Μια πολιτική εκτίμηση για την διαφαινόμενη εργασιακή βαλκανοποίηση στην Ελλάδα και την μεσογειακή Ευρώπη – Μια πρόταση αντίστασης
Των Αντ. Ναξάκη, Παν. Μπούρδαλα και Βασ. Δημόπουλου*
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια σχεδιασμένη και από καιρό μελετημένη κίνηση του διεθνούς κεφαλαίου με στόχο την «κατάρρευση» του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, ως προπομπού της «κατάρρευσης» όλων των χωρών της Μεσογείου.
Οι συμπυκνωμένες αιτίες και αναγκαιότητες για τους κυρίαρχους κατά τη γνώμη μας είναι:
Α) Η συνεχιζόμενη με αμείωτη ένταση εδώ και 30 χρόνια κρίση υπερσυσώρευσης κεφαλαίων, που λυσσαλέα προσπαθούν να δημιουργήσουν συνθήκες καταβρόχθισης χωρών-λαών και των πιο αδύναμων κεφαλαίων.
Β) Η σύγκρουση δολαρίου-ευρώ που μέσω της μετάβασης από την πολιτική του φτηνού δολαρίου σε εκείνη του ακριβού, πολιτικές που οι ίδιοι επέβαλαν (ΗΠΑ), προσπαθούν να ξεκαθαρίσουν το τοπίο για το ποιος είναι το αφεντικό, ενώ ταυτόχρονα θα γονατίζουν τις πιο αδύναμες οικονομίες του ευρωπαϊκού νότου.
Γ) Οι γεωοικονομικές, γεωπολιτικές και γεωστρατηγικές αναγκαιότητες που δημιουργούνται στο κεφάλαιο από το νέο δόγμα της «πράσινης ανάπτυξης» και αφορούν τη Μεσόγειο λόγω των δυνατοτήτων της σ' αυτό. Έτσι η χώρα πρέπει να «καταρρεύσει» για να:
Ι) υπογράψει άδικες συμφωνίες με Τουρκία, Σκόπια και για το Κυπριακό, έτσι ώστε τα επερχόμενα κεφάλαια να αισθάνονται αδιασάλευτη ηρεμία στην περιοχή.
ΙΙ) αποτραπεί η διείσδυση άλλων ανταγωνιστών (π. χ. Ρωσία, Κίνα) στην περιοχή και να ελεγχθούν πλήρως οι δρόμοι της ενέργειας (ορυκτών καυσίμων).
ΙΙΙ) να εξαγοράσουν, μέσω της «κατάρρευσης», έναντι ευτελούς τιμήματος τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, όπως και των άλλων μεσογειακών χωρών, εξασφαλίζοντας έτσι απρόσκοπτη και μακρόχρονη κερδοφορία των κεφαλαίου, στα πλαίσια του νέου δόγματος.
Δ) Η χώρα πρέπει να «καταρρεύσει» για να ακολουθήσουν οι άλλες μεσογειακές χώρες, ώστε να καμφθεί η αντίσταση των λαών στο νέο δόγμα «ο καθένας μόνος του και ο θεός για όλους», που οδηγεί στην πλήρη εξατομίκευση των συμβάσεων εργασίας και στη βαλκανοποίηση της αξίας της εργατικής δύναμης, ώστε οι κερδοφορίες των επερχόμενων κεφαλαίων να είναι σίγουρες, μακροχρόνιες και εγγυημένες. Η αιτία που η «κατάρρευση» είναι απαραίτητος όρος για κάτι τέτοιο έχει να κάνει με την βαθιά πολιτισμική παράδοση των χωρών της Μεσογείου που είναι ασύμβατη με τέτοια συστήματα εργασιακών σχέσεων.
Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο και κατά τη διαδικασία ξεδιπλώματος της πολιτικής των διεθνικών κεφαλαίων στην περιοχή, ο αγώνας δεν μπορούσε να έχει στενά κλαδικά, παρά μόνο πανεργατικά χαρακτηριστικά. Λόγω της τρομερής συμπίεσης της καθημερινότητας των πλατιών λαϊκών μαζών, η στενά κλαδικοί αγώνες εύκολα απομονώνονται και συμβολοποιούνται ως αγώνες προνομιούχων. Το ότι έχουμε αδυναμία ως χώρος ουσιαστικής παρέμβασης στο πανεργατικό επίπεδο έχει να κάνει με πολλούς παράγοντες, αλλά και με δικά μας λάθη στρατηγικής κατά την προηγούμενη εικοσαετία που δεν είναι του παρόντος.
Όμως και τα παραπάνω, σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές, έχουν πια μικρή σημασία. Συμπυκνώνεται με τέτοια ταχύτητα ο πολιτικός χρόνος, και όσα λέγονταν προχθές μπορεί να μην ανταποκρίνονται στο σήμερα. Είναι τέτοια η αναγκαιότητα των κυρίαρχων στο άμεσο ξεδίπλωμα του σχεδίου τους για τη χώρα και τη Μεσόγειο, που δεν δίστασαν να επιβάλλουν πολιτική κατοχή, αφού θα αποφασίζουν άμεσα για μας χωρίς εμάς. Έτσι κι αλλιώς χρόνια τώρα αποφασίζουν χωρίς εμάς (τους εργαζόμενους) αλλά ακόμα και η συμβολική αποκοπή της πολιτικής ηγεσίας από τις αποφάσεις σηματοδοτεί πλέον ανοικτή κατοχή. Ο «Χίτλερ» και ο «Τσώρτσιλ» ξανάρθαν! Επομένως ο αγώνας δεν μπορεί πλέον να έχει μόνο πανεργατικά, αλλά και παλλαϊκά χαρακτηριστικά. Ο στόχος σήμερα δεν μπορεί να είναι άλλος από την κατάργηση του συμφώνου σταθερότητας. Η μέθοδος δεν μπορεί να είναι άλλη από τον παλλαϊκό ξεσηκωμό και την προσπάθεια αυτός να μεταλαμπαδευτεί στους μεσογειακούς λαούς με τον ίδιο στόχο.
Σ' αυτή την κατεύθυνση η πανεργατική απεργία του Μαρτίου είναι αυτονόητο να γίνει την ημέρα που θα βρίσκονται οι νέοι πραίτορες στη χώρα μας και να πάρει παλλαϊκά χαρακτηριστικά. Γι' αυτό είναι ανάγκη να προσανατολίζονται ακόμη και τα συνθήματα σ' όλους τους χώρους εργασίας (δημόσιους, ιδιωτικούς), όπως σ' όλους τους ιδιωτικούς χώρους πρέπει να αναρτηθούν πανώ στη βάση του παλλαϊκού ξεσηκωμού. Π. χ. «άμεση κατάργηση του συμφώνου σταθερότητας», «Όχι στη νέα κατοχή», «οι πραίτορες των νέων σταυροφόρων να πάνε στα σπίτια τους», «Να παρθούν πίσω τώρα όλα τα κυβερνητικά μέτρα», κλπ.
Μέσα σ' ένα τέτοιο κλίμα, Απρίλη – Μάη, όλες οι ενέργειες – πολιτικές, παλλαϊκές, πανεργατικές και κλαδικές – είναι θεμιτές και εφικτές, αρκεί να γίνονται αντιληπτές από την πλειοψηφία των πολιτών ως μέρος ενός γενικού παλλαϊκού αγώνα και όχι ως κλαδικοί αγώνες «προνομιούχων».
Ο αγώνας μας επομένως αφορά άμεσα όλους τους λαούς και ιδιαίτερα της Μεσογείου που βρίσκονται στο στόχαστρο και επιδιώκει το διεθνικό ξεσηκωμό των λαών της, γιατί έτσι θα νικήσουμε γρηγορότερα και σίγουρα. Κάτι τέτοιο έχουν κάνει οι Πορτογάλοι εργαζόμενοι που ανάγκασαν τη βουλή της χώρας τους να καταψηφίσει το «σύμφωνο σταθερότητας».
18-02-2010
* Το κείμενο συνυπογράφουν ακόμα:
Βασιλειάδης Βασίλης, Εν. Αγων. Κίνηση ΕΛΜΕ Ηλείας
Κορδάτος Κώστας, ΡΑΣ Β΄ ΕΛΜΕ Αιτωλ/νίας
Μπογδάνου Μαρίνα, Παρέμβαση ΕΛΜΕ Κέρκυρας
Η συλλογή υπογραφών συνεχίζεται εδώ: pmkas2004@ yahoo. gr
Υστερόγραφο (26-02-2010): Είναι σαφές πως ο αγώνας μας είναι κατά κύριο λόγο ταξικός και διεθνιστικός (με αιχμή τον ευρωπαϊκό νότο), αφού η κύρια επίθεση γίνεται ενάντια στην πλειοψηφία της μισθωτής εργασίας, για την οποία επιφυλάσσονται συνθήκες μεσαιωνικής δουλοπαροικίας. Άλλο τόσο είναι σαφές όμως πως η επίθεση διάλυσης της χώρας αφορά και τους μικρούς αγρότες, μικροεπαγγελματίες, μικροϊδιοκτήτες, κ. ά. Για μας ένας τέτοιος αγώνας με κυρίως ταξικά, αλλά και παλλαϊκά χαρακτηριστικά μπορεί να πραγματοποιηθεί νικηφόρα μόνο υπό την κατακτημένη στη πράξη ηγεμονία της εργατικής τάξης.
UP DATE 04-03-2010: Συνέχιση υπογραφών
1) Αναστασιάδης Χρήστος, Αντιπρόεδρος Μετεκπαιδευομένων Διδασκαλείου ¨Γληνός" του Π.Τ.Δ.Ε. – Α.Π.Θ., 27-02-2010
2) Γιάννης Στρούμπας, φιλόλογος, Κομοτηνή.
