Κλίμακα σοφίας

Της Στεφανίας Λυγερού

Σκέψου ότι υπάρχει κλίμακα σοφίας, αρχίζει με το 0 και η τελική γνώση είναι στο 10. Στο ζήτημα «ποιον να βλέπεις ανώτερό σου, να στέκεσαι πίσω του, να σκύβεις το κεφάλι», στην τελική γνώση (στο 10) υπάρχει το «κανείς». Όταν φτάσεις στο 10, ακόμα και τον Θεό ίσο σου τον βλέπεις (θαυμάζεις, αλλά δεν προσκυνάς).

Ο άνθρωπος που θεωρεί ανώτερούς του έναν διάσημο (πχ τραγουδιστή), έναν δημόσιο υπάλληλο (πχ μπάτσο), έναν βουλευτή, σε πιο στάδιο της κλίμακας βρίσκεται;

Όλοι οι «διάσημοι» είναι οι χειρότεροι του ανθρώπινου είδους. Ζουν μεσ’ την ψευτιά, την κενότητα, την επιφάνεια και το επιδιώκουν κιόλας, καμαρώνουν γι’ αυτό, αισθάνονται άξιοι. Οι «διάσημοι» είναι λιγότεροι κι από τον χαμερπέστερο (σκουλήκι σερνάμενο) άσημο.

Σου λέει ο μπάτσος να του μιλάς στον πληθυντικό. Γιατί νομίζεις ότι έχει την απαίτηση να τον σεβαστείς, επειδή είναι άξιος άνθρωπος; Όχι, επειδή πιστεύει ότι έχει εξουσία! Και πρόσεξε το καλύτερο, πιστεύει ότι έχει εξουσία ΠΑΝΩ ΣΟΥ! (ούτε ο Θεός δεν έχει απόλυτη εξουσία πάνω μου, έχει το μπατσάκι.) Θεωρεί ότι έχει την απόλυτη εξουσία πάνω σου, ενώ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ! Υπάρχει για να σε υπηρετεί! Καθώς επίσης και εσύ τον πληρώνεις!!!

Ο βουλευτής είναι επίσης υπάλληλός σου. Σε εκπροσωπεί. Εκπροσώπηση σημαίνει ότι έχει αναλάβει να φέρει εις πέρας μία δουλειά που εσύ του έχεις αναθέσει. Την κάνει λάθος, φέρνει και τα χειρότερα για σένα αποτελέσματα κι εσύ αντί να τον απολύσεις και να πάρεις πίσω κι όσα χρήματα πληρώθηκε για να κάνει τόσο άθλια την δουλειά που του ανέθεσες, τον υπακούς!!! Θεωρείς θέσφατο, κανόνες απαράβατους, τις παπαριές που ο εκπρόσωπός σου, ενάντια στην βούλησή σου, κάνει.

Όταν φτάσεις στο 10 θαυμάζεις (χωρίς να νιώθεις λιγότερος) μόνον τον άνθρωπο που είναι ηθικός, έχει πνεύμα, σθένος κλπ (όλα τα ανώτερα χαρακτηριστικά που εξισώνουν τον άνθρωπο με το θείο). Όχι τα σκουλήκια τα έρποντα, τους χειρότερους όλων, που τους ανεβάζεις σε βάθρα, τους στρώνεις κόκκινα χαλιά, τους πλουτίζεις και στέκεσαι και σούζα απέναντί τους.

(Μπορείς τώρα, με βάση τα ανωτέρω, να βρεις σε πιο στάδιο της κλίμακας βρίσκεσαι.)

*****

Το λάθος υπάρχει μόνο για έναν λόγο, για την ανάδειξη του σωστού. Όπως ακριβώς το σκοτάδι υπάρχει για να μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει φως. Δεν έχει άλλο λόγο ύπαρξης. Δεν υπάρχει ούτε για να το ΕΠΙΛΕΓΕΙΣ ούτε για να το ΥΠΟΜΕΝΕΙΣ.

Υ.Γ. Από ένα παλαιότερό μου κείμενο (αφιερωμένο σε εκείνους που το επιλέγουν ή/και το υπομένουν): «Όσο περισσότερο ρημαδοζείτε, τόσο περισσότερο θα σκέφτομαι, τόσο πιο σοφή θα γίνομαι. Άκου και αυτό.. Το ποιος θα γίνεται ολοένα και πιο σοφός και το ποιος θα ρημαδοζεί βοηθώντας άλλους να γίνουν σοφοί, ε, αυτό είναι το μόνο για το οποίο ΕΣΥ αποφασίζεις. Τα εύσημα είναι όλα δικά σου.»

24-5-2015

****

Κατανοώ/μπαίνω στην θέση του άλλου

Ερχόμαστε να ζήσουμε και κανείς μας δεν ξέρει τι παθήματα ήρθε για να περάσει. Η πλειοψηφία των ανθρώπων πιστεύει ακράδαντα ότι όπως προγραμματίσει ο καθένας την ζωή του, έτσι ακριβώς θα του κάτσει. Θεωρεί ότι είναι απολύτως στο χέρι του η διαδρομή και η έκβασή της, κι έτσι (αναγκαστικά) ζει αμέριμνος..

(Οι συγκυρίες δεν είναι στο χέρι σου, στο χέρι σου είναι μόνο ο χειρισμός τους.)

Αυτό που έπρεπε να κάνει ο κάθε άνθρωπος, πριν ακόμα αρχίσει να ζει (να ζει σημαίνει να επιλέγει), είναι να δει όλα τα παθήματα που υπάρχουν ως εν δυνάμει να τα πάθει αυτός. Ήτοι: Εν δυνάμει να μείνει ανάπηρος, εν δυνάμει να πεθάνει το παιδί του, εν δυνάμει να μπει φυλακή, εν δυνάμει να μείνει άστεγος κλπ. Αν θεωρείς ότι ΟΛΑ τα παθήματα που υπάρχουν υπάρχει περίπτωση να συμβούν σε σένα, τα βιώνεις σαν να τα έπαθες. Τότε (ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ) μπορείς να μπεις στην θέση αυτού που το περνά, αλλά/και (το κυριότερο), αν σε εσένα αύριο συμβεί δεν θα αισθανθείς ότι σου γκρεμίστηκε ο κόσμος -ο κόσμος που τόσο περίτεχνα είχες στήσει-, θα μείνεις ψύχραιμος, και λόγω αυτού θα μπορέσεις να ΧΕΙΡΙΣΤΕΙΣ την όποια κατάσταση (ακόμα και την πιο δύσκολη), δίχως να σηκώσεις τα χέρια ψηλά.

Παρένθεση: Όταν λυπάσαι τον αναξιοπαθούντα δεν έχεις μπει στη θέση του. Βλέπεις αφ’ υψηλού το πρόβλημά του. Αφ’ υψηλού σημαίνει από την δική σου την βολεμένη ζωούλα. Από εκεί τον κοιτάς γι’ αυτό τον λυπάσαι. Κλείνει η παρένθεση.

Όταν άρχισα να ζω δεν ήξερα τι θέλω να κάνω/γίνω, ήξερα όμως πολύ καλά τι δεν θέλω! Κι αυτό είναι ένα πολυυυυυ καλό βοήθημα για να επιλέγεις στη ζωή σου σωστά (σωστά σημαίνει να επιλέγεις σύμφωνα με το γούστο σου, που αυτό συνεπάγεται το να μην μετανιώσεις μετά). Για να καταλάβω τι ΔΕΝ θέλω να γίνω έβλεπα τους γύρω μου! (Είχαν κι ένα θετικό αποτέλεσμα οι κουραδοπράξεις τους.) Ό,τι μαλακία έκανε ο περίγυρος αυτά ποτέ δεν έκανα, κι επιπλέον πήγαινα στην αντίθετη από την κατεύθυνση που διάλεγαν, μιας και ήξερα το αποτέλεσμα που φέρνει ο δικός τους ο δρόμος.

Ένα άλλο βοήθημα για να αποφασίζει ο άνθρωπος σωστά, είναι το να δει την όποια κατάσταση ανεπηρέαστος. Η πλειοψηφία των ανθρώπων λέει «οι συνθήκες φταίνε που επέλεξα το τάδε ή το δείνα» (έτσι μετανιώνουν με την άνεση που διακατέχει τους ξέγνοιαστους, και φυσικά -γι’ αυτό- δεν τους μένουν καθόλου τύψεις -ούτε ο πάπας δεν δίνει με τόση άνεση συγχωροχάρτια). Όταν πρόκειται να αποφασίσεις θα βγάζεις τις συνθήκες απ’ έξω, όπως επίσης κι όλους όσους σε επηρεάζουν προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση. Θα μείνεις μόνος με την απόφαση που έχεις να πάρεις και έτσι θα την πάρεις. ΑΦΟΥ την πάρεις ανεπηρέαστος, ΜΕΤΑ καμία συνθήκη δεν θα μπορέσει να σου σταθεί εμπόδιο, κανένας δεν θα μπορέσει να σε μεταπείσει, αλλά/και (το κυριότερο) θα τα καταφέρεις!!! αλλά/και (άλλο κυριότερο) ποτέ δεν θα μετανιώσεις.

Όταν πέθανε ο πατέρας μου ένιωσα σαν να έπεσε η κολώνα του οικοδομήματος που λέγεται «οικογένειά μου», και μαζί της, την ίδια στιγμή, γκρεμίστηκε μεμιάς ολόκληρο το οικοδόμημα.

Ο πατέρας μου είχε προσωπικότητα, ήξερε τι ήθελε και είχε σθένος. Αυτά τα απλά πραγματάκια τον έκαναν να μπορεί να αναλάβει την όποια κατάσταση. Αναλαμβάνω την κατάσταση σημαίνει παίρνω απόφαση όταν χρειάζεται, την οποία απόφαση μπορώ να την στηρίξω, και που όποιο αποτέλεσμα φέρει η απόφασή μου αυτή θα μπορέσω να το σηκώσω!

Όταν εκείνος πέθανε, σαν από μόνος του γύρισε ένας διακόπτης σε όλα τα υπόλοιπα μέλη της οικογενείας, και εξαναγκαστήκαμε (αυτοστιγμεί και άκαιρα) να σταθεί ο καθένας στα δικά του πόδια (με την δύσκολη όμως έννοια, αυτή που σε κάνει να αισθάνεσαι μόνος στον κόσμο τούτο. Και πήρε την δύσκολη έννοια επειδή έγινε αναγκαστικά -από θάνατο- και πριν την ώρα του -όταν καθόλου δεν μπορούσαμε).

Ξέρεις τι δύσκολο είναι να παίρνεις αποφάσεις; Να συμπεριλάβεις όλες τις συνιστώσες, να συνυπολογίσεις όλες τις εκβάσεις, να βιώσεις σαν όλα τα εν δυνάμει ενδεχόμενα να τα έπαθες, ΓΙΑ ΝΑ αποφασίσεις σωστά; Ούτως ώστε να μην μετανιώσεις αύριο αλλά/και για να μπορέσεις να σηκώσεις το όποιο τίμημα φέρει η απόφασή σου; Δεν το ξέρουν όλοι γιατί η πλειοψηφία ζει.. ΑΜΕΡΙΜΝΗ!!! Και μπορεί να ζει έτσι, επειδή κάπου/σε κάποιον κρέμεται (δεν στέκεται ο καθένας στα πόδια του -με την σπουδαία έννοια, που δίνει δύναμη στον άνθρωπο), αλλά/και γιατί αποποιείται κάθε ευθύνη της δικής του ζωής (επειδή νομίζει ότι στο χέρι του είναι οι συνθήκες, κι όχι ο χειρισμός τους -μετάφραση: αυτός που έμεινε άνεργος φταίει γιατί δεν προγραμμάτισε καλά την ζωή του, δεν την προγραμμάτισε όσο καλά προγραμματίζω εγώ την δική μου ζωή), αλλά/και γιατί θεωρεί ότι όλα τα παθήματα εφευρέθηκαν για όλους τους άλλους! Δεν τον αφορούν. (Έχει κάνει κρυφή σύμβαση με το σύμπαν, είναι σίγουρος ότι θα ζει τα επόμενα 40 χρόνια, κι ότι τίποτα δεν θα του χαλάσει τον τόσο άψογο προγραμματισμό της ζωής του, γι’ αυτό με τόση άνεση έβαλε 40 χρόνια δόσεις να αποπληρώσει το δάνειο.)

Για να το κλείσω.. Η πρώτη σκέψη που θα έπρεπε ο καθένας μας να κάνει, πριν αρχίσει να ζει, είναι το «δεν ξέρω αν θα ζω αύριο». Πώς ρε φίλε μου, ενώ δεν έχεις σκεφτεί τα βασικά, θέλεις και Λευτεριά;

Μια χαρά είμαστε εδώ που είμαστε, στον πάτο! Και δεν το λέω ειρωνικά. Για να ζήσει ο άνθρωπος όμορφα πρέπει να ξέρει -αν μη τι άλλο- τι αυτό σημαίνει! (Και δεν σου χρειάζονται ούτε λεξικά ούτε μεταφράσεις, θα αρκούσε απλά λίγο να σκεφτείς..)

26-5-2015