Η ΤΡΙΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Ο ελληνισμός στη μακραίωνη ιστορία του βίωσε δύο μεγάλες παρακμές. Στην πρώτη έθεσε τέλος η άκοπη κατάκτησή μας από τους Ρωμαίους, στη δεύτερη η επίσης άκοπη κατάκτησή μας από τους Τούρκους. Ο ελληνισμός επιβίωσε βέβαια κατά τη ρωμαϊκή κατάκτηση χάρη στον πολιτισμό του, τον οποίο είχε μεταδώσει σε πλήθος λαών Ανατολής και Δύσης, έλαμψε όμως και πάλι με την εγκόλπωση της νέας πίστης, του Ευαγγελίου του Χριστού. Η χιλιόχρονη αυτοκρατορία της Ρωμανίας είναι αποκρουστική σε αρκετούς Νεοέλληνες, επειδή, δουλωμένοι αυτοί στο «πνεύμα» της Δύσης, απεχθάνονται κάθε τι το ελληνικό και ορθόδοξο.

Βέβαια η Ρωμανία δεν υπήρξε η ιδανική Πολιτεία και η προσμονή της ιδανικής συνιστά τη μεγαλύτερη ουτοπία. Έδωσε όμως αυτή πλήθος προσώπων (αγίων), τα οποία με την άσκηση επέτυχαν να βιώσουν στη βασιλεία του Θεού και να μεταβάλλουν κατά τρόπο εντυπωσιακό το περιβάλλον τους. Έδωσε ακόμη, σε περιόδους ακμής της, δείγματα άσκησης πολιτικής κατά τρόπο υπέρτερο από την ψευτοδημοκρατία των ημερών μας. Όμως στην παρακμή της κατάντησε αξιοθρήνητη. Συνήθως αντί να επισημαίνουμε τα γνωρίσματά της κατά την παρακμή επικεντρώνουμε την προσοχή μας στον βάρβαρο Ασιάτη, που μας υπέταξε. Αλλά βάρβαρος Ασιάτης δεν υπήρξε άλλος από τον εξισλαμισμένο Ρωμηό.

Στη μακραίωνη νύχτα της σκλαβιάς η Εκκλησία υπήρξε η παρηγοριά και η ελπίδα του Ρωμηού, που άντεξε στις πιέσεις ή προκλήσεις του εξισλαμισμού. Και κάποτε ήρθε το ποθούμενο γενεών. Ένα μικρό τμήμα της εκτάσεως του ιστορικού ελληνισμού ελευθερώθηκε με την παρέμβαση των ισχυρών, για να καταστεί προτεκτοράτο τους. Από τη στιγμή της δολοφονίας του Καποδίστρια άρχισε η Τρίτη μεγάλη παρακμή: Στο νεοελληνικό κράτος η πολιτική εξουσία, η εκπαιδευτική κοινότητα των ΑΕΙ, η διανόηση, ο χώρος της τέχνης και η οικονομική ολιγαρχία, με την ανοχή αν μη συμπόρευση κατά διαστήματα της Διοικούσας Εκκλησίας,  ανέλαβαν το εθνοκτόνο έργο του εκμαυλισμού του ελληνικού λαού, προκειμένου αυτός να πορευτεί προς την «πρόοδο» και τον «πολιτισμό» και να ενταχθεί στη χωρία των ανεπτυγμένων λαών της Δύσης! Και ο λαός φαίνεται πλέον να μη διαθέτει δυνάμεις αντίστασης, να έχει παραδοθεί άνευ όρων στον επείσακτο ευδαιμονισμό των σαράντα χρόνων της μεταπολίτευσης. Γι’ αυτό και αδυνατεί να αντιδράσει πλέον ακόμη και στην οικονομική του αφαίμαξη, πόσο μάλλον στα σχέδια των επιβούλων κατά της πατρίδας.

Περί του υπουργού παιδείας και λοιπών και περί των επακολουθησάντων συμβάντων ο λόγος. Ο κ Φίλης τόνισε σε τηλεοπτική εκπομπή: «Έκανα δήλωση πριν από χρόνια ως δημοσιογράφος συμμεριζόμενος τις απόψεις πολλών ιστορικών και πολλών διεθνολόγων. Κάναμε διάκριση στην εθνοκάθαρση την αιματηρή και στο φαινόμενο της γενοκτονίας». Η αντίδραση στα λεχθέντα υπήρξε οργίλη ή πνευματώδης, κυρίως από μέρους των απογόνων των θυμάτων. Κορύφωση αποτέλεσε η συγκέντρωση διαμαρτυρίας των Ποντίων έξω από τη Βουλή. Ας εξετάσουμε τα συμβάντα με ψυχραιμία.

Κανένας δεν αναρωτήθηκε, γιατί ο δημοσιογράφος, ενός από τους τηλεοπτικούς διαύλους, τους ελεγχόμενους από το κύκλωμα της διαπλοκής, έθεσε το ερώτημα αυτό. Πρόκειται για αφέλεια ή μήπως ήταν εσκεμμένη κίνηση, προκειμένου να ακολουθήσουν τα γνωστά συμβάντα σε περίοδο, που η χώρα μας αντιμετωπίζει πλήθος προβλημάτων και όχι μόνο οικονομικών; Υπό ποίαν ιδιότητα ο υπουργός τοποθετήθηκε επί του θέματος; Αυτή του δημοσιογράφου! Να ένα στοιχείο της κατάντιας, όχι κατ’ αποκλειστικότητα ελληνικής. Ο δημοσιογράφος καλείται να τοποθετηθεί επί παντός του επιστητού και ίσως και πέραν αυτού! Βέβαια δήλωσε ότι συμμερίζεται τις απόψεις πολλών ειδικών επί του θέματος. Αρκεί; Μήπως αγνοεί ότι ελάχιστοι είναι εκείνοι, που τολμούν, ιδιαίτερα στις ημέρες μας, που η νέα τάξη πραγμάτων έχει πείσει πλείστους για την ισχύ της, να εκφράσουν άποψη, που προσκρούει στα συμφέροντα των ισχυρών; Δεν είναι τα πάντα απόρροια εξυπηρέτησης ωμών συμφερόντων; Ποια συμφέροντα εξυπηρέτησε με την τοποθέτησή του ο κ. Φίλης; Οπωσδήποτε όχι της πατρίδας του! Μήπως υπεραμύνθηκε κατά τρόπο θαυμαστό της αλήθειας αιρόμενος πολύ πιο πάνω από τους κοινούς θνητούς; Την απάντηση δίνει ο αγαπητός φίλος Θεοφάνης Μαλκίδης, απόγονος οικογενείας με πολλά θύματα των Νεοτούρκων και των κεμαλικών: «Η πρώτη επιστημονική τεκμηρίωση του όρου Γενοκτονία και του Ολοκαυτώματος έγινε από τον Ραφαήλ Λέμκιν, ο οποίος, για να εισαγάγει το σχετικό ζήτημα στον ΟΗΕ, αναφέρθηκε στην Γενοκτονία των Αρμενίων και των Ελλήνων. Εκεί βασίστηκε και το κυρίαρχο κείμενο στη διεθνή σκηνή που είναι η Σύμβαση για την πρόληψη και την καταστολή του εγκλήματος της Γενοκτονίας που ψηφίστηκε και υιοθετήθηκε από τον ΟΗΕ το 1948. (N.  Y.  Times 5.1.1947). Άλλο στοιχείο είναι το ψήφισμα της Ένωσής μας, της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών, η οποία τέτοιες ημέρες το 2007 αναγνώρισε ως Γενοκτονία το μαζικό έγκλημα εναντίον των προγόνων μας. Θυμίζουμε ότι όλοι οι πρόεδροι της Ένωσης έστειλαν πρόσφατα επιστολή στο Γερμανικό κοινοβούλιο για να αναγνωρίσει και αυτό με τη σειρά του το έγκλημα εναντίον των Ελλήνων ως Γενοκτονία». Ζητήθηκε από τον κ. Φίλη να αναφέρει ονόματα ειδικών, που αποφαίνονται περί του αντιθέτου;

Δεν είναι ο τραγικός Φίλης η αιτία της τρίτης μεγάλης παρακμής του ελληνισμού, είναι πάντως ένας δείκτης αυτής, καθώς προΐσταται ενός υπουργείου με ανύπαρκτο αντικείμενο, καθώς η Παιδεία του Γένους έχει καταβαραθρωθεί από δεκαετίες και όλοι οι ασκήσαντες, και όχι μόνο οι ασκούντες, την εξουσία κατεξευτέλισαν το Σύνταγμα υποβιβάζοντας την Εκκλησία σε ΝΠΔΔ και θεωρώντας την θεραπαινίδα εν πολλοίς οχληρή. Η απαράδεκτη καθυστέρηση στην αναγνώριση της γενοκτονίας από την ελληνική Βουλή (μόλις το 1994 έγινε αυτή), η αποφυγή κάθε ενέργειας, προκειμένου να αναγνωρίσουν τη γενοκτονία και άλλες χώρες, η αδυναμία, τέλος, να καταθέσουν όλοι οι ποντιακής καταγωγής βουλευτές μας πρόταση μομφής κατά του υπουργού και τέλος, οι αδάπανες και χωρίς ουσία κορώνες της αντιπολίτευσης μαρτυρούν το μέγεθος της παρακμής μας. Της παρακμής, που οι κρατούντες ενέτειναν με συνθήκες, συμφωνίες και ανίερες τιμές σε μνημεία του σφαγέα του μικρασιατικού ελληνισμού. Της παρακμής, που καλλιεργούν αφαιρώντας από τη διδακτέα ύλη τη μεγαλύτερη συμφορά του ελληνισμού κατά τη μακραίωνη ιστορία του, τη μικρασιατική καταστροφή, και αποφεύγοντας οι πάντες να τονίσουν ότι: Η γενοκτονία ήταν σύλληψη των «πολιτισμένων» Ευρωπαίων και συγκεκριμένα των Γερμανών, των νέων δημίων μας στην υπηρεσία των πανίσχυρων τραπεζιτών. Την εφαρμογή των σχεδίων τους ανέλαβαν Τούρκοι, όχι όλοι, καθώς μέρος του πληθυσμού δεν είχε ακόμη «εκπολιτιστεί» και ακολουθούσε τη γραμμή των σουλτάνων, που δεν είχαν προβεί ποτέ ούτε σε εθνοκάθαρση ούτε σε γενοκτονία!

Ο Φίλης εν γνώσει ή εν αγνοία υπηρετεί σχέδια εχθρικά προς τον ελληνισμό και είναι σημαντικός τροφοδότης του ολοκληρωτισμού, ο οποίος εμφανίζεται με τον μανδύα του εθναμύντορα. Είναι το μόνο που μπορεί να κάνει τόσο αυτός, όσο και οι ομοϊδεάτες του (αν υπάρχουν πλέον ιδέες), αφού έχει πλέον δειχθεί ότι και αυτοί, όπως και όλοι οι προασκήσαντες την εξουσία, εντολοδόχοι ξένων συμφερόντων είναι. Ακόμη και την ισχύ των καναλαρχών της διαπλοκής είναι ανήμποροι να περιορίσουν, γι’ αυτό και εκείνοι προσφέρουν πλουσιοπάροχα τον τηλεοπτικό χρόνο στο πλήθος των «φωτιστών» του αποχαυνωμένου ελληνικού λαού! Άραγε θα επιβιώσουμε σ’ αυτή την τρίτη μεγάλη παρακμή μας; Με συγκρατημένη αισιοδοξία απαντώ: Ναι, όχι όμως χωρίς απώλειες, καθώς, σύμφωνα με τον Μακρυγιάννη, τα θεριά τρώνε από μας, αλλά μένει και μαγιά.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 8-11-2015