Ριζική οικονομική μεταρρύθμιση ή υποταγή στους διεθνείς τραπεζίτες;
Του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου*
Τώρα που η πατρίδα μας δέθηκε με τις αλυσίδες του Δ.Ν.Τ., προκειμένου να μπορεί να δανείζεται, ώστε με νέα δανεικά να ξεπληρώνει τα προηγούμενα δάνειά της, οφείλουμε να αναρωτηθούμε, κατ΄ αρχήν το εξής:
Σε ποιους χρωστάμε;
Την απάντηση μπορεί ο καθένας να τη διαβάσει σε άρθρο [1] της διαδικτυακής οικονομικής εφημερίδας Euro2day. Αντιγράφουμε:
«Οι γαλλικές, οι ελβετικές και οι γερμανικές τράπεζες είναι οι μεγαλύτεροι πιστωτές για τον ελληνικό δανεισμό, σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών.»
Την ίδια απάντηση μπορεί να διαβάσει κανείς και σε άρθρο της Ελευθεροτυπίας [2]. Αντιγράφουμε:
«Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που έδωσε χθες η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS) ή αλλιώς η «τράπεζα των Κεντρικών Τραπεζών», στα τέλη του 2009 το χρέος της Ελλάδας προς τις ξένες τράπεζες προσέγγιζε τα 236 δισ. δολάρια.»
Χρωστάμε, δηλαδή, στο γαλλικό ή το γερμανικό κράτος; Η απάντηση είναι όχι. Χρωστάμε στις γαλλικές και τις γερμανικές ΤΡΑΠΕΖΕΣ.
Το επόμενο ερώτημα, κοινής λογικής, που πρέπει να θέσουμε στον εαυτό μας είναι το εξής:
Πώς είναι δυνατόν ένα κράτος, όπως η Ελλάδα, το οποίο αποτελείται από 11.000.000 ανθρώπους, οι οποίοι εργάζονται και παράγουν, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, να χρωστάει σε τράπεζες, δηλαδή σε επιχειρήσεις, που ο συνολικός αριθμός εργαζομένων τους δεν είναι ούτε το ένα χιλιοστό του πληθυσμού της Ελλάδας;
Το ερώτημα αυτό, που είναι ένα βασικότατο ερώτημα, τεράστιας σημασίας, δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά μπορεί να γενικευτεί με τη μορφή των παρακάτω ερωτημάτων:
Πώς είναι δυνατόν όλα τα κράτη του κόσμου, χωρίς σχεδόν καμία εξαίρεση, να έχουν τεράστια χρέη στις τράπεζες;
Πώς είναι δυνατόν οι χώρες με το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος (σε απόλυτο μέγεθος) στον κόσμο να είναι κατά σειρά οι Η.Π.Α., η Ιαπωνία, η Γερμανία, η Ιταλία, η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία [3, 4], δηλαδή οι κατά τεκμήριο πλουσιότερες χώρες στον κόσμο;
Πώς είναι δυνατόν, αντί οι φτωχές χώρες να χρωστάνε στις πλούσιες, όπως θα περίμενε κανείς, να χρωστάει όλος ο κόσμος στις τράπεζες;
Πώς είναι δυνατόν όλοι οι άνθρωποι και όλα τα κράτη του κόσμου να είναι χρεωμένοι στις τράπεζες, δηλαδή σε επιχειρήσεις οι οποίες δεν παράγουν κανένα χρήσιμο υλικό προϊόν; Πώς είναι δυνατόν τα δισεκατομμύρια ανθρώπων που παράγουν να χρωστάνε σε μερικούς χιλιάδες τραπεζίτες, οι οποίοι δεν παράγουν τίποτα;
Πρόκειται για θεμελιώδη ερωτήματα.
Για να απαντήσουμε σε αυτά πρέπει να κατανοήσουμε το πώς λειτουργεί το παγκόσμιο νομισματικό σύστημα, δηλαδή πρέπει να κατανοήσουμε το πώς και ποιοι δημιουργούν το χρήμα.
ΠΩΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΤΟ ΧΡΗΜΑ
Το χρήμα, σε πρώτη φάση, τυπώνεται ή δημιουργείται σε ηλεκτρονική μορφή από τις κεντρικές τράπεζες.
Η κεντρική τράπεζα της Ευρωζώνης είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Η τράπεζα αυτή είναι μια ιδιωτική τράπεζα, δηλαδή οι μέτοχοι της δεν είναι τα κράτη και οι εκλεγμένες κυβερνήσεις τους, αλλά ιδιώτες. Συγκεκριμένα, μέτοχοι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας είναι οι κεντρικές τράπεζες των χωρών μελών της Ευρωζώνης, η συντριπτική πλειοψηφία των μετοχών των οποίων ανήκει σε ιδιώτες. Για παράδειγμα, η κεντρική τράπεζα της χώρας μας είναι η «Τράπεζα της Ελλάδος», η οποία είναι μια ιδιωτική τράπεζα, εισηγμένη στο χρηματιστήριο, στην οποία το ελληνικό δημόσιο κατέχει μόλις το 6.5% των μετοχών.
Οι κεντρικές τράπεζες σε όλο σχεδόν το δυτικό κόσμο είναι, όπως η «Τράπεζα της Ελλάδος», ιδιωτικές επιχειρήσεις, με ιδιώτες μεγαλομετόχους, των οποίων τα ονόματα δεν δημοσιεύονται. Παρ' όλα αυτά έχουν το προνόμιο να ασκούν τη νομισματική πολιτική όλων των χωρών της Δύσης, ένα προνόμιο που κανονικά θα έπρεπε να το είχαν αποκλειστικά οι λαοί και οι εκλεγμένες τους Κυβερνήσεις. Έχοντας το προνόμιο να ασκούν τη νομισματική πολιτική, οι ιδιωτικές κεντρικές τράπεζες καθίστανται οι ρυθμιστές της παγκόσμιας οικονομίας, μια αρμοδιότητα, βέβαια, την οποία δεν ασκούν για το συμφέρον των λαών, αλλά για τα συμφέροντα των αγνώστων ιδιωτών μετόχων τους.
Ωστόσο, μόνο το 2.5% του χρήματος που κυκλοφορεί διεθνώς δημιουργείται από τις κεντρικές τράπεζες για λογαριασμό των Κυβερνήσεων. Το υπόλοιπο 97.5% δημιουργείται από τις ιδιωτικές τράπεζες, με τη διαδικασία που περιγράφεται παρακάτω:
Οι Κυβερνήσεις δανείζονται χρήματα από ιδιώτες (π.χ. ιδιωτικές τράπεζες), με τόκο, δίνοντας σε αυτούς, σαν αποδεικτικό του δανεισμού, χαρτιά, τα οποία ονομάζονται κρατικά ομόλογα.
Οι κεντρικές τράπεζες αγοράζουν κρατικά ομόλογα, που κατέχουν διάφοροι ιδιώτες επενδυτές. Τα ομόλογα αυτά τα αγοράζουν πληρώνοντας στους ιδιώτες επενδυτές χρήμα, το οποίο το δημιουργούν από το μηδέν για λογαριασμό της Κυβέρνησης, απλώς τυπώνοντάς το στους λογαριασμούς των ιδιωτών επενδυτών. Το χρήμα αυτό είναι το χρήμα που δημιουργείται από τις Κυβερνήσεις και αντιπροσωπεύει μόλις το 2.5% του χρήματος που κυκλοφορεί διεθνώς.
Η ιδιωτική τράπεζα στην οποία βρίσκεται ο λογαριασμός του ιδιώτη επενδυτή, αποκτά, με τη διαδικασία αυτή μια πρόσθετη κατάθεση, η οποία, έστω, ισούται με Κ. Λόγω της ύπαρξης της κατάθεσης αυτής, η ιδιωτική τράπεζα έχει τη νομική δυνατότητα να δημιουργήσει από το μηδέν και να δανείσει νέο χρήμα, το οποίο ισούται με το 90% της κατάθεσης (90%*Κ). Το νέο αυτό χρηματικό ποσό η τράπεζα απλά το δημιουργεί από το μηδέν και το πληκτρολογεί στον τραπεζικό λογαριασμό αυτού τον οποίο δανείζει. Έτσι, η τράπεζα, στην οποία βρίσκεται ο λογαριασμός του δανειολήπτη, αποκτά μια πρόσθετη κατάθεση ίση με 90%*Κ, η οποία της δίνει τη δυνατότητα να δημιουργήσει από το μηδέν και να δανείσει πρόσθετο χρήμα ίσο με 90%*(90%*Κ) = 81%*Κ.
Το νέο αυτό χρηματικό ποσό κατατίθεται στον τραπεζικό λογαριασμό αυτού που το δανείζεται και δίνει στην τράπεζά του τη δυνατότητα να δημιουργήσει από το μηδέν και να δανείσει νέο χρηματικό ποσό ίσο με 90%*81%*Κ = 0.73*Κ κ.ο.κ.
Με τη διαδικασία αυτή, στο ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα δημιουργείται από το μηδέν και δανείζεται χρήμα ίσο με 0.9*Κ+0.9^2*Κ+0.9^3*Κ+….=9*Κ. Δηλαδή, οι ιδιωτικές τράπεζες δημιουργούν και δανείζουν χρήμα 9 φορές περισσότερο από το χρήμα, το οποίο δημιουργήθηκε αρχικά από την κεντρική τράπεζα, για λογαριασμό της Κυβέρνησης.
Μάλιστα, λόγω διάφορων εξαιρέσεων που έχουν θεσπιστεί στην υποχρέωση των τραπεζών να κρατούν το 10% των καταθέσεών τους σαν απόθεμα, στην πράξη οι ιδιωτικές τράπεζες δημιουργούν χρήμα 40 φορές περισσότερο από το χρήμα που δημιουργείται από την κεντρική τράπεζα, με αποτέλεσμα το 97.5% του χρήματος, που κυκλοφορεί, να δημιουργείται από τις ιδιωτικές τράπεζες και μόλις το 2.5% από τις Κυβερνήσεις μέσω των κεντρικών τραπεζών.
Το σύστημα αυτό, δημιουργίας χρήματος και δανεισμού του από τις τράπεζες, που περιγράψαμε, ισχύει σε σχεδόν παγκόσμια κλίμακα και ονομάζεται «τραπεζικό σύστημα κλασματικών αποθεμάτων» (fractional reserve banking).
Αποτέλεσμα της εφαρμογής του συστήματος αυτού είναι ότι το 97.5% περίπου του χρήματος που κυκλοφορεί διεθνώς δημιουργείται από τις ιδιωτικές τράπεζες, οι οποίες αποκομίζουν κέρδη με τους εξής δύο τρόπους:
– Από τη διαφορά που υπάρχει μεταξύ των επιτοκίων δανεισμού και των επιτοκίων καταθέσεων, δηλαδή από το γεγονός, ότι δανείζουν το χρήμα αυτό με μεγαλύτερο επιτόκιο από το επιτόκιο, το οποίο δίνουν όταν το χρήμα αυτό κατατίθεται.
– Από τις κατασχέσεις τις οποίες κάνουν σε αυτούς που χρωστάνε και αδυνατούν να αποπληρώσουν τα δάνεια τα οποία πήραν.
Απλούστερα, μπορούμε να πούμε, ότι το τραπεζικό σύστημα, το παγκόσμιο τραπεζικό καρτέλ, έχει αποκτήσει το προνόμιο να δημιουργεί σχεδόν όλο το χρήμα από το μηδέν και να το δανείζει, εισπράττοντας τόκους και κάνοντας κατάσχεση των περιουσιών αυτών που χρωστάνε.
Τα κράτη και οι λαοί έχασαν επομένως το δικαίωμα να δημιουργούν το χρήμα και το παραχώρησαν στο παγκόσμιο τραπεζικό καρτέλ, δηλαδή στους Διεθνείς Τραπεζίτες. Έτσι εξηγείται για ποιο λόγο όλα τα κράτη του κόσμου και κατεξοχήν τα πιο πλούσια είναι χρεωμένα μέχρι το λαιμό στις τράπεζες, δηλαδή σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι οποίες απασχολούν μόνο ένα απειροελάχιστο κλάσμα του παγκοσμίου πληθυσμού.
Πώς απέκτησαν οι τράπεζες αυτό το δικαίωμα να δημιουργούν και να δανείζουν το χρήμα; Και γιατί κανένας δεν συζητάει για αυτό το θέμα και δεν το ακούμε στις τηλεοράσεις; Είναι απλό. Έχοντας συγκεντρώσει μεγάλο μέρος του παγκοσμίου πλούτου, το διεθνές τραπεζικό καρτέλ ελέγχει σχεδόν όλα τα Μ.Μ.Ε. και τους πολιτικούς. Οι λίγοι πολιτικοί ή δημοσιογράφοι που δεν είναι εξαρτημένοι από το τραπεζικό καρτέλ, είτε δεν καταλαβαίνουν πώς λειτουργεί το τραπεζικό σύστημα, είτε φοβούνται να μιλήσουν.
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ
Τι θα κάνουμε επομένως, σαν Ελλάδα και σαν ελληνικός λαός; Θα αφήσουμε τους εαυτούς μας και την πατρίδα μας να γίνουν σκλάβοι των Διεθνών Τραπεζιτών και των εγχώριων πρακτόρων τους; Θα αφήσουμε το παγκόσμιο τραπεζικό καρτέλ (στο οποίο συμπεριλαμβάνονται και οι ελληνικές τράπεζες) να πιει το αίμα του λαού μας και της πατρίδας μας; Θα ακολουθήσουμε τον δρόμο της υποταγής ή της αντίστασης;
Βάσει των όσων προαναφέρθηκαν, ο δρόμος της αντίστασης δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει τα εξής:
Καταγγελία του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος, που έχει αφαιρέσει το αποκλειστικό προνόμιο από τους λαούς και τις Κυβερνήσεις τους να δημιουργούν το χρήμα και το έχει αναθέσει στις ιδιωτικές τράπεζες.
Άρνηση να πληρώσουμε οποιοδήποτε δημόσιο χρέος έχουμε το οποίο είναι προς ιδιωτική τράπεζα ελληνική ή ξένη. Αυτό πρακτικά θα μηδενίσει το δημόσιο χρέος. Επιπλέον, θα πάψουμε να πληρώνουμε για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους και αυτό θα μειώσει σημαντικά και το δημόσιο έλλειμμα.
Σαν πρόσθετο επιχείρημα για την άρνηση να πληρώσουμε τα χρέη προς τις ιδιωτικές τράπεζες μπορούμε να αναφέρουμε τις πολεμικές αποζημιώσεις που μας χρωστάει η Γερμανία, το συνολικό ποσό των οποίων είναι περίπου ίσο με τα χρέη μας προς ιδιωτικές τράπεζες. Να πούμε στις ιδιωτικές τράπεζες, ότι αν επιθυμούν να εισπράξουν τα ποσά που θεωρούν ότι τους τα οφείλουμε να πάνε να τα ζητήσουν από τη Γερμανία.
Αν οι παραπάνω ενέργειες μας απαγορευτούν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, να βγούμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Για να αποκτήσουμε διεθνή ερείσματα, κατά το πρώτο διάστημα και μέχρι να μπορέσουμε να σταθούμε μόνοι μας στα πόδια μας, συμμαχία σε όλα τα επίπεδα με Ρωσία, Κίνα, Βενεζουέλα. Στη συνέχεια, η συμμαχία αυτή μπορεί να χαλαρώσει και να ακολουθούμε πολιτική ουδετερότητας.
Αν χρειαστεί, δανεισμός από την Κίνα με χαμηλό επιτόκιο αντίστοιχο του Δ.Ν.Τ. Πρόσφατα δάνεισε στη Σερβία με 3.5%.
Αφαίρεση από τις ελληνικές ιδιωτικές τράπεζες του δικαιώματος να δημιουργούν χρήμα, με θεσμοθέτηση «τραπεζικού συστήματος πλήρων αποθεμάτων» (full reserve banking).
Πλήρης κρατικοποίηση της κεντρικής τράπεζας, δηλαδή της «Τράπεζας της Ελλάδος» και ανάθεση σε αυτήν της αποκλειστικής αρμοδιότητας να δημιουργεί το χρήμα.
Εκτύπωση χρήματος από την κρατική πλέον Τράπεζα της Ελλάδος. Το χρήμα αυτό θα αντικαταστήσει το ευρώ. Κανένας άλλος δεν θα έχει το δικαίωμα να τυπώνει ή να δημιουργεί χρήμα. Έτσι θα πάψουμε να πληρώνουμε τόκους στις ιδιωτικές τράπεζες ελληνικές και ξένες, για να μας δημιουργούν το χρήμα που μας χρειάζεται σαν μέσο για τις συναλλαγές μας.
Σε όλα τα επόμενα χρόνια, οι Κυβερνήσεις πρέπει να διατηρούν την ποσότητά του χρήματος σταθερή, ώστε να μην υπάρχει πληθωρισμός. Συγκεκριμένα, η ποσότητα χρήματος που κυκλοφορεί πρέπει να μεταβάλλεται σύμφωνα με το ποσοστό μεταβολής του Α.Ε.Π. Όταν το Α.Ε.Π. αυξάνεται κατά ένα ποσοστό π.χ. 3%, η Τράπεζα της Ελλάδος θα αυξάνει το χρήμα που κυκλοφορεί κατά 3%. Με το χρήμα αυτό η Κυβέρνηση θα πληρώνει τους δημοσίους υπαλλήλους, εισάγοντας το πρόσθετο αυτό χρήμα στην οικονομία. Αν, αντίθετα, κάποια χρονιά το Α.Ε.Π. μειωθεί π.χ. κατά 3%, η Κυβέρνηση θα συλλέγει με φόρους το 3% του χρήματος και θα το αποσύρει από την κυκλοφορία. Έτσι η ποσότητα του χρήματος θα είναι πάντοτε ανάλογη του Α.Ε.Π., δηλαδή ανάλογη των συναλλαγών που συμβαίνουν στην οικονομία, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει καθόλου πληθωρισμός.
Το νέο εθνικό νόμισμα θα υποτιμηθεί σε σχέση με το ευρώ. Το αποτέλεσμα είναι ότι τα εισαγόμενα προϊόντα θα γίνουν ακριβότερα και τα ελληνικά προϊόντα θα γίνουν πιο φτηνά σε σύγκριση με τα εισαγόμενα. Έτσι, θα συμφέρει στον κόσμο να αγοράζει ελληνικά προϊόντα και όχι εισαγόμενα, με αποτέλεσμα να ενισχυθεί η εγχώρια παραγωγή και να μειωθεί η ανεργία. Επίσης, για τον ίδιο λόγο, τα ελληνικά προϊόντα θα γίνουν πιο φθηνά στις αγορές του εξωτερικού, με αποτέλεσμα να αυξηθούν οι εξαγωγές και να μειωθεί περαιτέρω η ανεργία. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι θα ωφεληθούν οι άνεργοι, ενώ θα πληγούν τα ανώτερα στρώματα, επειδή η πολυτελής κατανάλωση εισαγόμενων προϊόντων θα καταστεί ακριβότερη. Σε πρώτη φάση, πάντως, η αύξηση της τιμής των εισαγόμενων προϊόντων θα δημιουργήσει πληθωρισμό. Όμως, ο πληθωρισμός αυτός σε πολύ λίγα χρόνια θα μειωθεί, λόγω της αντικατάστασης της κατανάλωσης εισαγόμενων προϊόντων από την κατανάλωση ελληνικών προϊόντων.
Επιβολή δασμών στις εισαγωγές ξένων προϊόντων για να προστατευτεί περαιτέρω η εγχώρια παραγωγή. Αυτό θα οδηγήσει σε ταχύτατη ενίσχυση της εγχώριας παραγωγής, αγροτικής και βιομηχανικής, η οποία θα διοχετεύεται προς την εσωτερική αγορά, αντί να εισάγουμε και να καταναλώνουμε ξένα προϊόντα. Αυτό θα ρίξει κατακόρυφα την ανεργία και θα ανορθώσει την οικονομία της χώρας.
Η εφαρμογή των παραπάνω μέτρων:
Άμεσα, θα μηδενίσει, σχεδόν, τόσο το δημόσιο, όσο και το ιδιωτικό χρέος, επειδή το σύνολο σχεδόν του χρέους είναι προς ιδιωτικές τράπεζες.
Θα μειώσει κατά 40% το δημόσιο έλλειμμα, λόγω της εξοικονόμησης των τόκων που σήμερα πληρώνονται στις ιδιωτικές τράπεζες, για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους.
Θα προκαλέσει άμεσα ταχύτατη και μόνιμη μείωση της ανεργίας, η οποία τελικά θα σταθεροποιηθεί σε πολύ χαμηλά επίπεδα.
Αρχικά θα αυξήσει τον πληθωρισμό, λόγω της αύξησης των τιμών των εισαγόμενων προϊόντων. Μεσοπρόθεσμα, όμως, ο πληθωρισμός θα πέσει σχεδόν στο μηδέν, καθώς η συνολική ποσότητα του χρήματος που κυκλοφορεί θα μπορεί να ελέγχεται πλήρως από την Κυβέρνηση και δεν θα εξαρτάται από τον ρυθμό με τον οποίον δανείζουν οι ιδιωτικές τράπεζες.
Δύσκολο, από πολιτικής άποψης, ενδέχεται να είναι το πρώτο διάστημα, μέχρι να ολοκληρωθούν οι μεταρρυθμίσεις και η κατάσταση να σταθεροποιηθεί. Σε αυτό το διάστημα θα πρέπει να ζητήσουμε πολιτική και οικονομική στήριξη από Ρωσία, Κίνα και Βενεζουέλα.
ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ
Πολλοί θα αναρωτηθούν μήπως αυτά που έχουμε γράψει για το τραπεζικό καρτέλ και για το προνόμιό του να δημιουργεί το χρήμα και να το δανείζει στις κυβερνήσεις είναι μια ανυπόστατη θεωρία συνομωσίας. Γι΄ αυτό συνιστούμε στους αναγνώστες αυτού του κειμένου να διασταυρώσουν αυτά που γράφουμε μόνοι τους.
Τα παρακάτω θα σας βοηθήσουν να διαπιστώσετε ότι αυτά που γράφουμε είναι πραγματικά.
Σε άρθρο της εφημερίδας Καθημερινής [5] διαβάζουμε:
«Σε κάθε περίπτωση, η ιδέα ότι χρειάζεται κάποιου είδους «σεισάχθεια» απέναντι στους διεθνείς τοκογλύφους, κερδίζει διαρκώς έδαφος. Πρόσφατα, ο οικονομολόγος Μάιλ Χάντσον έγραφε στους Financial Times: «Η μόνη διέξοδος από την κρίση του ευρωπαϊκού χρέους είναι μια διαπραγματεύσιμη παραγραφή του. Οι τράπεζες δανείζουν εικονικό χρήμα, που στην πραγματικότητα δεν διαθέτουν, το οποίο εγγυοδοτείται με κεφάλαια που στην πραγματικότητα δεν έχουν, που κι αυτά υποστηρίζονται από τις κεντρικές τράπεζες που τυπώνουν χρήμα από αέρα κοπανιστό. Ομως, όποτε οι οφειλέτες δυσκολεύονται να ξεπληρώσουν τα επαχθή δάνεια, οι τραπεζίτες προχωρούν σε κατάσχεση των περιουσιακών τους στοιχείων».
Πρόκειται για ξεκάθαρη επιβεβαίωση των όσων γράψαμε.
Στο άρθρο της διαδικτυακής εγκυκλοπαίδειας Wikipedia για το «τραπεζικό σύστημα κλασματικών αποθεμάτων» (fractional reserve banking) [6] διαβάζουμε τα εξής:
"Fractional-reserve banking is the banking practice in which banks keep only a fraction of their deposits in reserve […] and lend out the remainder, while maintaining the simultaneous obligation to redeem all these deposits upon demand. […]
This practice is universal in modern banking, and can be contrasted with full-reserve banking which is no longer generally practised.
By its nature, the practice of fractional reserve banking expands money supply (cash and demand deposits) beyond what it would otherwise be. […]
Central banks generally mandate reserve requirements that require banks to keep a minimum fraction of their demand deposits as cash reserves. This […] limits the amount of money creation that occurs in the commercial banking system […].
Prior to the 1800s, savers looking to keep their valuables in safekeeping depositories deposited gold coins and silver coins at goldsmiths, receiving in turn a note for their deposit […]. Once these notes became a trusted medium of exchange an early form of paper money was born, in the form of the goldsmiths' notes.
As the notes were used directly in trade, the goldsmiths observed that people would not usually redeem all their notes at the same time, and they saw the opportunity to invest their coin reserves in interest-bearing loans and bills. This generated income for the goldsmiths but left them with more notes on issue than reserves with which to pay them. […]Thus fractional-reserve banking was born.
[…] the existence of fractional-reserve banking allows either the central bank or individual banks […] to create money at will. […]
Since a bank lends out most of the money deposited, keeping only a fraction of the total as reserves, it necessarily has less money than the account balances of its depositors. […]
Depositors still have a claim to full repayment of their funds on demand even though most of the funds have already been invested by the bank in interest bearing loans and securities. Holders of demand deposits can withdraw all of their deposits at any time. If all the depositors of a bank did so at the same time a bank run would occur, and the bank would likely collapse. […]
Money creation
The process of fractional-reserve banking has a cumulative effect of money creation by banks, essentially expanding the money supply of the economy. […]"
Στο άρθρο της διαδικτυακής εγκυκλοπαίδειας Wikipedia για το «τραπεζικό σύστημα πλήρων αποθεμάτων» (full reserve banking) [7] διαβάζουμε τα εξής:
"Full-reserve banking is a banking practice in which the full amount of each depositor's funds are available in reserve […] when each depositor had the legal right to withdraw them.
Full-reserve banking […] was displaced by fractional reserve banking after 1800. Proposals for the restoration of full-reserve banking have been made, but are generally ignored or dismissed by mainstream economists […].
In a full-reserve system all currency is created by the federal government […]
This is in contrast to the current system, where a large proportion of the currency supply is in the form of demand deposits created by private banks."
Τα παραπάνω, που προέρχονται από μια αντικειμενική πηγή, η οποία ανήκει στο σύστημα, επιβεβαιώνουν πλήρως όσα γράψαμε. Μάλιστα, αν διαβάσετε ολόκληρα τα άρθρα θα διαπιστώσετε την αλήθεια όσων γράψαμε για την ακριβή διαδικασία με την οποία δημιουργείται το χρήμα.
ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΤΙΣ Η.Π.Α.
Ολόκληρη η ιστορία των Η.Π.Α. μέχρι το 1913, ήταν μια μάχη για το ποιος θα έχει το δικαίωμα της έκδοσης του χρήματος: η κυβέρνηση ή οι ιδιωτικές τράπεζες. Από το 1764 ως το 1913, η αρμοδιότητα έκδοσης του χρήματος άλλαξε χέρια από τη μια πλευρά στην άλλη 8 φορές.
Η ίδια η αμερικανική επανάσταση έγινε για να πάρουν οι άποικοι τον έλεγχο έκδοσης του χρήματος από την ιδιωτικά ελεγχόμενη κεντρική τράπεζα της Αγγλίας και τους Διεθνείς Τραπεζίτες.
Ένας από τους ηγέτες της αμερικανικής επανάστασης και ο τρίτος πρόεδρος των Η.Π.Α., ο Thomas Jefferson είπε [8]:
"I believe that banking institutions are more dangerous to our liberties than standing armies. If the American people ever allow private banks to control the issue of their currency, first by inflation, then by deflation, the banks and corporations that will grow up around [the banks] will deprive the people of all property until their children wake-up homeless on the continent their fathers conquered. The issuing power should be taken from the banks and restored to the people, to whom it properly belongs."
Πρόεδροι, όπως ο Thomas Jefferson, ο Andrew Jackson και ο Αβραάμ Λίνκολν αγωνίστηκαν σκληρά και κατόρθωναν κατά καιρούς να παίρνουν τον έλεγχο του χρήματος, καταργώντας τις ιδιωτικές κεντρικές τράπεζες, που ίδρυαν οι προκάτοχοί τους. O Andrew Jackson, αφού πέτυχε την κατάργηση της ιδιωτικής κεντρικής τράπεζας, κινδύνευσε να δολοφονηθεί και γλίτωσε, επειδή και τα δύο πιστόλια με τον οποίον τον σημάδεψαν έπαθαν εμπλοκή. Ο Αβραάμ Λίνκολν εξέδωσε χρήμα, το οποίο δεν προερχόταν από τραπεζικό δανεισμό (τα γνωστά "greenbacks") και αντιτάχθηκε στα συμφέροντα του τραπεζικού καρτέλ. Τελικά, δολοφονήθηκε. Την ίδια τύχη, όπως γνωρίζουμε, είχε, έναν αιώνα αργότερα, και ο Κένεντυ, όταν τόλμησε να ακολουθήσει πολιτική προσέγγισης με τη Σοβιετική Ένωση και την Κούβα.
Τελικά, η μάχη για το ποιος θα εκδίδει το χρήμα τελείωσε το 1913, όταν ιδρύθηκε η ιδιωτικά ελεγχόμενη κεντρική τράπεζα των Η.Π.Α., η Federal Reserve Bank ή εν συντομία FED και, παράλληλα, θεσπίστηκε το τραπεζικό σύστημα κλασματικών αποθεμάτων.
Ωστόσο, σήμερα, με τη νέα μεγάλη οικονομική κρίση, στις Η.Π.Α. υπάρχει και πάλι ένα ισχυρό κίνημα, το οποίο υποστηρίζει την κατάργηση του τραπεζικού συστήματος κλασματικών αποθεμάτων (fractional reserve banking) και την αντικατάστασή του από ένα τραπεζικό σύστημα πλήρων αποθεμάτων (full reserve banking). Επίσης, το ίδιο κίνημα υποστηρίζει την κατάργηση της ιδιωτικής κεντρικής τράπεζας των Η.Π.Α., δηλαδή της FED. Αν γράψετε στο Google το κεντρικό σύνθημα αυτού του κινήματος: END THE FED!, θα σας βγάλει χιλιάδες αναρτήσεις.
Ήδη, μια πρόταση νόμου, που υποστηρίζεται από εκατοντάδες βουλευτές, τόσο του Δημοκρατικού, όσο και του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, με κωδικό HR-1207, ζητά να γίνει έλεγχος της FED για πρώτη φορά από το 1913. Ο έλεγχος αυτός πιστεύουν ότι θα αποκαλύψει το ρόλο της FED και των μεγάλων πολυεθνικών τραπεζικών κολοσσών στην πρόκληση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, την οποία ζούμε, και θα οδηγήσει στην κατάργηση της FED και την ανάληψη και πάλι από την αμερικανική κυβέρνηση και τον αμερικανικό λαό του αποκλειστικού προνομίου να δημιουργούν το χρήμα.
Το κίνημα για την κατάργηση της FED και τη νομισματική μεταρρύθμιση (monetary reform) έχει εκατομμύρια υποστηρικτές στις Η.Π.Α., στις οποίες τόσο ο λαός, όσο και το ίδιο το κράτος είναι καταχρεωμένοι στις τράπεζες.
Για να ενημερωθείτε αναλυτικότερα για τον τρόπο με τον οποίον οι τράπεζες και ιδιαίτερα οι παγκόσμιοι τραπεζικοί κολοσσοί, δηλαδή οι Διεθνείς Τραπεζίτες, έχουν χρεώσει όλον τον κόσμο, δείτε δυο εξαιρετικά ντοκιμαντέρ, τα οποία υπάρχουν ολόκληρα στο youtube και μάλιστα και με ελληνικούς υποτίτλους. Είναι το "The Money Masters" και το "Money as Debt" [9, 10].
Επίσης για περισσότερες λεπτομέρειες για το κίνημα που υπάρχει στην Αμερική για τη νομισματική μεταρρύθμιση, μπορείτε να επισκεφθείτε τις ιστοσελίδες [11, 12].
ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ
Αξίζει να αναφερθεί, ότι, το ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης στην Αργεντινή έγινε ακριβώς με τον τρόπο που προτείναμε παραπάνω, δηλαδή με την κρατικοποίηση της κεντρικής τράπεζας της χώρας και την έκδοση χρήματος από το κράτος, χρήματος το οποίο δεν προερχόταν από τραπεζικό δανεισμό. Αντιγράφουμε από άρθρο [13] του Ν. Ντάσιου στην εφημερίδα Ρήξη:
«Μετά τις εκτεταμένες λαϊκές εξεγέρσεις στην Αργεντινή λόγω των μέτρων που οδήγησαν στην πλήρη κατάρρευση του νομίσματος της χώρας, η νέα κυβέρνηση ανέστρεψε τις προτεραιότητες του ΔΝΤ, δίνοντας έμφαση στην αναδιάταξη της εγχώριας παραγωγής, περιορίζοντας στο ελάχιστο τις ξένες επενδύσεις. Ταυτόχρονα οι τοπικές αρχές εξέδωσαν «τοπικά ομόλογα», τα οποία χρησιμοποιήθηκαν ως νόμισμα. Οι επαρχίες πλήρωσαν τους υπαλλήλους με αποδείξεις που ονομάστηκαν «ομόλογα για την παραγραφή του χρέους» και που ισούνταν με το εθνικό νόμισμα της χώρας το πέσο. Τα ομόλογα αυτά μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από τους εργαζόμενους για την αγορά τοπικών προϊόντων. Το μέτρο αυτό έχει μια βασική προϋπόθεση: την κρατικοποίηση της Κεντρικής Τράπεζας της χώρας, η οποία δύναται να καταγράψει τις δαπάνες των ομολόγων αυτών στα λογιστικά της βιβλία. Με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή, που οι ιδιωτικές τράπεζες εγγράφουν στο ενεργητικό τους τις καταθέσεις των αποταμιευτών τους και μπορούν να τις χρησιμοποιούν ως δανειστικό κεφάλαιο χωρίς να μπαίνουν στη διαδικασία να δανείζονται επιπλέον χρήματα. Να σημειωθεί εδώ ότι στο πλαίσιο της Ε.Ε. απαγορεύεται ο δανεισμός των χωρών από τις εθνικές τους τράπεζες, οι οποίες για την εξυπηρέτηση του χρέους τους θα πρέπει να προστρέξουν στον δανεισμό από ξένες τράπεζες με κερδοσκοπικούς όρους!
Στην Αργεντινή η εγγραφή πιστώσεων σε κρατική τράπεζα συνοδεύτηκε από τη χρηματοδότηση άμεσων δημοσίων επενδύσεων χωρίς έκρηξη του πληθωρισμού, αφού η κατανάλωση (ζήτηση) επιχειρήθηκε να μην υπερβαίνει την προσφορά του χρήματος, μέσω αναμόρφωσης του φορολογικού συστήματος.
Η ανάπτυξη περιοχών και χωρών από το δημόσιο εθνικό τραπεζικό σύστημα είναι συνήθης στην ιστορία. Έτσι π.χ. η Κεντρική Τράπεζα της Αυστραλίας κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο χρηματοδότησε τη συμμετοχή της χώρας στον πόλεμο με επιτόκιο μόλις 1%, ενώ μετά τη λήξη του χρηματοδότησε τον κατασκευαστικό τομέα και τις υποδομές της χώρας δίνοντας κεφάλαια στις τοπικές αυτοδιοικήσεις. Τα έσοδα της τράπεζας αποδόθηκαν σταδιακά στην κυβέρνηση της χώρας.
Αντίστοιχο είναι το παράδειγμα και της Νέας Ζηλανδίας, η οποία χρηματοδότησε με εθνικά κεφάλαια την εγχώρια ανάπτυξή της μετά την επικράτηση των Εργατικών το '30, την ίδια περίοδο που ο υπόλοιπος κόσμος οδηγούνταν στην έλλειψη τροφής και στην πείνα.»
ΟΙ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ
Οι Διεθνείς Τραπεζίτες, δηλαδή το παγκόσμιο τραπεζικό καρτέλ, ελέγχεται από έναν αριθμό πολύ ισχυρών ανθρώπων, πολλοί από τους οποίους είναι γνωστοί. Η μεγαλύτερη και πιο πλούσια οικογένεια, με διαφορά, είναι η οικογένεια Rothschild. Άλλες μεγάλες οικογένειες είναι η οικογένεια Schiff, η οικογένεια Warburg και η οικογένεια Rockefeller. Μεταξύ αυτών που αποτελούν την κλίκα είναι o κος Σόρος, ο κος Κίσινγκερ, ο κος Zbigniew Brzezinski , ο κος Ben Bernanke, ο κος John Paulson, καθώς και άλλοι πολλοί. Όταν ο καθεστωτικός τύπος αναφέρεται στους «κερδοσκόπους» ή στις «αγορές» ουσιαστικά αναφέρεται σε αυτούς τους ανθρώπους.
Οι έξι μεγάλοι τραπεζικοί κολοσσοί που έχουν κεντρικό ρόλο στο όλο σύστημα είναι η Goldman Sachs, η Morgan Stanley, η JP Morgan Chase, η Citigroup, η Bank of America και η Wells Fargo. Οι έξι αυτές τράπεζες έχουν καταθέσεις ή δάνεια, που αντιστοιχούν στο 60% του Α.Ε.Π. των Η.Π.Α.
Η ηγετική κλίκα φροντίζει στελέχη των εταιρειών αυτών να διορίζονται στα διοικητικά συμβούλια όλων των κεντρικών τραπεζών, ώστε να ελέγχουν τη νομισματική πολιτική όλου του δυτικού κόσμου.
Για παράδειγμα, ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου διόρισε σαν υπεύθυνο του Οργανισμού Διαχείρισης του Δημοσίου Χρέους της Ελλάδας τον κο Πέτρο Χριστοδούλου, ο οποίος είναι πρώην υπάλληλος τόσο της Goldman Sachs, όσο και της JP Morgan Chase, όπως καθένας μπορεί να διαβάσει στο βιογραφικό του [14], που είναι επίσημα αναρτημένο στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Οικονομικών.
Τέλος, η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, η Παγκόσμια Τράπεζα και το Δ.Ν.Τ. είναι οι κεντρικές τράπεζες των κεντρικών τραπεζών. Είναι ιδιωτικοί οργανισμοί, ελέγχονται από τους Διεθνείς Τραπεζίτες και συντονίζουν τη χρεοκοπία και τη λεηλασία των εθνών.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση δεν προκλήθηκε από λάθος. Ούτε είναι ένα φυσικό φαινόμενο πέρα από τον έλεγχο του ανθρώπου. Προκλήθηκε επίτηδες από την ηγετική κλίκα. Και δεν πρόκειται να σταματήσει εδώ αλλά θα συνεχιστεί και θα είναι πολύ χειρότερη από την κρίση του 1929.
Στόχος είναι να προκληθεί παγκόσμια οικονομική ύφεση και γενικευμένο αδιέξοδο. Τότε η ηγετική κλίκα θα μπορέσει ευκολότερα να πείσει τον κόσμο, ότι μοναδική λύση είναι η δημιουργία Παγκόσμιου Νομίσματος, Παγκόσμιας Κεντρικής Τράπεζας ιδιωτικά ελεγχόμενης από τους ίδιους και Παγκόσμιας Κυβέρνησης. Και μη γελιέστε, η Παγκόσμια αυτή Κυβέρνηση, αν επιβληθεί, δε θα είναι δημοκρατική. Το ποιόν των ανθρώπων που συγκροτούν την ηγετική κλίκα το είδατε στη Γάζα, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, το βλέπετε στην πολιτική του Ισραήλ και στην παγκόσμια ανοχή για τις γενοκτονίες του. Οι άνθρωποι αυτοί είναι εγκληματίες και γενοκτόνοι. Αν δημιουργήσουν Παγκόσμια Κυβέρνηση αυτή δε θα είναι δημοκρατική. Θα είναι μια παγκόσμια δικτατορία.
Η επιλογή είναι μπροστά μας. Πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα σε δύο δρόμους.
Ή θα υποταχθούμε στους Διεθνείς Τραπεζίτες.
Ή θα ενώσουμε τους αγώνες μας με τους λαούς όλης της γης, που στενάζουν κάτω από το χρέος και την υποτέλεια που τους έχει επιβληθεί από το διεθνές τραπεζικό σύστημα.
Αν επιλέξουμε τον δεύτερο δρόμο, νομίζω ότι μπορούμε να γίνουμε και κάτι παραπάνω: Να γίνουμε η πρωτοπορία του διεθνούς κινήματος ενάντια στο παγκόσμιο τραπεζικό καρτέλ.
Η επιλογή είναι δική μας.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Χρησιμοποιήθηκε αποκλειστικά βιβλιογραφία που υπάρχει στο διαδίκτυο, ώστε ο αναγνώστης του κειμένου να μπορεί εύκολα να διασταυρώσει και να επιβεβαιώσει τα όσα αναφέρονται.
1. EURO2day, «Τα ανοίγματα ξένων τραπεζών στην Ελλάδα», 11/02/2010, http://www.euro2day.gr/news/world/125/articles/568895/ArticleNewsWorld.aspx
2. Μιχάλης Μ., «Γαλλογερμανικό το χρέος μας», Ελευθεροτυπία, 23/04/2010, http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=23/04/2010&id=154580
3. http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_by_public_debt
4. http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_by_GDP_(nominal)
5. Παπακωνσταντίνου Π., «Ευρωπαϊκή λύση για το ελληνικό χρέος», Καθημερινή, 18/04/2010, http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_1_18/04/2010_398016
6. http://en.wikipedia.org/wiki/Fractional-reserve_banking
7. http://en.wikipedia.org/wiki/Full-reserve_banking
8. http://www.quotationspage.com/quote/37700.html
9. http://www.youtube.com/watch?v=sz2xLzaaugM
10. http://www.youtube.com/watch?v=6VGlmeuC0wI
11. http://themoneymasters.wordpress.com/
12. http://www.secretofoz.com/
13. Ντάσιος Ν., «Το ΔΝΤ και οι κερδοσκόποι δεν είναι μονόδρομος», εφημερίδα Ρήξη, φύλλο 61, http://www.ardin.gr/node/2942
* Ο Χαράλαμπος Παπαδόπουλος είναι Πολιτικός Μηχανικός
