Ειρήνη ο μέγας πόθος

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

Στα συντρίμμια η απόγνωση

γίνεται αγανάκτηση

έκρηξη ή φυγή

Πώς να μην διψάς για λίγο ουρανό ειρήνης

Πολύ το σκοτάδι που κουβαλάμε

κάτω από τον ήλιο

Εκεί τα φίδια κι οι σκορπιοί της εξουσίας

μάχονται έως θανάτου

Εκεί και τα όνειρα κείτονται γκρεμισμένα

όπως αρχαίες κολώνες

κατάσαρκα στο χώμα οι σπόνδυλοι

απολιθωμένοι σκελετοί

αρχαίου δεινοσαύρου

 

Κι η ειρήνη ο μέγας πόθος, επίμονος σπόρος

όπως τσουκνίδας στα οικόπεδα

Η σκληρότητα του φετινού χειμώνα

φουσκώνει τα κύματα του Αιγαίου

Αλυχτάνε τα σκυλόψαρα χαρούμενα

στο παγωμένο φως των αστεριών

και τα δελφίνια θρηνούν ανήμπορα

 

Στη μεγάλη νύχτα καντηλάκια οι ελπίδες

τρεμοσβήνουν στο σκοτάδι

κι όλοι να ποθούν αχόρταγα ζωή

Στις συγχορδίες των κυμάτων

πένθιμη μουσική

η μπάντα καλωσορίζει θάνατο

 

Αυτό το ουρλιαχτό στα Ελληνικά νησιά

είναι ανθρώπινο

δεν είναι παιγνίδι του ανέμου

Πόσα παιδιά θαλασσοπνίγονται άραγε

τούτη την άγια νύχτα

 

Η γλώσσα της ανθρωπιάς

είναι πανανθρώπινη

ας την φωνάξουμε όλοι μαζί για ν’ ακουστεί

έτσι που τα αυτονόητα να γίνουν κατανοητά

 

Δεν γίνεται αλλιώς

πρέπει να σπάσω το κεφάλι μου

να γίνει λαμπηδόνα

κι ας πιάσουν φωτιά τα πέλαγα

να φωτιστεί η αλήθεια

 

Ντρέπομαι να το πω μα ελπίζω ακόμα

στο βολβό που κουβαλάμε στο στήθος μας

μυστικά και αθόρυβα

μήπως κι ανθίσει ξαφνικά

εκτοξεύοντας παντού χρώματα κι αρώματα

σπάζοντας με πάταγο τον πάγο

της αμεριμνησίας

*  http://toxefwto.blogspot.gr/

24 Δεκεμβρίου 2015, Γιάννης Ποταμιάνος