Μεσόγειος τάφρος – Ι
Του Γιάννη Ποταμιάνου*
Χτύπησε την τρίαινα στο κύμα
ο Ποσειδώνας
κι άνοιξε η θάλασσα στα δύο
για να περάσει ο πόνος
Όπως στιλέτο στα πλευρά
πονάει η ξενιτιά
Θάνατος μπρός
Θάνατος πίσω
στη μέση η ελπίδα
ακόμα ζει, Ευτυχώς
Μια σανίδα επιπλέει
και ποιος θα την αρπάξει;
Κι ο δουλέμπορος όρθιος
με το πιστόλι στη ζώνη
και το θάνατο στα μάτια
μετράει τα κεφάλια
που επιπλέουν στον αφρό
Βρωμάει το χνώτο του χασίσι και κρασί
Χέρια που σηκώνονται ψηλά
ως το φεγγάρι
κι αυτό αδιάφορο
με ασημένιο φως θανάτου
φωτίζει τα ωχρά πρόσωπα
όσων κοιμήθηκαν ήσυχα στο κύμα
Χέρια που σηκώνονται ψηλά
ως το φεγγάρι
απελπισμένα γνέφουν
προσμένοντας βοήθεια
απ’ όσους δεν κοιμούνται αμέριμνα
στην ενοχή τους
Ακόμα ετούτη την άνοιξη
πολεμοκάπηλοι και δουλέμποροι
διαφεντεύουν τις ζωές μας
κι η μεσόγεια τάφρος ξερνάει θάνατο
και λάβα
Χτύπησε την τρίαινα στο κύμα
ο Ποσειδώνας
κι αυτός γαντζωμένος σ’ ένα όνειρο
παλεύει με τον άνεμο
Φτάνει πια Αμερική
Φτάνει πια Ευρώπη
Άνθρωποι στη θάλασσα
Παιδιά που πνίγονται
Χέρια ψηλά ως το φεγγάρι
Εμείς οι πανανθρώπινοι πολίτες
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ
Δώστε φροντίδα και στοργή
στους ξεριζωμένους
μπας και γίνει η Μεσόγειος
θάλασσα αγάπης
25 Απριλίου 2015, Γιάννης Ποταμιάνος
