Έτοιμοι για νέο γύρο αίματος

 

Του Δημήτρη Καζάκη*

 

 

Στην πραγματικότητα αυτό που συναίβει ήταν ότι ολοκληρώθηκε ένας κύκλος επιθετικής κερδοσκοπίας με επίκεντρο όχι μόνο το ελληνικό χρέος, αλλά κυρίως το ευρώ. Ενώ τώρα βρισκόμαστε σε αναμονή ενός νέου κύκλου που αυτή τη φορά θα εκβιάσει την χρησιμοποίηση του «μηχανισμού στήριξης» από την ευρωζώνη και το ΔΝΤ. Αυτό που οδήγησε στην εσπευσμένη παρέμβαση της ευρωζώνης, δεν ήταν η «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη», ούτε αυτή καθαυτή η προοπτική πτώχευσης της Ελλάδας, αλλά οι πιέσεις που δέχτηκε κυρίως το ευρώ.

Η αθρόα διάθεση τίτλων ελληνικού χρέους στη δευτερογενή αγορά, η οποία ξεκίνησε αμέσως μετά τις τελευταίες εκδόσεις του 7ετούς και 20ετούς ομολόγου την Μεγάλη Δευτέρα και Τρίτη, έφτασε την προηγούμενη εβδομάδα σε αληθινό παροξυσμό. Αυτό ήταν που κατά κύριο λόγο εκτίναξε τα επιτόκια-spread στα ουράνια. Από την κατάσταση αυτή άρχισαν να απειλούνται σοβαρά τα «μεγάλα πακέτα» ομολόγων που βρίσκονται στα χέρια των μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών. Αν η πορεία αυτή συνεχιζόταν υπήρχε σοβαρός κίνδυνος να εξαναγκάζονταν οι κύριοι κάτοχοι του ελληνικού χρέους στη Βρετανία, Γαλλία, Ελβετία και Γερμανία να πουλήσουν τους τίτλους τους στο 20%, ακόμη και στο 15% της ονομαστικής τους αξίας. Αυτός ήταν ο λόγος που πολλοί εκπρόσωποι ευρωπαίων θεσμικών επενδυτών και ευρωπαϊκών τραπεζών άρχισαν να ζητούν εναγωνίως παρέμβαση από τους ηγέτες της ευρωζώνης.

Ταυτόχρονα οι αγορές με πρώτους τους κερδοσκόπους βρήκαν μια θαυμάσια ευκαιρία να εκβιάσουν τους ηγέτες της ευρωζώνης για να κάνουν ένα ακόμη βήμα πιο κοντά στην ενεργοποίηση του «μηχανισμού στήριξης». Να θυμηθούμε ότι αρχικά ούτε η Κομισιόν, ούτε οι ηγέτες της ευρωζώνης, ήθελαν να ξέρουν οτιδήποτε για «μηχανισμό στήριξης» της Ελλάδας. Στις 29/1 ο Αλμούνια, ο κατεξοχήν υπεύθυνος επίτροπος τότε, είχε δηλώσει ότι η ευρωζώνη δεν διαθέτει κανένα «σχέδιο Β» για να βοηθήσει την Ελλάδα «Δεν υπάρχει ζήτημα διάσωσης της Ελλάδας» είχε δηλώσει κατά τη διάρκεια του ετήσιου Νταβός. «Η Ελλάδα δεν θα πτωχεύσει. Στην ευρωζώνη, πτώχευση δεν υφίσταται.» Όλα τα προβλήματα της χώρας θα λυθούν με βάση το «σχέδιο Α», δηλαδή τη «δημοσιονομική προσαρμογή» της χώρας.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Η Ελλάδα σχεδόν κάθε τρεις εβδομάδες βρίσκεται στα πρόθυρα της επίσημης πτώχευσης, πιεσμένη από τις αγορές. Η εικόνα ισχύος της ευρωζώνης και του ευρώ, έχει γίνει κομμάτια. Οι ευρωκρατούντες όχι μόνο αναγκάστηκαν να επινοήσουν «σχέδιο Β», κάτω από την πίεση των αγορών, αλλά και φρόντισαν να το εμφανίσουν και ως «μηχανισμό στήριξης» της Ελλάδας. Και πάλι όμως οι αγορές δεν έμειναν ευχαριστημένες. Ζητούσαν να γίνει και το επόμενο βήμα: να ξεκαθαριστούν οι λεπτομέρειες του «μηχανισμού». Και το πέτυχαν. Τις ημέρες της έξαλλης ανόδου των spread μετά το Πάσχα, ο Μάικ Κραουτζμπέργκερ της BlackRock έλεγε στο EuroWeek (9/4) ότι «κάποιο είδος προγράμματος είναι αναγκαίο γιατί, στα σημερινά επίπεδα, τα επιτόκια είναι τόσο υψηλά που είναι αδύνατο να τα αντέξει η Ελλάδα… Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε ανακοινώσει ένα πιο λεπτομερές πρόγραμμα υποστήριξης τέσσερεις εβδομάδες πριν, αυτό ίσως να ήταν αρκετό για κάμποσους επενδυτές να αγοράσουν Ελληνικά ομόλογα… Ωστόσο, είναι καθαρό τώρα ότι είναι αναγκαίο ένα πρόγραμμα υποστήριξης και όχι μόνο προς όφελος της Ελλάδας. Χρειάζεται επ' ωφελεία ολόκληρης της ευρωζώνης ως σύνολο. Αν η ΕΕ δεν βοηθήσει την Ελλάδα, οι επενδυτές δεν θα είναι τόσο πρόθυμοι να αγοράσουν τίτλους της Ισπανίας ή της Πορτογαλίας, ακόμη και με μεγαλύτερα spread.»

Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφέρουμε ότι η BlackRock ήταν από εκείνους τους κακούς κερδοσκόπους, που στις αρχές Φεβρουαρίου οι ηγέτες της ευρωζώνης είχαν στιγματίσει. Τότε η BlackRock είχε εμφανιστεί να παραιτείται από τα κερδοσκοπικά παιχνίδια με ελληνικούς τίτλους, παραδεχόμενη την ήττα της από το μέτωπο της «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης» ελληνικής κυβέρνησης και ευρωζώνης. Σήμερα οι άνθρωποι της BlackRock όχι μόνο δεν έχουν ούτε κατά διάνοια παραιτηθεί, αλλά εμφανίζονται να επιβάλουν και όρους. Μαζί τους και το βαρύ πυροβολικό των κερδοσκόπων, ο Τζορτζ Σόρος, ο οποίος στις 9/4 εμφανίστηκε κι αυτός να πιέζει την Γερμανία υπέρ του δανεισμού της Ελλάδας με ευνοϊκά επιτόκια: «Αν η Γερμανία θα ήθελε να βρει έναν τρόπο… δανεισμού με ευνοϊκά επιτόκια, τα επιτόκια αγοράς θα υποχωρούσαν… Ελπίζω ότι η Γερμανία θα αντιληφθεί ότι μιλώντας για δανεισμό στο επίπεδο των επιτοκίων της αγοράς είναι λάθος φάρμακο. Θα έσπρωχνε την Ελλάδα στην άβυσσο.» Ενώ δυο ημέρες αργότερα επανήλθε ακόμη πιο απειλητικός λέγοντας: «Είναι 50-50 οι πιθανότητες για τη διάλυση της ευρωζώνης. Η ζημιά που αυτή η διάλυση θα προκαλέσει είναι τόσο μεγάλη, που νομίζω ότι καθώς οι άνθρωποι θα την αντιλαμβάνονται, θα πάρουν αποστάσεις από τα πρόθυρά της… Όμως βρισκόμαστε ήδη στα πρόθυρα τώρα… πρέπει να βρεθεί μια λύση μέσα σε λίγες ημέρες.» Κι όλα αυτά συμβαίνουν γιατί η Γερμανία επέμενε να δανείσει την Ελλάδα με τα υψηλά επιτόκια της αγοράς.

Αυτό που κάνει εντύπωση είναι ότι εγγυητές της ενότητας της ευρωζώνης και του ευρώ είναι τώρα πια οι πιο στιγματισμένοι κερδοσκόποι. Αντίθετα εχθρός του ευρώ και της ευρωζώνης είναι η χώρα που τα επινόησε και αποτελεί μέχρις σήμερα το κύριο στήριγμά τους, η Γερμανία. Η πίεση των επενδυτών και των κερδοσκόπων για να πείσουν τους ηγέτες της ευρωζώνης να κάνουν ένα ακόμη βήμα με τον «μηχανισμό στήριξης» δεν ήταν μόνο λεκτική, ούτε περιορίστηκε στους ελληνικούς τίτλους. Η πίεσή τους αποδείχτηκε αποτελεσματική κύρια μέσα από μια εντυπωσιακή επίθεση στο ίδιο το ευρώ, του οποίου η ισοτιμία με το δολάριο στις 10/4 έπεσε στο χαμηλότερο σημείο των τελευταίων 11 μηνών.

Το αποτέλεσμα ήταν η υπόσχεση προς την Ελλάδα για 30 δις ευρώ δανεισμό σε διμερή βάση από τις χώρες της ευρωζώνης και άλλα 10-15 δις ευρώ δανεισμό από το ΔΝΤ. Ωστόσο, η απόφαση των ηγετών της ευρωζώνης δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια υπόσχεση. Κι αυτή θα ισχύσει «αν» το ζητήσει η Ελλάδα, «αν» το εγκρίνει η Κομισιόν και η ΕΚΤ και «αν» υπάρξει σύμφωνη γνώμη από τους εταίρους στη βάση της ομοφωνίας.

Με αυτόν τον τρόπο μπήκαμε αισίως σ' έναν νέο γύρο επιθετικής κερδοσκοπίας, όπου οι αγορές έχουν ξεκαθαρίσει ότι θέλουν να δουν «φως» από τον «μηχανισμό στήριξης». Ο τρόπος είναι μόνο ένας: να εξαναγκάσουν την Ελλάδα να προσφύγει σ' αυτόν, αφού εξαντλήσει κάθε δυνατότητα πρόσβασης σε δανεισμό από τις αγορές.

Γιατί όμως οι κερδοσκόποι και οι θεσμικοί επενδυτές των αγορών επιμένουν στην κινητοποίηση του «μηχανισμού στήριξης»; Οι λόγοι είναι πολλοί. Ο κύριος λόγος είναι ότι η λειτουργία του «μηχανισμού στήριξης» θα εξασφαλίσει την κερδοσκοπία με τίτλους χρέους σε υψηλά επιτόκια, χωρίς να κινδυνεύουν οι κερδοσκόποι από μια ξαφνική πτώχευση και στάση πληρωμών. Κι αυτό δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Οι αγορές γνωρίζουν πολύ καλά ότι από την στιγμή που χρησιμοποιηθεί ο «μηχανισμός στήριξης» για την Ελλάδα, θα είναι πολύ δύσκολο να μην χρησιμοποιηθεί και για τις άλλες χώρες που βρίσκονται σε ανάλογη κατάσταση, όπως π.χ. την Πορτογαλία και την Ισπανία. Έτσι δημιουργείται μια ιδανική ευκαιρία για κερδοσκοπία με ομόλογα και γενικά τίτλους χρέους των υπερχρεωμένων χωρών της ευρωζώνης με σχετικά υψηλά επιτόκια και με την εγγύηση ότι οι χώρες αυτές δεν θα πτωχεύσουν χάρις στον «μηχανισμό στήριξης», που το κόστος του θα επωμιστούν κυρίως οι πιο πλούσιες και ανεπτυγμένες χώρες της ευρωζώνης, όπως είναι η Γαλλία και η Γερμανία.

Το ιδανικό λοιπόν για τις αγορές και τους κερδοσκόπους αυτή τη στιγμή είναι μια ευρωζώνη με περιφερειακές οικονομίες στο χείλος της χρεωκοπίας με τον «μηχανισμό στήριξης» να εγγυάται ότι δεν θα πτωχεύσουν. Έτσι θα μπορούν με την ησυχία τους να τις λεηλατούν μέσα από το υψηλό κόστος δανεισμού, τα ποικίλα παράγωγα χρέους, τις συμφωνίες πάνω και κάτω από το τραπέζι, με το χρέος διαρκώς να αυξάνεται χωρίς να κινδυνεύουν οι δανειστές από μια ξαφνική και απροσδόκητη πτώχευση και στάση πληρωμών. Αυτή είναι η λογική του «μηχανισμού στήριξης» που ζητούν οι αγορές.

Εκτός αυτού η δέσμευση από τον «μηχανισμό στήριξης» σημαντικών ποσών για διμερή δάνεια προς την Ελλάδα και τις άλλες χώρες που βρίσκονται σε αντίστοιχη κατάσταση, θα υπονομεύσει ακόμη περισσότερο τη δημοσιονομική υπόσταση του ευρώ ακόμη και για χώρες σαν την Γαλλία και τη Γερμανία. Πράγμα που θα το κάνει ακόμη πιο ευάλωτο σε επιθέσεις νομισματικής κερδοσκοπίας, στις οποίες ειδικεύονται επενδυτές σαν τον Τζορτζ Σόρος. «Τα προβλήματα του ευρώ κάθε άλλο παρά έχουν ξεπεραστεί,» αναφέρει σε σημείωμα προς τους πελάτες της η BNP Paribas του Λονδίνου στις 13/4, δυο μέρες μετά τα επίσημα πανηγύρια για την υπόσχεση των 45 δις ευρώ. «Το πιο πιθανό συνεχίζει να παραμένει ότι θα υπάρξει διάσωση και οι περιφερειακές χώρες της ευρωζώνης θα χρειαστεί να περάσουν μέσα από μια επώδυνη διαδικασία δημοσιονομικής και μισθολογικής προσαρμογής.»

Και η Ελλάδα που στέκεται ανάμεσα σε όλα αυτά; Η χώρα λειτουργεί σαν το «καναρίνι» των επενδυτών στην ευρωζώνη. Επιβιώνει μήνα το μήνα, από δανεισμό σε δανεισμό, έρμαιο των αγορών και των κερδοσκόπων. Λένε ότι γλύτωσε κι αυτή τη φορά την επίσημη πτώχευση. Και τι μ' αυτό; Μέσα στα πλαίσια της ΟΝΕ και του ευρώ, η Ελλάδα έχει καταδικασθεί σε μια διαδικασία πτώχευσης-μη πτώχευσης, σε έναν αργό επιθανάτιο ρόγχο προς όφελος των τοκογλύφων δανειστών. Μέσα από αυτή την διαδικασία το λαϊκό εισόδημα, η εργασία, οι πόροι της οικονομίας ακόμη και η ακεραιότητα της χώρας έχουν ήδη τεθεί στη διάθεση των διεθνών αγορών και των εκπροσώπων τους. Αιχμάλωτη του χρέους η χώρα έχει καταδικασθεί να πριμοδοτεί την κερδοσκοπία των αγορών μέσα από την συντήρηση ενός μονοπωλιακά υψηλού κόστους δανεισμού. Η χώρα με το υστέρημα του εργαζόμενου, του ελευθεροεπαγγελματία και της μικρομεσαίας επιχείρησης πληρώνει την διεθνή τοκογλυφία χωρίς να μπορεί να ανασάνει.

Είναι χαρακτηριστικό αυτό που έγινε με την τελευταία έκδοση βραχυπρόθεσμων τίτλων 6μηνης και 12μηνης διάρκειας. Παρά το «δίχτυ ασφαλείας», το «μηχανισμό στήριξης», κοκ, τα επιτόκια υπερδιπλασιάστηκαν από την τελευταία φορά που το δημόσιο βγήκε να δανειστεί με αντίστοιχους τίτλους. Συνολικά, ο ΟΔΔΗΧ άντλησε 1,56 δισ. ευρώ. Υποβλήθηκαν δε προσφορές συνολικού ύψους 8,527 δισ. ευρώ. Στο έντοκο γραμμάτιο των 12 μηνών, το επιτόκιο ανήλθε στο 4,85%, από 2,20% στην προηγούμενη δημοπρασία της 12ης Ιανουαρίου. Ενώ τον Οκτώβριο του 2009, ήταν 0,91%. Η Γερμανία δανείζεται μέσω 12μηνων τίτλων με επιτόκιο της τάξης 0,54%.

Η απόδοση στο έντοκο γραμμάτιο 6 μηνών διαμορφώθηκε στο 4,55%, έναντι 1,38% στη δημοπρασία του Ιανουαρίου. Ενώ τον Οκτώβριο του 2009, ήταν 0,59%. Η Γερμανία δανείζεται μέσω εξάμηνων τίτλων με επιτόκιο της τάξης του 0, 42%. Την ίδια ώρα το επιτόκιο του 10ετούς ομολόγου για την Ελλάδα διαμορφωνόταν σε 6,62%.

Ένα άλλο εξίσου σημαντικό χαρακτηριστικό της δημοπρασίας ήταν ότι ο κύριος όγκος της προσφοράς προερχόταν από ελληνικές και κυπριακές τράπεζες, οι οποίες εξαργύρωναν μέρος των αποδόσεων από την καθαρά κερδοσκοπική άνοδο του Χρηματιστηρίου Αθηνών της Δευτέρας 12/4. Οι ξένοι επενδυτές γενικά απείχαν. Την Δευτέρα η PIMCO, ένας από τους μεγαλύτερους θεσμικούς επενδυτές κρατικών ομολόγων διεθνώς, ανακοίνωσε ότι δεν θα ξαναγοράσει ελληνικούς τίτλους γιατί θεωρεί ότι το υποσχετικό της ευρωζώνης για τα 45 δις ευρώ, απέχει πολύ από το να αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο πτώχευσης της Ελλάδας.

Τα δεδομένα αυτά σημαίνουν ότι και η πόρτα του βραχυπρόθεσμου δανεισμού κλείνει για την Ελλάδα. Όπως ο μακροπρόθεσμος έτσι κι ο βραχυπρόθεσμος έγινε από την άποψη του κόστους και της διαθεσιμότητας δανεισμού απροσπέλαστος για το ελληνικό δημόσιο, το οποίο πρέπει να βρει άλλα 11 και πλέον δις ευρώ για να κλείσει τρύπες μέχρι τον Μάιο. Οι διεθνείς αγορές σπρώχνουν πλέον ανοιχτά στην χρησιμοποίηση του «μηχανισμού στήριξης» από την Ελλάδα. Κάτι που εκτός όλων των άλλων θα σημάνει και το άνοιγμα της πόρτας του ΔΝΤ.

Και η κυβέρνηση με τι ασχολείται; Την στιγμή που ότι υπολόγιζε να εισπράξει από τα μέτρα περικοπών και μονόπλευρης λιτότητας έχουν ήδη εξανεμιστεί από την άνοδο του κόστους δανεισμού, αυτή έχει επιδοθεί στην ταχύτατη προώθηση των «μεταρρυθμίσεων». Στην πολιτική αργκό της κυβέρνησης «μεταρρύθμιση» σημαίνει το ξεπούλημα των ασημικών της χώρας είτε πρόκειται για υποδομές, δημόσια περιουσία, φυσικοί και οικονομικοί πόροι, κρατικές συμμετοχές, κοκ, είτε για την ολοκληρωτική κατεδάφιση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους.

 

Αφιερωμένο σ' όσους θεωρούν αυτονόητη την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ…

 

Η κατάσταση στην ευρωζώνη είναι τόσο δύσκολη, αβέβαιη και ασταθής, το ίδιο το ευρώ λειτουργεί τόσο ασφυκτικά για τις οικονομίες των κρατών μελών, που αναγκάζει αρκετούς από τους θιασώτες του να επανεξετάσουν την αφοσίωσή τους σ' αυτό. Ένας από αυτούς ήταν ο διοικητής της Εθνικής Τράπεζας Πολωνίας, Σλάβομιρ Σκρζιπέκ, ο οποίος σκοτώθηκε στο πρόσφατο αεροπορικό δυστύχημα στο Σμολένσκ, όπου ξεκληρίστηκε κυριολεκτικά η πολιτική ηγεσία της Πολωνίας. Ο Σκρζιπέκ πριν φύγει για το μοιραίο ταξίδι του, έγραψε ένα άρθρο για την Financial Times (το οποίο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα μετά το θάνατό του στις 12/3), όπου εξηγούσε πόσο τυχερή στάθηκε η Πολωνία που δεν πρόλαβε να ενταχθεί στο ευρώ πριν από την πρόσφατη κρίση κι έτσι δεν ακολούθησε την πορεία των περιφερειακών οικονομιών της ευρωζώνης: «Η Πολωνία είχε μια σχετικά καλή κρίση. Τον περασμένο χρόνο, ήμασταν η μόνη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση που κατέγραψε οικονομική μεγέθυνση. Το πραγματικό ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της Πολωνίας αυξήθηκε κατά 1,7% σε σύγκριση με μια μέση συρρίκνωση της ΕΕ κατά 4,2% και μειώσεις κατά περίπου 5% στη Γερμανία, Βρετανία και Ιταλία. Αυτό το χρόνο, καθώς η Ευρώπη μαστίζεται από την ανησυχία για το υπερβολικό Ελληνικό χρέος, η Πολωνική οικονομία προβλέπεται να μεγενθυθεί κατά 2,7% και να επιταχύνει κατά 3% το 2011, σύμφωνα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο… Ένας σοβαρός λόγος γι' αυτό είναι ότι η Πολωνία, από τη στιγμή που δεν ανήκει στο ευρώ, μπόρεσε να επωφεληθεί από την ευελιξία της συναλλαγματικής ισοτιμίας του ζλότι με τέτοιον τρόπο ώστε να βοηθηθεί η ανάπτυξη και να μικρύνει το έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών χωρίς να εισαχθεί πληθωρισμός. Η Πολωνία είναι υποχρεωμένη τελικά να υιοθετήσει το κοινό νόμισμα. Όμως η πρόσφατη εμπειρία – τόσο τα προβλήματα της ευρωζώνης όσο και οι δικές μας γενικά θετικές εμπειρίες έξω από αυτήν – μας κάνουν να αμφιβάλουμε αν και κατά πόσο χρειάζεται να υπαχθούμε σύντομα σ' ένα καθεστώς σταθερών ισοτιμιών σαν προϋπόθεση για την είσοδό μας [στο ευρώ]. Η δεκαετής και πλέον εμπειρία των περιφερειακών μελών του ευρώ που έχασαν δραστικά την ανταγωνιστικότητά τους υπήρξε ένα σωτήριο μάθημα».

 

* Ο Δημήτρης Καζάκης είναι οικονομολόγος – αναλυτής

 

ΠΗΓΗ: Εφημερίδα «Ποντίκι»,  Πέμπτη, 15/04/2010.