Φούσκα υψηλής μόχλευσης*

Του Γιάννη Στρούμπα

Οι εκλογές τής 25/1/2015 σήμαναν τη μεταστροφή του εκλογικού σώματος και τον σχηματισμό μιας νέας κυβέρνησης από δύο πολιτικές παρατάξεις που τήρησαν συνεπή αντιμνημονιακή στάση, χωρίς μάλιστα να αποποιούνται την ευθύνη της συμμετοχής στη διακυβέρνηση της χώρας, δηλαδή τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Η συγκυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. αποχώρησε από το πολιτικό προσκήνιο χωρίς –ευτυχώς για την ίδια– ελικόπτερο. Θα άξιζε να επιχειρηθεί μια ανασκόπηση των πεπραγμένων της προηγούμενης συγκυβέρνησης, η οποία συνιστά αναμφίβολα την πιο άθλια, αντιδημοκρατική, λαϊκίστικη, δωσιλογική, σκοτεινή εξουσία της μεταπολίτευσης και μια από τις θλιβερότερες στη συνολική ιστορική πορεία του νεοελληνικού κράτους.

Η απελθούσα συγκυβέρνηση, αρεσκόμενη να παρουσιάζει εαυτήν σαν «υπεύθυνη» πολιτική δύναμη, «ρεαλίστρια», φίλα κείμενη στην Ευρώπη, «εργατική» κι «αποτελεσματική», δεν υπήρξε στην πραγματικότητα τίποτε περισσότερο από μία υπερεκτιμημένη πολιτική φούσκα, από έναν τζούφιο «άυλο τίτλο» υψηλής μόχλευσης, που τον διαχειρίζονταν τυχοδιώκτες πολιτικοί, με αποκλειστική τους στόχευση τη νομή της εξουσίας και τη συγκάλυψη των σκανδάλων τους, σε βάρος της χώρας τους και του λαού της. Ο τίτλος αυτός διατήρησε την ονομαστική του αξία για όσο αποτελούσε αντικείμενο χρησιμοποίησης από τα διεθνή κι εγχώρια «πολιτικά» όργανα-εκπροσώπους των οικονομικών ολιγαρχιών, κι έσκασε με εκκωφαντικό κρότο μόλις προσέκρουσε στην ξέρα της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Οι συστημικοί αυλοκόλακες που της έστρωναν χαλιά, ξαφνικά της γύρισαν την πλάτη, παρέχοντας στην κοινωνία την πιο παραστατική εικόνα για την ερμηνεία της παροιμιακής φράσης «πες μου τον φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι».

Ποια ήταν, αλήθεια, η «αποτελεσματικότητα» της απελθούσας «υπεύθυνης» συγκυβέρνησης, ώστε να της επιτρέπει να «ανεμίζει» τα «success stories» της; Το μόνο «σουξέ» με «ιστορία» που αποδίδει τα πεπραγμένα της προηγούμενης συγκυβέρνησης είναι το «Ιστορία μου, αμαρτία μου», γάντι ταιριαστό στον αμαρτωλό της βίο. Τα στοιχεία είναι συντριπτικά κι αποκαλύπτουν την παταγώδη αποτυχία της, κόλαφο για την ελληνική κοινωνία. Το δημόσιο χρέος της Ελλάδας, ανερχόμενο στα 298 δισεκατομμύρια ευρώ το 2009, σκαρφάλωσε στα 320 δισεκατομμύρια το 2014, παρά τις υποτιθέμενες απομειώσεις («κουρέματά») του. Η καταστροφική πολιτική των προγραμμάτων «σωτηρίας» προκάλεσε τη μείωση του Α.Ε.Π. της Ελλάδας κατά 30%, με αποτέλεσμα το χρέος επί του Α.Ε.Π. να είναι πλέον εκτοξευμένο στο 175% το 2014, σε σύγκριση με το 120% του 2009. Η «σωτηρία» δεν συντελέστηκε ποτέ, το «success story» υπήρξε σκέτη μούφα.

Η παρακολούθηση των οικονομικών μεγεθών με συγκεκριμένους αριθμούς είναι σοκαριστική. 1.500.000 άνθρωποι έχασαν την εργασία τους. 3.000.000 άλλοι έμειναν ανασφάλιστοι. Το 40% των επιχειρήσεων έκλεισε. Το 35% των πολιτών βρέθηκε κάτω από το όριο της φτώχειας. 250.000 νέοι επιστήμονες υποχρεώθηκαν σε μετανάστευση. Οι αυτοκτονίες απεγνωσμένων ανθρώπων συγκαλύφθηκαν από την ελεγχόμενη ΕΛ.ΣΤΑΤ., καταμετρήθηκαν ως ατυχήματα ή απλοί θάνατοι, και κανείς πλέον δεν γνωρίζει με ακρίβεια τον αριθμό τους. Στις αυτοκτονίες δεν πρόκειται να προσμετρηθεί ποτέ, πάντως, η υπεσχημένη από τον κ. Θεόδωρο Πάγκαλο στην περίπτωση της εκλογικής νίκης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., η υπεσχημένη από έναν άνθρωπο τόσο κυνικό κι ανάλγητο, ο οποίος δεν δίστασε να μεταχειριστεί σαν σχήμα λόγου την ύστατη πράξη απόγνωσης για τόσες χιλιάδες ανθρώπους· ο οποίος, ελαφρά τη καρδία, είχε το θράσος να μιλήσει για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου! Στους μετανάστες, πάλι, δεν πρόκειται, δυστυχώς, να συμπεριληφθεί ο κ. Άδωνις [sic] Γεωργιάδης, που, παρά την προεκλογική του δέσμευση για εγκατάλειψη της χώρας στην περίπτωση νίκης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., εξακολουθεί να ρυπαίνει την πολιτική ζωή με την ψυχονευρωτική παρουσία του σ’ αυτήν.

Ο χώρος της οικοδομής υπέστη ανεπανόρθωτη συντριβή, με την πλήρη σχεδόν διακοπή κάθε νέας ανέγερσης κατοικίας. Μεταξύ των υπαρχουσών κατοικιών, από την άλλη, 1.000.000 παραμένουν ξενοίκιαστες! Ο αριθμός των ενοικιαστών που αδυνατούν να καταβάλουν το προσυμφωνημένο ενοίκιο στους ιδιοκτήτες είναι απροσδιόριστος. Οι ιδιοκτήτες κατοικίας, με τη σειρά τους, κατάντησαν ενοικιαστές στα ίδια τους τα σπίτια, καλούμενοι να πληρώνουν ετήσιο φόρο για ένα σπίτι που κατασκεύασαν ή αγόρασαν όταν είχαν εργασία και οικονομική άνεση, κι ενώ δεν είναι καθόλου βέβαιο πως εξακολουθούν να διατηρούν τη συγκεκριμένη άνεση.

Ο τραπεζικός τομέας αποτέλεσε άλλο ένα θύμα των μνημονιακών πολιτικών. Σε μια χώρα που κινείται, υποτίθεται, στο πλαίσιο του ελεύθερου ανταγωνισμού των δυτικών οικονομιών, οι τράπεζες υποχρεώθηκαν να κλείσουν ή να συγχωνευτούν μεταξύ τους, ώσπου να μείνουν μόνο τέσσερις! Η λεηλασία των ελληνικών τραπεζών από τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την εντόπια υποτακτική τους πρώην συγκυβέρνηση δεν έχει προηγούμενο! Στα 60.000.000.000 ευρώ υπολογίζεται η διαρροή καταθέσεων στο εξωτερικό την περίοδο 2010-2013, με μεγάλη ευθύνη της απερχόμενης Νέας Δημοκρατίας και των εκστρατειών τρομοκράτησης των πολιτών, τις οποίες μεταχειρίστηκε στις προεκλογικές της εκστρατείες. Η πολιτική επιλογή των μνημονιακών ελληνικών κυβερνήσεων να πιέσουν τις ελληνικές τράπεζες, αφότου ξέσπασε η κρίση, προς την αγορά των ελληνικών τοξικών ομολόγων που ξεφορτώνονταν συστηματικά οι ευρωπαϊκές τράπεζες, οδήγησε ουσιαστικά στη χρεοκοπία των ελληνικών τραπεζών και στην ανάγκη ανακεφαλαιοποίησής τους όχι από κάποια δήθεν ευρωπαϊκή «βοήθεια», παρά από τον ελληνικό λαό που επωμίστηκε τα νέα ευρωπαϊκά δάνεια για την ανακεφαλαιοποίηση. Ο κίνδυνος αφελληνισμού των τραπεζών και μεταβίβασής τους σε ξένα συμφέροντα δεν έχει παρέλθει σε καμία περίπτωση. Παράλληλα με την εξαφάνιση των τραπεζικών κεφαλαίων μέσα από το «κούρεμα» των ελληνικών τοξικών ομολόγων που οι ελληνικές τράπεζες είχαν φορτωθεί, 15.000 μικροομολογιούχοι είδαν τις καταθέσεις τους, κόπους μιας ζωής, να εξαϋλώνονται με την αναγκαστική συμμετοχή τους στο «κούρεμα»! Κι αυτό, από μια συγκυβέρνηση που μεταχειρίστηκε σαν φόβητρο την πιθανότητα να επέμβουν στις καταθέσεις οι πολιτικοί της αντίπαλοι! Αν μάλιστα αναλογιστεί κανείς τα ποσά που στερήθηκαν από τους μισθούς και τις συντάξεις τους οι Έλληνες πολίτες, και τα οποία θα μπορούσαν να κατευθυνθούν στην αποταμίευση, έχει πια μια σαφέστατη εικόνα περί του ποιοι πραγματικά ήταν εκείνοι που πλιατσικολόγησαν τις καταθέσεις και την περιουσία του ελληνικού λαού! Οι πρώην συγκυβερνήτες, με την τραπεζική και ομολογιακή πολιτική τους, διέπραξαν διπλό έγκλημα, αφού ευθύνονται και για την εθνική καταστροφή που υπέστη η Κύπρος!

Από το «κούρεμα» των ελληνικών τοξικών ομολόγων δεν πλήγηκαν μόνο οι τράπεζες αλλά και τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία, που είδαν τα αποθεματικά τους να καταβαραθρώνονται. Η συνολική κατάρρευση της οικονομίας από την αποδοχή των μνημονιακών όρων και του οικονομικού πολέμου που δεχόταν η Ελλάδα σήμανε τη μείωση των δαπανών για τους κρίσιμους τομείς της υγείας και της παιδείας κατά 22,1% και 8,4% αντίστοιχα, σε σχέση με τους κρατικούς πόρους που κατευθύνονταν νωρίτερα σ’ αυτούς τους πυλώνες της κοινωνικής πολιτικής. Την ίδια ώρα που οι μικρομεσαίοι πολίτες καλούνταν να «βάλουν πλάτη» για να «ορθοποδήσει» η χώρα, οι πρώην συγκυβερνήτες μεριμνούσαν για τη διαγραφή φορολογικών προστίμων σε μεγαλοεπιχειρηματίες, αλλά και για τη μεταβίβαση σ’ αυτούς, με όρους εξευτελιστικούς και διατάξεις χαριστικές, τμημάτων της δημόσιας περιουσίας, η οποία προοριζόταν για «αξιοποίηση» μέσω των ιδιωτικοποιήσεων που προωθούσε το συσταθέν για αυτή τη διαδικασία Ταμείο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (Τ.Α.Ι.ΠΕ.Δ.). Η πρώην συγκυβέρνηση, φυσικά, φρόντισε ώστε οι ενέργειες του Τ.Α.Ι.ΠΕ.Δ. να μην εμπίπτουν στη Διαύγεια(!), ενώ παράλληλα δεν παρέλειψε να νομοθετήσει προκειμένου να αμνηστεύονται τα μέλη της, οι τραπεζίτες και οι διοικητές οργανισμών που συμμετείχαν στην ισοπέδωση της χώρας.

Η γενικότερη σχέση της πρώην συγκυβέρνησης με τη Δικαιοσύνη είναι ίσως η χαρακτηριστικότερη περίπτωση κατάλυσης της Δημοκρατίας στη χώρα που τη γέννησε. Τρανταχτά σκάνδαλα, όπως εκείνα της «Siemens», των φοροφυγάδων της λίστας Λαγκάρντ, των γερμανικών υποβρυχίων έμειναν κλεισμένα σε επτασφράγιστα συρτάρια, μαζί με πλήθος άλλων ποινικών δικογραφιών. Οι εξαγγελμένες πριν από τις εκλογές του 2012 εξεταστικές επιτροπές από τον κ. Σαμαρά για τον τρόπο με τον οποίο οδηγήθηκε η χώρα στα μνημόνια δεν συστήθηκαν ποτέ. Το ίδιο ισχύει για τον αντισυνταγματικό τρόπο με τον οποίο μπήκε λουκέτο στην κερδοφόρα Ε.Ρ.Τ., καθώς και για τα εξοπλιστικά. Η συγκάλυψη συντελούνταν στον ίδιο τον ναό της Δημοκρατίας, τη Βουλή, όπου οι βουλευτές της προηγούμενης συγκυβέρνησης έκαναν τα πάντα για να υπονομεύουν το ερευνητικό έργο των εξεταστικών επιτροπών, επιδιδόμενοι σε σεξιστικά σχόλια ιδίως εναντίον των γυναικών βουλευτών της αντιπολίτευσης, όπως της κ. Ζωής Κωνσταντοπούλου. Κι όλα αυτά από μια Βουλή που διέσυρε το Σύνταγμα με «πράξεις νομοθετικού περιεχομένου», όπου σε ένα μόλις άρθρο μπορούσαν να χωρούν τα πάντα(!), από έναν πρωθυπουργό που αρνιόταν επιδεικτικά να εμφανιστεί στην «ώρα του πρωθυπουργού», να απαντήσει στις ερωτήσεις της αντιπολίτευσης, που αρνήθηκε εντέλει να συμμετάσχει στο προεκλογικό ντιμπέιτ κι ακόμη και να παραβρεθεί στην παράδοση στον νέο πρωθυπουργό κ. Τσίπρα. Πώς να αποδεχτεί την ήττα του, εξάλλου, έπειτα από τόσες απόπειρες δωροδοκίας κι εξαγοράς βουλευτών, της ψήφου και της συνείδησής τους;

Η διάλυση της Δημοκρατίας υποστηρίχτηκε από ένα θλιβερό σύστημα «ενημέρωσης», το οποίο ελεγχόταν κι εξακολουθεί να ελέγχεται απολύτως από τους υποτακτικούς των ευρωπαϊκών κέντρων ολιγαρχίας. Είναι χαρακτηριστικό πως ακόμη κι ένα κόμμα που χαρακτηρίζεται για την ετοιμότητα και την τοποθέτησή του επί πάσης εξελίξεως, το Κ.Κ.Ε., φερόταν σαν εξαφανισμένο από τα συστημικά μέσα «ενημέρωσης», ενώ άρχισε να εμφανίζεται πάλι σε αυτά μόνο μετεκλογικά, μιας που «χρησιμεύει» πλέον, αντιπολιτευόμενο τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.! Οι μεθοδεύσεις στον χώρο των μέσων ενημέρωσης οδήγησαν την Ελλάδα σε οδυνηρή υποχώρηση μόλις στην 99η θέση παγκοσμίως μεταξύ των υπόλοιπων χωρών στον κατατακτήριό τους κατάλογο με βάση τον βαθμό της ελευθερίας του τύπου!

Υπόλογη απέναντι στη χώρα και τους πολίτες της, μαριονέτα των ξένων κέντρων της ολιγαρχίας, η απελθούσα συγκυβέρνηση δεν παρέλειψε, επίσης, να κατασπιλώσει τους Έλληνες σαν «τεμπέληδες», να τους σύρει σε απολύσεις, να αυξήσει το ωράριό τους, να τους αναγκάσει να εργάζονται ακόμη και τις Κυριακές, να τους τρομοκρατεί μέσω «αξιολογήσεων» με ποσοστώσεις που προέβλεπαν υπαλλήλους αναγκαστικά(!) «ανεπαρκείς». Τα ίδια τα μέλη της κρίθηκαν, επιτέλους, από τον ελληνικό λαό ανεπαρκή στις εκλογές της 25/1/2015. Το αποτέλεσμα των εκλογών υπήρξε πράγματι μια βαριά πέτρα στο κεφάλι του αντιδημοκρατικού, ακροδεξιού φιδιού, που υπήρξε η συγκυβέρνηση Ν.Δ. – ΠΑ.ΣΟ.Κ. Επειδή όμως το φίδι εξακολουθεί να σηκώνει το έστω στραπατσαρισμένο κεφάλι του και να δηλητηριάζει την πολιτική ζωή και τους Έλληνες, είναι αναγκαία η εγρήγορση όλων των δημοκρατών πολιτών για την οριστική ταφόπλακα στο σιχαμερό αυτό φίδι.