Ερωτική απογοήτευση
Της Ανδριανής Στράνη
Συναντηθήκαμε σούρουπο, Σόλωνος και Θεμιστοκλέους γωνία, στο φανάρι. Αργοπερπατούσε μ’ ένα ιδιαίτερο βάδισμα που με υποψίασε να την αναγνωρίσω. Ήταν η Μαρία παλιά συντρόφισσα. Την πρόλαβα πριν στρίψει στη Σόλωνος προς τα κάτω. Μετά από τις χαιρετούρες και τα φιλιά, καθώς είχα καιρό να τη δω, παρατήρησα σημάδια θλίψης στο όμορφα μαυρισμένο πρόσωπο. Η επιλογή κοντινού καφέ ήταν ανάγκη για κουβέντα και επικοινωνία ώστε να καλύψουμε τον χαμένο χρόνο.
Όπως πάντα άρχισα να την πειράζω. Όλα καλά; Πώς πάνε οι κατακτήσεις; Το στόμα δεν άνοιξε να απαντήσει, απάντησε το πρόσωπο με γκριμάτσα. Σκεφτόταν για λίγο και μετά που το σύγνεφο χρωματίστηκε στη τζαμαρία του καφέ, ξεστόμισε: Απογοήτευση. Γνώριζα και εκτιμούσα τη Μαρία χρόνια τώρα. Άτομο ευαίσθητο με αρχές και οράματα, καρδιά που παλλόταν συχνά από πικραμένους έρωτες.
Καμμία σχέση με τα προσωπικά, πολιτικό είναι το ζήτημα, σιγοψιθύρισε. Διχαστήκαμε. Σκέτη απογοήτευση. Μάλλον δεν θα ψηφίσω. Δεν έχει νόημα. Η Μαρία με εξέπληξε. Πολιτικοποιημένη από το πανεπιστήμιο, δεν έχανε ευκαιρία να εκθέτει τις απόψεις της και να αγωνίζεται για τα δίκια του Λαού και την αλλαγή του κόσμου. Πάντα με αγωνιστική διάθεση. Τελευταία στήριξε τις ελπίδες της στην «πρώτη φορά αριστερά». Και τώρα τι; μονολόγησε. Πρώτη και τελευταία φορά αριστερά; συνέχισε. Η πλάνη ήταν ολοφάνερη.
Δασκάλα σε ιδιωτικό σχολείο, από ανάγκη, δίδασκε σε δύσκολες συνθήκες περιμένοντας καλύτερες μέρες για την εκπαίδευση από τον πρώτο μαρξιστή υπουργό Παιδείας. Ήταν κι αυτή ερωτευμένη κάποτε με τον Αλτουσέρ. Μιλήσαμε ώρα για τα παλιά και τα τωρινά ακυρώνοντας τα υπόλοιπα της βραδιάς. Ήρθαμε στο προκείμενο και στο μετά. Το θέμα ήταν σοβαρό και δεν απασχολούσε φιλική παρέα σε καφέ των Εξαρχείων μόνο. Απασχολούσε τη χώρα. Η απογοήτευση από την πρώτη φορά αριστερά ήταν εμφανής και όχι μόνο στο πρόσωπο της Μαρίας. Η αριστερή μελαγχολία απλώθηκε γρήγορα στα πρόσωπα των γελασμένων που με δυσκολία τραύλιζαν ασυνάρτητες δικαιολογίες για τα αδικαιολόγητα. Πέσαμε θύματα εκβιασμού, αναστέναξε η Μαρία, τι να κάνουμε; «Τι να κάνουμε;» θυμήθηκα τον Λένιν που μόλις χθες άνοιξε τον δρόμο μπροστά με την κόκκινη σημαία ψηλά. Η Μαρία με προσγείωσε στην πραγματικότητα. Το μνημόνιο είπε, δεν το έσκισαν την πρώτη φορά, αλλά πρέπει να τους δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία, αύριο θα πάμε μπροστά γιατί είμαστε νέοι και ωραίοι, δεν θα γίνουμε αριστερή παρένθεση όπως θέλει το παλιό ντόπιο και ξένο κατεστημένο.
Ήρθε λοιπόν ο καιρός να μιλήσουμε και να ορίσουμε τι είναι αριστερά, φίλη Μαρία, για να μην υπάρχουν απογοητεύσεις, διλήμματα, αναποφάσιστοι και διχασμένοι. Οι λέξεις οφείλουν να αποδίδουν πλήρως το νόημά τους προς αποφυγήν παραπλάνησης. Αριστερά που αποδέχεται να υπογράψει τέτοιο μνημόνιο για τη χώρα της, δεν έχει βάλει μόνο ταφόπλακα στην Ελλάδα, αλλά έχει κάνει και το μνημόσυνο. Ολοκληρωμένη δηλαδή τελετή με τα όλα της. Αριστερά και λαϊκή αντίσταση πάνε μαζί, στον ίδιο δρόμο συμπορεύονται. Όταν η Αριστερά επιλέγει άλλη κατεύθυνση και απομακρύνεται από τα οράματα του Λαού και την ταξική πάλη, απλά δεν είναι αριστερά. Είναι από μόνη της ή με την παρέα της, τους «ανεξάρτητους» Έλληνες, δεξιά και δεν πρέπει να φοβάται μήπως και γίνει αριστερή παρένθεση. Είναι ήδη δεξιά και μετά τις 20 Σεπτέμβρη θα είναι δεξιότερη με παλιούς αλλά και νέους φίλους μαζί. Ήδη ο φίλος Καμμένος με πατρική στοργή υπόσχεται και προειδοποιεί ότι θα μάθει στον μικρό Αλέξη να γράφει με το δεξί. Μικρός είναι, θα μάθει. Και τότε προχωράς μπροστά, πράγματι, αναζητώντας όμως την αριστερά που δεν πρόδωσε το κίνημα, που δεν φοβήθηκε, δεν φλέρταρε με τους εκβιαστές και έμεινε πιστή στα οράματα και τους αγώνες του ΕΑΜ και του Πολυτεχνείου. Είναι η Αριστερά που δεν υπέγραψε και δεν παρέδωσε τα όπλα της Αντίστασης. Αυτή η Αριστερά κράτησε ψηλά τη σημαία της Εθνικής Ανεξαρτησίας στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής και αργότερα στις εξορίες ΑηΣτράτηδες και Μακρονήσια δεν υπέγραψε μνημόνια ντροπής.
Σήμερα βέβαια είναι κατανοητό ότι ο άνθρωπος της καθημερινότητας και της ανάγκης στη δίνη της καπιταλιστικής βαρβαρότητας αναζητά και επιλέγει τις εύκολες υποσχέσεις και παραπλανάται από τη γοητεία της ελπίδας. Η συνέχεια εξελίσσεται όπως στις εφήμερες ερωτικές περιπέτειες. Στην αρχή ο εραστής γοητεύει και στη συνέχεια γρήγορα απογοητεύει. Στη μοναξιά και στην ανάγκη για αλλαγή, ανοίγεις την καρδιά σου στο νέο πρόσωπο που δεν είναι και ό,τι καλύτερο, αλλά το ωραιοποιείς γιατί το χρειάζεσαι. Ήταν βλέπεις νέος, ωραίος και πολλά υποσχόμενος αλλά γρήγορα αποδείχτηκε κατώτερος των περιστάσεων, μια σκέτη απογοήτευση. Με την απογοήτευση στο πρόσωπο τέλος καλοκαιριού και ζαλισμένους μας σέρνουν σε εκλογές για να διορθωθεί το λάθος Ιουλίου, αυτό το ΟΧΙ δεν το περίμεναν, και αποκαμωμένοι και μαυρισμένοι από το νέο καλοκαιρινό μνημόνιο να συνυπογράψουμε ή να απέχουμε γιατί δήθεν όλοι είναι ίδιοι.
Ένα είναι βέβαιο, ότι μέσα στην κάψα του καλοκαιριού αποκαλύφθηκε ποια είναι η δήθεν αριστερά χωρίς γραβάτες και δεσμεύσεις.
Μαρία, ήρθε η ώρα να απαντήσουμε δυναμικά σε αυτούς που τόλμησαν να αποκαρδιώσουν τον Λαό. Αύριο με τους αγώνες μας ματαιώνουμε τα σχέδιά τους. Είναι στο χέρι του Λαού αν το θελήσει να σκίσει τα μνημόνια. Τώρα ξέρουμε καλά τη γοητεία της δήθεν αριστεράς. Σε αυτήν στηρίχτηκε και πέρασε η επαχθής συμφωνία. Μπλόφα το δημοψήφισμα και τώρα επιχειρούν να μας ξανατρομάξουν. Ετούτη την ώρα που με θράσος ερίζουν για το ποιος είναι ο καλύτερος διαχειριστής για να εφαρμόσει το μνημόνιο, ποντάρουν στην αποχή και στην ανοχή μας.
Μαρία μου, ο Λαός όμως τώρα ξέρει ότι η ανοχή και η αποχή δεν λύνουν τα προβλήματα. Εάν παρατηρήσεις προσεκτικά, η απογοήτευση και η παραίτηση που συχνά αναφέρουν και τα ΜΜΕ είναι αυτό που τελικά στοχεύουν. Δεν θα πέσουμε στην παγίδα τους. Σε εντατικά μαθήματα πολιτικής το καλοκαίρι του 2015 το πήραμε το μάθημα. Αφήνουμε πίσω δήθεν αγάπες, δήθεν έρωτες και δήθεν αριστερά.
Προχτές ξαναπέρασα από το καφενεδάκι που τα λέγαμε με τη Μαρία και αναζητούσαμε τις αιτίες. Ήταν κλειστό. Η τζαμαρία θολή. Απόγνωση. Όμως έτσι όπως κοντοστέκομαι, σε μία άκρη της πρόσοψης διακρίνεται ένα φως. Ένιωσα να χαράζει. Το ξημέρωμα έρχεται στην ώρα του όπως και ο καιρός, σκέφτηκα, ν’ αποφασίσουμε χωρίς ενδοιασμό κι αναβολή την καταδίκη των εραστών των μνημονίων.
Ανδριανή Στράνη
ΠΗΓΗ: Πέμ, 10/09/2015,
