Μετά την υποχώρηση στο χαράκωμα, εκ βαθέων
Του Αλέξανδρου Σταθακιού*
Βρέθηκα το 2011 σε αυτό που ο πολύς κόσμος λέει «πολιτική», δηλαδή την προς τα έξω εκφορά συγκεκριμένου (κομματικού) πολιτικού λόγου, γιατί στην Πολιτική ήμουν πάντα από μαθητής λυκείου στρατευμένος ιδεολογικά πάντα στην Αριστερά συμμετέχοντας σε επί μέρους κοινωνικούς αγώνες, όπως και στον συνδικαλισμό.
Βρέθηκα χωρίς καλά-καλά να το καταλάβω, γιατί τότε έγινε πιο σαφές μέσα μου, ότι η Χώρα μου έχει μετατραπεί σε ένα πολύ μπροστινό χαράκωμα ενός Παγκόσμιου Κοινωνικού Πολέμου που έχει ανάψει για τα καλά ανάμεσα στους πολλούς ανθρώπους που προσπαθούν να ζήσουν με τα χέρια τους και τους λίγους που έχουν σωρεύσει μεγάλες χρηματικές αξίες σε χαρτιά, τα οποία κινδυνεύουν να χάσουν, λόγω της κρίσης που το ίδιο το σύστημα που επινόησαν για να μαζεύουν αυτά τα χαρτιά δημιούργησε. «Αξίες» που πρέπει να διατηρήσουν πάση θυσία «κλέβοντας» ζωή από τους πολλούς, παίρνοντας γη και υποδομές που δεν τους ανήκουν, υποδομές που δημιουργήθηκαν με συλλογικές -εκούσιες και ακούσιες- θυσίες δεκαετιών. Έτσι μόνο θα κλείσουν την «φούσκα» που αυτοί δημιούργησαν. Δεν έχουν άλλο δρόμο. Αλλιώς πρέπει να δεχτούν να χάσουν μεγάλο μέρος των συσσωρευμένων χαρτιών τους. Όχι «το κάψιμο κεφαλαίου» πρέπει να γίνει σε βάρος των πολλών, γυρίζοντας τον Κόσμο της Εργασίας πίσω και όχι σε βάρος των «χαρτιών» τους.
Μέσα σε αυτό τον χαράκωμα οι επί μέρους αγώνες, οι επί μέρους τουφεκιές, είχαν την σημασία τους, αλλά αυτό που πρόβαλε ξεκάθαρα ήταν ο συντονισμός της γενικής αντεπίθεσης.
Εγώ με την Ζωή και την Αγνή, όταν όλα ήταν απλά, αγωνιστικά και σαφή: «Το Χρέος είναι επαχθές«.
Βρέθηκα να το προσπαθώ μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ πριν τον σημαδιακό Μάη του 12, γιατί και είδα ότι εκείνο το μετωπικό σχήμα είχε ζωή, ελευθερία, κάτι έμοιαζε να γίνεται από τα κάτω, γιατί θα ήμουν συμμέτοχος σε ένα συλλογικό σχέδιο και όχι γρανάζι ενός γραφειοκρατικού ή αρχηγικού μηχανισμού.
Γρήγορα είδα, όταν το μέτωπο με τρέπονταν σε τυπικό κόμμα, ότι οι χρόνιοι μαθητές πολλών «σχολών» τις Αριστεράς, δεν κατάλαβαν ότι όλα τα εγχειρίδια που τους είχαν δώσει στις «σχολές» τους ήταν όλα, μα όλα ξεπερασμένα στην νέα εποχή, μετά την ολοκληρωτική επικράτηση του νεοφιλευθερισμού, που άλλαξε ριζικά τον Κόσμο. Δεν είναι ο ίδιος με αυτόν που υπήρχε όταν γράφονταν τα εγχειρίδια τους.
Για να μπορέσουν να συζητήσουν ουσιαστικά, να σχεδιάσουν μαζί χωρίς τρικλοποδιές ήταν ανάγκη να ξεκινήσουν από την παραδοχή: «Όλοι ξεπεραστήκαμε από τα πράγματα, όλοι μπορούμε να συμβάλλουμε με αυτά που μάθαμε στις «σχολές» μας στον σχεδιασμό του νέου ταξικού όπλου, αρκεί να έχουμε πραγματική αγωνία για να φτιαχτεί αυτό το όπλο και όχι να δικαιώσουμε την επί μέρους ιστορία μας με το ζόρι.» Για παράδειγμα κάποιοι ντε και καλά να θέλουν να δικαιώσουν την στάση τους απέναντι στην ΕΟΚ, όταν η ΕΟΚ ήταν άλλο πράγμα, ενώ τώρα δεν έχουμε καν Κοινότητα, αλλά μια «ένωση με το στανιό«, όπου ο κάθε λαός μοιάζει να ασφυκτιά με τον δικό του τρόπο, απλά και μόνο για να υπάρχει ακόμα ένα ισχυρό αποθετικό νόμισμα για τους έχοντες τον πλούτο.
Και δεν ήταν μόνο αυτό… Μια ομάδα που μέρα με τη μέρα θέριευε, ομάδα που είδε στον ΣΥΡΙΖΑ την ελπίδα μιας γρήγορης και εύκολης εξουσίας, μια ομάδα που είχε στην πραγματικότητα όλες αυτές τις «σχολές» γραμμένες στα παλιά της τα παπούτσια, μεταχειριζόταν τις αντιθέσεις αυτές με τον τρόπο του «διαίρει και βασίλευε«. Μια ομάδα που δεν ήθελε να δημιουργήσει μια γερή ραχοκοκκαλιά για να μπορέσει να υπερασπιστεί τα μεγάλα οικονομικά και πολιτικά διακυβεύματα που η ίδια φραστικά έθετε και μάλιστα σε ένα άγονο έδαφος, σε μιας και η Ελλάδα ήταν το πρώτο χαράκωμα στον Πόλεμο. Να δώσει ουσία και προοπτική σε μια ρήξη που ζητούσε από τον Λαό σε σχέση με μαθημένες πολιτικές νοοτροπίες και συμπεριφορές δεκαετιών. Ήθελε απλά να ψαρεύει «ψηφαλάκια» μέσα στον μπουχό, (και νομίζω φάνηκε πλέον καθαρά σε όσους μπορούν να δουν). Γι’ αυτό σταμάτησε να εμπνέει, μετέτρεπε μέρα με τη μέρα τον ΣΥΡΙΖΑ από κίνημα σε μηχανισμό γι αυτό το ψάρεμα. Για την ακρίβεια σε πολλούς αλληλοσυγκρουόμενους μηχανισμούς για το ποιος θα ψαρέψει τα πιο μεγάλα ψάρια, που συμφωνούσαν μόνο στο ψάρεμα και στους τόπους ψαρέματος.
Έμενα όμως γιατί θεωρούσα και θεωρώ να πιστεύω ότι στην Ιστορία δεν υπάρχουν «καθαροί δρόμοι» αντίθετα μαζί με το θρεπτικό νερό τα μεγάλα ποτάμια κουβαλούν και κοτρώνες (κροκάλες) που μπορεί να σκοτώσουν. Έμενα γιατί με πολλούς συντρόφους μπορούσα να σχεδιάζω μαζί, να μοιράζομαι ιδέες και όνειρα, έστω αν όλα αυτά πολλές φορές, πολλοί της ηγεσίας τα πετσόκοβαν ή εντέχνως τα ακύρωναν στην πράξη.
Έστω και αν κάποιοι σύμβουλοι μεγαλοβουλευτών και μετέπειτα υπουργών με είπαν «λόμπι», επειδή πεισματικά πάλευα για τα δίκια των συναδέλφων μου, δίκια που ο ΣΥΡΙΖΑ πριν το Μάη του 12 τα είχε συμπεριλάβει στο πρόγραμμά του, δίκια που πάλεψα να υπάρχουν τουλάχιστον γραμμένα στο πρόγραμμα πριν τις εκλογές του Γενάρη. Δίκια που πάλι η ίδια αντίληψη τα έκανε να περιμένουν μετά την διαπραγμάτευση, για να έρθει η επιτροπεία να τα ακυρώσει μια και καλή.
Έμενα παρότι κάποιοι παλιοί σύντροφοι, άκαπνοι βέβαια από αγώνες γιατί τους φοβούνταν, φοβούνταν και μας τα παιδιά των κοινωνικών αγώνων και ήθελαν να περιορίσουν κάθε σχέση μας με την μελλούμενη… εξουσία, που την ήθελαν όλη δική τους. Ήθελαν η εξουσία να είναι των σοφών και όχι των δραστήριων..
Έμενα γιατί έστω και λειψά, έπρεπε να ξεκινήσει η αντεπίθεση να ανοίξει η Ιστορία, έτσι πίστευα.
Ήταν και η πρώτη φορά που σκέφτηκα «δεν θα χωρώ σε λίγο σε αυτό το κόμμα«, γιατί αυτά τα λίγα που έβαζα εγώ ως λιαν απαραίτητα κάποιοι άλλοι μέσα στο κόμμα, όχι πια τεχνοκράτες και σύμβουλοι, αλλά διπλανοί «σύντροφοί» μου, μου είπαν πως είναι πολλά..
Όταν ήρθαν οι 47 σελίδες δεν έπεσα από τα σύννεφα, ως κοινωνικά δρων υποκείμενο, το είχα δει το έργο κομμάτι-κομμάτι. Έστω και αν μέχρι τότε ήταν ανομολόγητο…
Έπρεπε «να καλέσω τους παλιούς μου φίλους με φοβέρες και μ’ αίματα.« Μου έλεγαν τότε κάποιοι σύντροφοι, περίμενε αυτά όλα τα κάνει σε μια προσπάθεια για να δείξει ότι οι δανειστές δεν θέλουν την συμφωνία, να δείξει πως ό,τι κι αν δώσει, οι δανειστές θέλουν να τα πάρουν όλα, να δείξει και μέσα και έξω, ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την «ρήξη»..
Και ήρθε πολύ γρήγορα το δημοψήφισμα και είπα έτσι θα είναι… Και ήρθε σε μια βδομάδα ο πλήρης συμβιβασμός ….
Με έβλεπε πολύς κόσμος στον δρόμο, μου έλεγε μας «πρόδωσες«, επειδή προσπαθούσα να τους πείσω για το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα… «Προδώθηκα» κι εγώ έλεγα …
Η Δημιουργία της Λαϊκής Ενότητας ήταν για μένα ένα «ώριμο φρούτο«. Μια πολιτική συλλογικότητα που θα διατηρούσε εν ζωή όλους τους λόγους που στρατεύτηκα τόσο πολύ με τον ΣΥΡΙΖΑ..
Χαιρόμουν που μέρα με την μέρα οι περισσότεροι άνθρωποι που εκτιμούσα, από όλες τις τάσεις και οι ανένταχτοι έρχονταν μαζί μας. Λυπόμουν που κάποιοι άλλοι έμεναν εγκλωβισμένοι, θύμωνα πολύ που κάποιοι επέμεναν να είναι διαχειριστές μιας μικροεξουσίας και να είναι γατζωμένοι απ’ αυτή, ενώ δεν συμφωνούσαν με αυτή την τροπή..
Δώσαμε μια μάχη πολύ δύσκολη με χίλιες δυσκολίες, καθώς η Λαϊκή Ενότητα, ως νεοπαγές κόμμα που γεννήθηκε μαζί με την διάλυση της Βουλής, δεν είχε όλες αυτές τις δυνάμεις που είχε η κοινοβουλευτική αριστερά που ήξερα, έστω του 4%..
Δώσαμε μια μάχη σχεδόν μόνοι εμείς απέναντι σε όλο το σύστημα… Δώσαμε μια μάχη ενάντια στον φόβο, καθώς οι περισσότεροι από όσους μου λέγανε πριν «με πρόδωσαν«, μετά έλεγαν δεν υπάρχει ελπίδα…
Δώσαμε μια μάχη, κρινόμενοι και αυτοκρινόμενοι γιατί μείναμε μέχρι που ουσιαστικά να μας διώξουνε μέσα, ενώ την βλέπαμε την κατάληξη από καιρό. Και όπως μου είπε κάποιος νέος, ένας που από αυτούς που δεν θέλει να νοιώθει «μαλάκας, αλλά λεβέντης«: «Είστε καλοί και τίμιοι, αλλά δεν είστε μάγκες«…
Την βλέπαμε εδώ και μέρες την παγομάρα του κόσμου… Πιστεύαμε όμως ότι κάτι έχει μείνει από το ΟΧΙ, δεν θα γίνει αποχή, «λεβεντιά» και αποδοχή της πιο «μαλακής» εκδοχής της λιτότητας και της αποικίας χρέους…
Στον θυμωμένο νεόπτωχο (έτσι εγώ τον έβλεπα ακόμα και μέχρι χθες το βράδι) μέτρησε πιο πολύ ο φόβος μιας νέας κατάστασης (που θεωρεί ότι την δοκίμασε με τον Τσίπρα Α και δεν του βγήκε) από την διάθεση αντίστασης στην αδικία που έχει υποστεί. Mέτρησε περισσότερο ο φόβος των συνεπειών της αντίστασης από την ελπίδα της εξόδου από το μαντρί που καταλήγει σε σφαγείο. Εκεί έξω υπάρχουν και κυνηγοί.. σκέφτηκε. Ο Τσίπρας Β (που «ζεματίστηκε σαν κι αυτόν«, έτσι νομίζει) ίσως τώρα του απαλύνει κάπως τον πόνο.
Βέβαια είναι μεταφυσική αυτή του η προσδοκία. Τα μέτρα είναι γνωστά, υπογραμμένα και με χρονοδιάγραμμα. Η μνημονιακή βουλή που ψήφισαν έχει πολλά μπακ-απ, όταν χρειαστεί, πολλούς «λεβέντες«…
Δεν μπορεί τον κακολογώ για αυτή την στάση του, μπορώ να τον καταλάβω, είναι όπως ο θανατοποινίτης που κερδίζει συνεχώς αναβολές εκτέλεσης, ενώ ξέρει ότι κάποια στιγμή του τελειώνουν τα ένδικα μέσα.
Έτσι κι αλλιώς σε αυτή την διαφαινόμενη λατρεία του «μεγάλου ηγέτη» που τα ξέρει όλα και μπορεί να τα αλλάξει όλα σύμφωνα με την δική του βούληση και του επιτελείου του, αντίληψη που φέρνει ο νεκραναστημένος «αυριανισμός», αυτός ο σκόπιμος πολιτικός πρωτογονισμός που χρησιμοποιήθηκε εντέχνως σε αυτές τις εκλογές αν και ξένος για την σύμπασα την Αριστερά από την μεταπολίτευση και δώθε, έχουμε όλοι μας την ευθύνη στον παλιό ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτός ο κατασκευασμένος «πολιτικός μεσσιανισμός«, που είναι στοιχείο πολλών εκτροπών ξεκίνησε από νωρίς, όταν σε αφίσες π.χ. για την παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ στις διαδηλώσεις της ΔΕΘ φιγούραρε το πρόσωπο του αρχηγού, ενώ θα έπρεπε να είναι οι εργαζόμενοι μαχητές.
Ίσως ήταν το πρώτο που θα έπρεπε να χτυπήσουμε ανοιχτά όταν το βλέπαμε να έρχεται.
Έχουμε κάνει κι άλλα λάθη, θα τα γράψω όμως στην συνέχεια.
22.09. 2015
* Ο Αλέξανδρος Σταθακιός ήταν Υποψήφιος της ΛΑΕ για και Γ.Γ. ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΕΡΤΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΠ ΟΚΑΝΑ.
