Πρώτος στο χωριό ή δεύτερος στην πόλη;

 

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου*

 

Η χειρότερη οικονομική κρίση που έχει γνωρίσει ο ζων πληθυσμός της ανθρωπότητας αντιπροσωπεύει, για την Αριστερά, μια ιστορική πρόκληση, όπου οι πιο εφιαλτικές απειλές ζυγιάζονται με τις πιο τολμηρές ελπίδες. Αν επιβληθεί η υπερεπιθετική γραμμή αντιμετώπισης της κρίσης που ακολουθούν η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, αποτέλεσμα δεν θα είναι μόνο ο «ακρωτηριασμός» των μισθών και των συντάξεων, αλλά και μία γενικευμένη αντιδραστική στροφή με τη μετατροπή της εργατικής τάξης σε εξατομικευμένη, πληβειακή «μάζα», ριγμένη σε έναν διαρκή εμφύλιο πόλεμο όλων εναντίον όλων, κάτω από τη Σιδερένια Φτέρνα ενός νεοαπολυταρχικού κράτους.

Μια ζοφερή προοπτική κρίσης του ίδιου του πολιτισμού του κοινωνικού ανθρώπου, που θα εξοστρακίσει την προοπτική της κοινωνικής επανάστασης – τουλάχιστον για μία γενιά. Από την άλλη, η απότομη επιδείνωση των συνθηκών ζωής της εργατικής τάξης και των μικροαστικών στρωμάτων, η οποία μόλις τώρα αρχίζει πραγματικά στην Ελλάδα, δημιουργεί προϋποθέσεις κοινωνικής έκρηξης διαστάσεων «Αργεντινάσο».

Στο μεταξύ, η οικονομική «κατοχή» της Ελλάδας επιταχύνει την ορατή κρίση ηγεμονίας του κυρίαρχου, ευρώδουλου, εκσυγχρονιστικού μπλοκ εξουσίας. Ενός μπλοκ που στηρίζεται στα πιο πειρατικά τμήματα του ελληνικού κεφαλαίου (τράπεζες, ασφάλειες) και σε εκείνα που συνδέονται, στενότερα, με το σύστημα της «παγκοσμιοποίησης» (ναυτιλία, τουρισμός, μεταφορές) και το οποίο κυριάρχησε μετά την ένταξη στην ΕΟΚ, με αντίτιμο τη συρρίκνωση του βιομηχανικού και αγροτικού, παραγωγικού ιστού. Διαμορφώνονται, έτσι, συνθήκες γενικής κρίσης του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, όπου το νέο «εθνικό πρόβλημα» και το νέο «δημοκρατικό πρόβλημα» (ανοιχτή κατάργηση κάθε έννοιας εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας από τους «γκαουλάιτερ» των Βρυξελλών), συνδέονται, άρρηκτα, με το πρόβλημα των προβλημάτων της εποχής μας, το κοινωνικό πρόβλημα.

Οι κυρίαρχες τάξεις της Ευρώπης και του κόσμου όλου παρακολουθούν με έκδηλο ενδιαφέρον τις αντιδράσεις των εργαζόμενων τάξεων της χώρας μας, αναγνωρίζοντας το τεράστιο εκρηκτικό δυναμικό της κρίσης. Άλλωστε, και η εντυπωσιακή ενότητα ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.-ΛΑΟΣ στη γραμμή της «υπευθυνότητας» επιβλήθηκε στο υπηρετικό, πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου ως προληπτικό πλήγμα εναντίον των εμβρυακών, ακόμη, τάσεων αντίστασης στη βάση των εργαζομένων.

Δυστυχώς, τίποτα δεν δείχνει ότι οι ηγεσίες της Αριστεράς έχουν συναίσθηση του μεγέθους, τόσο των κινδύνων όσο και των δυνατοτήτων που εγκυμονεί η εποχή μας. Τη στιγμή που οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου συγκροτούν ενιαίο μέτωπο, ενόψει του κοινωνικού πολέμου που έρχεται, τα κόμματα που έχουν αναφορά στη μισθωτή εργασία αναλώνονται σε εμφύλιες διαμάχες. Συνεχίζει να κυριαρχεί -και όχι μόνο σε ένα κόμμα- η νοοτροπία ότι ο χειρότερος εχθρός είναι αυτός που βρίσκεται όχι απέναντί μας, αλλά δίπλα μας. Ας ελπίσουμε ότι η πίεση της ίδιας της ταξικής πάλης και των αγωνιστών της αριστερής βάσης θα φέρουν την αναγκαία «πολιτιστική επανάσταση» στην Αριστερά, ώστε να εξοστρακίσουμε όλοι μαζί τον πιο επικίνδυνο εχθρό που βρίσκεται, τελικά, όχι δίπλα μας, αλλά μέσα μας: την ψυχολογία και πρακτική του μικροϊδιοκτήτη με το υπερτροφικό «ΕΓΩ», που προτιμά να είναι πρώτος στο χωριό παρά δεύτερος στην πόλη.

 

(*) Σύντομο βιογραφικό και το συγγραφικό έργο του Π. Παπακωσταντίνου με κλικ εδώ

 

ΠΗΓΗ: Δρόμος του Σαββάτου 6/03/2010,  http://e-romos.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=184:2010-03-08-22-20-45&catid=24:2010-02-11-18-26-16&Itemid=45