Χανιά 8-10 Μάη 2008
Μη αρνητικό και μεταβατικό το 8ο εκπ. συνέδριο της ΟΛΜΕ
Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα
Μάιος 13, 2008
Τελικά ναι, τρεις μέρες μετά, μη αρνητικό και μεταβατικό θα χαρακτήριζα το 8ο εκπαιδευτικό συνέδριο της ΟΛΜΕ στα Χανιά, τέσσερα χρόνια μετά το 7ο στη Θεσσαλονίκη. Νομίζω ότι πάλι οι συζητήσεις στο περιθώριο του συνεδρίου ήταν ισότιμες με αυτές που έγιναν στις διαδικασίες.
Στα πηγαδάκια και στις βραδινές εξόδους (Βλέπε κέντρο Ζυγός την Πέμπτη 8-05-08 το βράδυ) και στο καράβι «Λατώ» (Τετάρτη 7 προς 8 Μάη και Σάββατο 10 προς 11) έγιναν οι ζωντανές, οι αληθινές, οι ελπιδοφόρες.
Στις πυκνές, αλλά «εν πολλοίς» σκληρές διαδικασίες με αρκετό «φορμαλισμό», όπως κατάγγειλαν κάποιοι σύνεδροι και αποδέχτηκε το πλήθος, μίλησαν μεν πάρα πολλοί σύνεδροι από τους τριακόσιους, όμως ο χρόνος συμμετοχής τους ήταν «άδικος». Ένα μάλιστα μεγάλο μέρος του χρόνου πήραν οι πολιτικοί χαιρετισμοί την πρώτη μέρα, αλλά η προσφορά τους στο συνέδριο ήταν μηδαμινή. Όμορφη νότα το άνοιγμα του συνεδρίου με την Χορωδία των Χανίων.
Ξεκινάμε σήμερα με το πρώτο εισαγωγικό άρθρο, παρ’ ότι τα βασικά χαρακτηριστικά του συνεδρίου για να αναλυθούν, χρειάζονται και άλλα πολλά, ειδικευμένα και αναλυτικά.
Συνοπτικά μπορούμε να δώσουμε κάποιες νύξεις:
1) Ο εκπρόσωπος της Κυβέρνησης της ΝΔ όσο και αυτοί των κομμάτων δεν προσέφεραν τίποτα καινούριο (απουσίαζε το ΛΑΟΣ). Ουσιαστικά ελάχιστη ήταν πάνω -κάτω η προσφορά των Πανεπιστημιακών για το μέλλον. Η σημαντικότερη εισήγηση ήταν του Βέλγου Niko Hirtt, οι τάσεις που διαφάνηκαν από την έρευνα του ΚΕΜΕΤΕ και συζητήθηκαν πολύ, όπως και οι παρεμβάσεις καμιά δεκαριά συνέδρων.
Αντίθετα το ιστολόγιο (Μπλογκ) της ΟΛΜΕ-ΚΕΜΕΤΕ, μάλλον προβλήματα φαίνεται ότι δημιούργησε, αφού δεν ήταν πλήρως ανοικτό σε εισηγήσεις… Κάποια κείμενα κόπηκαν και κάποια άλλα που δημοσιεύονται σε εκπαιδευτικά σάιτ από το Φθινόπωρο, παραβλέφτηκαν.
2) Η πρώτη σε δύναμη παράταξη (ΔΑΚΕ που πρόσκειται στην Κυβέρνηση της ΝΔ) ουσιαστικά δεν συμμετείχε στις διαδικασίες. Δυο – τρία στελέχη απλά διεκπεραίωσαν κάποιους συντονισμούς ομάδων που είχαν αναλάβει. Από εκεί και πέρα προσφορά μηδέν και εναπόθεση των προσδοκιών τους απόλυτα στην Κυβέρνηση. Πρόκειται για την πιο κυβερνητική συνδικαλιστική παράταξη που έχω γνωρίσει στη ζωή μου.
3) Αρνητική εντύπωση μου έκανε ο τρόπος συμμετοχής των συνέδρων που πρόσκειντο στο ΠΑΜΕ-ΚΚΕ, αφού συμμετείχαν σε εκπαιδευτικό συνέδριο ως «στερεά απολιθώματα». Δεν αναφέρομαι σε εκτιμήσεις ή απόψεις – σε πολλές μάλιστα με βρήκαν σύμφωνο – αλλά στο ήθος συμμετοχής.
Καμιά προσπάθεια να ενσωματώσουν πράγματα από πολλούς και πολλές συνέδρους, αρνητισμό στις διαδικασίες, καμιά προσπάθεια για σύνθεση έστω σε ορισμένα θέματα, καταγγελτικό λόγο προς πάσα κατεύθυνση. Μάλιστα κάλυψαν τον πλήρως αντι-χριστιανικό και αντι-εβραϊκό γενικευμένο λόγο ενός συνέδρου τους από το Ηράκλειο της Κρήτης.
4) Οι σύνεδροι που πρόσκεινται στην ΠΑΣΚ (ΠΑΣΟΚ) είχαν μια συμμετοχή που είχε τρία χαρακτηριστικά: παρακολουθητισμό των διαδικασιών, παρακολουθητισμό στις απόψεις, κάποιες προτάσεις συμβιβαστικές που δεν έγιναν αποδεκτές (π.χ. πρόταση για «ενιαίο» σχολείο που θύμιζε το αποτυχημένο πολυκλαδικό του ’80…).
5) Τις πιο ζωντανές και ελπιδοφόρες παρεμβάσεις είχαν αφενός κάποιοι σύνεδροι που κινούνταν στην περιφέρεια του χώρου του ΣΥΡΙΖΑ και του χώρου των Παρεμβάσεων, αλλά θεωρώ ότι ήταν απλά μη αρνητικές. Δεν κατάφεραν να δώσουν εκείνο τον τόνο και εκείνο το όραμα, με τα οποία θα φεύγαμε με νέες δυνάμεις και οραματικούς στόχους στις αποσκευές μας, ικανούς για ανάπτυξη ενός «δυναμικού και πολύπλευρου μορφωτικού και εκπαιδευτικού κινήματος» στη Χώρα μας.
Νομίζω όμως ότι υπήρξαν κάποιες παρεμβάσεις, που αν συνδυαστούν με τις συζητήσεις «εκτός του καθαυτού συνεδρίου» και με πολύπλευρες μετασυνεδριακές διεργασίες και διαδικασίες, πιθανά να δημιουργήσουν τέτοιους όρους.
6) Όσον αφορά τις προτάσεις των ομάδων περί το ΚΕΜΕΤΕ-ΟΛΜΕ, θεωρώ ότι ήταν πολλές, αλλά αντιφατικές που θύμιζαν το μέσο όρο στον χώρο της κεντροαριστεράς. Το σημαντικότερο όμως στοιχείο ήταν πως δεν μπόρεσε να συμμετάσχει στον προσυνεδριακό διάλογο μεγάλο μέρος των καθηγητών και καθηγητριών, πράγμα που για να επιτευχθεί νομίζω προϋπόθεση είναι η εμφάνιση ενός νέου και συνεκτικού μορφωτικού και εκπαιδευτικού οράματος που να λαμβάνει υπόψη του τις νέες συνθήκες, αλλά να ξεπερνά όλες, μα όλες τις κομματικές γραφειοκρατίες.
7) Τα σημεία που πήραν ένα ξεχωριστό τόνο και θεωρώ ότι είναι σημαντικά για τα επόμενα ποστ και εδώ είναι:
α) Ο καλυμμένος ή εμφανής αντι-χριστιανισμός που εκφράστηκε από μια μερίδα συνέδρων και απαντήθηκε χαλαρά πάλι από μια μερίδα συνέδρων, άλλοτε «δίκαια» ή «άδικα». Ως αιχμή του δόρατος υπήρξε η τακτική του ΥΠΕΠΘ, ώστε η επιστημονική «θεωρία της εξέλιξης» να είναι μη διδάξιμη τόσο στη Βιολογία της Γ Γυμνασίου, όσο και σε αυτή της Γ Λυκείου, με ηθικό αυτουργό την «ελλαδική Εκκλησία».
Επίσης στο μαλακό «επιστημονικό» υπογάστριο κυκλοφορούσε η άρνηση του «κατηχητικού» ρόλου του μαθήματος των Θρησκευτικών, τη στιγμή που οι «θεολόγοι της Κρήτης» έκαναν λίγο πιο πέρα ημερίδα με θέμα τον «διαθρησκειακό διάλογο»!!!
β) Η ιδεολογική ήττα του εθνικισμού και πολυπολιτισμού από τη λογική του αναδυόμενου συγκροτημένου διαπολιτισμού.
γ) Η σχετική ήττα της «προοδευτικής» ιδέας της διαθεματικότητας τόσο στο υπάρχον σχολικό πλαίσιο, όσο και στο ερχόμενο.
δ) Οι τάσεις καταδίκης των περισσότερων σχολικών βιβλίων, τόσο από την έρευνα του ΚΕΜΕΤΕ (παρά τα προβλήματα που αναδείχτηκαν σ’ αυτή), όσο και από τις τοποθετήσεις, εργασίες και προτάσεις των συνέδρων. Μάλιστα αναδείχτηκε και η λογική της απόσυρσης δυο βιβλίων του Λυκείου (Ιστορίας Γεν. παιδείας Γ Λυκείου και Φιλοσοφίας Γ Λυκείου) με πολλά μάλιστα επιχειρήματα.
Έτσι η αντίληψη των «μη αποσύρσεων βιβλίων» που κυκλοφορεί στους χώρους των πολυπολιτισμικών, κοσμοπολιτολάγνων και επιστημολάγνων πολιτών, οι οποίοι ομιλούν για «σκοταδισμό», όσον αφορά την απόσυρση της «Ρεπούσιας» Ιστορίας, έπεσε χωρίς κρότο στο κενό.
ε) Η ανάγκη νέας σύνθεσης της γενικής, τεχνικής και επαγγελματικής παιδείας με μια βαθύτερη ανάλυση και όραμα που να πατά στη ζωή και στην προοπτική ενός αληθούς ενιαίου σχολείου για όλα τα παιδιά, άρχισε να αναδύεται αχνά.
στ) Η συζήτηση για τον φορμαλισμό των μαθημάτων και της διδακτικής τους, που έχει ξεκινήσει στο δημοτικό από τη δεκαετία του ‘80 και τον τεχνοκρατισμό μέσω της χρήσης υπολογιστών που προωθείται στα σχολεία. Αρνητικό θεωρώ το γεγονός ότι δεν ανοίχτηκε το ζήτημα της πρόληψης στα σχολεία, αλλά και το περιεχόμενο του σχολείου αγγίχτηκε διαγώνια.
Ο κίνδυνος που ελλοχεύει είναι να μετατραπεί πλήρως η γνώση σε πληροφορία, ο δάσκαλος σε πολλαπλασιαστή της εξουσίας και οι μαθητές σε εξατομικευμένα ανδρείκελα της κοινωνίας.
Σημείωση: Ο Παναγιώτης Α. Μπούρδαλας έγραψε ως σύνεδρος στο 8ο Εκπ. Συνέδριο της ΟΛΜΕ και ως Γραμμ. της Α΄ ΕΛΜΕ Αχαΐας.
Σχετικά
