ΟΜΙΛΙΑ στην ΙΣΤ ΚΥΡΙΑΚΗ, του Μτθ, των 10 ΤΑΛΑΝΤΩΝ,
Μτθ ΚΕ, 14-30**, 10-2-2013
Του (+) π. Νικολάου Φαναριώτη*
«Και ω μεν έδωκε πέντε τάλαντα, ω δε δύο, ω δε εν, εκάστω κατά την ιδίαν δύναμιν», Μτθ.κε΄15.
Είναι η τελευταία παραβολή που είπε ο Κύριος γιατί αμέσως μετά ξεκίνησε η διαδικασία του Ιουδαϊκού Πάσχα και της σταυρώσεως. Με την παραβολή αυτή: θέλησε να μας δείξει τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να ζούμε στην παρούσα ζωή, για μας εύρει έτοιμους να Τον υποδεχθούμε όταν επιστρέψει την Ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας. Δηλαδή, ότι δεν αρκεί να μας εύρει μόνον προνοητικούς και φρόνιμους, αλλά και δραστήριους και επιμελείς επειδή θάρθει σαν ένας άνθρωπος που προκειμένου να αποδημήσει, κάλεσε τους δούλους του και παρέδωκεν σ΄αυτούς τα υπάρχοντα του: «και ώ μέν έδωκε πέντε τάλαντα, ώ δε δύο, ώ δε εν,εκάστω κατά την ιδίαν δύναμιν», με την υποχρέωσιν να ζητήσει εν καιρώ από αυτούς λογαριασμό περί της διαχειρίσεως αυτών και απεδήμησεν ευθέως.
Τι είναι το τάλαντον
Τάλαντο είναι ότι χαρίσματα έχει δώσει ο Θεός στον άνθρωπο επί πλέον από τα ζώα και έτσι γίνεται ΖΩΟΝ ΘΕΟΥΜΕΝΟΝ κατά τους Πατέρας. Το πρώτο και κυριότερο τάλαντο που το έχει πάρει ο κάθε άνθρωπος από τον Θεόν, είναι η Ζωή και όχι απλώς η ζωή που την έχουν και όλα τα ζώα, αλλά η αιώνιος ζωή και η δυνατότητα να την μεταδίδει και σε άλλους ανθρώπους, δηλ. να γεννά τέκνα και έτσι να καθίσταται συνεργός του Θεού στον εποικισμό της βασιλείας τών ουρανών. Τα υπόλοιπα τάλαντα που είναι τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, τα αναφέρει ο Απόστολος Παύλος, στην Α΄ προς Κορινθίους Επιστολή, (Κεφ. Ιβ, στ. 1-11.)
Τρόπος διαχειρίσεως των ταλάντων
Ο πονηρός τρόπος εργασίας είναι «ο θησαυρίζων εν εαυτώ και μη εις Θεόν πλουτών», διότι λάκκος, γη είναι ο εαυτός του και το τάλαντο το παίρνει στον τάφο μαζί του.
Και ο αγαθός τρόπος εργασίας είναι ο μεταδοτικός, διότι ευεργετεί τον πλησίον του. Δηλ. ο σοφός ποιεί άλλους σοφούς, ο τεχνίτης και άλλους τεχνίτας, ο άγιος και άλλους άγιους, κλπ.
Σήμερα όμως θα ήθελα να δούμε τον τρόπο που τα μοίρασε τα τάλαντα ο Θεός. Γιατί πολύ ταλαιπωρήθηκε τα τελευταία χρόνια η ΙΣΟΤΗΣ και σαν λέξη ακόμη, αλλά και σαν κοινωνικό βίωμα. Πως εννοούν οι άνθρωποι την ισότητα; Σαν τέλεια εξίσωση των πάντων, φεμινισμός, κομμουνισμός, κοινόβια… σαν εξομοίωση. ΠΡΔ. Σε ρεπορτάζ στον δρόμο μια νέα δήλωσε: θέλω την ισότητα, αλλά όχι την εξομοίωση: (φοβερό). Πράγμα που το χρησιμοποιεί η Παγκοσμιοποίηση σαν Δούρειο ίππο. Δηλαδή:
-εξομοίωση των φύλων με τα τρανσέξουαλ.
-εξομοίωση των περιουσιών με γενικό πλούτο, χωρίς όμως πνευματικότητα και ηθικές αναστολές.
-εξομοίωση των ιερέων (ως προς το φύλον )
-εξομοίωση της αθλιότητας με χίπις, αναρχία, ναρκωτικά, πανσεξουαλισμό και όλα όσα κάνουν να τρίζουν τα θεμέλια της κοινωνίας… Δηλ. κάτι σαν τον θερμικό θάνατο του σύμπαντος, πού θα επέλθει κατά τους φυσικούς με εξίσωση των θερμοκρασιών.
Οι αρχαίοι (σοφοί άνθρωποι) για να προλάβουν το κακό είχαν δύο μύθους, του Μίδα και του Προκρούστη.
Πρδ 1ον. Ο Μίδας, μυθικός βασιλιάς της Φρυγίας, ζήτησε και έλαβε από τον θεό Διόνυσο το χάρισμα, ό,τι αγγίζει να γίνεται χρυσάφι. Έτσι όμως κινδύνεψε να πεθάνει από την πείνα, και την δίψα, και γλίτωσε μόνον, αφού ακολουθώντας την συμβουλή του θεού, λούστηκε στα νερά του ποταμού Πακτωλού, ο οποίος από τότε περιέχει ψήγματα χρυσού.
Γενικός πλουτισμός χωρίς κόπο και χωρίς πνευματικότητα σημαίνει: Να λιμοκτονήσουμε, να βρωμίσουμε, να μαραζώσουμε. Τα πιο αναγκαία επαγγέλματα τα κάνουν οι πιο φτωχοί: σκουπιδιάρης, μαραγκός, σιδεράς, υδραυλικός, νοσοκόμος, καθαρίστρια.
Παρ, 2ον. Ο Προκρούστης φανατικός οπαδός της ισότητας, ήθελε όλοι οι άνθρωποι να έχουν το ίδιο ύψος. Είναι το σύστημα των απολυταρχικών καθεστώτων.
Πως εννοεί το ευαγγέλιο την ισότητα
Η μόνη ρεαλιστική τοποθέτηση (2000 χρόνια): είναι η ισότης μέσα στην ανισότητα. Δηλ. ο Θεός μοιράζει άνισα (1, 2, 5). Εδώ στη γη «εκάστω κατά την ιδίαν δύναμιν».
ΑΜΗΝ.
* Εκοιμήθη με διαύγεια πνεύματος Σάββατο βράδυ –12/09/2015-, παραμονή της Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Ας έχουμε την ευλογία του μακαριστού όντως ορθοδόξου ιερέα της Πάτρας… για 40+ έτη στο Ιερό Μετόχι του Οσίου Λουκά, κοντά στην Ομόνοια της Πάτρας…
** Ευαγγελική περικοπή Μτθ κε, 14-30 – Η παραβολή των ταλάντων
Πρωτότυπο
«13 γρηγορείτε ούν, ότι ουκ οίδατε την ημέραν ουδέ την ώραν εν ή ο υιός τού ανθρώπου έρχεται.
14 Ώσπερ γάρ άνθρωπος αποδημών εκάλεσε τους ιδίους δούλους και παρέδωκεν αυτοίς τα υπάρχοντα αυτού,
15 και ώ μέν έδωκε πέντε τάλαντα, ώ δε δύο, ώ δε έν, εκάστω κατά την ιδίαν δύναμιν, και απεδήμησεν ευθέως.
16 πορευθείς δε ο τα πέντε τάλαντα λαβών ειργάσατο εν αυτοίς και εποίησεν άλλα πέντε τάλαντα·
17 ωσαύτως και ο τα δύο εκέρδησε και αυτός άλλα δύο.
18 ο δε το έν λαβών απελθών ώρυξεν εν τή γη και απέκρυψε το αργύριον τού κυρίου αυτού.
19 μετά δε χρόνον πολύν έρχεται ο κύριος των δούλων εκείνων και συναίρει μετ’ αυτών λόγον.
20 και προσελθών ο τα πέντε τάλαντα λαβών προσήνεγκεν άλλα πέντε τάλαντα λέγων· κύριε, πέντε τάλαντά μοι παρέδωκας· ίδε άλλα πέντε τάλαντα εκέρδησα επ’ αυτοίς.
21 έφη αυτώ ο κύριος αυτού· εύ, δούλε αγαθέ και πιστέ! επί ολίγα ής πιστός, επί πολλών σε καταστήσω· είσελθε εις την χαράν τού κυρίου σου.
22 προσελθών δε και ο τα δύο τάλαντα λαβών είπε· κύριε, δύο τάλαντά μοι παρέδωκας· ίδε άλλα δύο τάλαντα εκέρδησα επ’ αυτοίς.
23 έφη αυτώ ο κύριος αυτού· εύ, δούλε αγαθέ και πιστέ! επί ολίγα ής πιστός, επί πολλών σε καταστήσω· είσελθε εις την χαράν τού κυρίου σου.
24 προσελθών δε και ο το έν τάλαντον ειληφώς είπε· κύριε, έγνων σε ότι σκληρός εί άνθρωπος, θερίζων όπου ουκ έσπειρας και συνάγων όθεν ου διεσκόρπισας·
25 και φοβηθείς απελθών έκρυψα το τάλαντόν σου εν τή γη· ίδε έχεις το σόν.
26 αποκριθείς δε ο κύριος αυτού είπεν αυτώ· πονηρέ δούλε και οκνηρέ! ήδεις ότι θερίζω όπου ουκ έσπειρα και συνάγω όθεν ου διεσκόρπισα!
27 έδει ούν σε βαλείν το αργύριόν μου τοίς τραπεζίταις, και ελθών εγώ εκομισάμην αν το εμόν σύν τόκω.
28 άρατε ούν απ’ αυτού το τάλαντον και δότε τώ έχοντι τα δέκα τάλαντα·
29 τώ γάρ έχοντι παντί δοθήσεται και περισσευθήσεται· από δε τού μη έχοντος και ό έχει αρθήσεται απ’ αυτού.
30 και τον αχρείον δούλον εκβάλετε εις το σκότος το εξώτερον· εκεί έσται ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων.»
Σε μετάφραση
«13 Να είστε, λοιπόν έτοιμοι κάθε στιγμή, γιατί δεν ξέρετε την ημέρα ούτε την ώρα που έρχεται ο Υιός του Ανθρώπου.
14 Σαν έναν άνθρωπο, για παράδειγμα, που, επειδή έφευγε στα ξένα, κάλεσε τους δούλους του και τους παρέδωσε τα υπάρχοντά του.
15 Και στον έναν απ’ αυτούς έδωσε πέντε τάλαντα, στον άλλο δύο και στον άλλο ένα, στον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του, κι αμέσως κατόπιν έφυγε.
16 Πήγε τότε εκείνος που πήρε τα πέντε τάλαντα κι εργάστηκε μ’ αυτά και κέρδισε άλλα πέντε τάλαντα.
17 Το ίδιο κι εκείνος που πήρε τα δύο, κέρδισε κι αυτός άλλα δύο.
18 Αλλ’ εκείνος που πήρε το ένα τάλαντο, πήγε, έσκαψε στη γη και έκρυψε το χρήμα του κυρίου του.
19 Ύστερα από πολύ καιρό, έρχεται ο κύριος των δούλων εκείνων και ζητά απόδοση λογαριασμού απ’ αυτούς.
20 Ήρθε τότε εκείνος που πήρε τα πέντε τάλαντα και του προσκόμισε άλλα πέντε τάλαντα, λέγοντας: Kύριε, πέντε τάλαντα μου παρέδωσες, ορίστε κέρδισα μ’ αυτά άλλα πέντε τάλαντα.
21 Του απάντησε ο κύριός του: Εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ, στα λίγα στάθηκες πιστός, πάνω σε πολλά θα σε ορίσω υπεύθυνο. Μπες στη χαρά του κυρίου σου.
22 Ήρθε έπειτα κι εκείνος που πήρε τα δύο τάλαντα και είπε: Κύριε, δύο τάλαντα μου παρέδωσες, ορίστε κέρδισα μ’ αυτά άλλα δύο τάλαντα.
23 Tου απάντησε ο κύριός του: Εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ, στα λίγα στάθηκες πιστός, πάνω σε πολλά θα σε ορίσω υπεύθυνο. Μπες στη χαρά του κυρίου σου.
24 Ήρθε κατόπιν κι εκείνος που είχε πάρει το ένα τάλαντο και είπε: Κύριε, επειδή ήξερα ότι είσαι σκληρός άνθρωπος, που θερίζεις εκεί όπου δεν έσπειρες και συνάζεις από κει όπου δε σκόρπισες,
25 κι επειδή φοβήθηκα, πήγα κι έκρυψα το τάλαντό σου στη γη. Ορίστε πάρε αυτό που σου ανήκει.
26 Αποκρίθηκε τότε ο κύριός του και του είπε: Πονηρέ δούλε και φυγόπονε! Ήξερες (λες) ότι θερίζω εκεί όπου δεν έσπειρα και συνάζω από κει όπου δε σκόρπισα.
27 Έπρεπε, λοιπόν, να βάλεις το αργύριο που σε έδωσα σε τράπεζα, κι εγώ σαν ερχόμουν θα έπαιρνα μαζί με το κεφάλαιό μου και τόκο.
28 Πάρτε, λοιπόν, το τάλαντο απ’ αυτόν και δώστε το σ’ εκείνον που έχει τα δέκα τάλαντα.
29 Γιατί στον καθένα που έχει, θα δοθεί και θα έχει περίσσευμα, ενώ από εκείνον που δεν έχει (επειδή δεν εργάστηκε), θα αφαιρεθεί κι εκείνο που έχει.
30 Και τον ανάξιο δούλο ρίξτε τον έξω, στο πιο μακρινό και βαθύ σκοτάδι, εκεί που είναι τα κλάματα και το τρίξιμο των δοντιών».
ΠΗΓΗ: http://www.orthodoxos.com.gr/phpBB3/viewtopic.php?t=223
