Η Ανάσταση

Του Γιάννη Ποταμιάνου

Είναι τόσο καλή η ζωή,
που φροντίζει για τον θάνατο
Μας δείχνει συνεχώς
την παρακμή της
Κύκλους κάνει το φεγγάρι
Αλλάζει πρόσωπα
και φάσεις
Γεννιέται και πεθαίνει
Κάθε μήνα

Είναι καλή δασκάλα
η Σελήνη
Με υπομονή Ιώβεια
επαναλαμβάνει
το ίδιο μάθημα
Γεννιέται και πεθαίνει
Γι’ αυτό αλυχτούν οι σκύλοι
στην πανσέληνο
Βλέπουν την αρχή της παρακμής
Και οι τρελοί,
οι πιο ευαίσθητοι απ’ όλους μας,
μελαγχολικά τη χαιρετούν
ουρλιάζοντας  

Δεν με νοιάζει πια το σκοτάδι
Με προετοίμασε η νύχτα
Οι χιλιάδες σκοτεινές νύχτες
Που με μάτια ορθάνοιχτα
ατένιζα την απουσία
του φωτός
Έτσι όταν έρθει η σειρά μου
Με μάτια ορθάνοιχτα
Θα ακολουθήσω
τους σκοτεινούς μαιάνδρους
και όνειρο, το όνειρο
θα διαχυθώ
στην μαύρη τρύπα
της απουσίας  

Είναι τόσο σκοτεινή
η κρύπτη του θανάτου,
που χάνεις τον εαυτό σου
Είναι τόσο δυνατή
η έλξη του θανάτου
που κουβαριάζει τις ακτίνες
των ονείρων
Δεν με νοιάζει που θα χάσω
το σώμα μου
Έτσι κι’ αλλιώς οδεύει
στην παρακμή
Αυτό που με νοιάζει πιο πολύ,
είναι που θα χάσω,
τα όνειρά μου
και αυτούς που αγαπάω

Πολύ βαθύ συναίσθημα
η αγάπη,
λυπάμαι που χάνεται
στο θάνατο
Με την αγάπη αντέχω
την μοναξιά
Αντέχω τον θάνατο
Ξεδοντιάζω το χάρο  

Και σαν ακολουθήσει
η μεγάλη έκρηξη
Θα ξετυλιχθούν τα κουβάρια των ονείρων
Ώστε η αγάπη μου
να γίνει ύπαρξη
Έτσι για να πάρουν τα όνειρά μου εκδίκηση
Περιμένω να γίνω φως
ανέσπερο
στις γειτονιές του κόσμου