Μεσόγειος τάφρος – ΙV

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

Καταχνιά, δόντια σφιγμένα

τρίζουν τα κουπιά,

παφλάζει το κύμα στα πλευρά μας

Ένα μωρό κλαίει,  ένας γέρος βήχει

Ο ήλιος δεν φάνηκε ακόμα

Κάπου μακριά το σκοτεινό βουνό

Που πάμε όλοι μαζί στ’ αγιάζι,

ένα κουβάρι τυλιγμένο

σε βάρκα πλαστική;

 

Οι ανάγκες πού ‘γιναν όνειρο

η ανημποριά πού ‘γινε ελπίδα

Που πάμε, χαθήκαμε στην καταχνιά

κι ο ήλιος ακόμα να φανεί

Το μαχαίρι περιμένει

το μαχαίρι είναι η ελπίδα

το μαχαίρι που θα σκίσει τη βάρκα

 

Ελπίζουμε να μας δούνε

Ελπίζουμε στην ευσπλαχνία

Είμαστε απελπισμένοι

Στο σκοτεινό βουνό ελπίζουμε

που στη ράχη του ο Ήλιος θα φανεί

Κρυώνουμε, φοβόμαστε

εμείς δεν έχουμε πατρίδα

για να τραγουδήσουμε,

ξεριζωθήκαμε

 

Η μεσόγειος τάφρος

μια ανοιχτή πληγή που κακοφόρμισε

Το σπίτι μας μια βάρκα πλαστική

που περιμένει να βουλιάξει

Κι ο Ήλιος ακόμα να φανεί,

καταχνιά, δόντια σφιγμένα

Ένα μωρό που κλαίει

ο βήχας του φυματικού

Όλα τα όνειρα σε μια βαλίτσα

την κρατάμε σφιχτά

να μη βουλιάξει

 

Ελπίζουμε να σωθούμε,

εμείς και τα όνειρά μας

κι οι πληγές που πήραμε μαζί μας

και το μωρό μας που κλαίει

κι ο γέρος μας με τη φυματίωση

 

Εμείς δεν έχουμε πατρίδα

Όλη η ζωή μας  μια βάρκα πλαστική

Και του πολέμου η ωρυγή

μας ξεριζώνει

1 Μάη 2015, Γιάννης Ποταμιάνος

* http://toxefwto.blogspot.gr/