Το ζήτημα της μετανάστευσης, οι ανήθικοι και οι χρήσιμοι ηλίθιοι
Του Νικήτα Χιωτίνη*
Είναι σαφές ότι επικρατεί απίστευτου μεγέθους ανοησία, υποκρισία και κυρίως ηθελημένη εξαπάτηση της κοινωνίας. Στο ζήτημα της μετανάστευσης, όλα τα ανωτέρω ισχύουν σε υπερθετικό βαθμό.
- Πρέπει να είναι αφελής όποιος πιστεύει πως οι βιαίως εισελθόντες στη χώρα μας θα επιστρέψουν στην Τουρκία και στους τόπους καταγωγής τους. Διακινδύνευσαν τη ζωή τους για να φτάσουν μέχρις εδώ, που σημαίνει ότι το ίδιο θα κάνουν και για να παραμείνουν ή να πάνε στις χώρες που επιθυμούν. Το κράτος μας, μέσω της ηθελημένης απουσίας του, στοχεύει στην εξάντλησή τους, με την προσδοκία να επιστρέψουν στη χώρα τους και να αποθαρρύνει αφίξεις νέων μεταναστών. Καταδήλως κινείται μεταξύ ανοησίας και ανηθικότητας. Κοροϊδεύει και μας, με τις δήθεν «φιλοξενίες» και τη μετατροπή του ζητήματος σε φιλανθρωπικό ζήτημα. Κατάδηλη είναι η αδυναμία του κρατικών δομών να λειτουργήσουν ορθολογικά, αδυναμία ηθελημένη ή επακόλουθο ανεπάρκειας του πολιτικού προσωπικού της χώρας ή και για τα δύο αυτά μαζί.
- Είναι απολύτως βέβαιο πως η Ευρώπη -συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας- έχει οξύτατο δημογραφικό πρόβλημα, σε δέκα-είκοσι χρόνια δεν θα μπορεί να υπάρξει ανταγωνιστικά στο διεθνές οικονομικό τοπίο. Έχει επανειλημμένως επισημανθεί πως τα προβλήματα της Ευρώπης σήμερα είναι το δημογραφικό και τα χρέη των κρατών της. Τα χρέη όμως των κρατών συνδέονται με την ανάπτυξή τους, η οποία ανάπτυξη συνδέεται και με το δημογραφικό τους πρόβλημα. Το πολιτικό της όμως διευθυντήριο δεν ασχολείται παρά μόνο με την προοπτική λίγων ετών, δεν θεωρεί σκόπιμο να δεί τι θα συμβεί σε 20, π.χ., χρόνια.
Η οικονομικά ισχυρή Γερμανία θεωρεί συμφέρον της την καθυστέρηση της ανάπτυξης των υπολοίπων κρατών της Ευρώπης, εξ αιτίας της συσσώρευσης τεράστιων κεφαλαίων στις Τράπεζές της, για να μπορέσει μέσω αυτού να κυριαρχήσει πολιτικά και οικονομικά. Δεν κατανοεί βεβαίως πως μακροπρόθεσμα θα θιγεί και η ίδια με τη στρατηγική της αυτή, αλλά οι προτεσταντικές της ίσως εμμονές την εμποδίζουν να αποδεχτεί μακροπρόθεσμη οικονομική στρατηγική.
Ενδεχομένως να ενεργεί εξυπηρετώντας και τις επιδιώξεις άλλων μεγάλων δυνάμεων, είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς την προέλευση των εμμονών της.
- Η φιλοσοφική θεμελίωση της νεωτερικότητας έχει δείξει τα όριά της, ομοίως και ο ευρωπαϊκός διαφωτισμός. Μάλιστα συνετέλεσαν και στην ανάπτυξη, ένθεν κακείθεν της γηραιάς ηπείρου, επικίνδυνων φονταμενταλισμών, εξ αιτίας των οποίων απειλείται η παγκόσμια ειρήνη. Η Ευρώπη απειλείται να επιστρέψει στην προπολιτική περίοδό της. Προς αυτό εργάζονται εντέχνως και οι νέοι διαμορφούμενοι φεουδάρχες του κυρίαρχου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Όλα δείχνουν πως σε λίγο θα έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ φεουδαρχίας και απόλυτης καταστροφής.
Συμπερασματικώς:
- Είτε το θέλουμε, είτε δεν το θέλουμε, οι μετανάστες θα μείνουν και θα αυξηθούν –και στη χώρα μας και σε επίπεδο Ευρώπης.
- Η Ευρώπη έχει κάθε συμφέρον να τους ενσωματώσει στις παραγωγικές της δομές και στις κοινωνίες της. Το κάνει άλλωστε ήδη, άλλοτε με επιτυχία, άλλοτε όμως πολύ κακά, με τραγικά επακόλουθα.
- Το ζήτημα στη χώρα μας συνδέεται με την επιθυμία των ισχυρών της Ευρώπης –που έχουν πάψει να είναι μόνο τα κράτη της– να δημιουργήσουν κέντρα «κινεζοποιημένης παραγωγής» στο Νότο της, όπως κάνουν και οι ΗΠΑ με τον δικό τους Νότο[i].
- Σε κάθε περίπτωση –είτε αποδεχτούμε τη «κινεζοποιημένη παραγωγή» ως αναπτυξιακό μοχλό της χώρας μας, είτε επιθυμούμε να ορίσουμε εμείς τους τρόπους ένταξης των μεταναστών στην παραγωγική διαδικασία, σεβόμενοι τις μέχρι τώρα πολιτικές κατακτήσεις των κοινωνιών, είτε επιθυμούμε να ορίσουμε εμείς τους όρους δημιουργίας ΕΟΖ[ii]και όχι οι αποικιοκράτες της χώρας- απαιτούνται παραγωγικές/αναπτυξιακές δομές και στρατηγικό αναπτυξιακό σχέδιο που θα εφαρμοστεί. Από την αρχή της τρέχουσας οικονομικής κρίσης, πολιτικοί αναλυτές, πολιτικοί παράγοντες και πολιτικά κόμματα (πριν τις εκλογές…), διακήρυτταν την ανάγκη αναπτυξιακού σχεδίου και εξακολουθούν να το επισημαίνουν υποκριτικά. Αποτέλεσμα : «μηδέν εις το πηλίκιον()», όπως είχε πει πρώην πρωθυπουργός.
Ουδείς ασχολείται με το ζήτημα της ανάπτυξης της χώρας. Καταδήλως οι πολιτικοί μας, είτε είναι απολύτως αγράμματοι και άρα επικίνδυνοι, είτε απολύτως εξαγορασμένοι, επίσης επικίνδυνοι. Προσπαθούν να μαζέψουν χρήματα από περικοπές μισθών, συντάξεων και αμοιβών, που θα φέρουν μεν μείωση του κόστους των αγαθών και των υπηρεσιών –αυτό που ονομάζουμε εσωτερική υποτίμηση-, αλλά εξαφανίζουν κάθε ανάπτυξη. Με τον τρόπο αυτό δεν πρόκειται ποτέ η Ελλάδα να αποπληρώσει τα χρέη της. Η Γερμανία βεβαίως αυτό επιδιώκει, τόσο γιατί οι Τράπεζές τους κερδίζουν πρόσκαιρα πολλά χρήματα από τη κρίση του Νότου της Ευρώπης, αφ’ ετέρου θεωρεί πως έτσι θα κυριαρχήσει στο μέλλον πολιτικά και οικονομικά. Οι δικοί μας πολιτικοί κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ή πράγματι δεν καταλαβαίνουν;
Είναι κατανοητό, από έναν στοιχειωδώς εγγράμματο, πως η ανάπτυξη της χώρας απαιτεί δύο κυρίως μεταρρυθμίσεις: Κατά πρώτον στη Διοίκηση και οικονομικοπολιτική οργάνωση του κράτους, προς ενθάρρυνση αναπτυξιακών πρωτοβουλιών κυρίως από τις Περιφέρειες, με την πρόσδοση σε αυτές αποφασιστικών αρμοδιοτήτων (ανάγκη άμεσης μεταρρύθμισης του «Καλλικράτη»[iii]). Κατά δεύτερον απαιτείται εθνικό νόμισμα, προς άσκηση οικονομικής πολιτικής, με την εγκατάλειψη του αποπληθωρισμού που μας επιβάλει η Γερμανία για δικό της όφελος.
Εδώ όμως φαίνεται να υπάρχει πρόβλημα: η διάλυση της παραγωγικής δομής της χώρας έγινε την εποχή που είχαμε εθνικό νόμισμα –και μάλιστα επί πρωθυπουργίας καθηγητή οικονομικών. Οι σημερινοί πολιτικοί και όλοι οι πολιτικοί μας μετά τη δεκαετία του -80, δεν έδειξαν πως μπορούν να κάνουν κάτι σοβαρό, αντιθέτως καταλλήλως προετοίμασαν και με επιτυχία ολοκλήρωσαν το καταστροφικό τους έργο. Άρα και με δραχμή πάλι δάνεια θα παίρνουμε για να τρέφουμε το εγκαταστημένο φαύλο και ανορθολογικά οργανωμένο πελατειακό κράτος, θα τα ξεπληρώνουμε με μνημόνια, άρα μάλλον κακό θα μας κάνει αυτή η επιστροφή μας σε εθνικό νόμισμα, πέραν τον γεωπολιτικών πιέσεων –και ενδεχομένως καταστροφών- που οπωσδήποτε θα υποστούμε.
Ας προβούμε έτσι τουλάχιστον σε κάποιες αναπτυξιακές διοικητικές μεταρρυθμίσεις. Μη ξεχνάμε πως οι δανειστές μας, τα χρήματά τους θέλουν πίσω (θεωρητικά τουλάχιστον), μένει σε μας να τους πείσουμε για το πώς θα τα βρούμε. Οι πολιτικοί μας όμως αγνοούν ότι χρήματα βρίσκονται μόνο με παραγωγή πλούτου, με ανάπτυξη της χώρας δηλαδή. Το όμως που ξέρουν είναι να ακολουθούν τη στρατηγική της «εσωτερικής υποτίμησης», που θα οδηγήσει σε σταδιακή διάλυση κάθε εναπομείνασας αναπτυξιακής διαδικασίας. Το χρέος διαρκώς θα μεγαλώνει, το τελικό αποτέλεσμα θα είναι η ολοκληρωτική παράδοση της χώρας, ίσως μάλιστα αυτό να είναι που θέλουν οι δανειστές μας. Οι πολιτικοί μας έτσι εμφανίζονται είτε ως οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» ή ως οι απολύτως εξαγορασμένοι από αυτούς (να φανταστείτε πως διδάσκουν και οικονομικά σε πανεπιστήμια, όπως και ο Γ. Α. Π. δίνει διαλέξεις στο Harvard).
Απαιτείται όμως και διάθεση πολιτισμικής συνομιλίας, ιδιαιτέρως με αυτούς που θα ενσωματωθούν στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, συμπεριλαμβανομένης της ελληνικής. Αυτό μάλιστα αποτελεί και προϋπόθεση. Όχι δια της δημιουργίας «πολύ-πολιτισμικών»[iv] κοινωνικών μορφωμάτων, που δεν θα κάνουν άλλο από το να υποθάλπουν φονταμενταλιστικές παρεκκλίσεις ένθεν κακείθεν, αλλά με κατ’ αρχήν αποδοχή από τους όποιους μετανάστες του αξιακού συστήματος της χώρας στην οποίαν αναζητούν τη συνέχεια της ζωής τους. Αυτό πρέπει να αποτελεί προϋπόθεση για την υποδοχή τους. Στη συνέχεια, διάλογο μεταξύ των πολιτισμών, προς αποκόμιση αμοιβαίων ωφελημάτων. Η ανάγκη νέας φιλοσοφικής θεμελίωσης της ανθρωπότητας είναι κατάδηλη. Όπως αναγκαία είναι και η μη βίαιη ανατροπή των φιλοσοφικών θεμελιώσεων των δυτικών κοινωνιών, πάνω στις οποίες βάσισαν και βασίζουν την ύπαρξή τους και βάσει των οποίων εξελίχθηκε η ιστορία τους αλλά και η παγκόσμια Ιστορία. Αυτό μάλιστα δεν αφορά μόνο στη Δύση, αλλά και στις αναδυόμενες μεγάλες ανατολικές χώρες, που επίσης βάσισαν την ίδια την ύπαρξή τους στις οικουμενικής εμβέλειας πολιτισμικές τους Παραδόσεις.
Τα παραπάνω θεωρώ πως είναι τόσο προφανή, που δυσκολεύομαι να αποδεχτώ πως οι πολιτικοί μας είναι μόνο αγράμματοι…
* Ο Νικήτας Χιωτίνης είναι Δρ Αρχιτέκτων/Msc Φιλοσοφίας πολιτισμού
Παραπομπές
[i] Τα κράτη άλλωστε οσονούπω θα αντικατασταθούν, στις πολιτικές και οικονομικές τους πρακτικές και στρατηγικές, από τα μεγάλα funds και τις πολυεθνικές εταιρίες
[ii] ΕΟΖ=Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, που αδίκως λοιδορούμε. ΕΟΖ δεν σημαίνει αναγκαστικά τόπος με φθηνά εργατικά. Σημαίνει απλώς τόπος υπό ειδικές οικονομικές συνθήκες, π.χ. φορολογικές , συνθήκες που η Πολιτεία ορίζει.
[iii] «Καλλικράτης και περιφερειακή ανάπτυξη», Ν. Χιωτίνης, ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ, http://www.topontiki.gr/article/40065/kallikratis-kai-perifereiaki-anaptyxi
[iv] «Περί πολύ-πολιτισμικότητας». Ν. Χιωτίνης, ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ, http://www.topontiki.gr/article/160836/peri-polypolitismikotitas
ΠΗΓΗ: 28-04-2016, http://www.topontiki.gr/article/168394/zitima-tis-metanasteysis-oi-anithikoi-kai-oi-hrisimoi-ilithioi
Στη Γαλλία με νόμο θα γιορτάζουν όλοι το ραμαζάνι για να μην ενοχλούνται οι μουσουλμάνοι. Πάει ο πολιτισμός της κάθε χώρας. Εδώ, Φίληδες και Σίες και Τσίπρηδες ισοπεδώνουν τα πάντα. Και οι μετανάστες θα πληθαίνουν. Θα περιμένουν από εμάς να τους ταίσουμε;Θα βρούν όλοι δουλειές; Δεν θα ληστεύουν, κλεβουν σκοτώνουν για την επιβίωσή τους και όχι μόνο; Αυτοί δεν έχουν την ανθρώπινη ζωή σε καμιά υπόληψη, ούτε τις δικές μας βέβαια.Και με τι μέσα πλέον θα τρώνε από εμάς, όταν θα φτωχαίνουμε όλο και περισσότερο. Κατά τα άλλα, επίσημα το γερμανικό ινστιτούτο κατατάσσει την Ελλάδα 4η στον κόσμο σε κοιτάσματα φυτικού αερίου μόνο, ας αφήσουμε τα άλλα. καταλάβατε τι ληστεία γίνεται εις βάρος μας με αυτό το περιβόητο «χρέος»; Αν αφήσουμε αυτο το πράγμα να συνεχισθεί αξίζουμε τη μοίρα μας.
Σαν υποθετικό σενάριο με καλές πιθανότητες εφαρμογής, πραγματικά το κείμενο του Χιωτίνη στέκεται ικανοποιητικά. Όμως φαίνεται και αυτός να αγνοεί -ελπίζω όχι εσκεμμένα όπως οι κρατούντες-, πως οι συντριπτική πλειοψηφία των μεταναστών, τόσο στην Ελλάδα μας όσο και στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, δεν έρχονται με την προοπτική της εγκατάστασης, ενσωμάτωσης, προσωπικής προόδου και προκοπής σε κάποιο τομέα. Έρχονται κατά κανόνα για να γλυτώσουν κατά δήλωσή τους από κάποιον «πόλεμο» (στο Πακιστάν, την Αλγερία, το Μαρόκο και το Μπαγκλαντές τι πόλεμος να είναι άραγε;), χωρίς να έχει το 90% αυτών καμμία ειδίκευση ή γνωσιακή υποδομή, πέραν της χειρωνακτικής εργασίας και αυτή σε πρωτόλεια μορφή (αγροτική εργασία, οικοδομή παλαιάς τεχνολογίας κλπ). Πως λοιπόν θέλουν να ενσωματωθούν αυτοί οι άνθρωποι και να αποδώσουν σε εντελώς διαφορετικές στην δομή και λειτουργία τους κοινωνίες; Είναι γνωστό επίσης από τα λεγόμενα των ιδίων, πως αυτό που έχουν ως ιδέα για την Ευρώπη και μάλιστα την βόρεια, είναι ο τόπος που θα τους συντηρεί δωρεάν με επιδόματα, χωρίς οι ίδιοι να είναι υποχρεωμένοι να προσφέρουν τίποτε περισσότερο από την αριθμητική παρουσία τους και το γέμισμα των δημοτολογίων τους. Φυσικά και δεν γίνεται λόγος για οιαδήποτε πολιτισμική ενσωμάτωση (έστω και με την καλή της έννοια, δηλαδή της καταλλαγής και της αμοιβαίας περιχώρησης ανάμεσα σε ανθρώπους με διαφορετικά πιστεύω), μιας και οι λαοί από τους οποίους προέρχονται επί γενεές γενεών δεν έχουν ούτε ως ιδέα αυτού του είδους την διαδικασία, και απλά έλυναν τις όποιες διαφορές τους με το δίκαιο του ισχυροτέρου στην πιο άγριά του μορφή. Πέραν βεβαίως και του θρησκευτικού στοιχείου, στο οποίο με βάση το ισλάμ δεν προβλέπεται κανενός είδους αλληλοπεριχώρηση με άλλους λαούς. Ή υποτάσσεται κανείς στο Ισλάμ, ή απλώς πεθαίνει. καλώς να τους δεχθούμε λοιπόν και ο Θεός βοηθός, γιατί δεν βλέπω κανέναν άλλον να έχει την ικανότητα να μας βοηθήσει (ούτε βεβαίως το ξερό μας το κεφάλι, με αυτούς που επιλέγουμε συνειδητά για 60 τουλάχιστον χρόνια…)…
Η πονηρή Αγγλία, όπως λέει και ο αρθρογράφος σας, κατάφερε να είναι και μέσα και έξω από την ΕΕ. Οι βρετανοί που ψήφισαν έξοδο είναι αυτοί που δνε θέλουν «μετανάστες». Ενώ εδώ, στην πιό εξαθλιωμένη χώρα της Ερώπης, μας φόρτωσαν ένα στρατό του ISIS μαζί με κάποιους πρόσφυγες, για τα μάτια του κόσμου. Η Ελλάδα τους είναι η πιό χρήσιμη χώρα των ισλαμοφασιστών. Η σε ευρωπαικό έδαφος ασφαλής βάση τους και η περατζάδα τους. Ας ευχηθούμε να μην μας την έχουν φυλαγμένη άσχημα σε δεδομένο χρόνο.