ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

Θα μπορούσαμε να ισχυρισθούμε πως είχαμε προειδοποιήσει έγκαιρα την κυβέρνηση, όσον αφορά το τετράμηνο ναρκοπέδιο, με το οποίο θα ήταν αντιμέτωπη μετά τις εκλογές (άρθρο) –ειδικά επειδή αναίρεσε τότε τη βασικότερη προεκλογική της δέσμευση, τη διαγραφή μέρους του χρέους. Τονίσαμε δε από τις αρχές Φεβρουαρίου ότι, η Ελλάδα κινδυνεύει πολύ σοβαρά να μετατραπεί στην «Ουκρανία της Μεσογείου» –εάν συνεχιστεί η λανθασμένη γεωπολιτική εκ μέρους της (άρθρο).

Εν τούτοις, το παρελθόν δεν ανατρέπεται, ενώ σήμερα η Ελλάδα είναι αφενός μεν με την πλάτη στον τοίχο, αντιμέτωπη με το κλείσιμο των τραπεζών, αφετέρου έχει οδηγηθεί σε ένα απίστευτο αδιέξοδο –αφού το μέλλον της κρίνεται από μία συνάντηση κορυφής που δυστυχώς η ίδια εκβίασε και στην οποία συμμετέχει χωρίς κανέναν απολύτως σύμμαχο.

Οι αποφάσεις πάντως είναι μάλλον προειλημμένες, αν όχι προσυμφωνημένες μυστικά με την κυβέρνηση, στη βάση του μνημονίου των 47 σελίδων που η ίδια κατέθεσε  (ανάλυση) –για να ισχυρισθεί αργότερα στο κόμμα της πως πέτυχε τους στόχους της, οπότε να ψηφισθεί η συμφωνία στη Βουλή.

Η Ελλάδα φαίνεται δε πως είτε θα αποδεχθεί τους όρους των δανειστών της, με κάποιες μικρές υποχωρήσεις εκ μέρους τους, είτε θα χρεοκοπήσει σταδιακά –αφού διαφορετικά η Ευρωζώνη δεν θα μπορούσε να διατηρήσει τη σοβαρότητα και το κύρος της. Δεν πρόκειται άλλωστε για μία πολιτική σύσκεψη, αφού θα είναι παρούσα η Τρόικα (ΔΝΤ, ΕΚΤ, Κομισιόν) –ενώ θα έχουν προηγηθεί την ίδια ημέρα τα τεχνοκρατικά συμβούλια «Euro Working Group» και «Euro Group», αριστοποιώντας τη μεγάλη παγίδα.

Από την άλλη πλευρά, οι Έλληνες δεν επέλεξαν τη νέα κυβέρνηση απλά και μόνο για να διαπραγματευθεί, αλλά για να επιτύχει κάτι καλύτερο από την προηγούμενη –ενώ κανένας δεν την υποχρέωσε να αναλάβει την ηγεσία της χώρας, την οποία η ίδια επεδίωξε, γνωρίζοντας πολύ καλά τη δεινή θέση της οικονομίας και πιστεύοντας προφανώς ότι μπορεί να τα καταφέρει.

Δυστυχώς όμως απέτυχε, ενώ η μοναδική συμβουλή που μπορεί να της δώσει κανείς σήμερα είναι να αποδεχθεί την αποτυχία της, βαδίζοντας παρακάτω –αιτούμενη εν πρώτοις, πριν τη σύνοδο κορυφής, τη χρηματοδότηση της από την Τράπεζα της Ελλάδας (έμμεσα από την ΕΚΤ), έτσι ώστε να εξοφλήσει τη ληξιπρόθεσμη δόση του ΔΝΤ, για να αποφύγει τη μεγάλη παγίδα που της έχουν στήσει και να κερδίσει χρόνο.

Περαιτέρω, η συζήτηση της Ελλάδας με τους πιστωτές της πρέπει πλέον να επικεντρωθεί αποκλειστικά και μόνο στην αναζήτηση τρόπων, για να επιστρέψει η οικονομία της σε πορεία ανάπτυξης –κυρίως για το πώς θα άρχιζαν να επενδύουν οι επιχειρήσεις, έτσι ώστε να καταπολεμηθεί μεταξύ άλλων η ανεργία, η οποία καταστρέφει το ασφαλιστικό σύστημα.

Προφανώς το πρόβλημα δεν είναι οι μεταρρυθμίσεις ή ο δυσλειτουργικός δημόσιος τομέας, παρά το ότι οφείλουν να αλλάξουν πολλά πράγματα, αφού ο αντίστοιχος της Κίνας δεν είναι σε καμία περίπτωση καλύτερος, χωρίς να την εμποδίζει να αναπτυχθεί –ενώ οι μισθοί είναι σήμερα οι χαμηλότεροι στην Ευρώπη, με εξαίρεση μόνο τη Λιθουανία και τη Λετονία (άρθρο).

Δεν είναι υπεύθυνο ούτε το επίπεδο των συντάξεων, επειδή τόσο το συνταξιοδοτικό, όσο και το ασφαλιστικό, για το οποίο επιμένει το ΔΝΤ, είναι το αποτέλεσμα και όχι η αιτία της κρίσης –αφού οποιαδήποτε χώρα βυθιζόταν στην ύφεση και στον αποπληθωρισμό για έξι συνεχή χρόνια, θα αντιμετώπιζε τα ίδια εάν όχι χειρότερα προβλήματα. Άλλωστε, σύμφωνα με μελέτη της Κομισιόν (πηγή), ο μύθος των οκνηρών Ελλήνων είναι πράγματι μύθος, αφού εργάζονται τις ίδιες ώρες με τους Γερμανούς –ενώ ο μέσος όρος αυτών που εγκαταλείπουν την αγορά εργασίας είναι στην ηλικία των 64,4 ετών, έναντι 65,1 των Γερμανών.

Βέβαια, θα μπορούσε κανείς να μην εμπιστευθεί την Κομισιόν, αναζητώντας άλλες πηγές – όπου, με βάση τη διαφορετική μέθοδο που ακολουθεί ΟΟΣΑ, το 2012 οι Έλληνες συνταξιοδοτούνταν κατά μέσον όρο στην ηλικία των 61,9 ετών, ενώ οι Γερμανοί στα 62,1 (πηγή). Επομένως, ο υπερβολικός αριθμός των Ελλήνων που συνταξιοδοτούνταν πρόωρα είναι επίσης ένας μύθος –σκόπιμος ασφαλώς.

Όσον αφορά δε το ότι, η Ελλάδα δαπανά πολλά για τις συντάξεις, η έρευνα της Κομισιόν μας διαφωτίζει καλύτερα –αφού ισχύει μεν το ότι η χώρα μας το 2013 (Πίνακας ΙΙ.1.11 της μελέτης) είχε το υψηλότερο ποσοστό της Ευρωζώνης ως προς το ΑΕΠ, με 16,2% έναντι 11,3% του μέσου όρου, αλλά μόνο και μόνο επειδή το ΑΕΠ μας κατέρρευσε. Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται από τον πίνακα που ακολουθεί, όπου το 2007, πριν από την κρίση και τα μνημόνια δηλαδή, καθώς επίσης πριν από τη δραστική μείωση των συντάξεων, ήταν στο 11,7% του ΑΕΠ, όταν της Ιταλίας που μας κατηγορεί σήμερα ήταν στο 14%.

Φυσικά το σύστημα αντιμετωπίζει διάφορα προβλήματα, τα οποία καταγράφονται σε ειδικές αναλύσεις (πηγή) –αυτό που όμως είναι το σημαντικότερο για τη βιωσιμότητα ή μη ενός ασφαλιστικού συστήματος, είναι το ύψος του ΑΕΠ μίας χώρας.

Συμπεραίνεται λοιπόν και από εδώ το ότι, αυτό που κυρίως θα έπρεπε να απασχολεί την κυβέρνηση, καθώς επίσης τους δανειστές της Ελλάδας, είναι η επιστροφή σε πορεία ανάπτυξης –ενώ, όσον αφορά τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, «άδειασαν» αφενός μεν από τη διαγραφή που επιβλήθηκε στην Ελλάδα (PSI), από την ανεργία που προκάλεσαν τα μνημόνια καθώς επίσης από τις χρεοκοπίες, αφετέρου από την πτώση των τιμών των παγίων περιουσιακών στοιχείων τους.

Περαιτέρω, με βάση τις μεταρρυθμίσεις που έχουν δρομολογηθεί, η ελληνική οικονομία είναι πλέον πολύ πιο νεοφιλελεύθερη, από ότι η γερμανική ή η γαλλική –χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν πρέπει να υιοθετηθούν κάποιες άλλες, απολύτως απαραίτητες αλλαγές (ανάλυση). Οι δανειστές όμως επιμένουν στην ίδια καταστροφική πολιτική της αύξησης των φόρων, παρά το ότι το πρόβλημα είναι η αδυναμία είσπραξης τους επειδή έχει εξαντληθεί πια η φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων. Επιμένουν επίσης στην επί πλέον μείωση των εισοδημάτων, ειδικά των φτωχών (ΦΠΑ, συντάξεις κλπ.), οπότε στην παραμονή της χώρας σε ύφεση.

Επομένως, σχεδιάζουν ουσιαστικά τη διαιώνιση των προβλημάτων της οικονομίας μας, οπότε δεν επιδιώκουν τη διάσωση μας, αλλά κάτι εντελώς διαφορετικό. Κρίνοντας τώρα από το ότι, δανείζουν την Ουκρανία χωρίς καμία απολύτως αντίρρηση, αφού προηγουμένως της επέβαλλαν το δόγμα του σοκ (άρθρο), έχουμε την άποψη πως ο στόχος τους είναι η ανάλογη μετατροπή μας σε ένα άβουλο, λεηλατημένο προτεκτοράτο –στα πλαίσια μίας τρίτης αποικιοκρατικής εποχής, με θύματα σήμερα τα κράτη της περιφέρειας της Δύσης, καθώς επίσης του οικονομικού ΝΑΤΟ που ιδρύεται (άρθρο).

Ολοκληρώνοντας, εάν υποθέσουμε πως η άποψη μας είναι σωστή, έχοντας την τεκμηριώσει με πάρα πολλές αναλύσεις όσο καλύτερα μπορούσαμε, αυτό που πρέπει να μας απασχολεί, ενώ δεν αφορά μόνο τη σημερινή ή μία άλλη κυβέρνηση, αλλά όλους εμάς τους Πολίτες, είναι το πώς οφείλουμε να χειρισθούμε ένα τέτοιο τρομακτικό ενδεχόμενο –κάτι που δεν απαντάται καθόλου εύκολα, ούτε είναι τόσο απλό, όσο ισχυρίζονται αυτοί που τοποθετούνται ανεύθυνα υπέρ της υπογραφής μίας οποιοσδήποτε συμφωνίας με την Τρόικα, η οποία ίσως θα κατοχύρωνε όλες τις προηγούμενες.

Εν πρώτοις βέβαια απαιτείται να κερδίσουμε χρόνο, με τον τρόπο που αναφέραμε στην αρχή του κειμένου –ενώ δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να επιτρέψουμε να βυθιστεί η Ελλάδα στη διχόνοια, σε «υποδαυλισμένες φατρίες» υπέρ και κατά του ευρώ, υπενθυμίζοντας πως έτσι ακριβώς ξεκίνησε η άλωση της Ουκρανίας (άρθρο). Πριν από κάθε τι άλλο, απαιτείται η συνοχή της κοινωνίας και η συναίνεση όλων των κομμάτων, αφού είμαστε αντιμέτωποι με τη μεγαλύτερη ίσως απειλή των τελευταίων αιώνων –αρχικά με τον κίνδυνο να μας επιβληθεί μία ανάλογη «πολιτική σοκ και δέους» τύπου Ουκρανίας, με σοβαρές γεωπολιτικές προεκτάσεις, ευχόμενοι και ελπίζοντας φυσικά να κάνουμε λάθος.

* Είμαι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου –όπου και δραστηριοποιήθηκα επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις. Περισσότερα για τον Βασίλη Βιλιάρδο. Email: viliardos@analyst.gr

ΠΗΓΗ: /20/06/2015/, http://viliardos.analyst.gr/?p=1117