Ο αλλότριος πόνος

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

Μοναδική η πορεία μας,

μοναχική

Και η δορά της θάλασσας

ενιαία

Χωρίς αλλαγή μονόχρωμη

γαλάζια

Πώς να μη νοιώσεις μοναξιά

βαδίζοντας τη μονοτονία της

Βγαίνοντας απ' το δρόμο

βλέπουμε τον προορισμό του

 

Η απόσταση γίνεται ανάγκη

για να απολαύσουμε τις εκρήξεις

των καινοφανών

Να θρηνήσουμε το τέλος

των ερυθρών γιγάντων

 

Φως χρειάζεται το ταξίδι μας

Αλλιώς οι εικόνες θα παγώσουν

Και το όνειρο η αγάπη

Να μην μας κατατρέχουν, τη νύχτα

εφιάλτες

 

Συσσωρεύεται το νερό

σταγόνα τη σταγόνα

στις πέτρινες  σπηλιές

Κι αναβλύζει η πηγή

στον βράχο

 

Θησαυρίζει στάλα – στάλα

Η συμπόρευση

με τον πόνο τον αλλότριο

την καλοσύνη  

και αναβλύζει η αγάπη

στο στήθος μας

 

Σωτήρια  ασπίδα μας,

η αλληλεγγύη

Το κεφάλι της μοναξιάς,

ο σύντροφος συνθλίβει

                                      

                                               22 Αυγούστου 2009, Γιάννης Ποταμιάνος