Ανοικτό γράμμα προς τον δημοσιογράφο Άρη Πορτοσάλτε
με αφορμή το λόγο που εκφέρει τόσο αυτός καθώς και οι ενημερωτικές και οικονομικές εκπομπές του ραδιοσταθμού Σκάι τις τελευταίες δύο μέρες (22/04/2010 – 23/04/2010).
Από Ένα ακροατή του σταθμού
Ανάλεκτα πάνω στις βασικές παραμέτρους του ιδεολογικού λογού που εκφέρει ο δημοσιογράφος Άρης Πορτοσάλτε και οι ενημερωτικές και οικονομικές εκπομπές του ραδιοσταθμού Σκάι.
Με αφορμή τα λεγόμενα του ιδιοκτήτη του ομίλου σας (23/04/2010):
«Είχαμε μια πάρα πολύ σημαντική ασθένεια, κινδυνεύαμε να πεθάνουμε από στιγμή σε στιγμή και υποχρεωθήκαμε να πάμε σε ένα νοσοκομείο να μπούμε στην εντατική. Αυτό έχει συμβεί τώρα, δηλαδή δεν είναι θέμα άσκησης πολιτικής, δεν είναι θέμα ιδεολογίας, είναι θέμα θεραπείας.»
«Απέκρυψαν από τον κόσμο την βαριά μας ασθένεια» «Και τελικά υποχρεωθήκαμε να μπούμε στην εντατική για να μην πεθάνουμε. Τώρα πρέπει να θεραπευτούμε. Και πρέπει να υπάρξει μια κοινή προσπάθεια για την θεραπεία» κ.τ.λ., κ.τ.λ., κ.τ.λ., «το κομουνιστικό κόμμα δεν πιστεύει στην δημοκρατία που πιστεύουμε εσείς και εγώ» κ.τ.λ., κ.τ.λ., κ.τ.λ.
Λεγόμενα ενδεικτικού εκπροσώπου της ελληνικής αστικής τάξης, ιδιοκτήτη ραδιοσταθμού Σκάι, Ι Αλαφούζου, Απρίλης 2010.
«Από μακρού χρόνου η χώρα διήρχετο μιαν κρίσιν αναζητούσα διέξοδον εξ ενός αδιεξόδου εις το οποίον είχεν εισέλθει. Από μακρού χρόνου η αδυναμία συνεννοήσεως …. είχεν δημιουργήσει τον έσχατον κίνδυνον να αλωθεί η χώρα απο τον κομουνισμόν…. .(. . .) Προ αυτής της καταστάσεως ο εθνικός στρατός, αι ένοπλοι δυνάμεις της χώρας ….»
Παραλήρημα δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλος, Απρίλης 1967.
Τελικά μέχρι και οι λεκτικές εκφράσεις των ελλήνων αστών καταδεικνύουν την ιστορική συνέχεια της αστικής τάξης της Ελλάδας συνολικά (και όχι μόνο ή κυρίως ατομικά). «Ασθενής», «νοσοκομείο», «αποθεραπεία» κ.τ.λ., όπως έλεγε δηλαδή και ο Γ. Παπαδόπουλος, «ο ασθενής πρέπει να μπει στον γύψο κ.τ.λ.». Μέχρι και το discourse καταδεικνύει το ιδεολογικό υπόστρωμα των ελλήνων επιχειρηματιών και αστών.
Συνολικότερα:
Όσον αφορά την προσπάθεια διάχυσης των ευθυνών, δεν είναι απλά θλιβερό, αλλά εξοργιστικό πλέον. Δεν έχουμε όλοι το ίδιο μερίδιο ευθύνης. Από τις αρχαίες ελληνικές τραγωδίας μέχρι και σήμερα είναι γνωστό πως οι ευθύνες επιμερίζονται ανάλογα με τη θέση και το ρόλο του καθενός. Δεν είναι δυνατόν οι έλληνες επιχειρηματίες, οι οποίοι ποτέ τους δεν συνέβαλαν στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας, παρά μόνο λήστευαν συστηματικά το ελληνικό κράτος, να παρουσιάζονται σήμερα ως εχέφρονες.
Δεν είναι δυνατόν, για μιαν ακόμα φορά, οι έλληνες επιχειρηματίες να αποποιούνται των ευθυνών τους. Γιατί ήταν αυτοί οι οποίοι εκτροχίασαν συνειδητά την Κεϋνσιανή προσπάθεια της δεκαετίας του 1980, προκρίνοντας τη διατήρηση της εξουσία τους εις βάρος της οικονομικής ανάπτυξης της Ελλάδας και στηρίζοντας τη διάλυση της οικονομικής παραγωγικής δομής της χώρας από τις κυβερνήσεις Κ. Σημίτη. Ο τελευταίος, με τη λογιστική παραποίηση των εθνικών λογαριασμών του κράτους και τη βοήθεια «συνοδοιπόρων» τύπου Goldman Sachs, έβαλε τη χώρα στην ΟΝΕ, λανσάροντας τα χυδαία ψέματα περί «ισχυρής Ελλάδας».
Οι έλληνες επιχειρηματίες ήταν αυτοί οι οποίοι τερατούργησαν κατά των δημόσιων οικονομικών με την ανάληψη των Ολυμπιακών αγώνων που επέβαλαν και την λεηλασία του δημόσιου χρήματος την οποία πραγματοποίησαν με τον σχεδιασμό και την υλοποίηση των ολυμπιακών έργων. Μια ακόμη πράξη της πρακτικής των ελλήνων επιχειρηματιών (σ.σ. praxis) εις βάρος των δημόσιων οικονομικών, αποτέλεσαν οι εγγυήσεις που απαίτησαν να καταβάλει το κοινωνικό σύνολο για την διατήρηση της βιωσιμότητας των ελληνικών τραπεζών. Δεν επρόκειτο βέβαια για κάποια καινοτόμα πρακτική, καθώς άλλωστε και η επέκταση των ελληνικών επιχειρηματιών στα βαλκάνια είχε πραγματοποιηθεί υπό την σκέπη και τις εγγυήσεις του ελληνικού κράτους.
Και επί του προκειμένου, τα έντυπα του ομίλου Αλαφούζου τα διαβάζαμε και τότε μην παριστάνουν κάποιοι τους λωτοφάγους. Αρκετά!
Η επιχειρηματική elite έχει βαρύτατες ευθύνες, τις οποίες και αποκρύβει συστηματικά, νομίζοντας πως οι ακροατές σας δεν γνωρίζουν μικροοικονομία, ούτε προφανώς μακροοικονομία, πόσο μάλλον την οικονομική ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας.
Αυτή σας η πρακτική δεν αποτελεί απλά πρόκληση, αλλά υποτίμηση της νοημοσύνης μας.
Ακολουθείτε, δυστυχώς, συστηματικά την ίδια τακτική διάχυσης των ευθυνών και αποφυγής οποιασδήποτε επί της ουσίας αναφοράς στις βαρύτατες ευθύνες της επιχειρηματικής elite της χώρα, όταν αναφέρεστε σε ζητήματα όπως η φοροδιαφυγή, ένα κατεξοχήν ζήτημα δημοκρατίας (σ.σ. όπως και να την ορίσει κανείς) και ισονομίας.
Η συστηματική φοροδιαφυγή, στην οποία επιδίδεται επί δεκαετίας η επιχειρηματική elite της Ελλάδας, οδηγώντας τη χώρα στη δημοσιονομική κατάρρευση, απουσιάζει εκκωφαντικά από το λόγο που εκφέρει ο σταθμός σας. Επίσης, απουσιάζουν από τις ενημερωτικές εκπομπές οι αναφορές σε όλους αυτούς οι οποίοι, μιλώντας πάντα στο όνομα της δημοκρατίας, δεν έπραξαν ποτέ το παραμικρό για να αντιμετωπίσουν επί της ουσίας τη φοροδιαφυγή της επιχειρηματικής elite, καταδεικνύοντας για μιαν ακόμη φορά την έλλειψη και της τυπικής ισονομίας που υπάρχει στην Ελλάδα.
Περί Δημοκρατίας:
Τελικά, φαίνεται πως δεν γίνεται κατανοητό από τον ιδιοκτήτη και τους δημοσιογράφους του ομίλου σας τόσο η ύπαρξη πολλών μοντέλων δημοκρατίας, όσο και το γεγονός πως η φιλελεύθερη αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν αποτελεί συνώνυμο, ούτε ενσάρκωση της έννοιας και των αρχών της δημοκρατίας. Γιατί, αλήθεια, η ύπαρξη πολλών μοντέλων δημοκρατίας, καθώς και η κριτική περί της μη -δημοκρατικής υφής της φιλελεύθερης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας δεν μπορεί να γίνει κατανοητή; Η άγνοια, πάντως, αυτών των παραμέτρων δεν δικαιολογείται, καθώς αποτελεί μια προβληματική, η οποία διέπει συνολικά την Πολιτική φιλοσοφία και τις Πολιτικές επιστήμες.
Περί ουδετερότητας των νόμων:
Το νομικό πλαίσιο, οι νομοθετικές ρυθμίσεις δεν αποτελούν ουδέτερο μηχανισμό. Εμπεριέχουν νόρμες και ιδέες, οι οποίες έχουν σαφέστατο ιδεολογικό προσανατολισμό. Γνωστά πράγματα από την εποχή του Hans Kelsen και του Carl Schmitt. Επιπλέον, φαντάζομαι πως είναι περιττό να γίνει οποιαδήποτε αναφορά στην πρακτική του ελληνικού δικαστικού σώματος και την εφαρμογή του αστικού νομοθετικού πλαισίου στην οποία αυτό προβαίνει, όταν υπόκεινται στη δικαιοδοσία του φορείς των ιδεών της φιλελεύθερης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
Γιατί προς τον Άρη Πορτοσάλτε:
Απευθύνομαι σε εσάς, κύριε Πορτοσάλτε, καθώς, πρώτον, ο σταθμός σας εκπέμπει σε δημόσιο χώρο (ραδιοκύματα), δεύτερον, οι θέσεις σας εμπεριέχουν και την έννοια της ευθύνης, τρίτον, καλώς ή κακώς, σας ακούω συστηματικά, τέταρτον, σας έχω ακόμη κάποια εκτίμηση, ένεκα της στάσης που είχατε δείξει κάποτε ως δημοσιογράφος. Κατά συνέπεια, έχω αντίστοιχες απαιτήσεις ως ακροατής σας. Δεν ισχύει το ίδιο για άλλους δημοσιογράφους του σταθμού σας για παράδειγμα τον συστηματικό συνομιλητή σας, δυστυχώς, Μπάμπη Παπαδημητρίου, ο οποίος δεν εκφέρει απλά βαρετές, δογματικές, νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις, αλλά προσβάλει με τον μη-επιστημονικό του λόγο τη νοημοσύνη όσων έχουν συστηματικά ασχοληθεί με την οικονομική επιστήμη.
Περί πιστής στις αρχές τις δημοκρατίας της επιχειρηματικής elite (σ.σ. αστικής τάξης), καθώς και των συνομιλητών σας (22/04/2010 – 23/04/2010).
Τέλος, ενδεικτική της όλης τάσης που διέπει την επιχειρηματική elite (σ.σ. αστική τάξη), καθώς και τους ιδεολογικούς της υπερασπιστές αποτελεί η ταύτιση του λόγου τους με τις ιδέες του Carl Schmitt περί «έκτακτης κατάστασης». Χαρακτηριστικό αυτής της τάσης είναι οι τοποθετήσεις τόσο του ιδιοκτήτη του σταθμού σας, όσο και του εν λόγω δημοσιογράφου-συνομιλητής σας Μπάμπη Παπαδημητρίου. Φυσικά, αντιλαμβάνομαι ότι οι κύριοι αυτοί δεν έχουν γνώση του έργου και της διαδρομής του Carl Schmitt, λεπτομέρεια που έχει ελάχιστη σημασία, καθώς από τα λεγόμενα τους και μόνο καταδεικνύεται ξεκάθαρα πως ανήκουν στο ίδιο διαχρονικό ιδεολογικό ρεύμα με τον γερμανό συνταγματολόγο, το οποίο δεν είναι άλλο από τον φασισμό. Γεγονός αναμενόμενο φυσικά, καθώς σε περιπτώσεις οικονομικής κρίσης και κινδύνου όξυνσης της ταξικής πάλης, οι φορείς των ιδεών της φιλελεύθερης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας υιοθετούσαν πάντα τις ιδέες του φασισμού, για να αποδείξουν για πολλοστή φορά πόσο «πιστοί» είναι στις αρχές της φιλελεύθερης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, πόσο μάλλον της δημοκρατίας αυτής κάθε αυτής.
Ένας ακροατής
