ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη*

Οι εκβιασμοί των δανειστών δεν είναι κάτι νέο, αλλά μόνιμη, και  διαχρονικά  εντεινόμενη κατάσταση, αδιάκοπα,  από την αρχή της κρίσης. Γιατί, συνεπώς, να απορούμε; Όταν οι Έλληνες διαπραγματευτές δέχονται, και υπογράφουν, για  να ξεσπιτώσουν τους συμπολίτες τους καθιστώντας άστεγους πολλούς από αυτούς, όταν υπογράφουν για την αύξηση απάνθρωπου ύψους και είδους φόρων, παρότι γνωρίζουν ότι τα χρήματα δεν υπάρχουν και δεν πρόκειται να συγκεντρωθούν, παρότι γνωρίζουν ότι προκαλούν εξαθλίωση και πείνα, παρότι γνωρίζουν ότι ενθαρρύνουν έτσι τις αυτοκτονίες, την απόγνωση, εκατομμυρίων Ελλήνων, ακόμη  και  το θάνατο. Όταν δέχονται, όχι απλώς να συζητήσουν, αλλά και να υπογράψουν την υποθήκευση ολόκληρης της Ελλάδας για 99 χρόνια από σήμερα…, όταν… δεν υπάρχουν  όρια  σε αυτά που τελικά υπογράφουν, ιδίως σε αυτά που εκ των προτέρων δηλώνουν ότι «δεν πρόκειται με τίποτε να υπογράψουν«.

Πως λοιπόν έχουμε την αφέλεια να πιστεύουμε  ότι οι άρπαγες δανειστές μας θα μπορούσαν να έχουν έστω και την ελάχιστη υπόληψη για μας. Ως δούλοι συμπεριφέρονται οι άρχοντες μας, και ως δούλοι εκλαμβάνονται αυτοί και όλοι εμείς, από τους «εταίρους». Ναι, επαναλαμβάνω, γιατί απορούμε, αφού ακόμη και ο φίλος Γάλλος Ολλάντ τόλμησε να συγχαρεί τον δικό μας Πρωθυπουργό «γιατί… προχωρεί τόσο γρήγορα, τόσο αποτελεσματικά και τόσο αδίστακτα,  στο βάθεμα της εξαθλίωσης των Ελλήνων«. Διότι, και πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε,  περί αυτού ακριβώς πρόκειται. Και να πει κανείς ότι δεν υπάρχει λύση, και ότι αυτή η  επιλογή της πλήρους καταστροφής είναι μονόδρομος;;; Φυσικά και υπάρχει λύση, που υπέδειξαν από την αρχή και εξακολουθούν να υποδεικνύουν ολοένα περισσότεροι Έλληνες και ξένοι οικονομολόγοι. Είναι, ακριβώς, η λύση που τρέμει η ΕΕ. Όμως για τις δικές μας κυβερνήσεις, η λύση αυτή αποτελεί «απαγορευμένη συζήτηση«.

Διαγραμμένη από τα μεγάλα ΜΜΕ, αντιμετωπιζόμενη ως μη… σοβαρή ή και φαιδρή, ως… καταστρεπτική! Όχι, ουδέποτε εξηγούν το γιατί, εκτός από τα γνωστά ευτράπελα, του ποιοι θα πλουτίσουν, την έλλειψη φαρμάκων κλπ., κλπ, αντί να επιδοθούν στη κατάστρωση ενός σοβαρού προγράμματος, ακριβώς,  για να αποφευχθούν όλα αυτά που δήθεν φοβούνται! Και το έγκλημα αυτό είναι, ίσως, μεγαλύτερο, ακόμη και από την υπογραφή των χαρτιών της ντροπής, που υπογράφουν οι δικοί μας.

Παράλληλα, οι Έλληνες παραμυθιάζονται (αν και πια δεν πιστεύουν στα παραμύθια, όπως ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ δείχνουν οι δημοσκοπήσεις) για την… έλευση της ανάπτυξης! Και γελούν, μαζί μας, οι ξένοι που φυσικά καταλαβαίνουν, γιατί είναι αυταπόδεικτο, ότι ανάπτυξη με την ελληνική οικονομία να αφήνει από στιγμή σε στιγμή την τελευταία της πνοή, ΑΠΟΚΛΕΊΕΤΑΙ.

Πως να εξηγήσει κανείς ότι αυτοί που μας κυβερνούν, τώρα, στο πρόσφατο παρελθόν, και κατά πάσα περίπτωση και στο άμεσο μέλλον, ουδόλως ενδιαφέρονται να δώσουν ουσιαστικές λύσεις στα οξύτατα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, αλλά αντιθέτως, αλληλοκατηγορούνται για «ψύλλου πήδημα», όπως π.χ. είναι το αν η αφαίμαξη των δισεκατομμυρίων, που εκάστοτε απαιτούν οι δανειστές θα τους δοθούν με τη μορφή αυξημένων φόρων ή μειούμενων δημοσίων δαπανών. Διότι, όσο και να μην καταλαβαίνουν από μακροοικονομία, είναι αδύνατον να μην αντιλαμβάνονται ότι αυτά τα δισεκατομμύρια, με όποιον τρόπο και αν αφαιρεθούν από το καταποντιζόμενο  ΑΕΠ, με το ίδιο αίμα των Ελλήνων θα πληρωθούν.

Επιμένουν, ωστόσο, να διατηρούν με… υπερηφάνεια τις ταμπέλες του ο καθένας: οι «αριστεροί» αυξάνουν τους φόρους, διότι δήθεν το μέτρο είναι «κοινωνικά δίκαιο», ενώ οι «δεξιοί» μειώνουν τις δημόσιες δαπάνες για να εξαφανίσουν το δήθεν κακό, σπάταλο και άχρηστο κράτος. Και αρνούνται να δεχθούν ότι η διάκριση σε αριστερή και δεξιά πολιτική, έχει προ πολλού πάψει να υπάρχει, αφότου προσφέρθηκε ως θυσία στο βωμό της αποτυχημένη Ευρώπης, η οποία τρώει το ένα μετά το άλλο τα παιδιά της. Γιατί, για ποια αριστερά ή δεξιά μακροοικονομική πολιτική μπορεί να γίνει, σοβαρά, λόγος, όταν οι αποφάσεις για  τα πάντα, τα γενικά και τα ειδικότερα, τα σπουδαία, αλλά  και τα ασήμαντα επιβάλλονται με τη μορφή διαταγών, τελεσιγράφων ή εκβιασμών από το ιερατείο των Βρυξελλών;; Ποιους, ακριβώς, εξυπηρετεί αυτή η συνέχιση διασποράς ουτοπιών, όταν η πατρίδα χάνεται, και όλοι εμείς μαζί της;  Γιατί να μην είμαστε ικανοί, παλιά και τώρα να ενωθούμε, μια φούχτα άνθρωποι, να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους, ότι ο εχθρός είναι έξω και δεν είναι ο διπλανός μας, και να   οργανώσουμε την άμυνα και τη σωτηρία μας;; Όχι με βυζαντινολογίες της μορφής «αυτό έπρεπε να γίνει από την αρχή», «αυτό μπορεί να γίνει μόνον αν προηγηθεί κάτι άλλο» ή «αυτό μπορεί να έχει το εξής επικίνδυνο αποτέλεσμα» κ.ο.κ.

Να τα βάλουμε όλα κάτω, χωρίς φοβικά σύνδρομα, με αποφασιστικότητα να σπάσουμε τα δεσμά  της δουλείας μας. Να συνειδητοποιήσουμε ότι οι «εταίροι μας» δεν είναι εταίροι, γιατί απλώς στην πορεία, όπως και όλες οι προηγούμενες οικονομικές ενώσεις κρατών, υπερίσχυσε της αλληλεγγύης η επιθυμία εκμετάλλευσης των αδύναμων κρίκων. Φυσικά, και υπάρχουν λύσεις. Λύσεις, ασφαλώς, με κινδύνους και απρόοπτα, αλλά που οδηγούν σε καταστάσεις λιγότερο φρικτές από την παρούσα.

Ποια είναι η παρούσα;; Η ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΜΑΣ!

ΠΗΓΗ: 7-6-2016, http://marianegreponti-delivanis.blogspot.gr/2016/06/e-07062016.html

* Η Μαρία Νεγρεπόντη- Δελιβάνη είναι πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.