Είναι η ψυχή μια θάλασσα
Του Χρήστου Σκανδάμη*
Απέραντη η θάλασσα˙
γύρω τριγύρω
από παντού τη γη σφιχταγκαλιάζει˙
οι υδρατμοί της σύννεφα
κι αυτά, βροχή, λίμνες, ποτάμια
δωρίζουν στη στεριά ζωή
που γέννησαν τα σπλάχνα της.
Απύθμενη η θάλασσα˙
στα βάθη της τα σκοτεινά κι αόρατα
κρύβει βουνά, χαράδρες κι ασίγαστα ηφαίστεια,
κρύβει ποτάμια αστείρευτα
κρύβει υπόγεια ρεύματα
που απ’ άκρη σ’ άκρη την περνούν
και την αναταράζουν.
Στη μήτρα της γεννήθηκε η ζωή˙
εκεί και οργιάζει
με πολυποίκιλες μορφές πανίδας και χλωρίδας
ογκώδεις και ελάχιστες
πανέμορφες,
κακάσχημες,
και άλλες απροσπέλαστες
κι απρόσιτες στη γνώση.
Πανέμορφη η θάλασσα˙
όταν γαληνεμένη αντανακλά τον ουρανό
με όλες του τις χάρες
και όταν ερωτικά αναριγά
από της αύρας χάδι.
Μα φοβερή και τρομερή όταν
απ’ τα ραπίσματα αγριεύει των ανέμων
και πνίγοντας πλεούμενα, τσακίζοντας καράβια,
ορμάει πάνω στη στεριά
με μάνητα περίσσια.
Και η ΨΥΧΗ μια θάλασσα, απέραντη κι απύθμενη,
πανώρια και κακάσχημη, παράδεισος και κόλαση
μ’ αβυσσαλέα βάθη.
Γι αυτό και λένε …
‘‘άβυσσος είν’ η ψυχή του ανθρώπου’’.
Σελ. 4 του Απρίλη 2015
