Η ΠΟΡΕΙΑ ΜΑΣ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Όπως ήταν αναμενόμενο, μετά τον συμβιβασμό ξέσπασε κυβερνητική κρίση, η οποία συνιστά την αρχή του τέλους του «αριστερού» ΣΥΡΙΖΑ. Ποιες θα είναι επόμενες φάσεις; Ασφαλώς τα μέτρα, που θα μας εξαναγκάσουν να λάβουμε, θα οδηγήσουν στη φτώχια μεγάλο μέρος του λαού μας και αυτό τρέμουμε πολλοί! Ο φόβος και, ιδίως, ο πανικός δεν είναι ποτέ καλοί σύντροφοι, γι’ αυτό πρώτο μας μέλημα είναι να μην επιτρέψουμε να θρονιαστούν στις ψυχές μας. Ποια θα είναι η πορεία της χώρας μας; Για να απαντήσουμε, ας εξετάσουμε την κατάσταση, όπως αυτή διαμορφώθηκε.

Μερίδα του λαού μας βλέπει αισιόδοξα το μέλλον, καθώς επετεύχθη, επί τέλους, ευρεία συναίνεση του πολιτικού κόσμου. Μάλιστα είναι πρωτόγνωρο για την ελληνική πολιτική σκηνή να λαμβάνει η κυβέρνηση τη στήριξη του μεγαλύτερου μέρους της αντιπολίτευσης! Βέβαια πρωτόγνωρο ίσως για την πλανητική πολιτική σκηνή είναι αυτή να χάνει μέρος των βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος! Τονίζεται όμως κατά καιρούς ότι η Ελλάδα είναι χώρα των «θαυμάτων»!

Ας εξετάσουμε πρώτα την αισιόδοξη άποψη της εθνικής ομοψυχίας. Είναι η ομοψυχία καθ’ εαυτή αρεστή και επικροτητέα; Η Εκκλησία μας στην γ΄ ωδή του κανόνα της Πεντοκοστής αναφέρεται στο ιστορικό της υπερφίαλης γνώμης ανθρώπων «κακώς ομονοησάντων», προκειμένου να κτίσουν πύργο, που θα έφτανε στους ουρανούς, και στην τιμωρία τους από τον Θεό με την «μερισθείσαν φωνήν», τη σύγχυση δηλαδή των γλωσσών (βαβέλ=σύγχυση). Σε κρίσιμη, κρισιμότατη μάλιστα περίοδο, όταν από την αχανή αυτοκρατορία της Ρωμανίας είχε απομείνει ελεύθερη μόνον η καλά περιτειχισμένη βασιλεύουσα, αποστολή Ρωμηών με τον αυτοκράτορα, τον πατριάρχη, κληρικούς και αξιωματούχους ταξίδεψαν στην Ιταλία, προκειμένου να διαπραγματευθούν βοήθεια με αντάλλαγμα την πλήρη υποταγή στην υπερφίαλη δογματική εκτροπή του Βατικανού. Τότε οι Ρωμηοί, κακώς ομονοήσαντες στη συντριπτική τους πλειοψηφία, έθεσαν την ανθρώπινη βοήθεια υπέρ τη θεία και πρόδωσαν την πίστη τους! Εκείνη την κρίσιμη στιγμή, όχι βέβαια πρωτίστως για την βασιλεύουσα, η οποία ήταν καταδικασμένη, αλλά για την πίστη του λαού μας, κάποιοι αντιστάθηκαν. Αναφέρουμε τους αγίους Μάρκο Ευγενικό, επίσκοπο Εφέσου, και Γεννάδιο Σχολάριο, τον μετέπειτα πατριάρχη, ο οποίος ακόμη και σήμερα δέχεται εντονότατες τις επικρίσεις των γραικύλων. Προβάλλουμε όμως και τον Γεώργιο Γεμιστό (Πλήθωνα), ο οποίος, αν και μη χριστιανός ως εισηγητής ενός συνονθυλεύματος δοξασιών της ελληνικής αρχαιότητας, υπαραμύνθηκε του «ΟΧΙ». Αντέδρασε καίρια στους εκβιασμούς της Δύσης με τη διατύπωση σοβαρών επιφυλάξεων για τα μηδαμινά ή ελάχιστα αποτελέσματα συμφωνίας, της οποίας τα κίνητρα ήσαν καθαρά πολιτικά και επιχειρησιακά! Έφθασε μάλιστα να στηλιτεύει τους ενωτικούς, γιατί δεν πίστευαν στην πρόνοια του Θεού και εξηγούσε την εξάπλωση των Οθωμανών ως συνέπεια της απιστίας! Ακολούθησε η μακράς διάρκειας νύχτα της τουρκικής σκλαβιάς!

Ας εξετάσουμε και τους αντισταθέντες στις ιταμές απαιτήσεις των δημίων-δανειστών μας. Αναμφισβήτητα συνιστούν αυτοί ετερόκλητη «συμμαχία». Η ομάδα των βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος αρνήθηκαν τον επώδυνο συμβιβασμό για λόγους αρχών, όπως αφήνουν να εννοηθεί. Όμως έστω και την εσχάτη στιγμή οφείλουν να απαντήσουν στο ερώτημα: Πού στήριζαν τις ελπίδες, με τις οποίες έθρεψαν επί πεντάμηνο τον ελληνικό λαό; Ήταν η ιδεοληψία, που δεν τους επέτρεπε να δουν κατάματα τη ζοφερή πραγματικότητα, ήταν ενθουσιαστική επιπολαιότητα για την «αλλαγή» της κοινωνίας (μήπως μας θυμίζει κάτι το σύνθημα;), ήταν εν τέλει αφέλεια; Όσο για τα δύο άκρα του κοινοβουλευτικού φάσματος, τα οποία οι άκρως ενδοτικοί του «δημοκρατικού» τόξου επιχειρούν να αποδυναμώσουν εμπορευόμενοι τη δημοκρατία των απλήστων πλουτοκρατών, θλιβόμαστε, γιατί είναι τα μόνα σταθερά στις θέσεις τους, οι οποίες όμως απορρέουν από ιδεολογίες ολοκληρωτικές, κατά μίμηση του παπισμού, με πλήρη την έλλειψη σεβασμού προς την ελευθερία του προσώπου! Οι αναλύσεις τους είναι καθ’ όλα ορθές, όμως είναι ανήμποροι να κατανοήσουν ότι το κακό, που αποδέχονται ως αναγκαίο οι ενδοτικοί στο έπακρον «δημοκράτες», δεν εξοβελίζεται με την ολοκληρωτική βαρβαρότητα.

Σ’ αυτούς τους κοινοβουλευτικούς πρέπει να προσθέσουμε και μικρό τμήμα του λαού μας, πιστού στην Εκκλησία, που ψήφισε το «ΟΧΙ» για ίδιους λόγους με τους προμάχους της Ορθοδοξίας στις συνόδους για την «Ένωση» (όχι βέβαια την ευρωπαϊκή) λίγο πριν από την άλωση της Πόλης. Μήπως θεωρηθώ υπερβολικός και νομισθεί ότι θέτω εκτός Εκκλησίας όλους, όσοι είναι σταθερά προσηλωμένοι στις «ευρωπαϊκές αξίες»; Δεν έχω την πρόθεση να καταστώ κριτής. Ο Θεός μόνον κρίνει. Οφείλω όμως να παραθέσω τη γνώμη του αγίου Κοσμά του Αιτωλού, του φωτιστού των σκλαβωμένων, ο οποίος τόλμησε, αδιαφορώντας για τυχόν επικρίσεις, να γράψει ότι ο Θεός μας παρέδωσε στους Τούρκους και όχι στους Φράγκους για το πνευματικό μας καλό! Ασφαλώς κάποιοι υποταγμένοι στο «πνεύμα» της Δύσης θα εκραγούν με το γραφόμενο, καθώς απαξιώνουν να φορτίζουν τον εγκέφαλό τους με τόσο «αφελή» κείμενα και προσδοκούν τα πάντα από τη Δύση. Επισημαίνω ακόμη ότι, ενώ τον καιρό της αγωνίας της Πόλης η ενωτική ομάδα αποτελείτο από λίγους αυλικούς, διανοούμενους και επίορκους επισκόπους σήμερα η ίδια ομάδα νέμεται πλήρως την εξουσία και έχει ισχυρή επιρροή σε μεγάλο τμήμα του λαού.

Το σύστημα ετοιμάζεται να ανεβάσει το ίδιο «έργο» με άλλους «θιάσους». Πολύ πιθανόν ο αποδυναμωμένος κατά κάποιες συνιστώσες και ίσως καταστάς πιο συμπαγής κυβερνητικός μηχανισμός, να καταλάβει τον χώρο του πνέοντος τα λοίσθια μηχανισμού, που επαγγέλθηκε τον σοσιαλιστικό μηχανισμό της κοινωνίας. Στη λεγόμενη συντηρητική παράταξη επιτελούνται ζυμώσεις, με την οριστικοποίηση των οποίων ίσως τεθεί τέλος στην εποχή της μεταπολίτευσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ μάλλον θα αποτύχει στην ενδυνάμωση της οικονομίας, θα «κατορθώσει» όμως να ψηφιστούν τα νομοσχέδια «κοινωνικών δικαιωμάτων» (μη πάει ο νους σας στην κοινωνική πρόνοια), τα οποία επικροτούν πανηγυρικά οι «πολιτισμένοι» «εταίροι» μας! Και οι ετερόκλητες δυνάμεις του «ΟΧΙ»; Η αποκοπείσα συνιστώσα θα αρχίσει νέο αγώνα για την κύλιση του λίθου του Σισύφου (ιδεολογίας της Αριστεράς) προς την κορυφή; Οι λοιποί θα συνεχίζουν να αγρεύουν ψήφους στα θολά νερά των αγανακτισμένων πολιτών της χώρας, που θα οδεύει από το κακό στο χειρότερο; Ελευθερία και δικαιοσύνη είναι δύο σημαντικές αξίες, της ορθόδοξης πίστης, την οποία προδώσαμε. Όλοι στρεφόμαστε προς επίδοξους «σωτήρες», γόητες, που προκόφτουν στο κακό πλανώντες και πλανόμενοι.

Όμως ο Χριστός τόνισε ότι «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν». Η μετάνοια και η επάνοδος στην πίστη που περιφρονήσαμε σε συνδυασμό με τον λιτό βίο, που αγνοώντας τον υπέδειξε ο κομήτης υπουργός μας των οικονομικών αποτελούν τα μόνα εχέγγυα για την υπέρβαση της κρίσης, που είναι πρωτίστως πνευματική. Αν δεν συμβεί αυτό και εμμείνουμε στις ευρωπαϊκές «αξίες», τότε ο Θεός θα μας φρονηματίσει με άλλον τρόπο. Ευωχούμενοι και αφήνοντες «ες αύριον τα σπουδαία» δεν συνειδητοποιούμε ότι το Ισλάμ ορθώνεται απειλητικό επάνω από την Ευρώπη στο σύνολό της, την Ευρώπη, στην οποία ο καταναλωτισμός και ο ηδονισμός κατέστησαν τους λαούς πλαδαρούς και αρνούμενους να καταστούν συνδημιουργοί του Θεού στο θαύμα της ζωής.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 20-07-2015