Ανάπηρος ο ουρανός

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

Ανάπηρος ο ουρανός

της πόλης

Γυαλί θολό

Το βλέμμα παγιδεύεται

στο γαλακτώδες φως

των οριζόντων.

Χωρίς προοπτική τα βράδια

οι ματιές μας

Χάσαμε το άπειρο των αστεριών

Χάσαμε του κενού την απεραντοσύνη

Να ουρλιάζει θάνατο

 

Ανάπηρος ο ουρανός

Χωρίς μύθους

Σταμάτησαν να σηκώνονται

οι τρίχες στο φεγγάρι 

Άτριχες οι ανατριχίλες μας

Τις έχασε ο Homo Sapiens

Μαζί με την δορά του

 

Ανάπηρος ο ουρανός

Και η σκέψη ανάπηρη

χωρίς ερωτήματα

αυτοαναιρείται

Ανάπηρος ο ουρανός

Και η ζωή στο αμόνι

της καθημερινότητας

μαλακώνει

 

Χτυπούν τα βάσανα, σφυριά

Οργώνουν οι πόνοι, χαρακιές

στα πρόσωπα, στα χέρια

Βράχοι που πελέκησαν

αγέρηδες

Χείμαρροι που σμίλεψε

η βροχή

 

Ανάπηρος ο ουρανός

Και οι ποιητές χωρίς

τηλεσκόπια

Φτιάχνουν στίχους

κοντόθωρους

με τετριμμένες

συγκαταβατικότητες

Ποθούνε αχόρταγα

τις ματαιόδοξες επευφημίες

 

Ανάπηρος ο ουρανός

Χωρίς κόκκινους ορίζοντες

Ανάπηρη η ποίηση

Χωρίς κραυγές

μιας σταυρωμένης ζωής

Που σπαρταράει

 

                                        22 Νοέμβρη 2009, Γιάννης Ποταμιάνος