ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Το δημοψήφισμα είναι προσφυγή στον λαό, ο οποίος καλείται να αποφασίσει επί σοβαροτάτου πολιτικού ζητήματος, τη λήψη αποφάσεως επί του οποίου αποφεύγει να επωμισθεί η κυβέρνηση. Στη χώρα μας διενεργήθησαν κατά το διάστημα 1920-1974 επτά δημοψηφίσματα, από τα οποία έξι για το πολιτειακό (παλινόστηση ή έκπτωση της μοναρχίας) και ένα για έγκριση συντάγματος (1968 νόθο). Κάθε φορά ο λαός ψήφιζε κατά τον πόθο των κυβερνώντων. Οι κυβερνήσεις δεν θεώρησαν σοβαρά θέματα τα της ένταξής μας στην ΕΟΚ, στην ΕΕ (συνθήκη Μάαστριχτ) και στην ΟΝΕ (ζώνη του ευρώου) και δεν ρώτησαν τον λαό μας. Για να είμαστε πραγματιστές, πρέπει να δεχθούμε ότι ο λαός θα ικανοποιούσε την επιθυμία εκείνων, που καταβαράθρωσαν τη χώρα μας.

Ήταν έκπληξη η εξαγγελία εκ μέρους του πρωθυπουργού δημοψηφίσματος; Αν λάβουμε υπ’ όψη τις καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις στελεχών της κυβέρνησης ότι επίκειται συμφωνία με τους θεσμούς, η εξαγγελία συνιστά έκπληξη. Η κυβέρνηση προβάλλει ως λόγο τις εντεινόμενες από πλευράς των δανειστών απαιτήσεις, που αν γίνονταν αποδεκτές θα έσφιγγε και άλλο ο βρόχος στον λαιμό του λαού μας. Αναλυτές πάντως υποστηρίζουν ότι δεν χωρίζει χάσμα μέγα τη θέση υποχώρησης της κυβέρνησης από τις τελευταίες απαιτήσεις των εκπροσώπων των διεθνών τοκογλύφων (και όχι θεσμών). Μάλιστα το πλέον εκπληκτικό ειπώθηκε από τον υπουργό επί των οικονομικών, ο οποίος δεν απέκλεισε συμφωνία την ύστατη στιγμή, συμφωνία που θα μετατρέψει την προς τον λαό σημερινή πρόταση για επιλογή του «ΟΧΙ» σε επιλογή του «ΝΑΙ»!

Η ευρωδουλωμένη αντιπολίτευση επιτίθεται λαύρα κατά της κυβέρνησης με την κατηγορία της ανευθυνότητας στην άσκηση της πολιτικής, η οποία οδήγησε στη σταδιακή αποστασιοποίηση των φίλων της χώρας μας και τον εμφανή πλέον κίνδυνο να εξαναγκαστούμε να αποχωρήσουμε από τη ζώνη του € με ορατή την ολοσχερή καταστροφή μας! ΤΟ ΚΚΕ αποστασιοποιείται από όλους τους άλλους και πορεύεται μοναχικό στο δρόμο της καταγγελίας της ΕΕ και μαζί με τη «Χρυσή Αυγή» για μία ακόμη φορά καταθέτουν αλήθειες, που δεν τολμούν να εκστομίσουν οι δυνάμεις του «δημοκρατικού» τόξου (έρμη δημοκρατία!).

Συμπέρασμα: Η χώρα μας για μία ακόμη φορά εμφανίζεται κομματιασμένη και ο λαός χωρίς επαρκή πληροφόρηση καλείται να λάβει σοβαρή απόφαση όχι βέβαια και απόφαση «ζωής ή θανάτου», όπως θέλουν να την προβάλλουν οι αρεσκόμενοι στην τρομοκράτησή του. Ας επιχειρήσουμε κάποια διαλεύκανση του θέματος.

Η κυβέρνηση της Αριστεράς (προσωπικά δεν αποδέχομαι ότι είναι πράγματι) αντιλήφθηκε μετά πεντάμηνο ακάρπων διαβουλεύσεων ότι οι συνομιλητές μας καθίστανται αγριότεροι και πλέον ιταμοί. Ερώτημα: Πού στήριζαν τα μέλη της την αρχική αισιοδοξία ότι οι «θεσμοί» θα καμφθούν μπροστά στην εκλογική ετυμηγορία του ελληνικού λαού; Αφέλεια, απειρία ή κάτι άλλο κρύβεται πίσω από τα τεκταινόμενα; Ο πρωθυπουργός σε έξαρση φαινομένου πατριωτισμού (ως ελάσσων αντιπολίτευση η παράταξή του διακρινόταν από ακραίο εθνομηδενισμό!) επικαλέστηκε το «ΟΧΙ» των προγόνων μας στο ιταμό τηλεσίγραφο του φανφαρόνου. Βέβαια σκιαμαχούμε κατ’ έτος καθώς συζητούμε ακόμη περί του ποιος είπε εκείνο το «ΟΧΙ», γι’ αυτό και μας διαφεύγει η πικρή αλήθεια: Το είπε βέβαια ο Μεταξάς ικανοποιώντας τη θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού να αντισταθεί στον αλαζόνα επίδοξο κατακτητή, όμως κυρίαρχο λόγο στα ελληνικά πράγματα είχε τότε η Αγγλία δια της βασιλικής αυλής. Αυτή υπαγόρευε την πολιτική του ελληνικού προτεκτοράτου. Η εξοφλημένη αυτοκρατορία μετά τη λήξη του Β΄ μεγάλου πολέμου παρέδωσε την κυριαρχία επί της χώρας μας στην πλανητική πλέον δύναμη των ΗΠΑ. Να θυμίσω την κατάπτυστη φράση του θεωρουμένου σοβαρού πολιτικού Π. Κανελλοπούλου προς τον Αμερικανό Βαν Φλήτ: «Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας». Πότε η χώρα μας αποτίναξε τον νέο ζυγό; Το 1967 (επιβολή δικτατορίας), το 1981 (ένταξή μας στην ΕΟΚ), το 1992 (συνθήκη Μάαστριχτ), το 1996 (πρόκληση στα Ίμια επί νεοεκλεγείσης κυβέρνησης Σημίτη και το μεγάλο ευχαριστώ προς τις ΗΠΑ!), 1999 (βομβαρδισμός της Σερβίας από το ΝΑΤΟ με την συνυπογραφή μας), το 2002 (ένταξη στην ΟΝΕ), το 2010 (έκκληση προς το ΔΝΤ για τη «σωτηρία» μας!) ή το 2015 (κυβέρνηση «Αριστεράς»); Ας αποδεχθούμε κάποτε την αλήθεια, καθώς αυτή είναι κατά κανόνα λυτρωτική: Δεν είμαστε ανεξάρτητη χώρα! Ποιος λοιπόν μας εξωθεί στη νέα περιπέτεια; Η Ρωσία, η Κίνα ή οι ΗΠΑ;

Οι υποταγμένοι στην ευρωδουλεία είναι παντελώς γυμνοί και δεν έχουν δικαίωμα να επικρίνουν την κυβέρνηση για την πολιτική της. Πότε είχε η χώρα μας φίλους, τους οποίους πρόσφατα απώλεσε; Εχθρούς, ναι και μάλιστα πολλούς, αλλά και προδότες, που άνοιγαν στους πρώτους της θύρες, για να επέρχεται η άλωση. Μ’ αυτούς τους εκπροσώπους των δημίων μας είχαν οι κυβερνώντες επί σαράντα έτη αγαστές σχέσεις, δανείζονταν ασυλλόγιστα, έκαναν ασύμφορες για τη χώρα μας αγορές με το αζημίωτο, εκποιούσαν τον εθνικό μας πλούτο και εκμαύλιζαν τον λαό μας με το καταναλωτικό όραμα.

Η πρόκληση από μέρους των επίσης δουλωμένων στο κεφάλαιο «εταίρων» μας στην ΕΕ είναι εμφανέστατες και οι συνέπειες από την υποταγή μας στις ιταμές απαιτήσεις τους. Συνεπώς, αν απόμεινε ψυχή στον Έλληνα, πρέπει να βροντοφωνάξει «ΟΧΙ» ακόμη και αν τελικά η κυβέρνηση υποδείξει «ΝΑΙ». Όμως το «ΟΧΙ» σε καμμιά περίπτωση δεν πρέπει να είναι «λευκή επιταγή». Οι κυβερνώντες αποκρύβουν επιμελώς από τον λαό τις συνέπειες του «ΟΧΙ»! Η αντιπολίτευση εντείνει την τρομοκράτησή του υπερτονίζοντας ότι άμεσος επικρέμαται ο κίνδυνος του εξαναγκασμού αποχώρησής μας από τη ζώνη του ευρώου. Ε, και; Μήπως εντός της ζώνης υπάρχει ελπίδα ανάκαμψης; Στόχος τους δεν είναι να μας τα πάρουν όλα; Συνεπώς ούτε εντός της ζώνης σωζόμαστε ούτε εκτός ζώνης καταστρεφόμαστε ολοσχερώς. Ασφαλώς από τη μεταβολή θα επωφεληθούν οι φυγαδεύσαντες τα κεφάλαιά πους στο εξωτερικό «υπερπατριώτες», κάποιοι θα ζημιωθούν και μεγάλο τμήμα του λαού, το με μηδενική αποταμίευση, δεν θα αισθανθεί μεταβολή σε σχέση με την αρπακτικότητα του σήμερα. Το ΚΚΕ ζητά δημοψήφισμα για κάτι πλέον ουσιώδες: Για την παραμονή ή όχι εντός της ΕΕ. Προσωπικά είμαι κατά της Ένωσης. Πώς όμως θα οδηγηθεί ένας λαός σε πορεία ενάντια προς τα πανίσχυρα οικονομικά συμφέροντα, όταν ξενυχτά έξω από τα τραπεζικά καταστήματα αναμένοντας την επαναλειτουργία των μηχανημάτων αυτόματης ανάληψης; Ο λαός μας είναι ζαλισμένο κοπάδι! Όλοι οι αντιπαρατιθέμενοι στην πολιτική σκηνή είναι οπαδοί του αθέου διαφωτισμού και όλοι συνέβαλαν στην απεμπόληση από μέρους του λαού της πίστης του, της φιλοπατρίας του και των παραδόσεών του! Και το χειρότερο είναι ότι καλλιεργούν τεχνηέντως νέο διχασμό υπηρετώντας είτε συμφέροντα είτε ιδεοληψίες. Γι’ αυτό προσοχή: Ας μη χαρακτηρίσουμε προδότες, εκείνους που θα ψηφίσουν «ΝΑΙ» ούτε καταστροφείς εκείνους που θα ψηφίσουν «ΟΧΙ». Θύματα είναι και οι μεν και οι δε. Άλλοι είναι οι θύτες.

Ίσως θα διερωτηθεί αναγνώστης: τελικά τι προτείνω; Φυσικά δεν τρέφω αυταπάτες ότι μπορούμε να αντιπαλέψουμε με τα θεριά, που διαχρονικά τρώνε από μας, κατά τον Μακρυγιάννη. Οφείλουμε όμως να αντιπαλέψουμε ενωμένοι φυλάγοντας Θερμοπύλες και γνωρίζοντας πως

περισσότερη τιμή τούς πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.

 (Καβάφης)

Παλαιότερα οι Έλληνες μεγαλουργούσαν ακόμη και υπό καθεστώς δουλείας, γιατί είχαν στραμμένες τις ελπίδες τους στον Θεό, που ευλογούσε το λείμμα (τη μαγιά), όταν τους πολλούς κατασπάραζαν τα θεριά, καθώς το λείμμα έψαλλε: «Ούτοι εν άρμασι και ούτοι εν ίπποις, ημείς δὲ εν ονόματι Κυρίου Θεού ημών μεγαλυνθησόμεθα». Σήμερα μας απόμεινε ελπίδα ενδοκοσμική και επομένως μάταια. Γι’ αυτό καλό είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι στα δεινά μας θα προστεθούν και άλλα. Στο τέλος όμως θα έλθει και η ανάσταση.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 29-06-2015