Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Του Απόστολου Παπαδημητρίου
Ο σταυρός αποτελούσε κατά την αρχαιότητα μέσο βασανιστικής εκτέλεσης των θανατοποινιτών. Οι Ρωμαίοι, μάλιστα, κυρίαρχοι του χώρου περί την λεκάνη της Μεσογείου είχαν επιλέξει τον σταυρό ως μέσο εκτέλεσης εκείνων που αμφισβητώντας την εξουσία τους επιχειρούσαν εξέγερση ή επανάσταση. Αυτόν τον τρόπο θανάτωσης επέλεξε ο Πιλάτος και για τον Ιησού Χριστό, παρά τις επιφυλάξεις του για την ενοχή Του. Οι κατήγοροί του ενείχαν Αυτόν για υπεξαίρεση τίτλου βασιλείας και μπροστά στον Πιλάτο, που του υπενθύμισε ότι έχει εξουσία να τον αφήσει ελεύθερο, Εκείνος παρέμεινε απαθής!
Ο σταυρός με την επικράτηση της πίστης στον αναστημένο Χριστό κατέστη το σύμβολο αυτής. Οι πιστοί επί τρείς αιώνες σταυρώνονταν, όπως και ο Κύριός τους, δείχνοντας απαράμιλλη καρτερία ενισχυόμενοι από Εκείνον, που υποσχέθηκε, πριν αναληφθεί, ότι θα είναι πάντοτε μαζί με τους μαθητές Του. Ο θάνατος κατά μίμηση του Χριστού, δηλαδή το μαρτύριο ως επακόλουθο της μαρτυρίας, αποτελεί το πλέον θριαμβευτικό γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας. Μικρόψυχοι ιστορικοί, πολιτικοί, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι και πλείστοι άλλοι παρέρχονται τον θρίαμβο αυτό της πίστης και επικεντρώνουν την προσοχή τους στα επακολουθήσαντα την αναγνώριση της νέας πίστης από τον Καίσαρα. Τότε οι χριστιανοί έπαψαν να διώκονται. Ο σταυρός από σύμβολο καταισχύνης μετετράπη σε σύμβολο δόξας και τιμής! Δεν ήταν πασίδηλος μόνο στους ναούς. Τον έφεραν στο σώμα τους οι πιστοί, μάλιστα πολλές φορές επιδεικτικά. Μ’ αυτόν λάμπρυναν οι κοσμικοί άρχοντες την κορυφή του διαδήματός τους. Αυτόν έφεραν οι σημαίες και τα εμβλήματα πολλών χριστιανικών αποκαλουμένων κρατών (περιέργως όχι της Ρωμανίας=Βυζαντίου). Αυτόν τέλος έφεραν και οι ασπίδες εκείνων (σταυροφόρων), που επιχειρούσαν «ιερό» πόλεμο κατά των απίστων! Ο Χριστός έλεγε στον λαό, που τον άκουγε με θαυμασμό: «Όποιος θέλει να έλθει πίσω μου, ας σηκώσει τον σταυρό του και ας με ακολουθήσει». Μήπως εννοούσε να σηκώσει ο κάθε πιστός έναν σταυρό καθ’ ομοίωση του δικού Του είτε από ξύλο είτε από μέταλλο είτε από πολύτιμους λίθους; Ασφαλώς όχι. Σταυρός είναι η διαρκής και αταλάντευτη πορεία προς τον σκοπό του ανθρώπου, που δεν είναι άλλος από τη θέωση με τη σταύρωση των παθών μας. Αλλά η πορεία αυτή είναι επίπονη, όπως επίπονος είναι και ο θάνατος επί του σταυρού.
Η συμπόρευση με τον Χριστό με έκδηλη την υποκρισία και την αποφυγή της ανόδου στον Γολγοθά με πλήθος τεχνασμάτων, αποτελεί διαχρονικά τη σημαντικότερη αφορμή λοιδορίας του Χριστού από τους αρνητές του. Η παράκαμψη του Γολγοθά και η πορεία προς την ανάσταση χωρίς σταύρωση επιχειρήθηκε με πλείστους όσους τρόπους στη Δύση, η οποία αλλοίωσε τρομακτικά το πνεύμα του Ευαγγελίου στο όνομα κάποιας ορθολογικής, αρχικά, και επιστημονικής, στη συνέχεια, ερμηνείας του. Και εμείς στους νεότερους χρόνους «μαγεμένοι» από το «πνεύμα» της Δύσης, που άρχισε με την αμφισβήτηση της θείας αυθεντίας και κατέληξε στην άρνησή Της, πορευόμαστε τον ολισθηρό δρόμο της απαξίωσης του λόγου του Λόγου του Θεού! Για όλους εμάς, τους ξεπεσμένους, που προδίνουμε καθημερινά τον Κύριό μας με τον άτακτο βίο, επικρίσεις δέχεται Αυτός. Ενώ όλοι οι αρνητές αισθάνονται βαθειά την ικανοποίηση από τις πτώσεις μας, καθώς αυτές μαρτυρούν, γι’ αυτούς, το ουτοπικό της διδασκαλίας του Χριστού, οι επικρίσεις στρέφονται κυρίως κατά του Χριστού ως σπορέα της ουτοπίας. Δεν έχουν λησμονηθεί μόνο οι τρείς πρώτοι αιώνες μαρτυρίας και μαρτυρίου, αλλά και όλοι οι επόμενοι, που έδωσαν πλήθος αγίων της πίστεως και ιδίως οι έσχατοι με τους καινοφανείς αγίους σε καιρό ειρήνης για την Εκκλησία ή υπό διωγμό αυτής. Οι άγιοι, αν και περιφρονούνται πλήρως από το καυχώμενα για την «ελευθερία» τους «πνεύματα», εξακολουθούν να συγκινούν τον λαό, που εγκαλείται από τους αρνητές για προσκόλληση στις «δεισιδαιμονίες»! Ο πιστός λαός, το μικρόν ποίμνιον κατά τον Ιησού Χριστό, πορεύεται ταπεινά με τη συναίσθηση των αδυναμιών και των παθών του, των συμφύτων στην ανθρώπινη φύση μετά την πτώση των πρωτοπλάστων. Και αυτοί οι λίγοι όντως πιστοί συγκρατούν και αρκετούς άλλους, που καθημερινά ταλαντεύονται ελκόμενοι από όσα ο κόσμος θεωρεί σπουδαία και σημαντικά. Ο ελληνικός λαός, παρά την άνευ προηγουμένου παρακμή, που βιώνει, δείχνει πως δεν θέλει να ξεκοπεί από την Εκκλησία, παρά τον καταιγιασμό των εκμαυλιστικών μηνυμάτων, που καθημερινά δέχεται από τους κρατούντες του λόγου, πολιτικού, επικοινωνιακού, φιλοσοφικού, «επιστημονικού»!
Η Εκκλησία προβάλλει στις 14 Σεπτεμβρίου την ύψωση του τιμίου Σταυρού του Χριστού υπενθυμίζουσα το χρέος των πιστών να άρουν τον σταυρό τους, δηλαδή να αποδεχθούν με εγκαρτέρηση το πλήθος των δυσκολιών του βίου και να παραμείνουν με την ελπίδα ότι μετά τον σταυρό ακολουθεί η ανάσταση. Η αποδοχή αυτή δεν συνιστά δουλοπρέπεια και άνευ όρων υποταγή στη μοίρα, κατά το πρότυπο ανατολικών δοξασιών, τις οποίες η Εκκλησία αποτάσσεται με βδελυγμία. Σημαίνει αγώνα για οπλισμό με υπομονή, ώστε να αποφευχθούν τα γνωρίσματα εκείνα της δυτικής κοινωνίας όπως αυτοκτονίες και καταφυγή στα ηρεμιστικά, τα οποία χαρακτηρίζουν πλέον σε επικίνδυνο βαθμό και την ελληνική κοινωνία. Μήπως περνούμε σήμερα χειρότερες ημέρες από εκείνες των προγόνων μας προσφύγων από τη Μικρά Ασία ή των άλλων της κατοχής και του εμφυλίου πολέμου; Ασφαλώς όχι, μας λείπει όμως το σταυρικό φρόνημα, καθώς έχουμε απεμπολήσει την πίστη στον Θεό, χάρη στην οποία οι πρόγονοί μας έμεναν στητοί και ολόρθοι στις συμφορές του βίου. Σημαίνει ακόμη ο σταυρός φρόνημα αγωνιστικό, καταγγελία της κοινωνικής αδικίας, χωρίς υπολογισμό των συνεπειών, και υπεράσπιση των φτωχών και καταφρονεμένων.
Τώρα, δυστυχώς, σε πολλούς απόμεινε πλέον η κοσμική ελπίδα. Προσδοκούμε τον εγκόσμιο «σωτήρα», εκείνον που θα ξεπεράσει τις μικρότητες των πολιτικών, που κάθε φορά πολλά υπόσχονται και πολύ μας απογοητεύουν! Αλλά ανάσταση χωρίς σταύρωση δεν είναι δυνατή. Και ο Χριστός μας καλεί να σταυρώσουμε όχι το σώμα μας, όπως από παρεξήγηση επιχειρούν οι πιστοί σε κάποιες περιοχές του πλανήτη, αλλά τα πάθη μας, την ιδιοτέλειά μας, την φιλοδοξία μας, τη φιληδονία μας. Χωρίς τη σταύρωση των παθών, ας μη περιμένουμε καλύτερες ημέρες. Ο ανθρώπινος βίος θα είναι αενάως σταυρούμενος χωρίς ελπίδα ανάστασης. Το θλιβερό είναι ότι εμείς βοηθούμε τους άπληστους σταυρωτές στο έργο τους, μάλιστα τους χειροκροτούμε ως «σωτήρες».
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 14-09-201
