Κυβέρνηση Ριζοσπαστικής Αριστεράς και Υπ. Παιδείας: Προληπτικές «δάνειες» σκέψεις συντρόφων για την άλλη πολιτική
Του Γιώργου Μαυρογιώργου*
Μετά τις πρόσφατες προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης και τις πρώτες εμπνευσμένες ομιλίες και δηλώσεις του Υπουργού και των Αναπληρωτών Υπουργών Παιδείας, υπάρχουν όλες οι ενδείξεις ότι έχουμε, επιτέλους μια κυβέρνηση που μας προσκαλεί να στρατευθούμε όλοι και όλες μαζί με το όραμα της Αριστεράς για ουσιαστικό βάθεμα της δημοκρατικής παιδείας σε μια πιο δημοκρατική κοινωνία. Επιτέλους, μετά τους νεοφιλελεύθερους αυταρχικούς τεχνοκράτες Υπουργούς παιδείας που είχαμε τα τελευταία χρόνια στην εκπαίδευση, έχουμε Υπουργούς Παιδείας με Παιδεία! Δεν είναι μικρή υπόθεση να έχουμε στη χώρα μας αριστερή κυβέρνηση που βάζει σε κίνηση ευρύτερες κοινωνικές διεργασίες και στις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης. Είναι ιστορικής σημασίας γεγονός να ακούμε από το βήμα της Βουλής των Ελλήνων τον Υπουργό Παιδείας να απευθύνεται στους βουλευτές του Κοινοβουλίου ως μαρξιστής! Είναι μια δήλωση ιδιαίτερης βαρύτητας που σηματοδοτεί και τις αφετηριακές θεωρητικές και ιδεολογικές παραδοχές πάνω στις οποίες θα οικοδομηθεί το πρόγραμμα μιας αριστερής εκπαιδευτικής πολιτικής. Ήδη, κάποιες δηλώσεις ή ορισμένες επιλογές που έχουν γίνει, στον πολύ συμπυκνωμένο χρόνο που έχει τρέξει, μετά τις εκλογές, έχουν αποτελέσει θέμα στη δημόσια εποικοδομητική συζήτηση που γίνεται.
Σπεύδω να διευκρινίσω πως η σειρά των κειμένων που ακολουθούν τα έχω «αντιγράψει» από τρεις πρόσφατες μετεκλογικές σημαντικές παρεμβάσεις που, κατά σύμπτωση, δημοσιεύτηκαν (οι δύο) στην «Αυγή της Κυριακής» την ίδια μέρα (8.2.2015). Πρόθεσή μου δεν είναι να τα υπενθυμίσω στους συντάκτες ή στους τακτικούς αναγνώστες της «Αυγής» αλλά να τα επαναφέρω στην «ημερήσια διάταξη» της συζήτησης που γίνεται από χρήστες/αναγνώστες μέσων κοινωνικής δικτύωσης, διευρύνοντας έτσι το πλαίσιο μιας γόνιμης ανταλλαγής απόψεων, επαγρύπνησης και εγρήγορσης στην υπόθεση των προοδευτικών μεταρρυθμίσεων που μας περιμένουν, αν δεν επείγουν. Αν τα αναδημοσιεύω είναι για να τους προσδώσω τη σημασία που αντικειμενικά έχουν, πέρα από τις ενδεχόμενες προσωπικές μου ανάλογες σκέψεις που θα μπορούσα να κάνω. Αν θέλετε, τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση στους συντάκτες τους και στις απόψεις τους κι αυτό το υπογραμμίζω. Στη σημερινή συγκυρία των μεγάλων προβλημάτων που έχουμε να αντιμετωπίσουμε κρίνω ότι η συμβολή τους είναι δεδομένη. Ας πάμε, στα κείμενα που δανείστηκα για υπενθύμιση:
Ο συνάδελφος σύντροφος Σταύρος Κωνσταντακόπουλος στο κείμενό του («Το Κόμμα και η Κυβέρνηση» 8.2.2015) έγραφε, ανάμεσα σε άλλα: «Το θέμα είναι πώς θα κατορθώσουμε…να ελέγξουμε την κυβέρνηση, ακόμα και τη δική μας κυβέρνηση, γιατί οι άνθρωποι δεν είναι αδιαφοροποίητα καλοί ή κακοί, ό, τι κι αν λένε οι συντηρητικοί. Οι άνθρωποι κατορθώνουν να λειτουργήσουν με τη μέγιστη δυνατή επάρκεια όταν ελέγχονται. Όχι από σώματα ομοίων σαν αυτά που προβλέπει η φιλελεύθερη ιδεολογία για να τηρήσει τις περισσότερες φορές τα προσχήματα, αλλά από τον λαό. Τον εντός του κόμματος λαό, αλλά και τον εκτός κόμματος λαό».
Ο συνάδελφος σύντροφος και βουλευτής Σάμου του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης Σεβαστάκης, έγραφε («Η φωτεινή λάσπη» 8.2.2015):
«Έχει διαμορφωθεί με τα χρόνια, τις εύνοιες, τις δικτυώσεις μια πυκνή στρώση αυλικών και γραφειοκρατών, διαμεσολαβητών ανάμεσα στην πολιτική απόφαση και το αποτέλεσμα. Αυτοαναπαραγόμενη στρώση, δήθεν απαραίτητων, που δεν αφήνουν να περάσει καρφίτσα χωρίς τη δική τους έγκριση. Προσαρμόζονται ακαριαία, καρφώνουν του άλλους, εργάζονται μεθοδικά για την εκδίκηση, την ανάσχεση, την παύση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ -υποπτεύομαι όπως και κάθε κυβερνητική εξουσία- είτε θα συγκρουστεί με αυτή τη άμορφη πολιτική ύλη είτε θα την ενσωματώσει. Και γνωρίζουμε ότι, εάν την ενσωματώσει, θα ενσωματωθεί στο αξιακό της σύστημα, αφού είναι γνωστό πως δεν μπορείς να αποκλίνεις από τις ποιότητες που σε εμβολιάζουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ, εάν αποτύχει, θα αποτύχει από τα γραφειοκρατικά χαρακτηριστικά, τους παραγοντισμούς που προσπαθούν να μπουν στους πόρους του.
Μια επιμόλυνση αδρανοποιητική, που ως μορφή έχει την παλατιανή γραφειοκρατία και χαρακτηριστικό της την αυταδράνεια. Δουλεύουν έξω (στην πλευρά της πραγματικότητας εννοώ) χιλιάδες άνθρωποι, απλοί πολίτες, δύσκολα, με χρέη, με τις δυσκολίες της πιάτσας, με την ανασφάλεια του τρελού φορολογικού και ασφαλιστικού συστήματος, φορολογούνται για να ταϊστεί αυτή η αριστοκρατική γραφειοκρατία. Χιλιάδες παιδιά προικισμένα εξορίζονται απ’ αυτή την γραφειοκρατία. Προαποκλείονται, αφού άλλοι πρόλαβαν κι έπιασαν εγωτικά την «θέση». Τα προικισμένα παιδιά δεν χωρούν το σύστημα γιατί το σύστημα είναι αναξιόλογο. Γιατί το σύστημα παράγει και αναπαράγει και τέρπεται απ’ το ασήμαντο.
Η θεματολογία της «κλειστής πόρτας», των πεταμένων έξω, με ερεθίζει, με συγκινεί, γιατί θεωρώ ότι οι αυλικοί, η πολυτελής απαίτηση να διαμεσολαβεί κανείς ως τάχα μου απαραίτητος, να συνωμοτεί, να μαχαιρώνει το βράδυ, να εισηγείται στο αυτί του ηγεμόνα τη δολοφονία του συναδέλφου, δεν είναι μια απλή κακοπιστία, αρρώστια . Είναι πολιτική δομή με μακροχρόνια πύκνωση πολιτισμικών χαρακτηριστικών. Και μ’ αυτή την έννοια γίνεται οργανικό μέρος του πολιτικού υπερκειμένου και όχι δραματικό στοιχείο μυθιστορήματος. Η πολιτική παράγεται σε μεγάλο βαθμό από αυτή την γραφειοκρατική, ευνοιοκρατική ύφανση και εκπίπτει, παραπατά, παρεκτοπίζεται στο πέραν της πολιτικής και στο δώθε της ανηθικότητας».
Σε προγενέστερη ημερομηνία και στην ίδια εφημερίδα (1.2.2015, «Μετεκλογικός βρασμός, παρασιτισμός και παλατιανά πραξικοπήματα»), στον απόηχο των άμεσων μετεκλογικών εκτιμήσεων, έγραφε:
«Πανικόβλητες μετακινήσεις προς τον νικητή, έξυπνο μπλοκάρισμα των προσώπων εξουσίας από τους εκπαιδευμένους αυλικούς, εκδικητικότητα, bullying μεταξύ υποψηφίων χαμένων ή κερδισμένων. Κόλαση. Αυλές, φατρίες, παράγοντες, αγωνιούν για τη θέση τους, θέλουν το κακό κάποιου άλλου, συνωμοτούν στο πέραν της πραγματικότητας, στο πέραν της εργασίας, της παραγωγής. Αν το μετεκλογικό τοπίο είναι ο ηλίθιος, παρασιτικός βρασμός και η παραγοντίστικη αγωνία, δεν ξέρω κατά πόσο αυτό το άρρωστο υπόστρωμα μπορεί να αποτελέσει καλή πρώτη ύλη για την πολιτική συνέχεια.
Πώς μπορεί να χτίσει κανείς πολιτικές πάνω στα ερείπια από αρρώστιες, εκμαυλισμένους και παλατιανά πραξικοπήματα; Πώς μπορεί η νέα κυβέρνηση να σχεδιάσει το διαφορετικό πάνω στο λιπαρό δέρμα του παλιού; (…)Αυτή η νεκρωτική παρέμβαση των αυλικών, των παραγόντων, των ενδιάμεσων που παρασιτούν στη ζωή, που δεν αφήνουν τίποτα να ανασάνει, θα είναι το κυριότερο μέτωπο για την κυβερνητική Αριστερά. Εκεί θα δοθεί η μεγαλύτερη μάχη. Θα δούμε...»
Τι θα γίνει στην Παιδεία:
Είμαι βέβαιος ότι ο σημερινός Υπουργός Παιδείας και οι συνεργάτες Αναπληρωτές Υπουργοί συμμερίζονται τις «δάνειες» συντροφικές σκέψεις που παρέθεσα. Έχουν πολλή σοβαρή δουλειά να κάνουν τώρα που συσκέφτονται για τη στελέχωση των υπηρεσιών και των οργανισμών που εποπτεύουν. Σκέφτομαι, ιδιαίτερα τη θέση του Γενικού Γραμματέα της Παιδείας, το ΙΕΠ, τα άλλα Ινστιτούτα και τις άλλες «Γραμματείες», το ΕΑΠ, το «Διόφαντο», τα ΠΕΚ κ. α. Ποιος είναι εκείνος ο αριστερός σύντροφος που έχει το ανάστημα ενός Δημήτρη Γληνού, που ένα περίπου αιώνα πριν, το 1917, μετά από τα πολλά που είχαν προηγηθεί, σε ηλικία 35 ετών, είχε αναλάβει τη θέση του Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου Παιδείας, στην κυβέρνηση Ε. Βενιζέλου, με το Δελμούζο και τον Μ. Tριανταφυλλίδη να διορίζονται ανώτεροι επόπτες παιδείας! Μετά το Δημήτρη Γληνό, με τη μεγάλη συμβολή στα εκπαιδευτικά και κοινωνικά πράγματα της χώρας, σε ποιον θα απευθυνθούμε; Άλλες εποχές, θα μου πείτε… Είναι δυνατόν η Αριστερά σήμερα να μην έχει αριστερούς ριζοσπάστες μεταρρυθμιστές και οραματιστές, μπροστά στις μεγάλες προκλήσεις! Μόνο οι οικονομολόγοι Υπουργοί και οι συνεργάτες τους έχουν το βαρύ φορτίο των διαπραγματεύσεων του χρέους και της εξόδου της χώρας από την κρίση; Η εκπαίδευση και η παιδεία; Παρακολουθούμε τις εξελίξεις, συμμετέχουμε και περιμένουμε… Είμαστε βέβαιοι ότι τώρα θα ανοίξει και το θέμα της παιδείας.
ΠΗΓΗ: 13-2-2015, http://www.alfavita.gr/apopsin/…B7-BD#ixzz3RdPoXCWb
* Δίδασκε στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
