; Οι κυβερνήσεις σήμερα είναι εκλεγμένες ολιγαρχίες και οι αρχηγοί των κομμάτων εξουσίας είναι οι μονάρχες που διοικούν με τους αυλικούς τους. Επιφανή στελέχη των κομμάτων εξουσίας μαθαίνουν τις αποφάσεις των αρχηγών από την τηλεόραση. Ποια δημοκρατία να εφαρμόσουν, όταν τα κόμματα είναι αρχηγοκεντρικά και έχουν δημιουργήσει έναν θεσμό που δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα; Τη συνάντηση αρχηγών που μας πάει στην εποχή των φυλάρχων. Και το πιο σκανδαλώδες απ' όλα είναι πως και η ίδια η Αριστερά δέχεται τον ρόλο του «αρχηγού», είτε διά της κυρίας Παπαρήγα είτε διά του κ. Τσίπρα απ' ό,τι είμαι σε θέση να γνωρίζω δεν προβλέπεται τέτοιο αξίωμα στα καταστατικά των κομμάτων τους.
ΠΗΓΗ: Έντυπη Έκδοση, Ελευθεροτυπία, Σάββατο 29 Μαΐου 2010, http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=167381
