Αμάραντο σκοτάδι
Του Γιάννη Ποταμιάνου*
Ψάχνω, φροντίζω όλα τα κομμάτια μου
όπως ο κήπος τα λουλούδια του
όπως η έρημος το κάθε κόκκο άμμου
Εγώ είμαι τα κομμάτια μου
εγώ είμαι η έρημός μου
Η διαίρεση που με πολλαπλασιάζει
με ενώνει και με διχάζει
Θνητός,
πεπερασμένος κι άρρητος μετεωρίζομαι
κρεμασμένος στο φιλιατρό
ενός μαύρου πηγαδιού
Κάτω μου ο λαίμαργος βυθός
Χάρυβδη σ’ αμάραντο σκοτάδι
εγκυμονεί διαίρεση του μηδενός
κβαντώνει ακούραστα την απουσία,
εγκυμονεί γένεση
άστρα, φως και φλόγα
ώσπου σε εκεχειρία υλικό και άυλο
βουστροφηδόν καλλιεργούν
το χωράφι του τυχαίου
να λουλουδίσει η συνείδηση
Μνησίκακος απόψε δεμένος
σε γόρδιες αντιφάσεις
με ρητορείες ασελγώ σ’ ανάπηρη φρόνηση
Κι όμως πονώ καθώς μετάρσιος στο άρρητο
ενώνω τα κομμάτια μου
σ’ ανάπηρη υπόσταση
Ασελγώ, θλίβομαι, αντιφάσκω, πονώ
κι όμως ψάχνω τα κομμάτια μου
σε βαθιά πηγάδια κι ουρανούς
Γι’ αυτό εξάλλου είμαι άνθρωπος
στη μοναξιά να επωάζομαι
και να αναγεννιέμαι
16 Αυγούστου 2013, Γιάννης Ποταμιάνος
