Η επιστήμη ως… ποντιακό ανέκδοτο

Του Βασίλη Ξυδιά

Είναι επιστημονική, λέει, η διάκριση μεταξύ γενοκτονίας και εθνοκάθαρσης. Εννοείται! Τόσο επιστημονική όσο ήταν και η διάκριση μεταξύ τρόικας και «θεσμών», «παλαιού» που φεύγει και «νέου» που έρχεται κ.ο.κ.! Το υπονόησε ο Όργουελ πως η Νέα Γλώσσα θα ήταν αριστερής κοπής, αλλά εμείς δεν τον πήραμε στα σοβαρά. Έτσι το κατάπιαμε κι αυτή τη φορά, αμάσητο: άλλο γενοκτονία, άλλο εθνοκάθαρση!

Η κοινή λογική λέει πως δεν μπορεί να υπάρξει εθνοκάθαρση χωρίς κάποια μορφή γενοκτονίας. Πως δεν είναι νοητό το ξεκαθάρισμα μιας περιοχής από τον επί χιλιετίες αυτόχθονα πληθυσμό (=εθνοκάθαρση) χωρίς τη συστηματική, με βίαια ως επί το πλείστον μέσα, εξόντωση ολόκληρου αυτού του πληθυσμού ή τμήματός του (=γενοκτονία).

Εκεί, όμως, που αδυνατεί η απλή λογική έρχεται αρωγός η επιστήμη. Κι έτσι, όταν η γενοκτονία καθίσταται όρος νομικός με έννομες συνέπειες, έρχονται οι επιστήμονες -χωρίς, εννοείται, άλλα κίνητρα πλην των αμιγώς επιστημονικών- και εισάγουν την ως άνω διάκριση, ώστε να μπορούμε στο εξής να αναγνωρίζουμε ότι υπήρξε κάπου, κάποτε, κάποιο έγκλημα, αλλά όχι από εκείνο που φέρει το στίγμα του ολοκαυτώματος και έχει συνέπειες στο Διεθνές Δίκαιο (γενοκτονία), αλλά από το άλλο που δεν έχει το στίγμα και δεν έχει και συνέπειες (εθνοκάθαρση). Τόσο επιστημονικά!

Βεβαίως, ο λαός που παρασύρεται από την παραδοσιακή λογική ή, ακόμα χειρότερα, από τις εθνικές μνήμες κ.τ.ό., δεν κατανοεί αυτήν την επιστημονική σκέψη και γίνεται πολλές φορές έξω φρενών με τους φορείς της. Αυτό, όμως, δεν είναι καθόλου επιστημονικό εκ μέρους του. Δεν μπορεί ο κάθε τυχών να έχει γνώμη επί επιστημονικών ζητημάτων.

Ενώ, όμως, εμείς εδώ λεπτολογούμε περί του ακριβούς χαρακτήρα του τουρκικού εγκλήματος, δεν φαίνεται να χαμπαριάζουν από επιστημονικό σαβουάρ βιβρ ούτε η κεντρική κυβέρνηση των ΗΠΑ, ούτε η Τουρκία. Εδώ και κάμποσα χρόνια έχουν κρίνει ανεπιθύμητο στο εθνικό τους έδαφος τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη που τυχαίνει να έχει την αντίθετη απ’ αυτούς επιστημονική άποψη και ήταν με τις δικές του ενέργειες και τη δική του παραίνεση που ο Ανδρέας Παπανδρέου εισηγήθηκε το 1994 στο Ελληνικό Κοινοβούλιο την αναγνώριση της ποντιακής γενοκτονίας. Στην περίπτωσή του η επιστήμη σήκωσε τα χέρια ψηλά.

Ομοίως και στην περίπτωση του άλλου Πόντιου, του Πολυχρόνη Ενεπεκίδη (1917-2014), καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης. Το 1958-59 είχε βρει στα κρατικά αυστριακά αρχεία σειρά διπλωματικών εγγράφων για τις βιαιοπραγίες κατά των Ποντίων, όμως ο τότε υπ. Εξωτερικών της Ελλάδας Ευάγγελος Αβέρωφ και ο Παναγιώτης Πιπινέλης ειδοποίησαν τον Κουρτ Βαλντχάιμ, υπ. Εξωτερικών τότε της Αυστρίας και του ζήτησαν να απαγορεύσει στον Έλληνα καθηγητή την περαιτέρω έρευνα*.

Να, λοιπόν, τι είναι αυτό που διαχωρίζει κάθετα τη δική μας εδώ αριστερή εξουσία από το αμερικανικό κατεστημένο, το τουρκικό βαθύ κράτος και το κράτος της Δεξιάς: η αδιαπραγμάτευτη εμμονή στην επιστήμη.

Το είχε πει, άλλωστε, και ο Ένγκελς: Ο σοσιαλισμός ή θα είναι επιστημονικός ή δεν θα είναι καθόλου.

(*) Βλ. το νεκρολογικό σημείωμα του Βλ. Αγτζίδη (Έφυγε ο Πολυχρόνης Ενεπεκίδης, Νοε. 2014,  https://kars1918.wordpress.com/2014/11/06/enepikidis) και τη συνέντευξη της Αντιγ. Ιωαννίδου στο 98,7 Δημοτικό Ραδιόφωνο Ιωαννίνων (4/11/2015).

ΠΗΓΗ: Δρόμος Αριστεράς, Δημοσίευση: Φύλλο 285 – 7/11/2015. Το είδα: 10.11.2015, http://www.e-dromos.gr/h-episthmh-ws-pontiako-anekdoto/