Ομιλία  Ε΄Λουκά – Πλουσίου & Λαζάρου, ΛΚ. Ιστ΄ 19-31, 30-10-2011

Του (+) π. Νικολάου Φαναριώτη*

«Και εν τω Άδη επάρας τους οφθαλμούς αυτού υπάρχων εν βασάνοις, ορά τον Αβραάμ από μακρόθεν και Λάζαρον εν τοις κόλποις αυτού», ΛΚ ις΄, 22**.

Η παραβολή περιλαμβάνει δυο ακραίες καταστάσεις, (πολύ πλούσιος-πολύ φτωχός), για να περιλάβει έτσι όλους τους ανθρώπους. Το θέμα μας είναι ότι ανατρέπει όλη την όντως μεγαλοφυώς ανεπτυγμένη διαβολική στρατηγική, για την μετά θάνατον ζωή: Διδάσκουν δηλαδή ότι ο άνθρωπος μετά θάνατον επιστρέφει στην ανυπαρξία (στο 0). Έτσι πιστεύουν ότι με την αντισύλληψη, τις εκτρώσεις και την ομοφυλοφιλία σε βάθος χρόνου θα εξαφανίσουν το ανθρώπινο γένος που το μισούν, και θα εκδικηθούν τον  Θεό που το δημιούργησε.

Γι’ αυτό η σημερινή παραβολή είναι από τις πιο κρίσιμες στη ζωή του ανθρώπου, διότι δίνει  ισχυρά επιχειρήματα, ισχυρές αποδείξεις για την ύπαρξη της αιώνιας ζωής του  ανθρώπου, για όσους  βέβαια θέλουν να  μην μπλεχτούν στα δίχτυα  τους.

Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα δική του, δηλ. αιώνιο, γιατί και ο Θεός είναι αιώνιος και επιπλέον αΐδιος. Η αιώνια ζωή του άνθρωπου κόπηκε σε δύο κομμάτια, από την πίστη που έδωσε ο άνθρωπος στα δυο μεγάλα ψέματα του Διαβόλου, που και μετά την πτώση, εξακολουθεί να διαδίδει μονότονα δια μέσου των αιώνων στους ανθρώπους όλων  των  φυλών και όλων  των γενεών.

Το τραγικό είναι, ότι ενώ τα δύο αυτά ψέματα είναι παιδαριώδη και αφελή, οι άνθρωποι τα πιστεύουν και όχι μόνον οι αμόρφωτοι, αλλά και οι μορφωμένοι και οι «επιστήμονες». Και το χειρότερο είναι ότι όχι μόνον αγνοούν την πραγματικότητα, αλλά και αρνούνται με  πείσμα να μάθουν. Τα ξέρουμε εμείς αυτά!

Ας ρίξουμε μια ματιά σ’ αυτή την διάσταση της παραβολής σε σχέση με τα δυο αυτά  διαβολικά ψέματα, ώστε να μην είμαστε τελείως αγράμματοι στα θέματα της πίστης μας και ανοχύρωτοι απέναντι των  Αιρετικών.

1^ον. Το πρώτο μεγάλο ψέμα είναι ότι τους υποσχέθηκε ο διάβολος, ότι θα γίνουν θεοί με τις δικές τους δυνάμεις, βέβαιος όντας ότι αυτό εγκαινιάζει τον θάνατον: Και είπεν ο όφις τη γυναικί ου θανάτω αποθανείσθε ήδει γάρ ο Θεός, ότι η αν ημέρα φάγητε απ’ αυτού, διανοιχθήσονται υμών οι οφθαλμοί και έσεσθε ως Θεοί, γινώσκοντες καλόν και πονηρόν. Γεν. Γ΄4, 5.

Είναι φανερό από μόνο του ότι είναι ψέμα και απορεί κανείς πώς το πιστεύουν οι άνθρωποι αφού μετά από την παρακοή όχι μόνον δεν έγιναν θεοί αλλά ένα ταπεινωμένο και βασανισμένο ανθρώπινο γένος, μακριά από τον Δημιουργό του. Αλλά και ο πλούσιος της Παραβολής που παρίστανε τον Βασιλιά φορώντας πορφύρα και βύσσο βρέθηκε να ζητιανεύει από τον Λάζαρο μια  σταγόνα νερό  για να  βρέξει  την γλώσσα του.

«Πάτερ Αβραάμ, ελέησον με και πέμψον Λάζαρον ίνα βάψει το άκρον του δακτύλου αυτού ύδατος και καταψύξει την γλώσσαν μου, ότι οδυνώμαι εν τη φλογί τούτη». Τέτοιοι ελεεινοί  θεοί γίναμε όσοι πιστεύαμε και πιστεύουμε στο 1ο αυτό  μεγάλο ψέμα του σατανά, ότι  ο άνθρωπος μπορεί να γίνει από  μόνος του θεός.

2^ον. Το δεύτερον μεγάλο ψέμα είναι ότι διαδίδει την μετά θάνατον ανυπαρξίαν και επιστροφήν εις το μηδέν όπως γίνεται με τα ζώα. Αυτό είναι πολύ πιο πονηρό από το πρώτο ψέμα και παγιδεύει πολλούς. Γι’ αυτό πρέπει να δώσουμε  πολύ μεγάλη προσοχή.

Υπάρχουν δυο μορφές ανυπαρξίας στη  διαβολική στρατηγική.

1. Η άμεσος ανυπαρξία για τους αφελείς. Απέθανεν ο πλούσιος και ετάφη, άρα δεν πρόκειται περί νεκροφάνειας. Αλλά (εμφανίζεται) εν τω Άδη υπάρχων εν βασάνοις. Τόσο ο πλούσιος όσο και ο Λάζαρος υπάρχουν, άρα η ανυπαρξία μετά θάνατον αποκλείεται.                              
2. Η έμμεσος, ανυπαρξία λέγεται μετεμψύχωσις η μετενσάρκωσις, δηλ. η ψυχή περνά διαδοχικά από διάφορα σώματα ανθρώ­πων η ζώων μέχρι να φτάσει στο ΝΙΡΒΑΝΑ και να εξαφανιστεί στο τίποτα, δηλαδή πάλι στο  μηδέν…

Μπροστά σ’ αυτήν την κατάσταση του σκοταδισμού, ο μόνος που μπορεί να πληροφορήσει σωστά είναι ο Χριστός και η εκκλησία του, και αυτό κάνει και σήμερα, ρίχνοντας άπλετο φως: ότι ο Θεός έκτισε τον άνθρωπον επ΄αφθαρσία, και εικόνα της ιδίας ιδιότητος εποίησε αυτόν Και επειδή ανάμεσα στις ιδιότητες του Θεού δεν υπάρχει ο θάνατος, γι αυτό και στις ιδιότητες της εικόνας του Θεού που είναι ο άνθρωπος, προ της παρακοής, δεν υπήρχε ο θάνατος. Πώς όμως κατάφερε το ανθρώπινο γένος να τον αποκτήσει; Φθόνω δε διαβόλου θάνατος εισήλθεν εις τον κόσμον.

Πολλές πληροφορίες μας δίδει αυτή η Παραβολή για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας, που είναι η αιωνιότητα. Γι αυτό και είναι δυναμίτης για τους  αιρετικούς, δηλαδή:            

1^ον. Πληροφορίες για την ύπαρξη και τα βάσανα της κολάσεως στον Άδη: «Ίνα Καταψύξει την γλώσσαν μου, ότι οδυνώμαι εν τη φλογί  ταύτη». Λκ, ιστ΄24.

2^ον. Πληροφορίες για την κατάπαυση (ανάπαυση) των δικαίων. «Ορά τον Αβραάμ από  μακρόθεν και Λάζαρον εν τοις κόλποις αυτού». Λκ, ιστ΄23.

3^ον. Πληροφορίες για το αδύνατον της επικοινωνίας μεταξύ των δυο καταστάσεων. «Μεταξύ ημών και υμών χάσμα μέγα εστήρικται, όπως οι θέλοντες διαβήναι ένθεν προς υμάς μη δύνανται, μηδέ οι εκείθεν προς ημάς διαπερώσιν». Λκ, ιστ΄26.

Ο τρόπος μεταβάσεως στην αιώνια ζωή διαφέρει:

1^ον οι δίκαιοι μεταφέρονται στους κόλπους του ΑΒΡΑΑΜ με φρουρά (απενεχθήναι).

2^ον Οι κολασμένοι  πάνε μόνοι τους, εθελοντικά στον Άδη: «ίνα μη και αυτοί έλθωσι εις τον τόπον τούτον της βασάνου». Λκ, ιστ΄28.

Ο έχων  ώτα  ακούειν  ακουέτω. 

ΑΜΗΝ  

* Εκοιμήθη με διαύγεια πνεύματος Σάββατο βράδυ –12/09/2015-, παραμονή της Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Ας έχουμε την ευλογία του μακαριστού όντως ορθοδόξου ιερέα της Πάτρας… για 40+ έτη στο Ιερό Μετόχι του Οσίου Λουκά, κοντά στην Ομόνοια της Πάτρας…

** ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ Κυ­ρι­α­κῆς Ε´ Λου­κᾶ. Ἐκ τοῦ κα­τὰ Λου­κᾶν (ιϚ´ 19-31).

«Εἶ­πεν ὁ Κύ­ρι­ος· Ἄν­θρω­πός τις ἦν πλού­σι­ος, καὶ ἐ­νε­δι­δύ­σκε­το πορ­φύ­ραν καὶ βύσ­σον εὐφραι­νό­με­νος καθ᾿ ἡ­μέ­ραν λαμ­πρῶς.

Πτω­χὸς δέ τις ἦν ὀ­νό­μα­τι Λά­ζα­ρος, ὃς ἐ­βέ­βλη­το πρὸς τὸν πυ­λῶ­να αὐ­τοῦ ἡλ­κω­μέ­νος καὶ ἐπιθυ­μῶν χορ­τα­σθῆ­ναι ἀ­πὸ τῶν ψι­χί­ων τῶν πι­πτόν­των ἀ­πὸ τῆς τρα­πέ­ζης τοῦ πλου­σί­ου· ἀλ­λὰ καὶ οἱ κύ­νες ἐρ­χό­με­νοι ἐ­πέ­λει­χον τὰ ἕλ­κη αὐ­τοῦ.

Ἐ­γέ­νε­το δὲ ἀ­πο­θα­νεῖν τὸν πτω­χὸν καὶ ἀ­πε­νε­χθῆ­ναι αὐ­τὸν ὑ­πὸ τῶν ἀγ­γέ­λων εἰς τὸν κόλ­πον Ἀβραάμ· ἀ­πέ­θα­νε δὲ καὶ ὁ πλού­σι­ος καὶ ἐ­τά­φη.

Καὶ ἐν τῷ ᾅ­δῃ ἐ­πά­ρας τοὺς ὀ­φθαλ­μοὺς αὐτοῦ, ὑ­πάρ­χων ἐν βα­σά­νοις, ὁ­ρᾷ Ἀ­βρα­ὰμ ἀ­πὸ μακρόθεν καὶ Λά­ζα­ρον ἐν τοῖς κόλ­ποις αὐτοῦ. Καὶ αὐ­τὸς φω­νή­σας εἶ­πε·

πά­τερ Ἀ­βρα­άμ, ἐλέη­σόν με καὶ πέμ­ψον Λά­ζα­ρον ἵ­να βά­ψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δα­κτύ­λου αὐ­τοῦ ὕ­δα­τος καὶ κα­τα­ψύ­ξῃ τὴν γλῶσ­σάν μου, ὅ­τι ὀ­δυ­νῶ­μαι ἐν τῇ φλο­γὶ ταύ­τῃ.

Εἶ­πε δὲ Ἀ­βρα­άμ· τέ­κνον, μνή­σθη­τι ὅ­τι ἀ­πέ­λα­βες σὺ τὰ ἀ­γα­θά σου ἐν τῇ ζω­ῇ σου, καὶ Λάζαρος ὁ­μοί­ως τὰ κα­κά·νῦν δὲ ὧ­δε πα­ρα­κα­λεῖ­ται, σὺ δὲ ὀ­δυ­νᾶ­σαι·

καὶ ἐ­πὶ πᾶ­σι τού­τοις μετα­ξὺ ἡ­μῶν καὶ ὑ­μῶν χά­σμα μέ­γα ἐ­στή­ρι­κται, ὅ­πως οἱ θέ­λον­τες δι­α­βῆ­ναι ἔν­θεν πρὸς ὑ­μᾶς μὴ δύ­νων­ται, μη­δὲ οἱ ἐ­κεῖ­θεν πρὸς ἡ­μᾶς δι­α­πε­ρῶ­σιν.

Εἶ­πε δέ· ἐ­ρω­τῶ οὖν σε, πάτερ, ἵ­να πέμ­ψῃς αὐ­τὸν εἰς τὸν οἶ­κον τοῦ πα­τρός μου· 

Ἔχω γὰρ πέν­τε ἀ­δελ­φούς· ὅ­πως διαμαρ­τύ­ρη­ται αὐ­τοῖς, ἵ­να μὴ καὶ αὐ­τοὶ ἔλ­θω­σιν εἰς τὸν τόπον τοῦ­τον τῆς βα­σά­νου.

Λέ­γει αὐ­τῷ Ἀ­βρα­άμ· ἔ­χου­σι Μω­ϋ­σέ­α καὶ τοὺς προ­φή­τας· ἀ­κου­σά­τω­σαν αὐ­τῶν.

Ὁ δὲ εἶ­πεν· οὐ­χί, πά­τερ Ἀ­βρα­άμ, ἀλλ᾿ ἐ­άν τις ἀ­πὸ νε­κρῶν πο­ρευ­θῇ πρὸς αὐ­τούς, μετανοήσου­σιν.

Εἶ­πε δὲ αὐτῷ· εἰ Μω­ϋ­σέ­ως καὶ τῶν προ­φη­τῶν οὐκ ἀ­κού­ου­σιν, οὐ­δὲ ἐ­άν τις ἐκ νε­κρῶν ἀ­να­στῇ πεισθή­σον­ται».

ΠΗΓΗ: http://www.porphyrios.gr/files/scores.pdf