Ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο;
Του Βένιου Αγγελόπουλου
Η χώρα δεν έχει λεφτά και ζητάει δανεικά. Πρέπει να κάνουμε οικονομίες και να σφίξουμε το ζωνάρι. Όλοι. Και θα αρχίσουμε βέβαια από αυτούς που έχουν τα πιο πολλά – και που κατά τα άλλα έχουν και ευθύνες για τη σημερινή κρίση. Ως άτομα και ως κοινωνικό σύνολο. Ας εισηγηθούμε λοιπόν κάποια μέτρα προς συζήτηση, ίσως όχι τα μόνα, ίσως όχι τα καλύτερα. Αλλά από κάπου πρέπει κανείς να αρχίσει.
Μέτρο πρώτο: φορολόγηση των χρηματιστηριακών συναλλαγών και των τραπεζικών εισπράξεων (στο ένα τοις χιλίοις, ας πούμε). Φοροδιαφυγή από δύσκολη έως αδύνατη, διότι όλες αυτές οι συναλλαγές γίνονται ηλεκτρονικά και η κράτηση υπέρ του Δημοσίου θα γίνεται στην πηγή.
Μέτρο δεύτερο: περιορισμός των στρατιωτικών δαπανών στη συντήρηση του υπάρχοντος εξοπλισμού, χωρίς νέες αγορές. Σε συνδυασμό βέβαια με τις κατάλληλες διπλωματικές κινήσεις. Τόσες κουμπαριές και φιλίες έχουμε εξ άλλου: Ας τις χρησιμοποιήσουμε.
Μέτρο τρίτο: χωρισμός της εκκλησίας από το κράτος. Δίνουμε στην εκκλησία την ευκαιρία, πέρα από τη μόνιμη φροντίδα της για τη σωτηρία των ψυχών, να συνδράμει ακόμη μια φορά στη νέα δοκιμασία που περνάει το έθνος: Αφενός πληρώνοντας φόρους όπως κάθε επιχείρηση (και νομίζω ότι μεγαλύτερο τζίρο από την εκκλησία κανείς δεν έχει), αφετέρου σταματώντας την πληρωμή των κληρικών από το Ελληνικό Δημόσιο (ούτε στην χριστιανικότατη Αμερική, και βεβαίως ούτε στην καθολική Γαλλία δεν μισθοδοτούνται οι κληρικοί από το κράτος).
Μέτρα που καμιά κυβέρνηση, σημερινή ή χτεσινή, όχι απλώς δεν πρότεινε και δεν κοστολόγησε αλλά δεν διανοήθηκε καν να της περάσει απ' το μυαλό να τα σκεφτεί. Προτάσεις που βεβαίως θα αντιμετωπίσουν τη χλεύη των επαϊόντων: «Αυτά δεν γίνονται!», «είναι ουτοπικά!», «είναι αρχαϊκά!», «θέλετε να μας διώξουν από την Ευρώπη και να μας φάνε οι Τούρκοι!».
Δεν μπορώ δεν υπάρχει, δε θέλω υπάρχει, μας λέγαν όταν ήμασταν μικρά. Οι «σοσιαλιστές» που μας κυβερνούν, που κάποτε έφεραν στη μόδα την έκφραση «πολιτική βούληση», τώρα την έχουν ξεχάσει. Όπως έχουν ξεχάσει και την έννοια της διαπραγμάτευσης.
Ας απαντήσουν λοιπόν στο ερώτημα, πώς τα άτομα, οι θεσμοί και οι πολιτικές που μας οδήγησαν στην κρίση (λέγε με Μπαρόζο), θα μας βγάλουν από αυτή. Ας μας πουν με ποιο θαύμα το σύστημα, που παίρνει από τους πολλούς που δεν έχουν για να τα δίνει στους λίγους που έχουν, θα κάνει κάτι το διαφορετικό.
Πάντα, σε καιρούς κρίσης, μόνο το ριζικά διαφορετικό μπόρεσε να δώσει διέξοδο. Κι αυτό δε θα το φέρουν οι κρατούντες, που έχουν μάθει σε έναν τρόπο σκέψης, που έχουν συμφέρον σ' αυτό τον τρόπο σκέψης.
Πρέπει να το σκεφτούμε μόνοι μας, εμείς οι πολλοί. Ειδεμή το μάρμαρο εμείς θα το πληρώσουμε, όλοι εμείς, αλλά τελικά ο καθένας μόνος του απέναντι σε μια απρόσωπη εισπρακτική μηχανή.
Ας είναι η απεργία της 24ης Φλεβάρη μια αρχή προς αυτή την κατεύθυνση!
Βένιος Αγγελόπουλος (ang@math.ntua.gr)
19 Φλεβάρη 2010
