Μεσόγειος τάφρος – ΙΙ
Του Γιάννη Ποταμιάνου*
Τα κύματα δεν είναι μάρτυρες απόψε
ίσως είναι άγγελοι θανάτου
Η μεσόγειος τάφρος πέρασμα
άλλοτε ελπίδας κι άλλοτε απόγνωσης
Ορδές κυμάτων περιπαίζουν απόψε τ’ άστρα
Συγχορδίες ανέμων ξεχύθηκαν
στο φεγγαρόφωτο
Κι αυτός φυγάς
ψάχνει το πεπρωμένο του στη βαρβαρότητα
της θάλασσας
με το ψυχρό φως του φεγγαριού να ρέει
στις φλέβες του
κι ένα άστρο καρφωμένο στο μέτωπό του
Κι αυτός φυγάς μαρκαρισμένος
με το σήμα του θανάτου κατακούτελα
οιακίζει στην ορθρινή παγωνιά
με βάρκα πλαστική καταμεσής στο πέλαγος
Ναι είναι μετανάστης
εμπόρευμα που επιβραβεύει
το αίσχος του των καιρών μας
Στα κύματα ανάμεσα παλεύει
όπως δελφίνι λαβωμένο
σε γαλάζιο σεντόνι ξαπλωμένος
αγναντεύει το φεγγάρι
κι η ερημιά φουσκώνει στο στήθος του
όπως ζυμάρι
φωνάζει τα πουλιά που ταξιδεύουν
κι όλο μάχεται το θάνατο
Η μεσόγειος θάλασσα
τάφρος θανάτου απόψε
Κι αυτός φυγάς να κολυμπάει απελπισμένα
σε μια σανίδα γαντζωμένος
Επιτέλους απλώστε του το χέρι
κοκκίνισε η θάλασσα
όχι άλλο αίμα
25 Απριλίου 2015, Γιάννης Ποταμιάνος
