Η αυτοδυναμία του Μνημονίου και το σπασμένο χέρι της «Αριστεράς»
Του Γιώργου Κ. Καββαδία*
Δε χρειάζονται αναλύσεις για το πώς οι δημοσκοπήσεις χρησιμοποιούνται ως μέσο χειραγώγησης των πολιτών. Ειδικότερα όσον αφορά τα εκλογικά ποσοστά των δύο μονομάχων και τα στερεότυπα περί «ντέρμπι». Αν ρίξει κανείς μια ματιά στις προεκλογικές δημοσκοπήσεις των τελευταίων τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνων θα διαπιστώσει ότι στη συντριπτική πλειονότητα προέβλεπαν ντέρμπι, ενώ το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν με διαφορά υπέρ του πρώτου κόμματος. Αυτή η δημοσκοπολογία περί ντέρμπι εξυπηρετεί τα σχέδια των εκάστοτε μονομάχων διαμορφώνοντας κλίμα πόλωσης και ψυχολογικού εκβιασμού των ψηφοφόρων.
Από την άλλη το ντέρμπι είναι στημένο με την έννοια ότι οι προγραμματικές αντιπαραθέσεις είναι άνευ νοήματος με εξασφαλισμένη την αυτοδυναμία του Μνημονίου. Ένα μνημόνιο με την υπογραφή όλων των κομμάτων που διεκδικούν κυβερνητικό ρόλο, που ενδυναμώνει το νεοαποικιακό καθεστώς. Όποια κυβέρνηση και να προκύψει θα βρίσκεται υπό την εποπτεία των Βρυξελλών κλιμακώνοντας την επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους και μικρομεσαίους συντρίβοντας τα τελευταία απομεινάρια εργασιακών δικαιωμάτων και «κράτους πρόνοιας». Ο Ολλανδός γενικός διευθυντής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μάαρτεν Φερβέι ως επικεφαλής της νέας 20μελούς Task Force θα συγγράφει ουσιαστικά τα νομοσχέδια για όλους σχεδόν τους τομείς δράσης: από τη φορολογία εισοδήματος και την αγορά εργασίας έως την ιατροφαρμακευτική πολιτική για το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας.
Το «Αριστερό» Τρίτο Μνημόνιο (ΑΤΜ) φέρνει τον λαό αντιμέτωπο με νέα αντιλαϊκά βάρβαρα μέτρα (μειώσεις μισθών – συντάξεων, αυξήσεις φόρων, απελευθέρωση απολύσεων, κατάργηση εργασιακών-ασφαλιστικών δικαιωμάτων, αύξηση φόρων, κ.α.) που φέρνουν την σφραγίδα μιας Αριστεράς που ξεπουλάει ιδανικά για τα δανεικά και την παράδοση της χώρας στους δανειστές – ιμπεριαλιστές, ενώ το χρέος θα ξεπεράσει το 200% του ΑΕΠ σύμφωνα με πρόσφατη Έκθεσή του ΔΝΤ. Η δημόσια περιουσία, ο πλούτος της χώρας εκποιείται.
Σε αυτό το σκηνικό τα κόμματα εξουσίας επιδίδονται στην καλλιέργεια των εκλογικών αυταπατών οδηγώντας τους πολίτες στους καναπέδες της απάθειας με τους πολίτες «άβουλους και μοιραίους» να προσμένουν ένα θαύμα. Θέλουν τους πολίτες υποταγμένους, αλλοτριωμένους ως πελάτες που ενεργοποιούνται για τις κάλπες. Ιδιαίτερα η «Αριστερά» με το αριστερό χέρι σπασμένο υπογράφοντας με το δεξί μνημόνια και αλυσοδένοντας τη χώρα με τα δεσμά της εξάρτησης, πέρα από τις προεκλογικές δημαγωγίες, όχι μόνο σκορπά την απογοήτευση, αλλά οδηγεί τους πολίτες στους δρόμους της ιδιώτευσης. Στην αρχαία Αθήνα, όποιος δε μετείχε στα κοινά ήταν «όχι φιλήσυχος, αλλά αχρείος», δηλαδή άχρηστος, άτιμος. Ο ιδιώτης σε αντιπαραβολή με τον πολίτη ήταν συνώνυμο του βλάκα και του ηλίθιου (κι αυτό, όχι τυχαία, πέρασε στο αγγλικό λεξιλόγιο ως idiot).
Αντίθετα η πολιτικοποίηση και η συμμετοχή στα κοινωνικά κινήματα είναι η μεγάλη πρόκληση της εποχής μας για τις μεγάλες ανατροπές που έχει ανάγκη η κοινωνία. Οι διαπρύσιοι κήρυκες του «ευρωπαϊκου μονόδρομου» αγνοούν ότι η Ιστορία δε γράφτηκε ποτέ με τη λογική των μονοδρόμων του ρεαλισμού και της υποταγής, αλλά με αγώνες δικαιώνοντας τους στίχους: «θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία» (Α. Κάλβος). Πρώτα από όλα είναι αναγκαία η αποτίναξη κάθε εκλογικής αυταπάτης και της λογικής της ανάθεσης και τη συμβολή στην ανάπτυξη ενός παλλαϊκού κινήματος αντίστασης στην κλιμακούμενη βαρβαρότητα. Όσο δύσβατος και αν είναι αυτός ο δρόμος, είναι όμως μονόδρομος.
* Ο Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος, μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Πειραιά, μέλος της ΣΕ του περιοδικού «Αντιτετράδια της εκπαίδευσης» και αρθρογράφος στο «ΕΘΝΟΣ».
10-09-2015
