Ομιλία στην Κυριακή των ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Δ΄  ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ  ΣΥΝΟΔΟΥ, Μτθ. Ε΄ 14-19, 17-07-2011

Του (+) π. Νικολάου Φαναριώτη*

«…ουδέ καίουσι λύχνον και τιθέασιν αυτόν υπό τον μόδιον, αλλ’ επί την λυχνίαν και λάμπει πάσι τοις εν τη οικία…», Μτθ, ε΄, 15.

 

Η σημερινή παραβολή είναι μία από τις τρεις μικρές που είπε ο Κύριος στην επί του όρους ομιλία:

1^η. Το άλας της γης (ο ορός του αίματος)

2^η. Πόλις επάνω όρους κειμένη (το μοναστήρι) και

3^η. Το  αναμμένο λυχνάρι.

Η σημερινή παραβολή παρουσιάζει μιάν οικίαν στην εποχή του Χριστού. Τα φωτιστικά μέσα ήταν: το λυχνάρι και η λυχνία. Εδώ λυχνία ονομάζεται ο λυχνοστάτης, δηλαδή το βάθρο πάνω στο οποίο ετοποθετείτο το αναμμένο λυχνάρι, για να «λάμπει πάσι τοις εν τη οικία» και επί πλέον ο μόδιος=μετρητής των δημητριακών, (ο κουβάς). Το σκηνικό παρουσιάζει την οικίαν πνιγμένη στο ψηλαφητό σκοτάδι και κάποιον να ανάβει ένα λυχνάρι και να φωτίζει τον χώρο.

Παραδόξως όμως, αντί να το τοποθετήσει επάνω στον λυχνοστάτη –που είναι και το σωστό- σηκώνει τον κουβάν, που τον είχαν και για κάθισμα, και βάζει το αναμμένο λυχνάρι από κάτω. Το επεισόδιο αυτό, όσο τρελό και αν φαίνεται, έχει αλληγορική εξήγηση. Αλληγορεί και την εποχή μας. Οικία είναι η ανθρωπότης που, μετά την έξωση εκ του παραδείσου, βυθίστηκε στο πνευματικό σκοτάδι και έμεινε εκεί μέχρις ότου ήλθε ο Χριστός στον κόσμο: «ο λαός ο καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα και τοις καθημένοις εν χώρα και σκιά θανάτου Φως ανέτειλεν αυτοίς», Μτθ, δ΄, 16.

Βέβαια υπήρχαν κατά καιρούς φώτα, (προφήτες, διδάσκαλοι, φιλόσοφοι, κριτές, βασιλείς…), αλλά ο διάβολος κατόρθωνε να τα εξουδετερώνει όλα κάτω από τον μόδιον της αμαρτίας ή του μαρτυρίου (ο Ησαΐας, που πριονίστηκε) και γενικώς: «…από Άβελ του δικαίου, έως του αίματος Ζαχαρίου υιού Βαραχίου, όν εφονεύσατε μεταξύ του ναού και του θυσιαστηρίου…», Μτθ, κγ΄, 35. Με τον ερχομό του Χριστού άναψαν και τα πρώτα λυχνάρια στην ιστορία, που ο διάβολος δεν μπορεί να τα σκεπάσει.

«Υμείς εστέ το φώς του κόσμου», Μτθ, ε΄, 14

Και από τότε η ευθύνη του φωτισμού της ανθρωπότητας μεταφέρεται στους  αποστόλους και δι’ αυτών στους πιστούς σε μας και έτσι για την πνευματική μοίρα της κοινωνίας έχουμε όλοι ευθύνη, είτε προσωπικά είτε ομαδικά (Πόλις επάνω όρους  κειμένη, Μοναστήρι) το λυχνάρι, ο πιστός (είμαι εγώ, είσαι εσύ, ο κάθε πιστός χωριστά).

Το λυχνάρι είναι για να φωτίζει. Λυχνάρι σβηστό, έστω και χρυσό, δεν φωτίζει. Μπορεί να υπάρχουν 50 λυχνάρια σε ένα δωμάτιο (αργυρά, χρυσά, πήλινα) και να επικρατεί ψηλαφητό σκοτάδι. Όλοι οι χριστιανοί είμαστε λύχνοι: άλλοι χρυσοί, αργυροί, χάλκινοι, πήλινοι, ανάλογα με την κοινωνική μας θέση. Πόσοι όμως είμαστε σβηστοί ή αναμμένοι;

Ποιος ανάβει το λυχνάρι; Ο άνθρωπος έρχεται στον κόσμο λυχνάρι σβηστό. Κάποιος πρέπει να το ανάψει. Δεν ανάβει μόνο του. Ποιος θα το ανάψει; Ο πατέρας; Η μητέρα; Ο παιδαγωγός, ο πνευματικός, ο φίλος, η φιλενάδα, ο διαφωτιστής; Ποιος; ΚΑΝΕΙΣ ΑΠ΄ ΑΥΤΟΥΣ.

Για ν’ ανάψει, πρέπει να μεταγγισθεί κολοσσιαία ενέργεια, και αυτήν μόνο το Πνεύμα το Άγιον μπορεί να διαθέσει: Παράδειγμα η Δαμασκός και Παύλος. Εκεί επετράπη να φανεί η Έκλυσις ενέργειας, αλλά παντού συμβαίνει το ίδιο ιεροκρυφίως. Ώστε:

Το λυχνάρι θα το ανάψει το Πνεύμα το Άγιον:

«Αγίω Πνεύματι πάσα ψυχή ζωούται και καθάρσει υψούται, λαμπρύνεται, τη τριαδική μονάδι, ιεροκρυφίως».

Κρυφά από τον κόσμο και από τον διάβολον, δια των μυστηρίων. Αυτό και μόνον γνωρίζει, πότε ένας φαινόμενος χριστιανός είναι λυχνάρι αναμμένο και πότε όχι. Αυτό ανέδειξε τους Πατέρας που γιορτάζουμε σήμερα σε μεγάλα φώτα.

Και: Γι’ αυτό δεν φακελώνεται Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ από τους πονηρούς… Μην ψάχνεις να βρεις πως ο άσωτος έγινε πιστός, πως έγινες εσύ ο ίδιος πιστός ή εγώ αν έγινα ή αν είμαι, γιατί δεν φακελώνονται.

Παράδειγμα 1^ο: Η Σβετλάνα, κόρη του Στάλιν.

Παράδειγμα 2^ο: Ο Θεόφιλος εικονομάχος και η χριστιανή σύζυγος του αυτοκράτειρα Θεοδώρα.

Ποιός σβήνει το λυχνάρι.

Πολλοί και διάφοροι παράγοντες. Ο κυριότερος είναι ο μόδιος-κουβάς κόσμος. Η εκκοσμίκευσις διαθέτει πολλούς μόδιους:

1. Τα χοϊκά συμφέροντα (κληρονομικά, επιχειρηματικά, κομματικά),
2. Οι βιωτικές μέριμνες,
3. Η απουσία οικογενειακής Προσευχής,
4. Οι ηδονές και απολαύσεις της αμαρτίας,
5. Οι ειρωνείες,
6. Η κοσμική δόξα,
7. Η κατάκρισις, καταλαλιά…,
8. Οι κονωνικές.υποχρεώσεις,
9. Η Κυριακή αργία.

Είναι τόση η φθορά των χριστιανών από τις λεγόμενες ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ, που ο διάβολος φροντίζει να εκπληρώνονται το Σαββατοκύριακο, ώστε να είναι 100% σωστό εκείνο που κυκλοφορεί σαν ΑΤΤΑΚΑ: Αν παλαιότερα «αγωνιζόταν» ο Θεός να κρατήσει την «Κυριακή αργία», …σήμερα αγωνίζεται να την κρατήσει ο Διάβολος, γιατί τότε κάνει χρυσές δουλειές. Τότε σβήνει τα περισσότερα  λυχνάρια των Χριστιανών, και είναι αλήθεια. Τα 95% των Ελλήνων είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί. Πόσοι από μας έχουμε κρατήσει αναμμένο το φώς της βαπτίσεως;

Αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Εάν για κάποιο λόγο, σβήσει το λυχνάρι της ψυχής, πρέπει να το ξανανάψει το Πνεύμα το Άγιον.

Εν μετανοία και εξομολογήσει.

ΑΜΗΝ.

* Εκοιμήθη, με διαύγεια πνεύματος, Σάββατο βράδυ –12/09/2015-, παραμονή της Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Ας έχουμε την ευλογία του μακαριστού όντως ορθοδόξου ιερέα της Πάτρας… για 40+ έτη στο Ιερό Μετόχι του Οσίου Λουκά, κοντά στην Ομόνοια της Πάτρας…

** Ευαγγέλιο Κυριακής των Πατέρων της Δ’ Οικουμενικής Συνοδου, Ἐκ τοῦ κα­τὰ Ματ­θαῖ­ον (ε´ 14-19)

«Εἶ­πεν ὁ Κύ­ρι­ος τοῖς ἑ­αυ­τοῦ Μα­θη­ταῖς· Ὑ­μεῖς ἐ­στε τὸ φῶς τοῦ κό­σμου.

οὐ δύ­να­ται πό­λις κρυ­βῆ­ναι ἐ­πά­νω ὄ­ρους κει­μέ­νη· οὐ­δὲ καί­ου­σι λύ­χνον καὶ τι­θέ­α­σιν αὐ­τὸν ὑ­πὸ τὸν μό­δι­ον, ἀλλ᾿ ἐ­πὶ τὴν λυ­χνί­αν, καὶ λάμ­πει πᾶ­σι τοῖς ἐν τῇ οἰ­κί­ᾳ.

Οὕ­τως λαμ­ψά­τω τὸ φῶς ὑ­μῶν ἔμ­προ­σθεν τῶν ἀν­θρώ­πων, ὅ­πως ἴ­δω­σιν ὑ­μῶν τὰ κα­λὰ ἔρ­γα καὶ δο­ξά­σω­σιν τὸν πα­τέ­ρα ὑ­μῶν τὸν ἐν τοῖς οὐ­ρα­νοῖς.

Μὴ νο­μί­ση­τε ὅ­τι ἦλ­θον κα­τα­λῦ­σαι τὸν νό­μον ἢ τοὺς προ­φή­τας· οὐκ ἦλ­θον κα­τα­λῦ­σαι ἀλ­λὰ πλη­ρῶ­σαι.

Ἀ­μὴν γὰρ λέ­γω ὑ­μῖν, ἕ­ως ἂν πα­ρέλ­θῃ ὁ οὐ­ρα­νὸς καὶ ἡ γῆ, ἰ­ῶ­τα ἓν ἢ μί­α κε­ραί­α οὐ μὴ πα­ρέλ­θῃ ἀ­πὸ τοῦ νό­μου ἕ­ως ἂν πάν­τα γέ­νη­ται.

Ὃς ἐ­ὰν οὖν λύ­σῃ μί­αν τῶν ἐν­το­λῶν τού­των τῶν ἐ­λα­χί­στων καὶ δι­δά­ξῃ οὕ­τως τοὺς ἀν­θρώ­πους, ἐ­λά­χι­στος κλη­θή­σε­ται ἐν τῇ βα­σι­λεί­ᾳ τῶν οὐ­ρα­νῶν· ὃς δ᾿ ἂν ποι­ή­σῃ καὶ δι­δά­ξῃ, οὗ­τος μέ­γας κλη­θή­σε­ται ἐν τῇ βα­σι­λεί­ᾳ τῶν οὐ­ρα­νῶν».

Ερμηνευτική απόδοση Ι. Θ. Κολιτσάρα

«Σεις με το φωτεινόν σας παράδειγμα και τα λόγια του Ευαγγελίου είσθε το πνευματικόν φως της ανθρωπότητος.

Οπως δε μία πόλις που είναι κτισμένη επάνω στο όρος, δεν ημπορεί να κρυφθή, έτσι και ο ιδικός σας βίος θα υποπίπτη, είτε το θέλετε είτε όχι, εις την αντίληψιν των ανθρώπων.

Και όταν ανάπτουν λύχνον οι άνθρωποι, δεν τον θέτουν κάτω από τον κάδον, αλλά επάνω στον λυχνοστάτην, ώστε να φωτίζη όλους εκείνους που ευρίσκονται μέσα στο σπίτι.

Το φως λοιπόν (που επήρατε από εμέ και είναι τώρα ιδικόν σας) έτσι ας λάμψη εμπρός στους ανθρώπους, δια να ίδουν τα καλά σας έργα και δοξάσουν τον Πατέρα σας τον ουράνιον, που έχει τέτοια ενάρετα τέκνα.

Μη νομίσετε ότι ήλθα να καταλύσω τον νόμον του Μωϋσέως η την διδασκαλίαν των προφητών.

Δεν ήλθα να καταλύσω αυτά, αλλά να τα τηρήσω, να τα εκπληρώσω και να τα ολοκληρώσω εις ένα τέλειον νόμον.

Διότι σας διαβεβαιώ με πάσαν επισημότητα, ότι έως ότου υπάρχη ο ουρανός και η γη, ούτε ένα γιώτα η ένα κόμμα, δεν θα παραπέση από τον νόμον, μέχρι την στιγμήν που όλα θα επαληθεύσουν και θα πραγματοποιηθούν εις την ζωήν και το έργον μου.

Εκείνος λοιπόν, που θα παραβή μίαν από τας εντολάς αυτάς, που φαίνονται μικραί και ασήμαντοι, και διδάξη έτσι τους ανθρώπους, θα ονμασθή ελάχιστος εις την βασιλείαν των ουρανών.

Εκείνος όμως που θα αγωνισθή να τηρήση όλας τας εντολάς και διδάξη την τήρησιν αυτών και στους ανθρώπους, αυτός θα ανακηρυχθή μέγας εις την βασιλείαν των ουρανών».

ΠΗΓΗ: http://www.saint.gr/