Καιρός του εκλέγειν και καιρός του κλαίγειν
Της Ανδριανής Στράνη
«καιρός του καθελείν και καιρός του οικοδομήσαι
καιρός του κλαύσαι και καιρός του γελάσαι»
Εκκλησιαστής, 3, 3-4
Μέσα Ιούνη του 2015 και Θεριστή, κατά πως λέει ο λαός, και μία ακόμη σχολική χρονιά φτάνει στο τέλος της. Χρονιά ιδιαίτερη, που χαρακτηρίστηκε από προεκλογικές και εκλογικές περιόδους μέσα και έξω από το σχολείο.
Μετά την αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό από τις βουλευτικές εκλογές στις 25 Γενάρη και η εκλογική διαδικασία φαίνεται να συνεχίζεται και μέσα στο σχολείο. Με αυτή θα κλείσει ένα σχολικό έτος και στις 29 Ιούνη, παραμονές καλοκαιρινών διακοπών, θα ψηφίσουμε για τους υποδιευθυντές με μαγιώ και αντηλιακό στην τσάντα. Από την παραλία ίσως για πρώτη φορά μπουν οι βάσεις για το «Νέο Σχολείο» με την έγκριση από τα κάτω, αμεσοδημοκρατικά, όπως ονειρεύονται μερικοί ή κάτω από την ομπρέλα όσοι βιάζονται καλοκαιρινά. Με την εκλογή των προϊσταμένων, μήνα Αλωνάρη, θα ολοκληρωθούν οι δημοκρατικές διαδικασίες. Οι εκπαιδευτικοί στις παραλίες και οι Διευθυντές με τους Υποδιευθυντές θα αλωνίζουν για τους νέους Προϊσταμένους. Οι κακές γλώσσες λένε ότι σε ορισμένες Διευθύνσεις, γνωστοί παλαιοκυβερνητικοί παράγοντες που δεν λένε να συνέλθουν από την αριστερή αλλαγή, καθαρίζουν τ’ αλώνια από τώρα, κάνοντας όνειρα θερινής νυκτός. Βέβαια η νύχτα βγάζει Επίσκοπο και η αυγή Μητροπολίτη.
Στήνονται λοιπόν οι κάλπες. Ακονίζονται τα δρεπάνια. Εμείς οι απλοί εργάτες της τάξης, καλούμαστε να εκλέξουμε στο βαθμό και στο ποσοστό (33%) που προαποφασίστηκε, τα νέα στελέχη της εκπαίδευσης, Διευθυντές και Υποδιευθυντές των σχολείων. Ο Σύλλογος Διδασκόντων, όπως ο Λαός εξέλεξε για πρώτη φορά την αριστερή κυβέρνησή του, καλείται να εκλέξει δημοκρατικά τη Νέα Διεύθυνση του Σχολείου του. Μήπως με την ίδια προεκλογική ελπίδα και την ίδια μετεκλογική αγωνία; Οψόμεθα. Θέρος, τρύγος, πόλεμος. Πόλεμος με τις αγορές, τους δανειστές, τους ιμπεριαλιστές. Κι αν όλοι, μέσω πολέμου, ποθούνε το πλάτεμα και το βάθεμα της δημοκρατίας στα σχολεία μας, γιατί η εκλογή των προϊσταμένων να είναι αποκλειστικό προνόμιο των Διευθυντών και των Υποδιευθυντών; Μήπως, κατά βάθος, ποθούμε το πλάτεμα και το βάθεμα της ιεραρχίας;
Μήπως ψηφίζουμε εκλέκτορες και μέντιουμ (ενδιάμεσους) για την επαναθεμελίωση της νέας Προϊσταμένης Διεύθυνσης; Δημοκρατία ή γραφειοκρατία; Γιατί άραγε τόση βιασύνη, προχειρότητα, περιορισμοί και αποκλεισμοί, ποσοστώσεις (20%) και τεχνικές προτιμήσεις (3 σχολεία), για να καταλήξουμε στην εκλογή των ίδιων προσώπων στις ίδιες θέσεις; Μήπως τελικά όπως στήθηκε το σκηνικό δεν έχουμε εκλογή Διευθυντών, αλλά επανεκλογή (παράταση) της θητείας των ίδιων προσώπων;
Μία μετεκλογική στατιστική έρευνα και μελέτη για το ποσοστό επανεκλογής των ίδιων Διευθυντών στα σχολεία τους θα επαληθεύσει ή θα διαψεύσει τη δυσπιστία μας για το εγχείρημα. Σε κάθε περίπτωση, η αμεσοδημοκρατία του 20% σε Συλλόγους με μία και μοναδική υποψηφιότητα, αποτελεί πραγματικά μια πρωτότυπη και κενοφανή ιδέα. Τελικά υποψήφιοι Διευθυντές είναι οι ίδιοι ή άλλοι από αυτούς που γνωρίσαμε τα «πέτρινα χρόνια» του μνημονίου που συνεχίζεται; Μήπως η αλλαγή της κυβέρνησης μετά τις εκλογές, τους κάνει «άλλους»; Δεν είναι οι ίδιοι που εκτέλεσαν πρόθυμα το γράμμα και το πνεύμα της κακόφημης «αυτοαξιολόγησης» πλην ελαχίστων εξαιρέσεων; Δεν είναι οι ίδιοι που κράτησαν αυστηρά υπηρεσιακή στάση ως στελέχη της Διοίκησης, αδιαφορώντας για τις αποφάσεις και τους αγώνες του κλάδου; Δεν είναι οι ίδιοι αυτοί που ενώ τώρα ζητάνε την ψήφο μας, όλα αυτά τα χρόνια ήταν άφαντοι από τις συλλογικές και δημοκρατικές διαδικασίες, τις Γενικές Συνελεύσεις και τις Εκλογές; Είναι οι ίδιοι ή άλλοι, αυτοί που μεταμορφώθηκαν με το αριστερό μαγικό ραβδί στα μέσα της χρονιάς;
Δεκάδες περιστατικά αναφέρονται στα σχολεία, το τελευταίο διάστημα, που με «φιλικές ενέργειες» ανανηψάντων Διευθυντών «σκοτωμένοι» περσινοί Σύλλογοι μετατράπηκαν σε χαρούμενους «παιδικούς σταθμούς». Ας είναι. Περσινά ξινά σταφύλια! Αυτοί που άλλοτε σκυφτοί έκαναν τη δουλειά τους και έδιναν λόγο μόνο στους ανωτέρους τους, τώρα πια, χαρωποί συνάδελφοι, βγήκαν από το καβούκι τους και σαν καλές χελώνες έβαλαν στόχο μελετημένο, το τέλος της διαδρομής. Άλλοι επίσης, κάνοντας τους λαγούς, και με γρήγορες δρασκελιές, διανύουν αποστάσεις μεγαλύτερες των δυνάμεών τους, για να μη τα χάσουν όλα. Οι συμφωνίες έχουν κλειδώσει. Οι έντιμοι συμβιβασμοί ξεκινάνε από τη βάση. Οι παρατηρήσεις αυτές έχουν κοινωνιολογικό ενδιαφέρον.
Τώρα είναι περίοδος λαμπρή για τη μελέτη ανθρώπινων νοοτροπιών, συμπεριφορών και μεταλλάξεων. Μήπως είναι και ιδανικός καιρός για τους καιροσκόπους; Το μέλλον θα δείξει. Ωστόσο, το ερώτημα που τίθεται είναι εάν ο εκλογέας εκπαιδευτικός πιστεύει πραγματικά ότι με τη συμμετοχή του στην εκλογή του Διευθυντή καθορίζει το μέλλον του σχολείου του. Μπροστά στην κάλπη ο εκλογέας με την ψήφο του τι αποφασίζει; Αξιολογεί τον Διευθυντή του, συμπράττει στη διοίκηση του σχολείου ή πέφτει στην παγίδα της συνδιαχείρισης;
Η λογική της συνδιαχείρισης ως ψυχολογική διαδικασία είναι εύκολο να μετατρέψει τον σκυφτό και απαξιωμένο εκπαιδευτικό σε «κάτι», από το περσινό «τίποτα» του φόβου της αξιολόγησης και της απόλυσης. Δημιουργείται δηλαδή η ελπίδα πως είναι στο χέρι του και με την ψήφο του να αλλάξει το σχολείο από παλιό σε νέο. «Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας». Πολύ φοβάμαι ότι στο τέλος θα μείνει με την ψήφο στο χέρι και θα δικαιωθεί ο «Εκκλησιαστής». Εκλογική ματαιότης. Τις αλλαγές στα σχολικά βιβλία, τα αναλυτικά και ωρολόγια προγράμματα, στο ωράριο εργασίας, στα ασφαλιστικά και τα συνταξιοδοτικά, στην αποτίμηση του εκπαιδευτικού έργου και τη βαθμολογική-μισθολογική εξέλιξή του, θα τις αποφασίσει ο φίλος Άνχελ Γκουρία που έρχεται με το βαλιτσάκι-εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ στο χέρι, με βήμα ταχύ.
Ο εκλογέας εκπαιδευτικός μπροστά στην κάλπη οφείλει να γνωρίζει ότι τα στελέχη της διοίκησης, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όταν θα έρθει το «πλήρωμα του χρόνου», θα εφαρμόσουν την άνωθεν και έξωθεν εκπαιδευτική πολιτική, αν θέλουν να κρατήσουν τη θέση και το επίδομά τους. Η εφαρμογή της συγκεκριμένης εκπαιδευτικής πολιτικής που διέλυσε τα δημόσια σχολεία δεν είναι ζήτημα εκλογής ενός «καλού» ή «κακού» Διευθυντή. Στην παρούσα, ο Διευθυντής διευθύνει την ορχήστρα, αλλά ο συνθέτης της κλασικής μουσικής συνταγής είναι στη Δύση. Βερολίνο ή Βιέννη, δεν θυμάμαι καλά. Για τον λόγο αυτόν, πολλοί αξιόλογοι συνάδελφοι που έχουν κριτική στάση έναντι αυτής της εκπαιδευτικής πολιτικής και γνωρίζουν τα μελλούμενα, δεν εμπλέκονται στη διαδικασία των υποψηφιοτήτων. Δεν είναι καιρός για Όσκαρ. Δεν έχουμε εκλογικές αυταπάτες και ψευδαισθήσεις. Γνωρίζουμε τα όρια και τις δυνατότητες των εκλογών, αφού το προκαθορισμένο νομικό πλαίσιο προσδιορίζει και περιορίζει ποσοστιαία την «ελευθερία της βούλησης» εκάστου εκλογέα.
Όταν έρθει η δύσκολη ώρα των αποφάσεων, της πράξης και της ρήξης με τις βάρβαρες πολιτικές της ΕΕ, του ΔΝΤ και του ΟΟΣΑ, η Διεύθυνση θα είναι εκεί με τον Νόμο και ο κυρίαρχος σύλλογος διδασκόντων θα πάει σχολικό περίπατο. Ο Θεός ας με διαψεύσει. Ωστόσο, η μνήμη πρέπει να είναι εναργής και να μη γίνουμε λωτοφάγοι μπροστά στις δελεαστικές προτάσεις της αμεσοδημοκρατίας και της συνδιαχείρισης, γιατί η ιστορία είναι παλιά και όταν επαναλαμβάνεται, όπως λένε, γίνεται φάρσα ή τραγωδία.
Σε κάθε περίπτωση πρέπει να θυμόμαστε ότι η σπορά στο χωράφι μας έχει ξεκινήσει από τον προηγούμενο χρόνο· ας είμαστε υποψιασμένοι τι θα θερίσουμε πριν μας «θερίσουν». Ο θυμόσοφος Λαός είπε «Τζίντζιρας ελάλησε, πάρτε τα δρεπάνια σας». Στο ποσοστό, λοιπόν, που μας αναλογεί στις εκλογές αυτές, παρεμβαίνουμε από απόσταση, επιφυλακτικοί και μαχητικοί, τόσο, όσο να τους ανησυχήσουμε. Δεν πέφτουμε στην παγίδα τους.
Ψηλά τα δρεπάνια!
Μήνα θεριστή θερίζω ό,τι σπέρνω και ποτίζω
13 του Θεριστή 2015, Ανδριανή Στράνη
ΠΗΓΗ: 13-06-2015,
