ΤΟ ΚΙΝΗΤΡΟ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Στη δολοφονία του Ρώσου πολιτικού Μπόρις Νεμτσόφ κοντά στο Κλεμλίνο δόθηκε μεγάλη προβολή από τα ελεγχόμενα δυτικά ΜΜΕ, όμως το όλο ζήτημα έχει πλήρως σκοτισθεί, ώστε να επιτευχθεί ο στόχος: Η αγανάκτηση των «δημοκρατικών» φρονημάτων πολιτών του δυτικού κόσμου κατά του «δικτάτορα» Πούτιν και κατ’ επέκταση κατά της Ρωσίας, χώρας που δεν σέβεται τις δυτικές «αξίες»!

Σε κάθε περίπτωση δολοφονίας το πρώτο που ερευνάται είναι το κίνητρο. Η ταυτότητα του νεκρού οδηγεί συνήθως τους ερευνώντες στον εντοπισμό του πιθανού ενόχου. Ας παρουσιάσουμε τον προ του θανάτου του παντελώς άγνωστο σε μας δολοφονηθέντα. Φιλοδυτική πηγή γράφει για το θύμα τα ακόλουθα: «Ενας από τους πιο χαρισματικούς ηγέτες της ρωσικής πολιτικής σκηνής, ένας φιλελεύθερος μεταρρυθμιστής. Πυρηνικός επιστήμονας, περιβαλλοντολόγος και πατέρας τεσσάρων παιδιών, ο Νεμτσόφ άρχισε την καριέρα του λίγο πριν από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, όταν εκλέχτηκε για πρώτη φορά το 1990 στο Ανώτατο Σοβιέτ… Νέος, ευφραδής, άριστος γνώστης της Αγγλικής και επιδέξιος χειριστής των μέσων μαζικής ενημέρωσης, ο Νεμτσόφ ήταν μία πολύ καλή βιτρίνα για τις ξένες επενδύσεις στη Ρωσία. Πολύ γρήγορα κέρδισε μία θέση ανάμεσα στους εξέχοντες πολιτικούς στη Ρωσία, ενώ για πολλούς πολιτικούς αναλυτές ήταν τότε ο βέβαιος διάδοχος του Γιέλτσιν. Το 1997 ορίστηκε πρώτος αντιπρόεδρος της ρωσικής κυβέρνησης, αρμόδιος για τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις, μία θέση την οποία μάλλον μετάνιωσε που ανέλαβε, καθώς από εκεί κι έπειτα ξεκίνησε η πολιτική παρακμή του. Οποιεσδήποτε προεδρικές φιλοδοξίες του υπονομεύτηκαν από την οικονομική κρίση, τον Αύγουστο το 1998, οπότε έχασε και τη θέση του από την κυβέρνηση. Τα επόμενα χρόνια, ο Νεμτσόφ υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος πολλών κομμάτων του φιλοδυτικού χώρου. Τελευταίο ήταν το Κόμμα Λαϊκής Ελευθερίας. Ήταν επίσης τόσο σκληρός πολέμιος της πολιτικής του Πούτιν που είχε εκφράσει δημόσια πολλές φορές φόβους για τη ζωή του. Μεταξύ πολλών άλλων, ο Νεμτσόφ κατηγορούσε τον Πούτιν για τον ρόλο της Ρωσίας στην κρίση στην Ουκρανία, την επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης της χώρας, αλλά και τη διαφθορά στις προετοιμασίες για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Σότσι, το 2014».

Συμπέρασμα: Ο Νεμτσόφ, εκλεκτός του Γέλτσιν, υπήρξε ο κύριος υπεύθυνος για την εκποίηση του πλούτου του ρωσικού λαού στο αδηφάγο κεφάλαιο. Πού θα οδηγείτο η Ρωσία, αν ανελάμβανε την εξουσία ο Νεμτσόφ, ως διάδοχος του Γέλτσιν, δεν είναι δύσκολο να το φανταστούμε: Ο ρωσικός λαός θα συνωστιζόταν ακόμη στα δημόσια συσσίτια, που είχαν στηθεί στις πλατείες, για μια νερόσουπα! Βέβαια ο Νεμτσόφ δεν παραιτήθηκε από την προσπάθειά του να προσδέσει τη χώρα του στο άρμα της Δύσης! Ίδρυσε κόμματα (και όχι κόμμα) φιλοδυτικά. Άραγε ένα διεθνές δικαστήριο θα ερευνούσε ποτέ την πηγή χρηματοδότησής του; Η όλη του πολιτική προφανώς τον είχε καταστήσει εχθρό του Πούτιν, μήπως όμως και εχθρό του ρωσικού λαού; Ο Πούτιν υπήρξε ο νικητής τελευταίων προεδρικών εκλογών στη Ρωσία εκλεγείς μάλιστα από τον πρώτο γύρο (63%). Ακολούθησαν ο κομμουνιστής Ζιουγκάνοφ (17%) και ο εθνικιστής Ζιρινόφσκι (7%). Και οι δύο αυτοί αντίπαλοι του Πούτιν είναι σταθερά αντιδυτικοί. Δύο άλλοι υποψήφιοι, ας δεχθούμε φιλοδυτικοί, ένα από τους οποίους στήριξε ο Νεμτσόφ συγκέντρωσαν περί το 11%. Βέβαια και πάλι τα δυτικά ΜΜΕ έκαναν λόγο για νοθεία, ύστερα από καταγγελίες ανεξαρτήτων παρατηρητών και μη κυβερνητικών οργανώσεων. Το πόσο ανεξάρτητοι είναι οι παρατηρητές και πόσο μη κυβερνητικές οι οργανώσεις έχουμε κάποια πείρα, ώστε να κατανοήσουμε το άθλιο σύστημα κατασυκοφάντησης όσων τολμούν να εναντιωθούν προς τη Δύση και τα συμφέροντά της!

Συνιστούσε πολιτική απειλή για τον Πούτιν ο Νεμτσόφ; Ασφαλώς όχι. Τον εκνεύριζε η πολιτική του; Ασφαλώς, ναι. Θα μπορούσε να φθάσει στην εντολή να οργανωθεί η εκτέλεσή του; Ο Πούτιν δεν είναι άγγελος σταλμένος από τον Θεό για τη σωτηρία της χώρας του. Μαθήτευσε στην υπηρεσία ασφάλειας της ΕΣΣΔ και ασφαλώς διαχειρίστηκε πολλές σκοτεινές υποθέσεις πριν, αλλά και μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Κάποιες δολοφονίες ολιγαρχών, που δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι η εποχή Γέλτσιν είχε παρέλθει, πιθανόν, αν όχι με βεβαιότητα, εκτελέστηκαν κατ’ εντολή του. Το ίδιο πιθανόν να συνέβη και με κάποιους δημοσιογράφους. Το έγκλημα δεν δικαιώνεται σε καμμιά περίπτωση, πολύ περισσότερο στην περίπτωση του Πούτιν, ο οποίος κατηγορείται ότι περιφρονεί τις δυτικές αξίες (τρομάρα τους), επειδή είναι επηρεασμένος από την Ορθοδοξία! Ποιο διεθνές δικαστήριο όμως θα μπορούσε να φέρει στο φως τις διασυνδέσεις με το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο των ολιγαρχών, που, δυστυχώς, δεν εξέλιπαν, καθώς ο Πούτιν υποχρεώθηκε σε ιστορικό συμβιβασμό μαζί τους; Ποιο θα μπορούσε να φέρει στο φως τις πηγές χρηματοδότησης εκείνων, που σταθερά αντιπολιτεύονται τον Πούτιν, περιφρονώντας τον ρωσικό λαό, φθάνοντας μάλιστα να κατηγορήσουν τον πρόεδρο τους ως υπεύθυνο για την αιματοχυσία στην Ουκρανία και ζητώντας από τους συμπατριώτες τους εκεί, και όχι φιλορώσους όπως ενορχηστρωμένα τους χαρακτηρίζουν τα δυτικά ΜΜΕ, να αποδεχθούν ότι είναι Ουκρανοί!

Ποια διεθνής συνθήκη όρισε τα σύνορα των δύο χωρών; Η αυθαιρεσία του Στάλιν μόρφωσε την Ουκρανία, στην οποία έκανε επί πλέον δώρο, μετά τον Β΄ μεγάλο πόλεμο, και την Κριμαία. Θα διέτασσε ο Πούτιν λοιπόν και τη δολοφονία του Νέμτσοφ; Ναι, αν είχε κίνητρο. Αν, δηλαδή, ήταν τόσο σημαντική η άνοδος του κόμματος του θύματος, ώστε να διατρέχει τον κίνδυνο να απολέσει την εξουσία. Ναι, αν ο θάνατος, δεν αποτελούσε για τα γεράκια του πολέμου στη Δύση, πρώτης τάξεως ευκαιρία για πρόσθετες κατηγορίες εναντίον του (ας θυμηθούμε την κατάρριψη του αεροπλάνου στον εναέριο χώρο της Ουκρανίας). Ναι, αν δεν έδινε ο θάνατος του Νεμτσόφ ισχυρή αφορμή στις ΗΠΑ, ώστε να εντείνει τις πιέσεις, προκειμένου καμφθούν οι δισταγμοί των χωρών της ΕΕ στη λήψη μέτρων κατά της Ρωσίας και, κυρίως, στην παροχή όπλων προς τη δοτή κυβέρνηση της Ουκρανίας, την ελεγχόμενη εν πολλοίς από οπαδούς του ναζιστικού ολοκληρωτισμού! Συμπέρασμα: Μόνο η Δύση είχε κίνητρο να διαπράξει το έγκλημα ενός ανθρώπου, που αφιέρωσε την πολιτική του ζωή στην υπηρεσία της, όχι βέβαια με το αζημίωτο προ του θανάτου του, αλλά προς μεγίστη του ζημία στο τέλος.

Στην περιοχή της Ουκρανίας, όπου οι Ρώσοι μάχονται για την ενσωμάτωσή τους με τη Ρωσία, διαβιούν από αιώνες Έλληνες θερμοί, που δεν λησμόνησαν τις ρίζες τους. Οι Έλληνες πολιτικοί φαίνεται να αγνοούσαν ως τώρα την εκεί παρουσία τους. Το 1919 η χώρα μας, κατ’ απαίτηση των «συμμάχων» μας έστειλε εκστρατευτικό σώμα, που ενεπλάκη στον εμφύλιο πόλεμο. Το μένος των νικητών πλήρωσαν οι αδελφοί μας με εξορίες και εκτελέσεις! Πρόσφατα διπλωματική μας εμπλοκή υπήρξε ασπόνδυλη και δουλική. Ακόμη επιμένουμε να μη διαχωρίζουμε τη στάση μας από τους «εταίρους» μας και ας στοιχίζει αυτό σοβαρά στη δοκιμαζόμενη οικονομία μας! Θα βρεθεί ένας πατριώτης δημοσιογράφος να μεταβεί εκεί και να ακούσει από τους συμπατριώτες μας τι ακριβώς συμβαίνει και ποια είναι η θέση τους σε μια χώρα, η δοτή κυβέρνηση της οποίας εξήγγειλε ως ένα από τα πρώτα της μέτρα την απαγόρευση της γλώσσας των μειονοτήτων. Θ βρεθεί πατριώτης πολιτικός να διαχωρίσει τη θέση του από τους δοκιμάζοντες τα τύμπανα του πολέμου;

Έλληνες υπάρχουν ακόμη σε πολλά μέρη του πλανήτη. Ελληνικό κράτος υπάρχει;

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 2-3-2015