Επί ποδός όλο το Ρωμαΐικο!

Το πιο ανησυχητικό μέσα σε όλα αυτά είναι, μάλλον, η εμπλοκή του ΔΝΤ και η “επισημοποίησή” του. Ο πρώην επί κεφαλής οικονομολόγος για την Παγκόσμια Τράπεζα Τζόσεφ Στίγλιτς, που αναφέραμε στο προηγούμενό μας άρθρο εδώ, έλεγε στο “Globalization and its discontents” (μτφ. “Η μεγάλη αυταπάτη”, εκδ. Λιβάνη), ότι ο Τζ. Μ. Κέυνς που εμπνεύστηκε το ΔΝΤ “θα γύριζε μέσα στον τάφο του, αν μπορούσε να δει τι έχει συμβεί στο παιδί του (σ.13)”. Ο πρώην εργαζόμενος στο ΔΝΤ και βασικός συντελεστής των ενεργειών του στην Λατινική Αμερική, την Αφρική, και την Καραϊβική Ντάβισον Μπαντού, αφού παραιτήθηκε το 1988, συνέταξε μια ανοιχτή επιστολή στον τοτινό πρόεδρο του ΔΝΤ (αντίστοιχο του Στρως-Καν) M. Camdessus. Ανέλυσε εξαντλητικά τα έργα και τις ημέρες του ΔΝΤ, μεταξύ των οποίων και την κατάρτιση απατηλών και χαλκευμένων (π.χ. υπερδιπλασιασμός κόστους εργασίας!) στατιστικών στοιχείων, ώστε να παρουσιάσει ασταθείς χώρες όπου ήθελε να παρέμβει, “βάζοντας χέρι” στις όλβιες, πλουσιότατες παραγωγικές πηγές και πόρους τους, π.χ. πετρέλαιο. Ο ίδιος ο Μπαντού δηλώνει(αντλώ τις πληροφορίες, και εδώ μεταφράζω από N. Klein, 2007, σ.261) : “Για εμένα η παραίτηση είναι μια ανεκτίμητη απελευθέρωση, διότι με αυτό κάνω το πρώτο μεγάλο βήμα προς το μέρος όπου μπορώ να πλύνω τα χέρια μου από αυτό που βλέπω ως το αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων και λιμοκτονούντων λαών. […] μερικές φορές, αισθάνομαι, ότι δεν υπάρχει αρκετό σαπούνι σε όλο τον κόσμο για να με ξεπλύνει από τα πράγματα που, όντως, έκανα στο όνομά σας.”

Αλήθεια, ποια ήσαν τα πράγματα, τα “πλέον θανάσιμα φάρμακα”, όπως τα ονομάζει, που έκανε και έδωσε στο όνομα του ΔΝΤ ο έξοχος αυτός τεχνοκράτης των οικονομικών; “Απολύσεις, περικοπές μισθών, και το όλο φάσμα των πολιτικών της δομικής αναδιάρθρωσης. (οπ.π.)” Έτσι, χώρες όπως το Τρινιδάδ και Τομπάγκο “καταστράφηκαν οικονομικά πρώτα και μεταλλάχθηκαν αμέσως μετά.” Θα μου αντιτείνετε ορισμένοι, ίσως, ότι το ΔΝΤ μπορεί να έχει (κάπως) αλλάξει έκτοτε. Άλλωστε, αυτό δεν είπε ο πρόεδρός του, Ντόμινικ Στρως-Καν, όταν αποδοκιμάστηκε πυξ-λαξ από εξαγριωμένους φοιτητές στην Αγγλία (“αυτό ήταν το παλιό ΔΝΤ” – σ.σ.: που έφταιγε για τα παγκόσμια δεινά); Άλλωστε, δεν πρόσθεσε τώρα τελευταία, πριν μερικά χρόνια ήγουν, και την φτώχεια (=poverty) στα προβλήματα που θέλει να αντιμετωπίσει; Ανταπαντώ, ότι αυτά θα τα δούμε στο τι προτείνει (και μόνον εκεί). Και βλέπουμε, όντως, τα μέτρα που έχουν ληφθεί, είτε αφορούν τις απολύσεις και τις αποζημιώσεις τους, είτε τις περικοπές στους μισθούς/επιδόματα των ΔΥ και τις συντάξεις, είτε ο,τιδήποτε. Μα δεν συμφωνείτε, ότι είναι εκμαγείο, “με καρμπόν”, των προγραμμάτων του ΔΝΤ, σχεδόν, προ δεκαετιών, και ακόμη είμαστε στην πρώτη φάση του πράγματος;… Κάμετε τις αντιπαραβολές…

Οι πορείες της πέμπτης του μηνός, οσοδήποτε υποβαθμισμένες από τους εγχώριους εξωνημένους και μη ψιττακίσκους των ΜΜΕ, μας έδειξαν, ότι η αντίδραση είναι απλώς καθολική, οι αριθμοί προσέγγισαν ή υπερέβησαν (δύσκολο να αποτιμηθεί) τις 400 χιλιάδες ανθρώπων στα αστικά κέντρα, αλλά και σε πολλές μικρές “επαρχιακές πόλεις”… Οι θάνατοι των ανθρώπων είναι ό,τι πιο απευκταίο, είτε ως μέρος, ας πούμε με γράφημα, μίας καμπύλης αδιαφορίας στις λαϊκές αντιδράσεις είτε ως εκμεταλλεύσιμο συμβάν από μια κυβέρνηση ηθικώς έκπτωτη που έχει διαλύσει το προεκλογικό συμβόλαιο με τον κυρίαρχο λαό, αλλά και κάθε “ιώτα” του καταστατικού της. Όμως, είναι αλήθεια, ότι, όπως ο φόβος της τιμωρίας από μία καλή εξουσία-διακονία (ενδέχεται να) χλιαραίνει το κοινωνικό, αλλά και ατομικό, κακό, έτσι και ο φόβος της επανάστασης, κατά τους Πατέρες όπως τον ιερό Χρυσόστομο, είναι εκτός από αναπόφευκτος, και ευεργετικός, καθώς περιστέλλει το κακό της εξουσίας (βλ. σχετικά στο δίτομο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Στ. Παπαδόπουλος, εκδ. Απ. Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος). Εμείς ξέρουμε, όπως το αποδεικνύει και ο μέγιστος Ζακ Ελλύλ στο έργο του “Αναρχία και Χριστιανισμός” (εκδ. Νησίδες, 2009), ότι όσο λιγότερο βίαιες οι αντιδράσεις τόσο πιο αποτελεσματικές. Έτσι, η μόνη αντιγραφειοκρατική επανάσταση που επέτυχε – μας γράφει – ήταν αυτή των Χριστιανών σοσιαλιστών εργατών της Αλληλεγγύης του Λεχ Βαλέσα στην Πολωνία… Πολύτιμη νουθεσία του συγγραφέα αυτά προς όλους αυτές τις στιγμές, θαρρώ…

Διότι μονον έτσι θα αποτινάξουμε προς ώραν την τυραννία που απλώνεται σαν παράλυση από κώνειο στο κορμί της χώρας και θα αποφύγουμε την πορεία μέσα στην Αχερουσία προς το “απόλυτο μηδέν”, που λέει και ο ποιητής… Αυτός στον οποίον “εδόθη πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης” ας είναι μαζί μας, σας, όλους…

σ. φ.:  υπό δημοσίευσιν ενδεχομένως στην “Χ”, όμως οι καταστάσεις απαιτούν την προδημοσίευση