Ταξίδι στην ομίχλη

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Θόλωσαν τον καθρέφτη

οι υδρατμοί

Οι γραμμές απροσδιόριστες

Τα αντικείμενα διαχέονται

στον χώρο

Θολά τα πρόσωπα

ομιχλώδη

Σαν επιβάτες που διαβαίνουν

την Αχερουσία λίμνη

Μ' αρέσει να κοιτάζω

το πρόσωπό μου

Στον θολό καθρέφτη,

Θολώνει κι αυτό

σαν τις αναμνήσεις μου

Μου αρέσει να ταξιδεύω

στην ομίχλη

Ξεχνώ τις χαρακιές

στα μάγουλα,

που όργωσαν τα χρόνια

Προσπερνώ τις χαράδρες,

που έσκαψαν τα ποτάμια

των δακρύων μου

 

Το θολό τώρα αναζητώ

Όπως το διαυγές αναζητούσα

κάποτε

Μου αρέσουν τα ομιχλώδη

όνειρα

Και οι στόχοι οι θολοί,

οι ασαφείς

Των καλουπιών δραπέτες

να κυνηγάνε το ανέφικτο.

 

Δεν μου αρέσει πια το εφικτό,

ασφυκτιώ στα όριά του.

Όμως έχω ανάγκη τα όρια

και τους κοντινούς ορίζοντες

Για να δραπετεύω

Έχω ανάγκη τις δραπετεύσεις

και τα ταξίδια στην ομίχλη

Για να μην φαίνονται τα τείχη

που έχτισε γύρω μου η ζωή

Για να απαλύνεται η μοναξιά,

από τις παρέες των φαντασμάτων

Και των  ψυχών

που ψάχνουν το δρόμο

Για τον Αχέροντα

 

Στις λαμπερές λέξεις βρίσκουν

στολίδια, οι ποιητές

Και στα νοήματα τα ομιχλώδη 

την ελευθερία

Με στίχους ελεύθερους, ασαφείς

αμφίσημους

Τη φαντασία αφήνουν να καλπάσει

αχαλίνωτη

Στα λιβάδια της ποίησης

Απολαμβάνοντας την ψευδαίσθηση,

της αθανασίας

 

Θολό και ομιχλώδες το όραμα

που σας δίνω,

Όμως εσείς φυλάξτε το

Ίσως κάποια μέρα να έχετε ανάγκη

τους θολούς ορίζοντές των ποιημάτων.

 

                                        14 Σεπτεμβρίου 2009, Γιάννης Ποταμιάνος