Ας μην γίνει αυτοσκοπός η απεργία πείνας και η αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους

Του Παναγιώτη Παπαδόπουλου [Κάϊν]*

1. Σχετικά με την «κατάληψη» της Νομικής, τις λεηλασίες και τις καταστροφές μέσα και γύρω απο τόν χώρο και τις «εμπρηστικές πρωτοβουλίες» που «προωθούν» αρνητικά τά αιτήματα των πολιτικών κρατουμένων απεργών πείνας…

Το πρόβλημα δεν είναι στην χρήση της… υπογραφής «αναρχικοί«, αλλά στην «ποιότητα» εκείνων των χρηστών της που την ερμηνεύουν λανθασμένα και την κακοποιούν -η κατάληψη δεν είναι αυτοσκοπός, ούτε ο Αναρχισμός είναι βία,κουκούλα και τρομοκρατία- παραποιώντας το μήνυμα τού Αναρχισμού για την κοινωνική οργάνωση της ισότητας και της αυτοδιαχείρισης!

Για μια πολλοστή φορά ο «πολιτικός» μηδενισμός και χουλιγκανισμός συκοφαντεί και υπονομεύει ακάθεκτα τον Αναρχισμό και προσθέτει στον κοινωνικό χώρο -τον οποίο κινούμαστε, κρινόμαστε και αγωνιζόμαστε όλοι- περισσότερη βαρβαρότητα και φασισμό!

Κακό δεν είναι η χρήση της υπογραφής «αναρχικοί» ή «αντιεξουσιαστές«, δεν υπάρχει «καταστατικό» καί «αποκλειστική άδεια» που νά εμποδίζει τήν πρόσβαση σε αναρχικούς/κές νά χρησιμοποιούν την ιδεολογική τους αναφορά.

Κακό είναι να μην σέβεσαι την ιστορική διαδρομή του Πολιτισμού της Ανθρωπιάς που ακολουθεί ο Αναρχισμός γράφοντας αγώνες και αιώνες για την Τέχνη και την Ανάταση της Ζωής, κακό είναι η στρέβλωση και η ποινικοποίηση τής υπογραφής (άρα και του Αναρχισμού) από την «άγρια νεολαία» πού το «θυμικό» της το έχει… ονομάσει «αντιεξουσία» (η δική μου εξουσία αντί εκείνης του Κράτους) που με «λύσσα και ασυνειδησία» οδηγεί στην απομόνωση τόσο τους αναρχικούς, όσο και τα δίκαια αιτήματα και αγώνες που κατά καιρούς τά κινήματα πολιτικής αμφισβήτησης προβάλλουν ή διεκδικούν, για να επιστρέψει ξανά η Ζωή κι η Αξιοπρέπεια στήν θέση τής επιβίωσης και της κοινωνικής αποσύνθεσης-παρακμής! Τι «πέτυχαν» στο δια ταύτα οι… «αλληλέγγυοι καταληψίες» τής Νομικής μετά τό καταδρομικό τέστ από τόν χώρο τής σχολής?…

Με αυτά και άλλα… αλλά και τέτοιους «αγώνες» της «πολιτικής» αφασίας έμεινε «άγαλμα» εκτεθειμένος και καπελωμένος με μαύρη μπογιά -σαν το πρόσωπο του Παλαμά- άλλη μια φορά ο Αναρχισμός και τα αιτήματα των απεργών πείνας σπασμένα αγάλματα (και με εχθρική τήν κοινωνία) από την δική τους σκοπιμότητα,ατομικισμό και εκτόνωση που μόνο «αλληλεγγύη» δεν λέγεται… Αλλά βολεύονται και καλύπτονται όλα με τις «ονομασίες» και τα συνθήματα, το πλιάτσικο κι η καταστροφή μέσα κι έξω απο τήν Νομική (και εκ του ασφαλούς) υπογράφεται και δηλώνεται… ως «ανατροπή κι εξέγερση«…

Τόξερες (το διαβάσαμε κι αυτό) πως η Κυβέλη, ο Ξενόπουλος κι ο Παλαμάς, το παρεκκλήσι δίπλα απ τήν Νομική… είναι πρόσωπα και σύμβολα «κυριαρχίας«? Μας πνίγει (κοντά στα τόσα άλλα τού καθημερινού ζόφου κι ασχήμιας) ο βανδαλισμός, η Εξουσία και η κυριαρχία ενός αγενούς κι ανήθικου «αναρχισμού» (αναρχοειδή κι αναρχίζοντες) που έχει κάνει το «ταξικό μίσος» (κι όχι την ταξική πάλη και την συλλογική απελευθέρωση) σημείο ύπαρξης και αυτο-αναφοράς. Το μίσος κι ο αυτοσκοπός, τυφλώνουν…

Δέν τυφλώνουν μονο την Εξουσία, το Κεφάλαιο και το Κράτος, τυφλώνει κι η έπαρση κι ο αυταρχισμός τής δήθεν «αναρχίας«, της ψευτοαντιεξουσίας! Το Κράτος… μπορεί να είναι Τρομοκράτης, μπορεί να είναι ο πρώτος «δάσκαλος» της Βίας…, αλλά δέν είναι ο μόνος! Και υπάρχει «εκεί πάνω» γιατί «από τα κάτω» ανταγωνίζονται πολλά… μικρά κρατίδια βίας, εκδίκησης και μίσους, παρόμοιας «συμπεριφοράς«!

Εχω καταθέσει πολλές φορές πως απαιτούμενο/απαραίτητο είναι το σύνολο του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου να παίρνει θέση απέναντι σε παρόμοιες προβληματικές και αντιαναρχικές «πολύμορφες και επιθετικές δράσεις«, γιατί η σιωπή δεν είναι συνώνυμο της ελευθερίας και της αδιαμεσολάβητης κριτικής! Πριν λίγες μέρες σύντροφοι ξυλοκοπήθηκαν και πήγαν στο νοσοκομείο με τραύματα, επειδή… «τόλμησαν» να διαφωνήσουν, εκείνη την στιγμή που συνέβαινε, με ομάδα ατόμων (τάγμα εφόδου και αγέλη τραμπουκων) που επιτέθηκαν απρόκλητα σε περιπολικό που κατέγραφε τροχαίο στην οδό Τοσίτσα (με επακόλουθο μιά ακόμη παράσταση καταστολής της αστυνομίας). Καί τότε καμμία συλλογικότητα, ομάδα ή επώνυμη πρωτοβουλία (εκτός νομίζω απο τόν αυτοδιαχειριζόμενο χώρο του «Βόξ» και τοπικές κινήσεις πολιτών τών Εξαρχείων) δεν καταδίκασε ένα ακόμη περιστατικό φασίζουσας, δήθεν «αντιεξουσιαστικής«, για την ακρίβεια εξουσιαστικής επιβολής!

Οι καταλήψεις με τό «πρόταγμα του ετσιθελισμού» που έρχονται σε αντιπαράθεση με εργαζόμενους και φοιτητές, όπως επίσης (και ακόμη χειρότερα) ο εμπρησμός πολιτικών γραφείων του «Σύριζα» στα Εξάρχεια (και μάλιστα με κόσμο εντός) και στά Πατήσια, «στο όνομα τού αγώνα τών απεργών πείνας«, όταν αιωρούνται λοιπόν τέτοια γεγονότα αναπάντητα και ασχολίαστα απο τήν αταλάντευτη κριτική και τις κόκκινες γραμμές που έχει χαράξει ο Αναρχισμός απέναντι στην Εξουσία τής Βίας, μετατρέπονται σε συλλογική καταδίκη και απομόνωση των αναρχικών απο τήν κοινότητα των κοινών ταξικών αγώνων των εκμεταλλευομένων για την Κοινωνία τής αυτοδιάθεσης, της συμμετοχικής και άμεσης δημοκρατίας.

Και είναι τόσο Άδικο οι «περιπολίες» και οι «αναλήψεις ευθύνης» μιας βαπτισμένης στον ναζισμό «αντιεξουσίας» (που θέλει «τους μπάτσους στην άσφαλτο νεκρούς«, την θεωρία των «δύο άκρων» best seller σε κάθε σπίτι και την φασιστικοποίηση της αστυνομίας στό 1000% στά άκρα πιο πέρα απο τήν «Μαύρη Αυγή«) να ακυρώνει και να παρασέρνει στον Μηδενισμό, στο Πουθενά και στο Τίποτα του Εγώ και της Αβύσσου που την Εξουσιάζει, το επίκαιρο όσο ποτέ, μήνυμα του Κοινωνικού Αναρχισμού ενάντια στήν εξουσία ανθρώπου από άνθρωπο, ενάντια στην σύγχρονη παγκόσμια εξαθλίωση και ανισότητα που αφήνει πίσω της ζωές-ερείπια!

Και αν δεν καταστρέψουμε με «ευγένεια» όσους κόβουν και ράβουν το σώμα των πολιτικών-κοινωνικών αγώνων και δικαιωμάτων, ο Αναρχισμός θα ταυτίζεται πάντα με το «χάος και τήν αταξία» και όχι ως άποψη και φωνή Αλλαγής ενός Κόσμου κουρασμένου και απογοητευμένου απο τούς άπειρους «κήρυκες και έμπορους… ελπίδας και αλλαγής«!

2. Η απεργία τών πολιτικών κρατουμένων τής ένοπλης επιλογής και ο Αναρχισμός

Υπάρχουν τεράστιες διαφωνίες με τίς αδιέξοδες επιλογές ένοπλης βίας των κρατουμένων απεργών πείνας, πολλοί μάλιστα απ αυτούς που προστρέχουν τώρα (έως και εκβιαστικά) στην αλληλεγγύη ενός χώρου που χρόνια έχει «τραβήξει μπροστά» για τα δικαιώματα των κρατουμένων, έχουν κατα καιρούς απαξιώσει με δηλώσεις και κειμενά τους απο την φυλακή τους αναρχικούς για την «παθητική, ειρηνιστική και ρεφορμιστική» τους δράση. Δεν ανταποδίδω (προσωπικά όσο αφορά εμένα) την απαξίωση, αλλά δεν είναι δική μας υπόθεση να υπερασπίσουμε ή να υιοθετήσουμε ατομικές και μιλιταριστικές επιλογές δράσης που δεν αφορούν τον Αναρχισμό και δεν αποτελούν «έμπνευση» και «πρόταση» γιά κανέναν αγωνιστή κι επαναστάτη! Επιλογές που έχουν αποτύχει και ηττηθεί ως «οργανωμένο σχέδιο» και «μέσο αγώνα» ανατροπής των καπιταλιστικών συνθηκών. Το πολιτικό «παράδειγμα» του Κουφοντίνα, του Μαζιώτη, του Τσάκαλου και των υπόλοιπων ατόμων (εξηγούμαι, όχι δικών μου «συντρόφων«) της ένοπλης «ελίτ» δεν πρόσφερε τίποτα στα κινήματα κοινωνικής αλλαγής, ήταν προσωπική τους αυταπάτη πως μερικές σφαίρες, βόμβες κατσαρόλες και ληστείες θα «κλονίσουν» και θα «αποδομήσουν» την συστημική παγκοσμιοποιημένη Τρομοκρατία.

Η συμμετοχή του Αναρχισμού σε αυτή την υπόθεση (και πάλι προσωπική μου θέση) περιορίζεται μόνο στο φάσμα της αλληλεγγύης για τα δικαιώματα και τις συνθήκες κράτησης και εκεί τελεία και τέρμα! Η απεργία πείνας (στο όριο να χαθούν ανθρώπινες ζωές) εκτιμώ πως πρέπει να σταματήσει κάπου εδώ! Η όλη κίνηση υπενθύμισε, επεσήμανε, υπερ-τόνισε και ανέδειξε (και καλώς έπραξε) τα ζητήματα των πολιτικών κρατουμένων, αλλά η συνέχεια αυτής της διεκδίκησης κινδυνεύει να αποκτήσει χαρακτηριστικά πολιτικής εμμονής στον αυτοσκοπό. Το πεδίο της αλληλεγγύης πρέπει να περιφρουρείται και να φθάνει μέχρι εκεί που αρχίζει η εσωστρέφεια και ο καιροσκοπισμός!

Ασκείς πίεση στον ολοκληρωτισμό, στην απάθεια, στην αναλγησία, στις αδιάβατες πόρτες με ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ και ΕΚΑΜ, στα κλειστά μικρόφωνα και στ’ αυτιά και όχι όταν η μόλις δύο μηνών κυβέρνηση όχι απλά δεσμεύεται και έχει «καλές προθέσεις«, αλλά δρομολογεί μιά αχτίδα -έστω- νομικού πολιτισμού και δικαιοσύνης για κάποια (έστω) απο τα αιτήματα των απεργών πείνας. Οφείλουμε να διακρίνουμε σήμερα και να διαχωρίσουμε πως όλα δεν μπαίνουν «στο ίδιο σακί» και πως ο Γ. Πανούσης ή ο Ν. Παρασκευόπουλος μπορεί να μην είναι μέλη… της επαναστατικής κυβέρνησης των Ζαπατίστας, αλλά δεν είναι το ίδιο με εκείνη του Βορίδη, του Γεωργιάδη, της Βούλτεψη, του Μητσοτάκη, του Αθανασίου, του Δένδια και το μονοπωλιακό κρατικό καθεστώς 40 χρόνια μεταπολιτευτικού διπολισμού.

Αν ήταν οι προηγούμενοι ακόμη στα υπουργεία, ο Σάββας Ξηρός θα πέθαινε φυτό κι ανάπηρος στην φυλακή κι οι φυλακές τύπου Γ θα είχαν γίνει θεσμός.

Οι κατακτήσεις γίνονται αργά και ότι πάρεις απο τον αγώνα, νίκη είναι, μικρή… αλλά σημαντική νίκη που έχει αποσπάσει αυτό το «κάτι«! Νίκη ήταν αυτό το «κάτι» και του Ρωμανού και της αλληλεγγύης κι άς έχει και το «βραχιολάκι» συνοδεία, νίκη θα είναι και τώρα πάλι αυτό τό μέχρι χθές ανύπαρκτο και απίθανο «κάτι«, αντί της προσκόλλησης στον μαξιμαλισμό. Το κίνημα αλληλεγγύης, πολύ περισσότερο αυτό (οι κρατούμενοι κάτω απο το βάρος του εγκλεισμού και της απεργίας έχουν αναπτύξει φυσιολογικά άλλες παρορμήσεις, αρνήσεις, ψυχαναγκασμούς και ευαισθησίες, δεν έχουν «ορατότητα» στο υπάρχον και πραγματικό) που ζεί «εκτός τών τειχών«, θέλω να πιστεύω πως διαβάζει πιο ψύχραιμα τις εξελίξεις και θα επικεντρωθεί στις ώρες ευθύνης του! Ατελέσφορες και άστοχες μορφές αλληλεγγύης μέσα απο την ίδια «φόρμα» αντιγραφής απο το παρελθόν (ακόμα κι αυτός ο ίδιος φαύλος κύκλος της θεματικής των φυλακών) έχουν θυσιάσει χρόνο, χώρους, άτομα, δυναμικές, στο ιδεολογικό κελί τής «απόλυτης αλήθειας«, στην αφομοίωση απο την «στράτευση» τού πολιτικού εγκλωβισμού και της «ακλόνητης βεβαιότητας» για την… απόδειξη (και την αυτο-ικανοποίηση) της «συγκρουσιακής μας ταυτότητας» με την εξουσία!

Ας κάνουμε την σύγκρουση μαζί της πιό «ελκυστική«, μεθοδική και ενδιαφέρουσα και για τους τόσους «άλλους» γύρω μας που πασχίζουν να ζήσουν σαν Ανθρωποι κι όχι σαν δούλοι, αυτούς που η γλώσσα μας τσακίζει πολλές φορές «μικροαστούς και νοικοκυραίους«!

«Όλα ή τίποτα» με «άλμα» στον ουρανό για την «ποθητή επανάσταση» χάνοντας τα πάντα (και ίσως και την ζωή κάποιων) ή κάποια «λίγα απο τα πολλά» «πατώντας τόπους βατούς» και έχοντας βάλει την βάση και την προοπτική για περισσότερες νίκες στο μέλλον που θα κάνουν την ζωή μας ακόμη πιο ανθρώπινη (όσο κι αν ακούγεται αυτό «ρεφορμισμός«)?

*  Από Κάϊν (Παπαδόπουλος Παναγιώτης) μεμονωμένο άτομο από τον Αναρχικό/ελευθεριακό κίνημα, erozer2000@yahoo.gr.

υγ1/ ο Δημήτρης Κουφοντίνας διέκοψε την απεργια πείνας και η κατάληψη στον ραδιοσταθμο ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ σταμάτησε. Είναι δύο κινήσεις ρεαλιστικές, πρός την σωστή κατεύθυνση……

υγ2/ ο όρος «πολιτικός κρατούμενος» -παρά το ότι δεν είναι οι πολιτικοι κρατούμενοι που εμένα με εκφράζουν- αποδίδεται σωστά γιατί είναι καταδικασμένοι για πολιτικούς λόγους και όσο αφορά την δράση τής 17Ν για πολιτικά εγκλήματα…

29-03-2015